ΑΝΥΠΟΣΤΑΣΤΟΝ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ;

Εὐρέθημεν εἰς τήν δυσάρεστον θέση νά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα θέμα ὅπου πραγματικά οἱ περισσότεροι προσπαθοῦν νά ἀποφύγουν καί νά τό σκεφθοῦν ἀκόμη! Καί τοῦτο διότι ἀποτελεῖ τόν σημαντικότερον εἰσαγωγικόν παράγοντα διά τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν, πού ὅμως πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι τόν στεροῦνται. Ὁ παράγων αὐτός ὀνομάζεται ΒΑΠΤΙΣΜΑ. Στίς ἡμέρες μας βιοῦμε ἕνα τραγικό φαινόμενο∙ στό σύνολον σχεδόν τῶν κληρικῶν τῆς κρατικῆς «ἐκκλησίας» τοῦ νέου ἡμερολογίου (ἐλάχιστες εἶναι οἱ ἐξαιρέσεις), ἔχει ἐπιβληθῇ διά μέσου τῶν Ἱερατικῶν Σχολῶν ἕνας νέος τύπος βαπτίσματος ἐντελῶς ξένος καί ἀλλοιωμένος ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πατροπαραδότου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι δύσκολο νά τό διαπιστώσῃ κάποιος, ἀρκεῖ νά ἐπισκεφθῇ μίαν νεοημερολογιτικήν ἐκκλησία κατά τήν ὥρα πού τελεῖται κάποια «βάπτιση». Θά διαπιστώσῃ ὅτι ὁ τρόπος «βαπτίσεως» γίνεται μέ τήν λεγομένην ´´ἐπίχυσιν´´ καί ὄχι διά τῶν τριῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων∙ δηλαδή ὁ «ἱερεύς» δέν βυθίζει τόν βαπτιζόμενον πλήρως ἐντός τοῦ ὕδατος ἀπό μία φορά σέ κάθε ἐπίκλησιν τῶν Θείων Ὀνομάτων, ἀλλά διά τῆς μιᾶς χειρός του λαμβάνει ὕδωρ ἐκ τῆς κολυμβήθρας καί τό ἐπιχύνει ἐπί τῆς κεφαλῆς, χωρίς ὁ «βαπτιζόμενος» κατ΄αὐτόν τόν τρόπον νά ἐπικαλύπτεται ὅλος ἐκ τοῦ ὕδατος.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα ὀλίγο  πιό διεξοδικά, ἄν τό καί παρόν πόνημα δέν ἀποτελεῖ ´´πραγματεία´´, ἀλλά ἕνα μήνυμα πρός τά ἀφελῆ θύματα πού ἀκολουθοῦν ἀνεξετάστως τήν καινοτόμον νεωτεριστική κρατική «ἐκκλησία» τοῦ νέου ἡμερολογίου.

Ψευδοβάπτισις βρέφους μέ τά ροῦχα του μέσα σέ τάπερ!!!
 

Τό πραγματικό Βάπτισμα τελεῖται μόνον μέσα στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ὄχι σέ ὅποια δήποτε ἄλλη Αἵρεσιν, Σχίσμα ἤ Παρασυναγωγήν. Τό Βάπτισμα εἶναι ἀποδεκτόν μόνον ὅταν τηρεῖ  τρεῖς προυποθέσεις: α) Τάς τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις εἰς τό ὕδωρ τοῦ βαπτιζομένου. β) Τήν ἐπίκλησιν ἑκάστου Ὀνόματος τῆς Παναγίας Τριάδος σέ κάθε μία κατάδυσιν, δηλαδή στήν πρώτη κατάδυσιν ἐκφωνεῖ τό Ὄνομα τοῦ Πατρός, στήν δευτέρα τοῦ Υἱοῦ καί στήν τρίτη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. γ) Νά συνυπάρχῃ σέ ὅλα αὐτά ἀκραιφής καί ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη. Ἐάν ἕνα ἐξ αὐτῶν τῶν τριῶν συσταστικῶν τοῦ Βαπτισματος λείπει, τό Βάπτισμα δέν ἀποβαίνει ἁπλῶς ἐλειπές ἀλλά ἐντελῶς ἄκυρο καί ἀπόβλητο!
 

