ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ Παρουσίαση βιβλίου, μέρος 2ον

                                             Περί τῶν Ζηλωτικῶν Σχισμάτων

  Οἱ μνημονεύοντες πατέρες δικαιολογοῦν ἐνίοτε τήν παραμονήν τους εἰς τήν αἵρεσιν τῆς Πανθρησκείας ἐξαιτίας τῆς μή ἐναλλακτικῆς ἐπιλογῆς εἰς τόν χῶρον τῶν Ζηλωτῶν καί τῶν ὑπολοίπων ΓΟΧ (Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν), λόγῳ τῶν διαφόρων χωρισμῶν καί προστριβῶν μεταξύ τους.

 Πολλάκις δέ ἐπιτίθενται διά τόν λόγον αὐτόν δριμυτάτως ἐναντίον ἡμῶν, ὄχι ἁπλῶς διά νά δικαιολογηθοῦν, ὡς προείπαμεν, ἀλλά μέ πνεῦμα χαιρεκακίας, νιώθοντες οὕτως δεδικαιωμένοι, ὅτι παραμένουν εἰς αὐτό τό ἔκτρωμα τοῦ ΠΣΕ (Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν)!

Ἀλλά καί ἐδῶ λανθάνουν!

Λέγουν, ὅτι ἀδυνατοῦν νά ἀκολουθήσουν τούς διηρημένους «Παλαιοημερολογίτας»∙ οὐδείς ὅμως τούς ἐμποδίζει, νά κάνουν ἀρχήν  μόνοι τους, ἀρχίζοντας νά ἐφαρμόζουν εἰς τήν πρᾶξιν τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας, καί πρῶτον τόν ΙΕ΄τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου,  ὅπου ἐπιτάσσει εἰς ὅλους τούς πιστούς, λαϊκούς τε καί κληρικούς, νά διακόψουν τό μνημόσυνον τῶν κακοδοξούντων ἐπισκόπων καί τήν μετ’ αὐτῶν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν. Μήπως σᾶς ἐμποδίζουν οἱ «Παλαιοημερολογίτες»; Μάλλον ὄχι, ἀλλά ἡ δική σας δειλία, τό βόλεμα καί ἡ καλοπέρασις!

Δέν μπορεῖ, λοιπόν νά ἀποτελοῦν δικαιολογίαν καί ἐλαφρυντικόν διά τήν παραμονήν σας εἰς τήν αἵρεσιν, οἱ διαστάσεις μεταξύ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν, καθώς ἐπίσης παρόμοιες καί χειρότερες διασπάσεις  ὑπάρχουν πάμπολλες καί εἰς τάς ἰδικάς σας «ἐκκλησίας», διά τάς ὁποίας ὅμως «δέν βγάζετε γρῦ»!

Ἀγνοεῖτε τά σχίσματα εἰς τό Πατριαρχεῖον τῆς Οὐκρανίας, αὐτό τῆς Λετονίας, τά ὁποῖα μάλιστα  προωθεῖ μέ ὕπουλον τρόπον  αὐτός ὁ ἴδιος Πατριάρχης σας Βαρθολομαῖος, μέ σκοπόν ὅπως ὑφαρπάξῃ τήν ἐπικυριαρχίαν τους; Ἀγνοεῖτε τά δεκάδες σχίσματα, ὅπου κατασπαράσσουν τήν ἀδελφήν σας ῥωσσικήν «ἐκκλησίαν», ἔνδοθεν τῆς ῥωσσικῆς ἐπικράτειας, ἀλλά καί τήν ἔντασιν μεταξύ Βαρθολομαίου καί ῥωσσικοῦ πατριαρχείου διά τούς χώρους ἱεραποστολῆς καί ὄχι μόνον;  Ἀγνοεῖτε τό κομφούζιον ἀνά τόν κόσμον, καί κυρίως εἰς τάς ΗΠΑ, ὅπου εἰς κάθε πόλιν, ὅπου συμφώνως τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων προβλέπεται μία ἐπισκοπή, συναντᾶται τό τραγικόν φαινόμενον, νά ὑπάρχουν πλεῖστοι ἐπίσκοποι, λόγῳ τῶν διαφορετικῶν ἐθνοτήτων, εἰς τά ὁποίας ἀνήκουν, καί μάλιστα ἐχθρικῶς διακειμένοι μεταξύ των;  Ἄς ἀφήσουμε ὅλους ἐκείνους τούς αὐτοκεφάλους καί ἀχειροτονήτους νεοημερολογίτας καί ψευδοπαλαιοημερολογίτας (κοινωνικούς τῶν πατριαρχείων ὅπου ἀκολουθοῦν τό παλαιόν ἡμερολόγιον) ἀπατεῶνας, ὅπου ἀλωνίζουν τήν ὑφήλιον αὐτοπαρουσιαζόμενοι ὡς ἐπίσκοποι, ἤ ὡς ἁπλοί ἱερεῖς, εἰς τήν ὀρθόδοξον διασποράν, καταληστεύοντες διά τῆς ζητείας, ἤ καί ἄλλων ἀγυρτειῶν, τά ἀποίμαντα ἐκείνα ποίμνια.

 Αἰδώς Ἀργεῖοι!!! Χάσατε τελείως τήν φρόνησίν σας;

        Διό μή καυχᾶσθε διά τήν  ἑνότητα τῆς «ἐκκλησίας» σας, καθώς αὐτή εἶναι μόνον φαινομενική  καί ἔγκειται ἀποκλειστικά, ὄχι εἰς τήν ἰδικήν σας ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν, ἀλλά εἰς τήν μισθοδοσία καί τήν παροχήν κονδυλίων ἀπό τό Κράτος – Καίσαρα, εἰς τό ὁποῖον  εἶσθε ὑποτεταγμένοι, ὡς ἕνα μικρόν γρανάζι τῆς ὅλης κρατικῆς μηχανῆς!

   Αὐτός ὅπου τολμήσῃ νά βγῇ ἀπό τό μανδρί, θά γευθῇ κατά πρῶτον τήν ἀνεπιθύμητον πενίαν!

Ἄς γνωρίζετε λοιπόν, ὅτι οἱ διασπάσεις εἰς τούς ΓΟΧ εἶναι ἀποτέλεσμα εἴτε τῶν ἰδικῶν σας ἐγκαθέτων[1] (διά τό ὁποῖον μᾶλλον θά πρέπει νά ἐντρέπεσθε), εἴτε  τῆς φιλαρχίας διαφόρων ἀνοήτων, εἴτε τῆς διαφωνίας μεταξύ τῶν ἀντιοικουμενιστῶν διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ἔβλεπαν καί βλέπουν τήν ἐκκλησιολογικήν κατάστασιν τῶν ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ ὑπαρχόντων καινοτομησάντων «ἐκκλησιῶν», ὅπου ὅλοι ἐσεῖς,  ὀλίγον ἤ πολύ ἀνήκετε.

