ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

   Σέ αὐτό τό κείμενο θά προσπαθήσω νά ἐκφράσω ὁρισμένες σκέψεις μου, ὅσον ἀφορᾶ τούς μνημονεύοντες πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τήν στάση τους ἀπέναντι στόν αἱρετικό Οἰκουμενισμό, ἀλλά καί τούς ἀντιδρῶντας σέ αὐτόν Ζηλωτῶν μοναχῶν. Αἰτία γι' αὐτό τό κείμενο εἶναι ἕνα βιβλίο τῆς Μονῆς Γρηγορίου τό ὁποῖο πραγματεύεται τούς διαχρονικούς ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ἐνάντια στίς αἱρέσεις. Σέ γενικές γραμμές εἶναι ἕνα καλογραμμένο βιβλίο μέ πλούσια ἱστοριογραφία καί ντοκουμέντα πού κάνουν τόν ἀναγνώστη μέτοχο σέ ἕνα εὐρύ φάσμα γνώσεων. Αὐτά ὡς πρός τά ἱστορικά γεγονότα πού πραγματεύεται τό βιβλίο. 

  Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι ἄλλο, καθώς προκαλεῖ σύγχυση σχετικά μέ τόν τρόπο πού μᾶς παροτρύνει νά ἀντισταθοῦμε στήν αἵρεση καί τούς ταγούς της. Σύγχυση προκαλεῖ ἐπίσης καί ἡ ἐκκλησιολογία του, ἀφοῦ ἀφήνει τόν ἀναγνώστη σέ ἀπορία γιά τό ποῖος εἶναι ἐκτός ἤ ἐντός ἐκκλησίας, ἕνεκα τοῦ τρόπου ἀντίδρασης πού προτείνει καί ὄχι μόνον. 

Πολλοί εἶναι αὐτοί πού λέγουν πώς μοναδικό ἔργο τῶν μοναχῶν πρέπει νά εἶναι ἀποκλειστικά ἡ προσευχή καί ἡ τήρηση ὅλων τῶν μοναχικῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ἡ ὑπακοή, ἡ νηστεία, ἡ νήψη τοῦ νοῦ κ.ἄ.. Οἱ μοναχοί, λέγουν, δέν πρέπει νά ἀσχολοῦνται μέ θέματα πού σχετίζονται μέ τίς αἱρέσεις καί γενικότερα μέ θέματα πίστεως, διότι οὕτως ἀποσπῶνται ἀπό τόν προορισμό τους, πού εἶναι ἡ ἕνωση μέ τόν Θεόν. 

Ἡ προάσπιση τῆς ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἀνατίθεται ἀποκλειστικά στούς ἐπισκόπους καί μόνον σ’ αὐτούς! Ἡ ἄποψη ὅμως αὐτή εὑρίσκει ἀντιθέτους τούς ἴδιους τούς μοναχούς, πού ἱστορικῶς εἶναι καταγεγραμμένο, πώς ὄχι μόνον δέν ἔμεναν ἀδρανεῖς, ἀλλά ἀντιθέτως πρωτοστατοῦσαν σέ κάθε ἀγῶνα ὑπέρ τῆς πίστεως. Τήν γνώμη αὐτή ἐπικροτοῦν ὄχι μόνον μοναχοί πού ἀντιστέκονται στήν λαίλαπα τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί μοναχοί συμβιβασμένοι μέ τούς τούς προεξάρχοντας αὐτῆς τῆς αἱρέσεως.  Αὐτό πού ἀδυνατοῦμε νά καταλάβωμε ὅμως εἶναι πώς ἐνῶ εἶναι τόσο καλοί γνῶστες τοῦ θέματος παραμένουν ἄπραγοι θεατές τῶν ἐξελίξεως, ἀφήνοντες ἀνενόχλητους τούς προεξάρχοντες τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά ἐπιτελοῦν τό ἀνόσιο ἔργο τους! 

Οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι μοναχοί, τῶν ὁποίων τούς ἀγῶνες ἐπικαλοῦνται, δέν ἀρκέσθηκαν μόνον στήν διάγνωση τῆς ἀσθενείας, ἀλλά ἔσπευσαν καί νά τήν θεραπεύσουν μέ ἐκεῖνα τά φάρμακα πού ὁρίζουν οἱ ἱεροί κανόνες καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Πῶς θά μᾶς φαινόταν ἐάν βλέπαμε π.χ. τόν μέγα Ἀθανάσιον ἔπειτα ἀπό ὅλα ἐκεῖνα τά πολεμικά ἐναντίον τοῦ Ἀρείου συγγράμματα νά σπεύση νά συμπροσευχηθῆ μαζί του; Ἡ τόν ἅγιον πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρον, τόν καί προκάτοχον τοῦ Ἀθανασίου, ὅταν τοῦ ζητήθηκε ἀπό τόν βασιλέα νά ἐπικοινωνήση μαζί μέ τόν Ἄρειο ἐκεῖνος νά ἀνταποκρινόταν θετικά; Ἀντιθέτως ἔγινε αἰτία διά μέσου τῆς εἰλικρινοῦς προσευχῆς νά διαρραγῆ ὁ Ἄρειος στόν ἀφεδρῶνα καί κακῶς νά ἀποβάλλη τήν ψυχή του.

 Σέ αὐτό τό σημεῖο προβάλλομε κριτική σέ ὅλους ἐκείνους πού ἀρκοῦνται σέ ἕναν ἐπιφανειακό ἔλεγχο διστάζοντες νά λάβουν πιό ἐνεργό στάση, σύμφωνη μέ αὐτή τῶν παλαιῶν μοναχῶν καί λοιπῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.  Αὐτό ἄλλωστε διδάσκουν καί οἱ προειρημένοι πατέρες τῆς Μονῆς, ἐπικαλούμενοι καί αὐτοί τά λόγια τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, γράφοντες: ΄΄Νά ἀποφεύγετε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσους πιστεύουν φανερά τά ἀσεβῆ δόγματα. Νά φυλάσσετε δέ τούς ἑαυτούς σας ἀπό ὅσους νομίζουν ὅτι δέν πιστεύουν τά τοῦ Ἀρείου κοινωνοῦν ὅμως μέ τούς Ἀρειανούς. 

Ἰδιαιτέρως δέ, ἁρμόζει σέ μᾶς νά ἀποφεύγουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἐκείνους πού ἀποστρεφόμαστε τό φρόνημά τους. Ἐάν πάλι κάποιος προσποιεῖται ὅτι ὁμολογεῖ τήν ὀρθή πίστη, παρουσιάζεται ὅμως νά κοινωνῆ μέ τούς αἱρετικούς, αὐτόν νά τόν προτρέπετε νά ἀπέχη ἀπό μία τέτοια συνήθεια· καί ἄν μέν συμφωνῆ μαζί σας, νά τόν ἔχετε σάν ἀδελφό. Ἐάν ὅμως ἐπιμένη φιλόνεικα, νά τόν ἀποφεύγετε. Ἐφόσον συμπεριφέρεσθε μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά διατηρήσετε τήν πίστη σας καθαρή. Ἀλλά καί ἐκεῖνοι θά ὠφεληθοῦν βλέποντάς σας καί θά φοβηθοῦν, μήπως θεωρηθοῦν ὅτι εἶναι ἀσεβεῖς καί ἔχουν τά ἴδια φρονήματα μέ αὐτούς΄΄. 