Ὑπάρχει ἄραγε κάποιος πού νά θεωρῇ αὐτό τό ΄΄βάπτισμα΄΄ ¨ως ἔγκυρο;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδέχεται ἄλλο βἀπτισμα πάρεξ τοῦ ἰδικοῦ της στηριζόμενη στό Εὐαγγελικόν χωρίον «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα»^[1]. Πρῶτοι αὐτοί οἱ Ἀποστολικοί κανόνες μέ τό ἀπαρασάλευτο κῦρος τους καί γνησιότητά τους ἐπιβεβαιώνουν εἰς τήν πράξιν μέσα ἀπό τόν πρωταρχικό βίο τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστιν εἰς ἕνα καί μόνον βάπτισμα, ἀποβάλλοντες ἀσυζητητί κάθε ἄλλο ἐξάμβλωμα πού διεκδικοῦσε τό αὐτό κῦρος μετά τοῦ Ἀποστολικοῦ Βαπτίσματος. Διά τόν λόγον αὐτόν ἐντέλλονται μέ τόν πλέον αὐστηρόν τρόπον (μέ ἀπειλήν καθαιρέσεως) τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους ἐάν κάποιος ἀπ΄ αὐτούς ἀναγνωρίζει τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν καί κυρίως τό «βάπτισμά» των∙ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»^[2].

Στήν ἑρμηνείαν τοῦ Ἀποστολικοῦ αὐτοῦ Κανόνος ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά ἀποστρέφονται τούς αἱρετικούς, καί τάς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δέ αὐτοί, οἱ αἱρετικοί δηλ. πρέπει νά ἐλέγχωνται καί νά νουθετῶνται ἀπό τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καί ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην των. Διά τοῦτο ὁ παρών Κανών διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῇ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἤ τήν παρ΄ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νά καθαιρεθῇ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον; ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὀ πιστός μέ τόν ἄπιστον; Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται τά παρά τῶν αἱρετικῶν, ἤ τά ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καί αὐτοί, ἤ τό ὀλιγότερον δέν ἔχουσι προθυμίαν νά ἐλευθερώνουν αὐτούς ἀπό τήν κακοδοξίαν των. Οἱ γάρ συνευδοκοῦντες εἰς τάς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νά ἐλέγξουσιν αὐτούς διά νά παραιτήσουν τήν κακόδοξον καί πεπλανημένην των αἵρεσιν;» ^[3].

Εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ παρόντος Κανόνος ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ὡς γνήσιος συνεχιστής τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως συντάσεται πλήρως μέ τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Κανόνος, ὅσον ἀφορᾷ τήν ἀπόρριψιν τοῦ ψευδοβαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, φέρων δέ σέ παραλληλισμόν  καί ἑτέρας μαρτυρίας ἀποδεικνύων  τήν ἁρμονίαν αὐτῶν. Γράφει λοιπόν: «Διά τοῦτο καί ὁ ἱερομάρτυς Κυπριανός ὁ χρηματίσας Καρχηδόνος Ἐπίσκοπος, καί ὅλη ἡ περί αὐτόν σύνοδος τῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων Ἐπισκόπων, ἡ ἐν Καρχηδόνι συγκροτηθεῖσα, ἀκολουθοῦντες τόν παρόντα Ἀποστολικόν Κανόνα τόν ἀποβάλλοντα τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἁπλῶς, ἀλλά καί εἰς τόν ξη΄. Ἀποστολικόν, τόν λέγοντα, ὅτι οἱ παρά τῶν αἱρετικῶν βαπτισθέντες, δέν εἶναι δυνατόν, ταὐτόν εἰπεῖν, ἀδύνατον εἶναι νά ᾖναι οὔτε Χριστιανοί, οὔτε κληρικοί, ἀκολουθοῦντες λέγω, εἰς τούς Κανόνας τούτους, Κανόνα ἐξέθεντο, διά τοῦ ὁποίου ἀποβάλλουσι τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ὁμοῦ...»^[4]. Καί συνεχίζει σχολιάζων τά τῆς Συνόδου αὐτῆς: «´´Εἰ γάρ φησι, μία εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, καί ἕν εἶναι τό ἀληθές Βάπτισμα, πῶς ἠμπορεῖ νά ᾖναι ἀληθές Βάπτισμα τό τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν, εἰς καιρόν ὁποῦ αὐτοί δέν εἶναι μέσα εἰς τήν Καθολικήν ἐκκλησίαν, ἀλλ΄ ἐξεκόπησαν ἀπό αὐτήν διά τῆς αἱρέσεως;´´ Εἰ δέ ἀληθές εἶναι τό Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν, ἀληθές δέ εἶναι καί τό τῆς ὀρθοδόξου καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας, λοιπόν δέν εἶναι ἕν βάπτισμα, καθώς ὁ Παῦλος βοᾷ, ἀλλά δύω, ´´ὅπερ ἀτοπώτατον´´. Προσθέτουσι δέ καί τοῦτο, ὅτι ἡ γνώμη αὕτη, τό νά μή δέχωνται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, δέν εἶναι καινούρια καί πρόσφατος ἰδική τους, ἀλλά παλαιά, καί ἀπό τούς προγενεστέρους αὐτῶν δεδοκιμασμένη... Συμφώνως μέ τόν ἅγιον Κυπριανόν καί τήν περί αὐτόν Σύνοδον, καί Φιρμιλιανός ὁ χρηματίσας ἔξαρχος τῆς ἐν Ἰκονίῳ συνόδου, ὅν ὁ μέγας Βασίλειος ἐν τῷ α΄. Κανόνι αὐτοῦ ἰδικόν του ὀνομάζει, ὡς Ἐπίσκοπον ὄντα Καισαρείας, ἀκυροῖ καί ἀποβάλλει τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν». Ἀναφερόμενος δέ καί εἰς τάς μαρτυρίας ἑτέρων ἁγίων λέγει: «Λέγει δέ καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ὁμιλ. εἰς τό ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος) ἄς μή σέ γελάσουν, ὦ ἀκροατά, τά τῶν αἱρετικῶν συστήματα∙ βάπτισμα γάρ ἔχουσιν, ἀλλ΄ οὐ φώτισμα, καί βαπτίζονται μέν κατά τό σῶμα, κατά δέ τήν ψυχήν δέν φωτίζονται∙ Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Λέων ἐν τῇ πρός Νικήταν ἐπιστολῇ, ´´οὐδείς αἱρετικός, λέγει, ἁγιασμόν παρέχει διά τῶν μυστηρίων´´. Ὁ δέ Ἀμβρόσιος ἐν τῷ περί τῶν κατηχουμένων, ´´τό τῶν δυσσεβῶν βάπτισμα, λέγει, οὐχ ἁγιάζει´´»^[5].