Λυπηρά βεβαίως κατάστασις, ἀλλά ὑπαρκτή, καί μάλιστα καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας!

Ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους ἀκόμη ὁ πονηρός ἐνέβαλεν ζιζάνια, ὅπως διασπάσῃ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον  μέσῳ κάποιων αἱρέσεων καί ἐτεροδιδασκαλιῶν, ἀλλά καί διά τινων ὀρθοφρονούντων μέν εἰς τήν πίστιν, χωλαινόντων δέ εἰς τήν διάκρισιν, ἤ ὑποδουλωμένων εἰς ἄλλα ψυχικά πάθη, ὡς ἡ φιλαρχία, ὁ φθόνος κ.ἄ.

Βλέπουμε ἔτσι καί αὐτόν τόν Μέγα Βασίλειον νά θέτουν ἀδίκως οἱ συνεπίσκοποί του, ὀρθόδοξοι μέν, ἐκτός ἐπικοινωνίας, ἐπειδή ἐπίστευσαν τινάς συκοφαντικάς ἐπιστολάς, οἱ ὁποίες ἐγράφεισαν ἐναντίον του, δημιουργήσαντες κατ’ αὐτόν τόν τρόπον σχίσματα εἰς τόν χῶρον τῆς Μικράς Ἀσίας.

Ἐπίσης βλέπουμε τό Μελετιανόν σχίσμα εἰς τήν Ἀντιόχειαν, τό ὁποῖον μάλιστα εἶχε τήν στήριξιν τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, πρός δυσαρέσκειαν τοῦ Μ. Βασιλείου!

Πολλές ἦσαν ὅμως οἱ διασπάσεις εἰς τόν καιρόν τῆς Εἰκονομαχίας, διά τάς ὁποίας κατεπληγωμένος ὁ Μέγας ἐκεῖνος ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἔγραφεν εἰς μίαν ἐπιστολήν του: «τιμιώτατε πάτερ, ἔλαβα λύπην ἱκανήν∙ πρῶτον, διότι ἀκόμη καί ἀνάμεσα εἰς ἐμᾶς, ὅπου ὀρθοτομοῦμε τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ἐνάντια εἰς τήν λυσσασμένην αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων, γίνονται μωρολογίες καί σχίσματα ξεφυτρώνουν».[2]

Ἄς ἀφήσωμεν τήν δεινήν ἐκείνην κατάστασιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρέθη ὁ Πατριαρχικός θρόνος τῆς Κων/λεως κατά τήν ἐποχήν τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰσαακίου τοῦ Ἀγγέλου, ὁπότε ὑπῆρχον ταυτοχρόνως ἑπτά Πατριάρχες ἐξ  αἰτίας τῆς ὠμῆς ἐπεμβάσεως τῆς κρατικῆς ἐξουσίας![3]

Ἐξετάσατε λοιπόν καί κρίνατε τόν ἑαυτόν σας καί τήν «ἐκκλησίαν» σας καί ἀφῆστε τό φιλοκατήγορον αὐτό πνεῦμα ἐναντίον μας.

Οὐδεμίαν δικαιολογίαν ἔχετε, ὅσοι ἐμμένετε εἰς τό στρατόπεδον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μή προσχωροῦντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τά σχίσματα Αὐτῆς∙ καί ἀκούσατε τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος καί αὐτός ἀντιμετώπιζεν τοιούτους ψευδοπροβληματισμούς διαφόρων ἀναποφασίστων. Μᾶς λέγει λοιπόν, ὅτι ἐπικαλοῦντο τό πλῆθος τῶν δογμάτων καί τήν ἀδυναμίαν τους νά κρίνουν ὀρθῶς λόγῳ τῆς ἀπειρίας τους. Αὐτά ὅμως, ἀπαντά ὁ ἅγιος, εἶναι προφάσεις∙ ποῖον ἀπό ὅλους νά προτιμήσωμεν λέγουν; Ὁ καθένας λέγει, ὅτι αὐτός ἀληθεύει, εἰς ποῖον νά πεισθῶμεν; Καί τούς ἀπαντά ὁ ἅγιος∙ οἱ Γραφές εἶναι ἁπλές καί εὐκόλως μπορεῖ νά κρίνῃ κάποιος βάσει αὐτῶν∙ ὅποιος συμφωνεῖ μέ αὐτάς, ἐκεῖνος εἶναι ὁ πραγματικός Χριστιανός∙ ἐάν κάποιος τάς μάχεται ἐκεῖνος εἶναι μακριά. Ἐάν ὅμως ταυτόχρονα προφασίζεσαι, ὅτι εἶσαι μαθητής καί ὄχι διδάσκαλος, πῶς λοιπόν τότε μπορεῖς νά κρίνῃς τά δικά μας; Ἤ πῶς ἀσχολούμενος μέ ἄλλα πράγματα, π.χ. τάς τέχνας, ἀναγκάζεσαι νά μανθάνῃς τά πάντα περί αὐτῶν, ἐνῷ περί τῆς πίστεως ὄχι;

Δέν εἶναι αὐτό ὑποκρισία;

Ἐν τέλει καταλήγει ὁ ἅγιος μέ τήν ἑξῆς προτροπήν∙ «οὐκέτι σοι αὕτη λοιπόν ἡ πρόφασις χῶραν ἔχει. Καθάπερ γάρ ἴσχυσαν τό νόθον ἐκβαλεῖν, οὕτως ἰσχύσεις καί ἐνταῦθα ἐλθών δοκιμάσαι τό λυσιτελές». Δηλαδή, ὅπως καί ἄλλοι ἠμπόρεσαν νά διακρίνουν καί νά ἀποβάλλουν τό νόθον, ἔτσι καί ἐσύ ἔλα πρῶτον εἰς τόν δικόν μας γενικότερον χῶρον καί ἔπειτα θά βρῇς τό τέλειον![4]

Ἄλλοι ὅμως ἐξ αὐτῶν φθάνουν εἰς τό ἄλλο ἄκρον, μόνον καί μόνον διά νά δικαιολογήσουν τήν παραμονήν τους εἰς τήν αἵρεσιν! Λέγουν λοιπόν: Ὅτι πάντες (Ἀντιοικουμενισταί - Ζηλωταί καί Οἰκουμενισταί) ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν καί τά αὐτά δόγματα καί δέν διαφέρομεν μεταξύ μας∙[5] ἀνήκωμεν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί εἰς τήν ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί σωζόμεθα πάντες∙ ὁ Χριστός δέν βλέπει «κόμματα»!