 Ἀποροῦμε μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἐάν οἱ σημερινοί μοναχοί ἀνήκουν ἁπλῶς στήν κατηγορία τῶν ΄΄ἐπικοινωνούντων ἀδιαφόρως μέ τήν αἵρεση΄΄ καί δέν εἶναι αὐτοί οἱ ἴδιοι ταυτισμένοι μέ τήν ἴδια τήν αἵρεση, γιατί μετά ἀπό τόσα χρόνια ἀποστασίας δέν γνωρίζομε ποῦ νά τούς κατατάξωμε. Οἱ μοναχοί αὐτοί μέ ἀδιαφορία ἐπικοινωνοῦν μέ τούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους, πού καί αὐτοί μέ τήν σειράς τους μνημονεύουν, συμπροσεύχονται καί ἐνίοτε συλλειτουργοῦν μέ ὅλους τούς κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἀλλά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους! Πάντες ἔχουν συμφυρθῆ, μέ ἀποτέλεσμα ἀκόμη καί οἱ πλέον εὐλαβεῖς ἐξ αὐτῶν νά συλλαμβάνονται φρονοῦντες ἀντορθόδοξα πιστεύω. Ποῖος ἄραγε εἶναι πιό κοντά στόν Χριστό, ὁ ἐν γνώσει αἱρετικός ἤ ὁ ἀδιάφορος χριστιανός καί δή ὅ μοναχός; Ἀλλά μήπως καί αὐτοί οἱ οἰκουμενιστές δέν εἶναι κατεγνωσμένοι, ἀφοῦ κατεγνωσμένος θεωρεῖται ὄχι μόνον ὁ ἀπό τήν Ἐκκλησία συνοδικῶς καταδικασμένος, ἀλλά καί αὐτός πού ἁπλῶς ἔχει ἐλεγχθῆ ἀπό τούς Πατέρες γραπτῶς ἤ προφορικῶς καί δέν μετανόησε. «Ἐάν κάποιοι ἀποστατήσουν (μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων), ἀπό τόν ἐπίσκοπόν τους, ὄχι διά κάποιο ἔγκλημα, ἀλλά διά λόγους αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἔχει καταγνωσθεῖ ἀπό Σύνοδον ἤ ἀπό ἁγίων Πατέρων, αὐτοί ἄς εἶναι κάθε τιμῆς ἄξιοι».

 Εἶναι σίγουρο πώς ἐάν οἱ σημερινοί ἁγιορεῖτες πατέρες ζοῦσαν στήν ἐποχή τῶν προσπαθειῶν τῶν αὐτοκρατόρων πρός ἕνωση μετά τῶν παπικῶν, οὗτοι θά τασσόταν στό πλευρό αὐτῶν, χρησιμοποιῶντας ὅλα αὐτά τά ἀνίερα καί ἀνιαρά ἐπιχειρήματα πού ἀκοῦμε σήμερα ἀπό τά στόματά τους, γιά τούς ἀποτειχισμένους ἀντιοικουμενιστές. Τό πρόβλημα μέ τούς μοναχούς αὐτούς εἶναι πρωτίστως ἡ ἀδιαφορία τους γιά τό πρόβλημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ· μένουν τελείως ἀνενόχλητοι ἐνῷ ὑβρίζεται ἡ πίστη! Ἀντιθέτως μάλιστα διακρίνονται μέ τήν μαχητικότητά τους γιά τό πώς θά κάνουν τούς πάντες ὁμοίους των, προτρέποντες τούς ἀντιοικουμενιστές νά ὑποταχθοῦν στούς λατινόφρονες ἐπισκόπους. Νά ὅμως ποιά εἶναι ἡ θέση τῶν παλαιῶν ἀνθενωτικῶν; Ἄς ἀκούσωμε τόν Γεννάδιο Σχολάριο: ΄΄Ὅποιος θά μνημονεύση τόν πάπα ἤ θά ἔχη ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξέτασε τό λατινικό δόγμα καί καταδίκασε ὅσους τό πίστεψαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονές του.΄΄ Τί λέγουν ὅμως οἱ σημερινοί μοναχοί;