Φωτογραφία Ὀρθοδόξου Βαπτίσματος.

Μόνον μέ τάς τρεῖς καταδύσεις μπορεῖ νά θεωρηθῇ τό Βάπτισμα ὡς ἔγκυρον. Ὁ βαπτιζόμενος δηλαδή πρέπει νά καλύπτεται ὁλόκληρος ἀπό τό ὕδωρ.

Ὁ δέ ΜΖ΄ Ἀποστολικός Κανών ὑπό τοῦ ἰδίου πνεύματος κινούμενος μᾶς λέγει τά ἑξῆς: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρόν καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων». Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα νά διαχωρίζῃ τό βάπτισμα σέ ἀληθές καί ψευδές, νά τιμωρῇ τόν Ἐπίσκοπον καί τόν Πρεσβύτερον ὅπου δέν κάνει διάκρισιν μεταξύ τῶν δύο βαπτισμάτων διότι ἔτσι περιγελᾷ τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τό θάνατον τοῦ Κυρίου μας καί ἀναιρεῖ τήν διάκρισιν  ἱερέων καί ψευδοϊερέων. Εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ παρόντος Κανόνος ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ἕνα Βάπτισμα εἶναι τό παραδιδόμενον εἰς ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τόσον άπό τόν Κύριόν μας, ὅσον καί ἀπό τούς Θείους ἀποστόλους, καί ἁγίους Πατέρας, ἐπειδή καί ἕνας ἐστάθη ὁ σταυρός καί ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, εἰς τῶν ὁποίων τόν τύπον τό βάπτισμα γίνεται...  ὅποιος ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος δέν ἤθελε βαπτίσῃ μέ τό τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας βάπτισμα τόν μεμολυσμένον, ἤτοι βαπτισθέντα παρά τῶν ἀσεβῶν, ἤγουν τῶν αἰρετικῶν, ἄς καθαίρεται, ἐπειδή καί περιπαίζῃ τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, νομίζωντας κακῶς καί σφαλερῶς, ὅτι τό μεμολυσμένον καί συγχαμερόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι τύπος τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον δέν εἶναι, καί διά τοῦτο ἀποδέχεται αὐτό, καί ἔχει ἴσον μέ τό βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων. Καί πρός τοῦτοις, ἐπειδή καί δέν διακρίνει τούς ἀληθεῖς ἱερεῖς τῶν Ὀρθοδόξων, ἀπό τούς ψευδεῖς ἰερεῖς τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ΄ ἐξίσου καί τούς δύο ἀληθεῖς ἀποδέχεται. Οὔτε γάρ τό μυσαρόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν κάμνει Χριστιανούς ἀληθεῖς τούς εἰς αὐτό βαπτιζομένους, οὔτε ἡ χειροτονία αὐτῶν κάμνει ἀληθεῖς ἱερεῖς τούς χειροτονουμένους, κατά τόν ξη΄ Ἀποστολικόν...»^[6]