Ἐμεῖς ὅμως ἀναφωνοῦμε: Δέν ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν μέ ἐσᾶς, οὔτε τά ἴδια Δόγματα, ἔστω καί ἐάν μερικά ἐξωτερικά σημεῖα, ὅπως τά Ἐκκλησιαστικά Τυπικά, δίνουν αὐτήν τήν πεπλανημένην ἐντύπωσιν. Ἡ πίστις ἡ δική σας δέν εἶναι Χριστιανική, ἀλλά Οἰκουμενιστική-Νεοεποχιτική! Εἶναι μία τεχνική  «πίστις», ὅπου ἐδημιουργήθηκε, διά νά  ἐξυπηρετήσῃ τήν Νέαν Τάξην πραγμάτων καί τόν ἐρχομόν τοῦ Ἀντιχρίστου!!!

Ἐάν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί  ἔχουμε τά ἴδια Δόγματα μέ  ἐσᾶς, ἀπαντά ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,  τότε διατί  εἴσαστε χώρια ἀπό ἐμᾶς; Ἐάν τά δικά σας εἶναι καλά, τότε τά δικά μας εἶναι κακά, καί τό ἀντίθετον! Ἐάν ἔχουμε τά ἴδια Δόγματα καί τά ἴδια Μυστήρια τότε διατί ἔχουμε διαφορετικούς ἄρχοντας;[6]

Ἡ «ἐκκλησία» ἡ δική σας ἀναγνωρίζει ἐπισήμως, ὡς (Γνήσιον καί ἱδρυτικόν) μέλος τοῦ ΠΣΕ,[7]  ὅτι δέν διακατέχει ὅλην τήν ἀλήθειαν, ἀλλά μόνον μέρος αὐτῆς,   καί ὅτι μέ τήν συνεργασίαν τῶν λοιπῶν «χριστιανικῶν» ὁμολογιῶν  καί θρησκειῶν, τῶν ἀνηκόντων καί αὐτῶν εἰς τόν ἴδιον θεήλατον ἐσμόν τοῦ ΠΣΕ, θά εὕρῃ αὐτήν ἐν τῷ συνόλῳ! [8]

Ἐμεῖς ὅμως λέγομεν, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς ὅλη ἡ ἀλήθεια, ἀλλά ὅτι εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, καί ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία κατέχομεν τό πλήρωμα αὐτῆς.[9] Ἐσεῖς ὅμως ἐμπλεγμένοι καθώς εἴσθε εἰς τά δίκτυα τῆς  Πανθρησκείας καί τοῦ Συγκρητισμοῦ, ὁμολογεῖτε ἕναν Χριστόν, ὄχι τέλειον Θεόν καί τέλειον Ἄνθρωπον, ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διδάσκει, ἀλλά θεωρεῖτε Αὐτόν ὡς ἕναν Ψιλόν ἄνθρωπον, δηλαδή ὡς ἕνα Μύστην, καί δέν μπορεῖτε νά κάνετε ἄλλως, διότι θά παραβῆτε τά Πρωτόκολλα συμμετοχῆς εἰς ὅλους αὐτούς τούς Πανθρησκειακούς Ὀργανισμούς τοῦ Σατανᾶ, και θά ἀποβληθῆτε κακήν κακῶς ὡς φονταμενταλιστές∙ πρᾶγμα τό ὁποῖον ἀπεύχεσθε, καθώς τό φρόνημά σας εἶναι κοσμικόν καί ὄχι θεϊκόν.

 «Ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ».[10]

Παραδέχεσθε, ὅτι ὑπάρχει σωτηρία καί ἁγιαστική χάρις -Μυστήρια εἰς αὐτούς, μή δίνοντες τήν παραμικράν σημασίαν εἰς τά λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ὅπου λέγει: «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα∙ δι’ ἐμοῦ ἐὰν τις εἰσέλθη σωθήσεται»,[11] καί «ὁ μὴ ἐρχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλήν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν (δηλαδή διά μέσου τῶν αἱρέσεων καί τῶν ἄλλων ψευδοθρησκειῶν), ἐκεῖνος κλέπτης ἐστι καὶ ληστής».[12]

Προσφάτως δέ ὁ θεήλατος «Πατριάρχης» σας Βαρθολομαῖος, εἰς τήν ἑβραϊκήν Συναγωγήν τῆς Νέας Ὑόρκης, ἀπεκάλεσεν τούς ἑβραίους «τέκνα τοῦ Ἰακώβ, Ἀβραάμ» κτλ, ἐπιζητῶν ἔτσι νά ἀποδείξῃ, ὅτι οἱ ἑβραῖοι συνεχίζουν νά εἶναι λαός τοῦ Θεοῦ, ἀσχέτως ἐάν αὐτοί παραμένουν οἱ ἀμετανόητοι σταυρωτές Αὐτοῦ! Ἐάν κύριε Βαρθολομαῖε εἶναι τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, θά ἔπραττον καί τά ἔργα τοῦ Ἀβραάμ, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τούς εἶπεν∙ «λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε»[13].

Ἀντιθέτως, κύριε Βαρθολομαῖε, καί λοιποί, οἱ μνημονεύοντες ἐσᾶς, ὁ Κύριός μας εἶπε: «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ Διαβόλου ἐστέ»,[14] ἐνῷ ἐσεῖς   διά  τῆς  βίας  θέλετε   νά  τούς  κάνετε  υἱούς  Θεοῦ!![15]

Μήπως λοιπόν πράγματι ἔχετε τόν ἴδιον πατέρα καί δέν τό γνωρίζετε; ...

Πῶς λοιπόν θέλετε νά ἔχουμε τήν ἰδίαν πίστιν,[16] ὅταν ὁ «σεπτός» σας «Πατριάρχης» Βαρθολομαῖος ὑπογράφει κοινήν δήλωσιν μαζί μέ τόν Ἰρανόν θρησκευτικόν ἡγέτην, ὅτι οἱ θρησκεῖες ἀμφοτέρων πιστεύουν εἰς τόν Ἕναν Θεόν; Ἀλήθεια μήπως εἶσθε κρυπτομουσουλμάνοι; Ἐρωτῶ!... Διότι, ἀπ’ ὅτι γνωρίζω, οἱ μουσουλμάνοι μετά ζήλου ἀπορρίπτουν τήν ὕπαρξιν τοῦ ΕΝΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ἀρκούμενοι πεπλανημένως εἰς τήν πίστιν ἑνός ἀσχέτου μέ τοῦ ἰδικοῦ μας Θεοῦ Δημιουργοῦ.[17] Αὐτό δυστυχῶς πράττει ἀνερυθρίαστα καί μέ τούς σταυρωτάς ἑβραίους ἐν ὀνόματι δῆθεν τῆς κοινῆς παραδόσεως τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν!