 Κανείς νά μήν διακόψη τό μνημόσυνο καί τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν πατριάρχη, ἔστω καί ἄν αὐτός κηρύττει αἱρετικές διδασκαλίες, γιατί θά βρεθῆ ἐκτός Ἐκκλησίας!!! Ἐδῶ γίνεται πλέον φανερό ποιές πρέπει νά εἶναι οἱ θέσεις μας ἀπέναντι σέ ὅλους αὐτούς τούς ἁγιορεῖτες πού μᾶς παρακινοῦν δῆθεν ἀπό ἐνδιαφέρον γιά νά προσκολληθοῦμε μέ τούς λατινόφρονες πνευματικούς τους ταγούς. Ὁ Γεννάδιος ἀρνήθηκε νά συμμετάσχη στόν διάλογο πού τόν κάλεσε ὁ Βασιλέας, διότι θεώρησε πώς καλεῖται αὐτός καί οἱ ὁμόφρονες ὀρθόδοξοι νά ἐπικυρώσουν ἁπλῶς τίς ἀποφάσεις πού εἶχαν ἤδη ληφθεῖ ἀπό τήν πολιτεία. Ἕνας τέτοιος διάλογος εἶναι ἐντελῶς μάταιος ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις του εἶναι προειλημμένες! ΄΄... Ἐάν ἡ σύναξις αὐτή γίνεται γιά νά ληφθῆ ἡ συγκατάθεσις τῶν ἐκκλησιαστικῶν γιά τήν ἕνωσι πού ἔκανε ἤδη ἡ πολιτεία -ἀλίμονο! αὐτό εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό- τότε ἀφῆστε με, μή μέ πειράζετε...΄΄. 

Ὁ Γεννάδιος τόνισε ἐπίσης καί τήν σημασία τοῦ μνημοσύνου, ἐπικαλούμενος τήν γνώμην τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, πού ἀναφέρει πώς αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα θά πρέπη νά ἀποστρεφόμεθα καί τήν κοινωνία. Κατ’ αὐτόν δέν εἶναι ΄΄ μικρό πρᾶγμα τό μνημόσυνο τοῦ πάπα ἤ ὁποιουδήποτε ἐπισκόπου. Ἄλλωστε, ἡ πνευματική κοινωνία τῶν ὁμοδόξων καί ἡ τελεία ὑποταγή πρός τούς γνησίους ποιμένες ἐκφράζεται μέ τό μνημόσυνο...'   Τό μνημόσυνο δηλαδή κατά τόν προειρημένο Πατέρα δέν εἶναι κάτι χωρίς ἰδιαίτερη σημασία καί δέν βλάπτει αὐτόν πού μνημονεύει αἱρετικό ἐπίσκοπο, ὅπως προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ἀνεπιτυχῶς οἱ νεοαγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλά σαφέστατα δηλώνει τήν ἄμεση κοινωνία καί ὑποταγή μέ αὐτόν πού μνημονεύεται, στήν προκειμένη περίπτωση τούς συγχρόνους λατινόφρονας ἐπισκόπους! Ἡ βλάβη δηλαδή εἶναι ἄμεση καί ὁ μολυσμός ἀπολύτως βέβαιος ἀπό τήν μνημόνευση οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων. Στήν συνέχεια λέγει κάτι τό συνταρακτικό! Ἡ μνημόνευση αὐτή τοῦ Πάπα καθιστᾶ αἱρετική καί τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἐφόσον αὐτός ἀποδέχεται διαφορετικά πιστεύω ἀπό τά δικά μας καί ἐμεῖς τόν ἀποδεχόμαστε διά τοῦ μνημοσύνου ὡς κοινωνικό.

 ΄΄Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου, τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ πάπα, ἐφόσον ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ ἐκκλησία μας. Ὅποιος λοιπόν ὁμολογήση, ὅτι ὁ πάπας ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί.΄΄ Δυστυχῶς σήμερα πάντες οἱ κοινωνικοί μέ τούς ἁγιορεῖτες ἐπίσκοποι ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ παπική ΄΄ἐκκλησία΄΄ ἀποτελεῖ μέρος τῆς μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί μαζί μέ τούς ὀρθοδόξους τούς δύο πνεύμονες αὐτῆς! Ἡ ὁμολογία τους αὐτή κατά τόν Γεννάδιο κατατάσσει ὅλους τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πού πίστευαν, ἀγωνίσθηκαν καί ἔδρασαν ἐνάντια στόν παπισμό αἱρετικούς. Αὐτό καί μόνο τόν ἔκανε χωρίς ἐνδοιασμούς νά ἀποφανθῆ πώς θά εἶναι ΄΄...ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος πρός τόν πάπα καί ὅσους ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μ ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νά μιμούμεθα τήν εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δέν ἔχομε τήν ἁγιωσύνη καί τήν σοφία τους.΄΄