Ἰδού πώς ἀποφαίνεται στήν ἑρμηνείαν τοῦ ξη΄. Ἀποστολικοῦ ὁ Ζωναρᾶς:  «οὔτε γάρ βάπτισμα αἱρετικῶν δύναταί τινα ποιῆσαι Χριστιανόν, οὔτε χειροτονία τούτων κληρικόν ἐργάσοιτο ἄν. Τούς οὖν παρά τῶν αἱρετικῶν χειροτονηθέντας αὖθις χειροτονῆσθαι, ἀκίνδυνον»^[7].

Ἀλλά καί ὁ Ἀριστηνός μετά τῶν ἀνιέρων κατατάσσει τούς κληρικούς ἐκείνους ὅπου ἀναγνωρίζουν ὡς ἔγκυρον τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν^[8].

Τήν πίστιν αὐτήν τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβεβαιώσῃ ἀλλά νά καταστήσῃ ἀπαρέγκλιτον δόγμα καί ἡ δευτέρα Οἰκουμενική Σύνοδος, συμπληρώνοντας τό Σύμβολον τῆς Πίστεως μέ τό τελευταῖον ἄρθρον του «ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Ψευδοβάπτισμα νεοημερολογιτῶν σέ λεκάνη!!!

   Περί τῶν τριῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων.

Ἀπαραίτητες ὅπως εἴπαμε καί πρίν εἶναι οἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις τοῦ βαπτιζομένου εἰς τό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας καθώς τοῦτο διατάσσει ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τούς Ἀποστολικούς ἀκομη χρόνους μέχρι καί σήμερα νά τηρῆται ἀπαρεγκλίτως. Τό σύνολον τῶν ἁγίων Πατέρων ἀλλά καί τῶν ἁγίων Συνόδων τό αὐτό φρονούσαν  καί ἔπραττον καί αὐτό ἄφησαν σέ μᾶς ὡς παρακαταθήκη ἀπαραβίαστον.

Δυστυχῶς ὄχι μόνον οἱ νεοφώτιστοι, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ ἱερεῖς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου πού ΄΄βαπτίζουν΄΄ τούς προσερχομένους ἔχουν ΄΄βαπτισθεῖ΄΄ ὁμοιοτρόπως, καθώς αὐτή  ἡ δυτικότροπη τακτική ὑπάρχει ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες στήν πατρίδα μας.

                                     Κανών Ν΄.

Εἴ τις ‘Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, μή τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλ΄ ἕν βάπτισμα, τό εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γάρ εἶπεν ὁ Κύριος, εἰς τόν θάνατόν μου βαπτίσατε∙ ἀλλά, πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Τρία βαπτίσματα, ἑρμηνεύει ὁ Ζωναρᾶς, ἐνταῦθα τάς τρεῖς καταδύσεις φησίν ὁ Κανών, ἐν μιᾷ μυήσει, ἤτοι ἐν ἑνί βαπτίσματι. Ὥστε τόν βαπτίζοντα ἑκάστη τῶν καταδύσεων ἕν τῆς Τριάδος ἐπιλέγειν ὄνομα. Τό γάρ καταδύειν τόν βαπτιζόμενον εἰς τήν ἱεράν κολυμβήθραν, καί εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου τήν μίαν ἐπιφημίζειν κατάδυσιν, ἀσεβές ἐστι∙ καί οὕτω καί ὀ βαπτίζων, καθαιρεθήσεται.^[9]

Συνεχίζεται.

---

[1] Ἐφεσ. 4, 5.

[2] ΜϚ΄.  Ἀποστολοκός Κανών.

[3] Ἱ. Πηδάλιον,  σ. 51-54, Ἔκδοσις Ἀστέρος, 1990, Ἀθῆναι.

[4] Αυτόθι, σ. 51.

[5] Αὐτόθι, σ. 52-53.

[6] Ἱ. Πηδάλιον, σ. 55-58 .

[7] Σύνταγμα Κανόνων, Ῥάλλη & Πότλη, Τόμ. 2ος, σ. 87, Ἐν Ἀθήνησιν, 1852.

[8] Αὐτόθι, σ. 61.

[9]  Σύνταγμα Κανόνων, Τόμος 2ος  σ.66,