Ὁποίαν λοιπόν σχέσιν, ἀγαπητοί, δύνασθε, νά ἔχητε μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅταν ἡ ψευδεκκλησία σας εἶναι κατ’ οὐσίαν ἡνωμένη μέ ὅλας σχεδόν τάς αἱρετικάς παραφυάδας τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως, ἐφ’ ὅσον οἱ ἀνήκοντες εἰς αὐτήν ψευδοκληρικοί πραγματοποιοῦν εἰς καθημερινήν βάσιν συλλείτουργα καί συμπροσευχάς μετ’ αὐτῶν, συνυπογράφοντες συνάμα καί κοινάς ὁμολογίας πίστεως; Ἐρωτῶ∙ ἐάν ὑπῆρχεν ἔστω καί ἕνα μικρόν λεῖμμα ἐπισκόπων καί ἁπλῶν κληρικῶν (ὅσον ὀλίγοι καί ἐάν εἶναι αὐτοί), διατί δέν συγκροτοῦν Σύνοδον, ὅπως δικάσουν συμφώνως τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί ἀποβάλλουν αὐτούς ἐκ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας ὡς ψωραλέα πρόβατα;

Αὐτό δέν γίνεται, ἀκριβῶς διατί δέν ὑπάρχει εἰς ὑμᾶς τοιοῦτον εὐσεβές λεῖμμα!!!

                        

                    

                            

        

         

                                                  Οἱ «Συντηρητικοί»

Μόνον ὅμως εἰς τά λόγια τοῦ στόματός των ὑπάρχει αὐτό τό λεῖμμα, εἰς δέ τήν πράξιν εἶναι ἀνύπαρκτον∙ ἐκτός καί ἐάν ἐννοοῦν μερικάς μετριώτητας, οἱ ὁποῖες ἐνῷ καυχῶνται διά τήν ὀρθότητα τῆς πίστεώς των καί παρουσιάζονται εἰς ὁρισμένους ἀφελεῖς ὡς ἐμπροστάρηδες ἀγωνιστές, εἰς τήν πραγματικότητα εἶναι δειλότεροι τῶν λαγοῶν, ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων καί τῆς σκιᾶς τῆς ἑαυτῶν![18] Καί ἐνῷ οἱ «ὁμολογητές» αὐτοί εἶναι ἕτοιμοι νά ὑπογράψουν μέ μίαν σχετικήν εὐκολίαν ἐπιστολάς διαμαρτυρίας, εἰς τήν πράξιν ὅμως καί πάλιν εὑρίσκονται εἰς πλήρην ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν πρωτοστατῶν τῆς αἱρέσεως, παρεμποδίζοντες συνάμα καί τούς πραγματικῶς ἀνησυχοῦντας εὐλαβεῖς, νά ἀποκοποῦν ἀπό τήν αἰρετικήν ψευδεκκλησίαν τους.

Δυστυχῶς τό μεγαλύτερο πρόβλημα, τό ὁποῖον ὑπάρχει σήμερον εἰς τήν ἐκκλησίαν σας, δέν εἶναι οἱ Οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί, ἀλλά  ἐσεῖς οἱ  ἴδιοι!!!

Εἶσθε εὐσεβεῖς ἐξ ἡμισείας![19]          

Νομίζουν, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὅτι εἶναι σοφοί καί ὅτι ὁ λόγος τους εἶναι ὀρθός, ἐκρύφθησαν ὅμως οἱ δειλοί, αὐτοί ὅπου εἰς τήν πραγματικότητα μάχονται τά ὀρθά Δόγματα, αὐτοί ὅπου διακατεχόμενοι ἀπό  ἕναν ψεύτικον ζῆλον, νομίζουν, ὅτι κηρύττουν τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ἀντιττάσονται εἰς αὐτούς, ὅπου πραγματικά ὀρθοποδοῦν![20]

    Δι’ αὐτό καί περίγελος ὅλου τοῦ κόσμου ἔγιναν ὅσοι ἐκ τῶν «συντηρητικῶν» ἁγιορειτῶν πατέρων προσεπάθησαν πρίν ἀπό ὀλίγον καιρόν, νά διαμαρτυρηθοῦν διά τάς συνεχεῖς προδοσίας τοῦ «Πατριάρχου» τους, συλλέγοντες μερικές δεκάδες ὑπογραφῶν καί ἀπειλώντας μέ διακοπήν μνημοσύνου. Ἔστειλαν μάλιστα καί ἐπιστολάς προειδοποιητικάς πρός τοῦτο καί εἰς τόν «σεπτόν»! Πολλοί ἀφελεῖς ἐπίστευσαν, ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα, κατά τήν ὁποίαν τό Ἁγιον Ὄρος θά ἀνανήψῃ καί θά τολμήσουν ἐπιτέλους τήν περιπόθητον παύσιν τοῦ μνημοσύνου, ῥίπτοντες ἔτσι ἀπό ἐπάνω τους τό βάρος τῆς συνειδήσεως ὅπου τούς ἐβασάνιζε χρόνια τώρα λόγῳ τῆς κοινωνίας τους μέ τήν αἵρεσιν διά μέσου αὐτοῦ  (τοῦ μνημοσύνου)! Κάποιος γέροντας ἐξ αὐτῶν μοῦ εἶπε κάποτε: «ὁ Θεός, παιδί μου, δέν θέλει τήν μετάνοια αὐτουνῶν»! Καί πράγματι, πρίν «ἀλέκτωρ φωνῆσαι τρίς», οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν ἐλάκισαν, ἄλλοι «ἐποίησαν τήν νύσσαν», καί ἕτεροι μετεπήδησαν εἰς τό ἀντίθετον  στρατόπεδον! Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ  Θεός δέν τούς ἐνεδυνάμωσεν, δέν τούς ἔδωκε τήν Χάριν του, ὥστε νά ἀψηφίσουν τά πάντα καί νά τραβήξουν τόν ἀνηφορικόν δρόμον τῆς ὁμολογίας∙ τούς ἐγκατέλειψε![21] Προετίμησαν καί πάλιν «τόν νῦν αἰῶνα», τόν αἰῶνα τῶν προσκαίρων ἀπολαύσεων καί ἠδονῶν, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλειαν! Καί τό ἔπαθαν αὐτό, διότι τούς ἔλειπε τό φρόνημα τῆς αὐταπαρνήσεως, διότι τό πνεῦμα τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐφησυχασμοῦ, ἔχει παραλύσῃ τάς δυνάμεις τῆς ψυχῆς των, διότι βαδίζουν μέ ὑπολογισμούς![22] Τήν παλινωδίαν τους αὐτήν ἐχλεύσαν ἀκόμη καί λαϊκοί ἐπώνυμοι ἄνθρωποι διά  τῆς γραφῖδος των, ὅπως εἶναι οἱ Θεολόγοι καθηγηταί  Ἰωάννης Κορναράκης καί  Νικόλαος Σωτηρόπουλος, τῶν ὁποίων  τάς ἐπιστολάς  παραθέτουμε ἀμέσως:

 

 Ἄρθρον κ. Νικολάου Σωτηροπούλου εἰς «Ὀρθόδοξον Τύπον»:

  

       

                ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΔΙΑΓΝΩΣΙΣ

  «Τό κακό μέ τόν Οἰκουμενισμό, αὐτή τήν Παναίρεσι καί τήν πανθρησκεία τῆς ἐποχῆς μας, παράγινε. Καί πολλές δεκάδες Ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καί μοναχοί ἐξηγέρθησαν καί ἀπηύθυναν ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τούς ἡγουμένους καί τούς ἀντιπροσώπους τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν στήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στήν ἐπιστολή καταγγέλλουν τίς ἀπαράδεκτες σχέσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἡγετῶν............