 Τό τελευταῖο μᾶς θυμίζει κάποιους πού ὑποκριτικά μᾶς προτρέπουν νά μνημονεύσωμε τούς ἀμνημονεύτους οἰκουμενιστάς, προφασιζόμενοι πώς εἴμαστε ἐλλιπεῖς στήν ἀρετή καί ἁγιότητα, στερούμενοι ἔτσι τό δικαίωμα νά ἐκφέρωμε ἀσφαλῆ γνώμη ἐπάνω σέ ἐκκλησιαστικά θέματα. Αὐτά λέγουν, μόνο οἱ ΄΄ἅγιοι΄΄ τά ἀγγίζουν! Παρά τήν ἐλλιπῆ ὅμως ἁγιότητά τους, ὅπως αὐτοί οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, ἁρπάζουν τό δικαίωμα τοῦ λέγειν καί μᾶς προτρέπουν νά πράξωμε αὐτό πού οἱ ἅγιοι ἀπεχθάνονται· δηλαδή τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἀμετανοήτους αἱρετικούς! Ἐλάχιστοι φυσικά ἄκουσαν τίς προτροπές τοῦ Γενναδίου καί ἀπεῖχαν τῆς κοινωνίας μέ τούς τότε λατινόφρονας, φθάνοντας μάλιστα αὐτοί οἱ ὀλίγοι σέ σημεῖο νά θεωροῦν τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰδωλολατρικό καί συναγωγή τῶν ἰουδαίων, ἀποφεύγοντες ἀκόμη καί τήν ἐκεῖ εἴσοδο γιά νά μήν μιανθοῦν. Αὐτό γιά τούς σημερινούς ἁγιορείτας εἶναι τυφλός φανατισμός ἀνάρμοστος γιά ἕναν χριστιανό καί δή μοναχό!

 Εἶναι ἀξιοσημείωτο πώς σήμερα πολλοί μοναχοί καί δή ἁγιορεῖτες, πού πιστεύουν περί τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας στόν ἑλληνισμό μετά τήν ἀνακατάληψη τῆς Πόλεως (σύμφωνα πάντα μέ κάποιους θρύλους), νά ἀδιαφοροῦν γιά τό τί φρόνημα θά ἐπικρατῆ ἐκείνη τήν ἐποχή, ἀλλά τελείως ἀπερίσκεπτα δηλώνουν ἐκ τῶν προτέρων τήν τελεία πίστη τους στόν ἀναμενόμενο πατριάρχη καί βασιλέα! Γιά αὐτούς δέν ἔστησε ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία του ἐπάνω στήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου, ἀλλά στίς πέτρες καί τούς τοίχους ἑνός ναοῦ, τῆς Ἁγίας Σοφίας!!! Αὐτοί πού κατέχουν τά κτίρια καί τούς ναούς, αὐτοί εἶναι κάτοχοι καί τοῦ τίτλου τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἄς μᾶς ἀπαντήσουν ὅμως στό ἐξῆς ἐρώτημα: Διατί μετά τήν ἐνθρόνιση ὀρθοδόξου Πατριάρχου οἱ ὀρθόδοξοι ἐγκαινίασαν πάλι τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας, θεωροῦντες αὐτόν ὡς μολυσμένον; 

Τί ἦταν αὐτό πού ἔδιωξε τήν Θεία Χάρη; Ἐάν ἀλλάξη ἡ σημερινή κατάσταση ὅπου ἐπικρατοῦν οἱ αἱρετικοί οἰκουμενιστές θά προβοῦν ἄραγε καί αὐτοί σέ ἀνάλογα ἐγκαίνια τῶν ναῶν πού κατεῖχαν οἱ οἰκουμενιστές, γιά νά φύγη ὁ μολυσμός; Δυστυχῶς αὐτή εἶναι σήμερα ἡ ἀνωτέρα ἐκκλησιολογική συνείδηση πού διακατέχει τούς συγχρόνους ἁγιορεῖτες μοναχούς σέ ἀντίθεση μέ τούς παλαιούς ἐκείνους ἀνθενωτικούς ὀρθοδόξους πού στερέωναν ἀλλοῦ τήν πίστη τους! Οἱ σημερινοί ἁγιορεῖτες δέν βλέπουν κανέναν μολυσμό καί κανέναν ψυχικό κίνδυνο ἀπό τήν συναναστροφή καί ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία, ὄχι μόνον μαζί μέ τούς ψευδορθοδόξους οἰκουμενιστές, ἀλλά καί μέ κάθε εἴδους αἱρετικούς! Ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία τῶν ἁγιορειτῶν μέ ὅλες τίς αἱρέσεις πού ἐπικρατοῦν σήμερα παγκοσμίως εἶναι ἀπολύτως σαφής, ἀφοῦ αὐτή γίνεται διά μέσου τῶν οἰκουμενιστῶν μέσα ἀπό τό Π.Σ.Ε., καί ἀπό τίς διάφορες συμπροσευχές καί συλλείτουργα πού διοργανώνονται ἀπό τά γνωστά κέντρα τῆς παγκοσμιοποίησης. Πολλοί εἶναι μάλιστα οἱ ἁγιορεῖτες πού φανερά ἀποδέχονται τήν σωτηριώδη Θεία Χάρη σέ ὅλο αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων! Δυστυχῶς σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος μπορεῖ ὁ καθένας νά πιστεύη ὅτι θέλει καί νά τό κηρύττη ἀφόβως χωρίς συνέπειες, ἀρκεῖ οἱ ἀπόψεις του νά μήν εἶναι φιλοζηλωτικές καί ἀντιοικουμενιστικές! 

Εἶναι φοβερό... ὁ ἱερός αὐτός τόπος ἀπό προπύργιο ἀγώνων ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας κατήντησε ἐφαλτήριο ὑπερασπίσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν προεξαρχόντων αὐτῆς. Πουθενά ἀλλοῦ δέν θά δοῦμε νά στηρίζεται τό ὄνομα τοῦ αἱρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόσο ζῆλο ὅσο στό Ἅγιον Ὄρος , παρά τίς συνεχεῖς παρεκτροπές του σέ θέματα πίστεως, καί πουθενά ἀλλοῦ στόν κόσμο δέν θά δοῦμε νά διώκεται μέ τόσο μένος ὁ ἀντιοικουμενισμός καί ἡ ἐλευθερία σκέψης ὅπως στό ἁγιώνυμο Ὄρος! Τρέμουν ἀπό τόν φόβο τους ὅσοι μοναχοί δέν συμφωνοῦν μέ τήν στάση τοῦ πατριάρχου καί τῶν συνοδοιπόρων του, ἀρκούμενοι νά ἐκφράσουν τήν γνώμη τους μόνον σέ κλειστό κύκλο, μεταξύ τῶν ὀλιγοστῶν ὁμοφρόνων τους. 

Ἡ μόνη λύση γιά νά παραμείνουν στό Ὄρος ἀνέγγιχτοι καί χωρίς συνέπειες εἶναι ἡ ἔνοχη σιωπή καί ἡ συμπόρευση μέ τήν κακοδοξία! Οἱ ''μεγάλοι'' μάλιστα Γεροντᾶδες προβάλλουν τήν σιωπή αὐτήν σάν διάκριση, ἐπικαλύπτοντες ἔτσι τήν δική τους ἀνανδρία καί ἀδράνεια μέ τό πέπλο τῆς ἀρετῆς. Οἱ διωγμοί βεβαίως αὐτοί ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων μοναχῶν γιά θέματα πίστεως δέν εἶναι πάντα ἀπροκάλυπτοι, ἀλλά ἔχουν μανδύα νομιμότητος.