.....Καλά καί τά δύο ἁγιορείτικα κείμενα. Κάνουν καλή διάγνωσι τῆς νόσου, πού ἔχει προσβάλει τούς οἰκουμενιστές ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί δέν ξέρουν τί λένε καί τί κάνουν πρός σκανδαλισμόν καί ἀπώλειαν ψυχῶν. Ἀλλ΄ ἡ  διάγνωσι τῆς νόσου, τήν ὁποία κάνουμε ὅλοι οἱ πιστοί, καί ὄχι μόνον οἱ Ἁγιορεῖτες, δέν εἶναι ἀρκετή. Ἁπλῶς μέ διάγνωσι τῆς νόσου δέν θεραπεύεται ὁ ἀσθενής. Γιά νά θεραπευθῇ ὁ ἀσθενής, χρειάζονται φάρμακα ἤ καί χειρουργική ἐπέμβασι. Γιά δέ τήν θεραπεία τῆς νόσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἐπικινδυνότερης νόσου στό χῶρο τῶν αἱρέσεων, φάρμακα καί χειρουργική ἐπέμβασι εἶναι ὅ,τι συνιστοῦν μέ τήν ἀνοικτή ἐπιστολή τους οἱ θερμότεροι στήν πίστι δεκάδες Ἁγιορεῖτες πατέρες, ἡ διακοπή δηλαδή τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ καί ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κων/λεως καί τῶν συμφωνοῦντων μαζί του, ἀλλά καί τῶν σιωπώντων.

 Θά ἐφαρμόσουν, ὅμως, τήν  θεραπευτική ἀγωγή κατά τῆς νόσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες; Καί, κατά πρῶτον, θά παύσουν τό μνημόσυνο τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Πατριάρχου Κων/λεως; Στήν ἀνακοίνωσι τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἀντί νά ἀπειλῆται παῦσι τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου, περιέχονται γι΄αὐτόν κολακευτικοί λόγοι, πού μειώνουν τήν ἀξία τῆς ἀνακοινώσεως καί κάνουν τούς εὐσεβεῖς νά τήν χαρακτηρίζουν γλυκανάλατη. Ἁγιορεῖτες πατέρες! Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐκκλησίας πολέμησαν ὄχι μόνον τίς αἱρέσεις, ἀλλά καί τούς αἱρετικούς προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς. Γιατί σεῖς ἀποφεύγετε νά ἐλέγξετε προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς τούς οἰκουμενιστές, τούς προδότες τῆς πίστεως; Καί γιατί, ἀντιθέτως, τούς μνημονεύετε εὐφήμως;

Θά παύσουν τουλάχιστον τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου οἱ ἱερομόναχοι, οἱ ὁποῖοι ὑπέγραψαν τήν ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τούς ἡγουμένους καί τούς ἀντιπροσώπους τυῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὀρους, καί πρότειναν τήν παῦσι τοῦ μνημοσύνου; Ἀκούστηκε, ὅτι οὔτε ἄλλοι Ἁγιορεῖτες οὔτε αὐτοί θά παύσουν τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλά γιατί;Τί φοβοῦνται; Δέν ἔχουν κάψει τήν καλύβα τους; Ὄχι εἶπαν μερικοί. Διότι δέν ζοῦν σέ καλύβες, ζοῦν σέ βασιλικά ἀνάκτορα μέ ἀνέσεις. Αὐτή ἡ μομφή θυμίζει ἕνα λόγο τοῦ Σατανᾶ, πού μέ τό στόμα δαιμονιζομένου προσώπου φώναξε: «Ἐγώ διέλυσα τά μοναστήρια. Δέν εἶνε τά σημερινά μοναστήρια αὐστηρά, ὅπως τά ἀρχαῖα μοναστήρια. Τά σημερινά μοναστήρια εἶναι τῆς καλοπέρασης». Τά δύο κείμενα τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων δεικνύουν κάποια ἀφύπνισι. Ἀλλά θά προχωρήσουν οἱ Ἁγιορεῖτες σέ παῦσι τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου; Φοβούμεθα μήπως ἡ ἀφύπνισι εἶναι στιγμιαῖα, μήπως  οἱ πατέρες γυρίσουν ἀπό τό ἄλλο πλευρό καί συνεχίσουν τόν ὕπνο...».

Ὅπως ἀκριβῶς καί ἔγινε!

                                     Ἡ Ἐπιστολή τοῦ κ. Ἰωάννου Κορναράκη:

Πρός τούς σεβαστούς κληρικούς τῆς Συντακτικῆς   Ἐπιτροπῆς τοῦ κειμένου: «ΟΜΟΛΟΓΙΑ   ΠΙΣΤΕΩΣ   ΚΑΤΑ   ΤΟΥ  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», Γέροντα Ἰωσήφ, Ἁγίου Ὄρους, π. Γ. Μεταλληνό, π. Θ. Ζήση, π. Μᾶρκον Μανώλη καί Σαράντη Σαράντο.

  Ἔλαβα καί ἀνέγνωσα τό κείμενο τῆς παρακλήσεώς σας νά συμμετάσχω στήν        ἀντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, ὅσο καί ἐκεῖνο τῆς διακηρύξεώς σας.

Στό κείμενο τῆς παρακλήσεώς σας, ἀπευθύνεσθε προσωπικῶς καί ὀνομαστικῶς στόν ὑποφαινόμενο, καί σημειώνετε: «Σᾶς παρακαλοῦμε θερμά, ἐφ’ ὅσον συμφωνεῖτε μέ τό περιεχόμενο τῆς ὁμολογίας, νά προσυπογράψετε τό κείμενο, προκειμένου νά χαροποιήσουμε ἔτσι καί νά νά καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού ἀγωνιοῦν γιά τά τεκταινόμενα καί ἀναμένουν λόγους ἀληθείας".