 Ἔτσι θά δοῦμε κάποιους νά διώκονται ἀπό τά σπίτια τους ἐπειδή δέν εἶχαν τά κατάλληλα ἔγγραφα διαμονῆς, ἄλλοι διότι δέν ἦταν ἐγγεγραμμένοι στά λεγόμενα μοναχολόγια τῶν Μονῶν· μία δηλαδή γραφειοκρατική ἀνωμαλία πού οἱ ἴδιοι οἱ διῶκτες ἐσκεμμένως προεκάλεσαν γιά νά ἐπικαλοῦνται ἀργότερα τήν ἐπιβολή τῆς τάξης. Ὁποία ὑποκρισία!!! Λέγομε ὑποκρισία, διότι αὐτοί οἱ ἴδιοι προεκάλεσαν αὐτό τό γραφειοκρατικό χάος, ἀρνούμενοι ἐπί σειρά ἐτῶν, ὑπακούοντας στίς διαταγές τοῦ αἱρεσιάρχου πατριάρχου, νά ἐγγράψουν στά μοναχολόγια ὅλους τούς ἀντιρρησίες ἀντιοικουμενιστές μοναχούς.

 Ἡ ὑποτέλεια τῶν σημερινῶν μοναχῶν στήν αἵρεση καί ὁ φόβος πού τούς διακατέχει δέν ἔχει προηγούμενο στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία. Ποτέ δέν ὑπῆρξαν πιό φοβισμένοι μοναχοί, ἀρνούμενοι ἕνεκα τοῦ φόβου, νά ἀρθρώσουν τόν παραμικρό ἀντίλογο στά φερέφωνα τῆς παγκοσμιοποίησης καί τοῦ αἱρετικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἀντιθέτως πολλοί ἀπό αὐτούς συντάσσονται πλήρως μέ τά ἀφεντικά τους καί ἐξελίσσονται σέ μεγαλύτερους διῶκτες ἀπ' ὅτι ἐντέλλονται νά εἶναι, γιά νά δείξουν ἁπλῶς πόσο πειθήνιοι εἶναι. Τά ὀφέλη φυσικά ἀπό μία τέτοια συγκατάβαση εἶναι μεγάλα γιά τούς ὑποστέλλοντας τήν σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, μοναχούς· εἰρηνική διαβίωση στό Ἅγιον Ὄρος σέ ἄνετο οἴκημα, πολυτελές αὐτοκίνητο, ἄριστες κοινωνικές σχέσεις καί πληθώρα πνευματικῶν τέκνων, καθώς, νά μήν τό ξεχνᾶμε, καί ἄφθονο... χρῆμα! Τί ἄλλο νά ὀνειρευτῆ κάποιος Γέροντας πού εὐελπιστεῖ νά ἐγκαταβιώση εἰρηνικά σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος! 