Σκοπός λοιπόν, τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς σας προσπάθειας εἶναι ἡ καθησύχασις τῶν πιστῶν γιά τήν συνεχῆ ἰσχυροποίησιν τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἡ καθησύχασίς τους ὅτι, ἐσεῖς ἐγγυᾶσθε τήν προστασία τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς καταστροφικές γι΄αὐτήν, συνέπειες τῆς οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητος τῶν Ὀρθοδόξων ταγῶν της.

Δυστυχῶς, σᾶς δηλώνω ὅτι, δέν μπορῶ νά προσυπογράψω τό κείμενο τό ὁποῖο ἐσεῖς χαρακτηρίζετε ὡς «Ὁμολογία Πίστεως», ἐπειδή ἡ ὁμολογία αὐτή δέν γίνεται μέ τούς ὅρους καί τίς ἀπαιτήσεις τοῦ Ταμείου τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῆς ἁγιοπνευματικῆς πατερικῆς παραδόσεως τοῦ μαρτυρίου αἵματος καί ψυχῆς, μέ τό ὁποῖο, καί μόνον, οἱ Θεῖοι Πατέρες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, «ὅλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν ἐπιστήμην καί θυμόν ἱερόν ἐξεδίωξαν καί λοιμώδεις λύκους τῶν αἱρέσεων, ἐκσφενδονήσαντες αὐτούς, μέ τήν σφενδόνα τοῦ πνεύματος, ἔξω τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος», κατά τόν ὑμνογράφον τῆς Ἐκκλησίας!

Οἱ βαρεῖς λύκοι, λοιπόν, τῶν αἱρέσεων, καί μάλιστα, τῆς λοιμώδους νόσου τῆς οἰκουμενιστικῆς παναιρέσεως, δέν ἐξορκίζονται μέ ἕνα χαρτοπόλεμο ἀντιαιρετικῶν κειμένων -ἀνιαρό καί ἀνίερο-, ὁ ὁποῖος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεῖ τό ποίμνιο, ἁπλῶς, τί εἶναι ἡ αἵρεσις καί ποία καταστροφικά ἀποτελέσματα προκαλεῖ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας!

Μέχρι σήμερα, ἔχει κυκλοφορήσει μεγάλος ἀριθμός τέτοιων κειμένων, ἀπό τήν ἡγουμενική διοίκηση τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ἀπό τήν δική σας ὁμάδα κληρικῶν καί μοναχῶν, ἀλλά καί ἀπό ἄλλες ἀντιποκουμενιστικές προσπάθειες. Ἔχει χυθεῖ πολύ μελάνι καί ἔχει ξοδευθεῖ πολύ χαρτί, γιά τά ἴδια θέματα, τό ἴδιο μοτίβο, τό δῆθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα εἰς βάρος τῶν ἐκκλησιαστικῶν οἰκουμενιστῶν. Ὁ Οἰκουμενισμός προχωρεῖ στόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας καί συνεχῶς ἰσχυροποιεῖται, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν θίγονται οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές, ἀφοῦ δέν ἀποκαλύπτονται τά ὀνόματά τους.[23] Γι΄αὐτό καί δέν ἀνησυχοῦν καί εἶναι σίγουροι, ὅτι θά κερδίσουν τούς στόχους τους, χάρι στή δική σας ἀνημποριά νά ἀγωνισθεῖτε θεοφιλῶς μέ τό πνεῦμα τῆς θυσιαστικῆς σταυρώσιμης μαρτυρίας.

Στήν πρός ἐμέ πρόσκλησή σας γράφετε: «Ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀγωνίσθηκαν καί ὁμολόγησαν, πολλά παθόντες, Ἅγιοι Μάρτυρες, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι καί Ὁμολογηταί».

Ἐσεῖς, τί πάθατε, μέχρι σήμερα; Ἡ ἀντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στά ὅρια τῆς ἀσφαλείας σας, ὥστε νά μείνετε ἀνέγγιχτοι ἀπό συνέπειες δυσάρεστες γιά σᾶς.

Παράδειγμα στήν σελ. 17 τοῦ κειμένου σας, γράφετε: «Αὐτήν τήν αἵρεσιν (τοῦ οἰκουμενισμοῦ) ἔχουν ἀποδεχθεῖ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων πολλοί πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί». Ποῖοι εἶναι αὐτοί;  Δέν τούς κατονομάζετε, ὅπως ὀφείλατε νά τό κάνετε. Σύμφωνα, μάλιστα μέ εἰλημμένη ἀπόφασι τῆς συνάξεως τῶν κληρικῶν καί μοναχῶν. Σᾶς ὑπενθυμίζω τά γεγονότα:  Μετά ἀπό κάποιο χρόνο ἀπό τό ἀνοσιούργημα τῆς παπικῆς εἰσβολῆς στό Φανάρι, μέ τίς εὐλογίες καί τή σύμπραξη τοῦ Πατριάρχου, συνῆλθε ἡ Ὁμάδα, παρόντος τοῦ ὑποφαινομένου, στό Πήλιο, στό Μετόχι τῆς ἁγιορείτικης Μονῆς τῆς Λαύρας, γιά νά μελετήσει τούς νέους στόχους της.  Στήν ὅλη σύναξιν, κυριάρχησε ὁμοφώνως ἡ πρότασις νά συνταχθῆ ἕνα κείμενο, στό ὁποῖο, ἐπιτέλους νά ἀποκαλύπτονται ὅλα τά ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ὀρθοδόξων. Στήν σύναξιν αὐτή, ἐπιτρέψατε καί σέ πολλούς λαϊκούς νά παραστοῦν, ἄνδρες καί γυναῖκες, οἱ ὁποῖοι ἐνθουσιάστικαν μέ τήν πρότασιν αὐτήν καί τήν ἐπικρότησαν, ὅλοι οἱ παρόντες.

Ἀπήλθαμε ἀπό τόν χῶρο τῆς συνάξεως ἐκείνης, τελοῦντες ἐν ἀναμονῆ λήψεως τοῦ κειμένου αὐτοῦ προκειμένου νά τό ὐπογράψουμε, γιά κυκλοφορήση τό συντομώτερον. Ὅμως ὁ καιρός περνοῦσε καί καμμία κίνησις δέν ἐφαίνετο πουθενά, γιά τήν συνέχεια τῆς ζωῆς τῆς Ὁμάδος κληρικῶν καί μοναχῶν. Οὔτε κάποιο κείμενο, εἶχε ἀποσταλεῖ. Ἔτσι, ἠ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος περιῆλθε στήν ἀβεβαιότητα καί στήν ἀκινησίαν γιά μακρό χρονικό διάστημα.