Ποῖος ἄραγε θά μποροῦσε νά διαταράξη αὐτήν τήν εὐδαιμονία τους; Τό πρόβλημα γιά τούς ''ἡσυχάζοντας'' καί ''εἰρηνεύοντας'' αὐτούς ἁγιορείτας μοναχούς εἶναι ἡ ταραχή καί ἡ ἀναστάτωση πού ἐπέρχεται, ὅταν κάποιοι ἄλλοι μοναχοί ὑψώνουν φωνή καί διαμαρτύρονται γιά τά κακῶς πεπραγμένα τοῦ πατριάρχου καί τῶν συνδαιτυμόνων του (τίς προδοσίες)· καί αὐτοί δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς Ζηλωτές καί λοιπούς ἀντιοικουμενιστές Πατέρες. Διά τόν λόγον αὐτόν ἀντιμετωπίζονται σάν ταραξίες, σάν μαῦρα πρόβατα. Τρέμουν ἀπό τήν ἀγωνία τους μήπως κοντά στά ξερά καοῦν καί τά χλωρά· μήπως χάσουν τήν πολυπόθητη ἡσυχία καί ἄνεσή τους ἐξαιτίας τῶν ἀνωμαλιῶν πού προκαλοῦν οἱ ἀντιοικουμενιστές. Δυστυχῶς στόν ἀντίλογό τους μέ τούς ἀντιοικουμενιστές οἱ χλιαροί ἁγιορεῖτες ἀντιπαραβάλλουν ὄχι κατηγορίες πού ἀφοροῦν ζητήματα πίστεως, ἀλλά ἀναλώνονται σέ οὐτιδανές καί ποταπές κατηγορίες πού ἀφοροῦν προσωπικά ἐλαττώματα καί ἐλλείψεις τῶν ἀντιπάλων τους.

 Ἡ ἀδυναμία αὐτή τῶν μνημονευόντων μοναχῶν νά ἀντεπεξέλθουν σέ μιά σοβαρή ἐπιχειρηματολογική ἀντιπαράθεση μέ τούς πραγματικούς ἀντιοικουμενιστές τούς καθιστᾶ πιό ἀτέγκτους, σκληρούς καί ἀδιαλλάκτους ἀπέναντί τους. Χρησιμοποιοῦν πλέον ὄχι τόν διάλογο σάν μέσο, ἀλλά τήν καταστολή καί τήν βία, ὅπου μέ τήν συνδρομή τῆς ἀστυνομίας ἀπελαύνουν καί διώκουν ὅλους τούς ἀντιρρησίες πού ἔχουν τήν τόλμη νά ἐκφράζουν ἀφόβως τά ὀρθόδοξα πιστεύω τους. 

Οἱ μνημονεύοντες ὅμως μοναχοί δέν μποροῦν νά τό ἀνεχθοῦν αὐτό (τήν παρρησία), διότι τούς ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα στά μάτια τῶν λαϊκῶν πνευματικῶν τους τέκνων, ἐπιλέγοντες ἔτσι νά ἄρουν τό σκάνδαλο ἀπό τό μέσον χρησιμοποιοῦντες κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο μέσον· τό ψεῦδος, τήν ὑποκρισία, τήν συκοφαντία, ἐνίοτε τήν βία κ.ἄ. Δέν θά βρεῖτε πουθενά στό Ἅγιον Ὄρος μοναχό πού νά σᾶς ἀπαντήση μέ εἰλικρίνεια στίς ἀπορίες σας σχετικά μέ τό πρόβλημα τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά πάντες θά ἀναφερθοῦν σέ αὐτό σάν νά συνέβη σέ κάποια ἄλλη ἐποχή, σέ ἕναν ἄλλον τόπο, μακριά ἀπό αὐτούς!!!

 Τό πρόβλημα λέγουν, δέν εἶναι δικό τους, αὐτοί εἶναι τά θύματα πού ἀναγκάζονται νά ὑπακούουν χωρίς ἀντίλογο· πάντα οἱ μεγάλοι φταῖνε καί ὅλες οἱ εὐθύνες εἶναι δικές τους. Γενικά οἱ δικαιολογίες πού χρησιμοποιοῦν γιά νά δικαιολογήσουν τήν ἀπραξία τους εἶναι ἀσυνάρτητες χωρίς κανέναν λογικό εἱρμό· φάσκουν καί ἀντιφάσκουν, ἀδιαφορῶντας γιά τήν ἠθική ὑπόσταση τῶν λεγομένων τους. Κάθε συνομιλία μαζί τους εἶναι μία ἀπογοήτευση... χαμένα λόγια καί χρόνος!!! Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πωρωθεῖ ὄχι ἀπό κάποια ἰδεολογία ἤ πίστη, ἀλλά ἀπό τήν εὐμάρεια καί τήν καλοπέραση τοῦ ταπεινοῦ τους σαρκίου.