Τό μάκρος αὐτῆς τῆς ἀκινησίας καί τῆς σιωπῆς, καί, ἤδη, ἡ ματαίωσις τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἀναμενομένου κειμένου μέ τά ὀνόματα τῶν οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔδειχνε πειστικῶς ὅτι, ὅτι ἤδη ἔληγε πλέον ἡ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος! Τί μπορεῖ νά συνέβη;

Ἡ ἀπορία λύθηκε στόν ὑποφαινόμενο, ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ περασμένου ἔτους (8.8.2008), δημοσιεύθηκε στόν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο ἄρθρο ἑνός ἐξ ὑμῶν, μέ θέμα «Ὀρθόδοξοι Ἀντιστάσεις». Στήν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ μέ τίτλο «Ἀποδυναμώθηκαν οἱ ἀγωνιστές», γράφει: «Ὑπάρχει ἡ διάχυτη αἴσθησις ὅτι οἱ ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις στήν συνεχιζομένη λαίλαπα τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν μειωθεῖ, ἐλάχιστες φωνές ἀκούγονται πλέον. Δυναμικά καί συγκρατημένα σύνολα, ἀποτελούμενα ἀπό παραδοσιακούς κληρικούς καί μοναχούς, τά ὁπῖα ἀγωνίσθηκαν μέ σθένος, παρρησία καί ὁμολογιακή διάθεσιν καί τά ὁποῖα μέ ὑπογραφές κειμένων, διοργάνωσιν συνεδρίων, ὁμιλίες καί ἄλλες ἐκδηλώσεις, προσπάθησαν νά κρατήσουν ἄγρυπνη τήν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, δέν ἐμφανίζονται στό προσκήνιο. Μοιάζει σάν νά ἔχουν ἀποδυναμωθεῖ ἐσωτερικά, σάν νά ἔχουν παραιτηθεῖ ἀπό τόν ἀγώνα».

Ἦταν φανερό, γιατί μιλοῦσε τό ἄρθρο: γιά τήν «κηδεία» τῆς Ὁμάδος.  Ἀποδίδοντας τήν εὐθύνη γιά τήν σιωπή  στά μέλη της.

Ἔπρεπε ἡ Ὁμάδα νά διαλυθῆ, για νά ἡσυχάσουν οἱ οἰκουμενιστές ἐκκλησιαστικοί ταγοί! Ἀν ξαναζωντάνευσε ἡ δραστηριότητα τῆς Ὁμάδος κληρικῶν καί μοναχῶν, μέ τόν νέον χαρτοπόλεμον, αὐτό ὀφείλεται σέ λόγους, τούς ὁποίους πρέπει, πρός τό παρόν, νά ἀποσιωπήσω!

Αὐτό, πάντως τό πνεῦμα, πού ἐπικρατεῖ στό σύνολο τῶν ὑπευθύνων τῆς Ὁμάδος αὐτῆς, ἀποκαλύπτεται στήν ἀνουσιότητα τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς προσπάθειας. Στήν κενότητα τῆς μαρτυρίας της καί τό ἀτελεσφόρητο, γενικά, τοῦ ἀγῶνος της. Χαρτοπόλεμος καί τίποτε ἄλλο! Γιά τό θεαθῆναι μόνον!  Τό γεγονός ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν σ. 17 τῆς διακηρύξεως.

Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ὅτι οἱ οἰκουμενιστές πατριάρχες καί λοιποί, αὐτήν τήν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ: «τήν διδάσκουν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», τήν ἐφαρμόζουν καί τήν ἐπιβάλλουν στήν πρᾶξιν κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μέ τούς αἱρετικούς, μέ συμπροσευχές, ἀνταλλαγές ἐπισκέψεων καί ποιμαντικές συνεργασίες»!

 Μέ τό κείμενο αὐτό, περιγράφετε κατά λέξιν τόν ΙΕ΄ κανόνα τῆς πρωτοδευτέρας, ὁ ὁποῖος σᾶς δίνει τό δικαίωμα νά διακόψετε τό μνημόσυνον τῶν πατριαρχῶν, ἀρχιεπισκόπων καί ἐπισκοπων. Δέν τό κάνετε ὅμως, καί δέν θά τό κάνετε ποτέ! Ἐν τούτοις, μέ τήν στάσιν σας αὐτή, παραλογίζεσθε. Διότι ἀποφαίνεσθε ὅτι, οἱ οἰκουμενιστές «θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας», ἐφ’ ὅσον παραβαίνουν κανόνες τῆς ἐκκλησίας.

Ἀλλά ἄραγε, εἶναι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας οἱ ἱερεῖς ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι καταγγέλουν ἀνωνύμως, ἁπλῶς μέ χαρτοπόλεμο -ἀνιαρό καί ἀνίερο-, πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους καί ἐπισκόπους; Ἐπιπλέον, τούς ἀναγνωρίζουν, τούς κάνουν δῶρα, καί δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ὀρθοδόξους θεολόγους;

Τήν στιγμήν ὅπου δέν κάνουν οἱ ἴδιοι χρῆσιν τοῦ κανόνος πού γνωρίζουν, ἀλλά συμπροσεύχονται μέ αὐτούς, τούς ὁποίους ἀναγνωρίζουν καί καταγγέλουν ὡς οἰκουμενιστές, πρέπει νά μήν εἶναι, καί αὐτοί, μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Θά ἦσαν μέσα στήν Ἐκκλησία, ἐφ’ ὅσον θά διέκοπταν τό μνημόσυνον τῶν οἰκουμενιστῶν προϊσταμένων τους. Καί τότε, σύμφωνα μέ τόν κανόνα αὐτόν, θά ἦσαν «ὀρθόδοξοι μετά τιμῆς τῆς πρεπούσης», ἐπειδή: «οὐχί σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτό, ἀλλά μᾶλλον ἐλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχῖσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδ. σ. 358).

Σεβαστοί Πατέρες!

Τό βασικό πρόβλημα τῆς ὑπάρξεώς μας εἶναι σέ ποῖο μέτρο ἀληθεύει ἡ ζωή μας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ Χριστός, ἡ κατ’ ἐξοχήν ἀνυπέρβατος ἀλήθεια, μᾶς ὑποχρεώνει, ἐφ’ ὅσον θέλουμε «ὀπίσω αὐτῆς περιπατεῖν»,  νά ἀληθεύουμεν  ἐν παντί. Ὅταν δέν τό κάνουμε, «παίζουμε ἐν οὐ παικτοῖς»,  στό τραπέζι τῶν εὐαγγελικῶν ἀληθειῶν. Οἱ σκοτεινές μεθοδεύσεις,  ἡ κάλυψις τῆς ἀληθείας μέ τό καπέλο τοῦ ψεύδους, οἱ διπλωματίες καί οἱ ποικίλες σκοπιμότητες αὐτοπροστασίας, δέν ἐξαγιάζονται μέ ἕναν χαρτοπόλεμον ἀντιαιρετικῶν κειμένων, μονόδρομο, στόν ἀγῶνα τῆς ὁμολογίας!

       Αὐτόν τόν μονόδρομο ἀδυνατῶ νά προσυπογράψω στήν προχωρημένη ὥρα τῆς ζωῆς μου, πού μέ πλησιάζει στήν κρίση τοῦ Θεοῦ!

                                                Ἰωάννης Κορναράκης

   Ἀξία προσοχῆς εἶναι καί ἡ παρακάτω ἀνώνυμος «’Ανοικτή Ἐπιστολή», ἡ ὁποία ἐκυκλοφόρησεν εἰς τό Ἁγιον Ὄρος ἀμέσως μετά τήν «ἐπίσκεψιν τοῦ «πατριάρχου» εἰς τήν ἑβραϊκήν Συναγωγήν.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ «ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ»  ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ.                                                                                                                                                                   

Διερωτᾶται ὁ ἁπλός χριστιανός, πῶς εἶναι δυνατόν εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, νά ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἀξιοῦν θρασυτάτως, νά συγκαταλέγονται ὡς μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῷ ταυτοχρόνως καί πεισματωδῶς  ἐμμένουν εἰς τό Μνημόσυνον τοῦ ὀνόματος  ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν, οἱ ὁποῖοι πόρρῳ ἀπέχουν τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας! Τοιοῦτος εἶναι καί ὁ ἐν λόγῳ φερόμενος ὡς «πατριάρχης» Κων/λεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκπλήσσει συνεχῶς μέ τάς ἐκστομιζομένας βλασφημίας του ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλά καί αὐτοῦ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δέν ἀποροῦμεν ὅμως μέ αὐτόν. Γνωρίζομεν τήν ἐντεταλμένην ἀποστολήν του, ὅπως προωθήσῃ τήν νέαν παγκόσμιον θρησκείαν τοῦ ἐπερχομένου Ἀντιχρίστου ἐπί τῆς γῆς. Ἀποροῦμεν ὅμως κυρίως δι΄ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας μοναχούς καί πατέρας, οἱ ὁποῖοι, ὑποτίθεται ἀπαρνηθήκατε τά τοῦ κόσμου καί ἀφιερώσατε ὅλον σας τό «Εἶναι» εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του. Πῶς ἐσεῖς ἀνέχεσθε, νά ἔχετε ὡς κεφαλήν σας πνευματικήν τοιοῦτον ἀποστάτην; Πῶς κατά τήν διάρκειαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν τελετῶν σας δέχεσθε, νά μνημονεύεται τό ὄνομα αὐτοῦ ἤ τῶν ὁμοίων του, ἐφ΄ὅσον γνωρίζετε καλῶς, ὅτι τοιαύτη μνημόνευσις καθιστᾷ συμφώνως πρός τούς Ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ΑΚΥΡΑ τά μυστήριά σας; Καθώς τοιαύτη μνημόνευσις, ὄχι μόνον δέν ἁγιάζει, ἀλλά καί μολύνει τά τελούμενα «μυστήριά» σας! (πρβλ. ἐπιστολήν Ἁγιορειτῶν Πατέρων πρός τόν Αὐτοκράτορα Μιχαήλ). Ἐκ τούτου φανερόν εἶναι, ὅτι ἡ σήψις ἐπροχώρησεν ἀπό τήν κεφαλήν καί εἰς τό ὑπόλοιπον σῶμα, σήψις ἡ ὁποῖα γίνεται καταφανής καί ἀπό μίαν ἄλλην διάστασιν τοῦ βίου σας, δηλαδή, ἀπό τήν τελείαν ΚΟΣΜΙΚΗΝ ζωήν σας, εἰς τήν ὁποῖαν προεξέχουσαν θέσιν  ἔχουν μεταξύ σας τά πρωτεῖα, οἱ μανιώδεις συσσωρέυσεις πακτωλῶν χρημάτων (προφανῶς τό μεγαλύτερον σημεῖον ἀπιστίας) καί ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων (πολυκτημοσύνη, λόγῳ κυρίως ἐμπορικῶν συναλλαγῶν!!!), ἡ αὐτοπροβολή, ἡ μαλθακότης, ἡ χλιαρότης, ἡ ὑποκρισία τῆς ψευδοαγιωσύνης καί γενικῶς ἡ ἀδιαφορία διά κάθε  ὑψηλόν ἰδανικόν. Πῶς λοιπόν θά ἠμπορούσαμεν, νά χαρακτηρίσωμεν ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας πατέρας, οἱ ὁποῖοι μένετε ἀναίσθητοι ἔμπροσθεν εἰς τοιαύτας προδοσίας; Παράδειγμα, οἱ δηλώσεις ὅπου ἔκαμεν ὁ «λατρευτός» σας «πατριάρχης» εἰς τήν ἑβραϊκήν συναγωγήν εἰς Ν. Ὑόρκην, ὅπου ἀπεκάλεσεν τούς χριστοκτόνους ἑβραίους «τέκνα Ἀβραάμ» καί τόν θεόν τους Σατανᾶ κοινόν θεόν μας λέγων τά ἑξῆς: «Ἀς πιαστοῦμεν ἀπό τά χέρια ὄχι μόνον διά νά προσευχηθῶμεν (συμπροσευχή μέ ἑβραίους σσ), ἀλλά καί σέ ἔνδειξη ἀλληλλεγγύης. Τό χρωστᾶμε ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ ΜΑΣ, στούς ΚΟΙΝΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΜΑΣ Ἀβραάμ Ἰσαάκ...»; Αὐτομάτως λοιπόν ὁ κοινός «θεός» τοῦ Βαρθολομαίου καί τῶν ἑβραίων, ὁ Σατανᾶς, γίνεται καί κοινός μέ ΟΛΟΥΣ ὅσους διά μέσου τῶν κοινῶν «μυστηρίων» καί τοῦ μνημοσύνου συνεχίζουν τήν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μαζί του! (πρβλ. Ἁγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ε΄ Ἀντιρρητικός, κεφ. 21). Διότι γνωρίζομεν, ὅτι ὅσοι ἔχουν κοινόν ποτήριον, εἶναι ταυτοχρόνως καί ἕνα σῶμα μεταξύ τους καί συνευρίσκονται μαζί εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν, ἐάν ἡ κεφαλή αὐτῶν κηρύττει κακοδοξίες. Ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται ὅλοι οἱ παλαιοί Αἱρετικοί (Ἄρειος, Μακεδόνιος...κ.ἄ.), ἐκεῖ εὑρίσκονται καί ὅσοι εἰς τήν ζωήν τους ἦσαν ἀκόλουθοι αὐτῶν, δηλαδή, εἰς τήν ΑΙΩΝΙΟΝ ΚΟΛΑΣΙΝ!

Δι΄αὐτό λοιπόν ὅσοι ἀπό ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας πατέρας, ὅπου μνημονεύετε τόν ψευδοπατριάρχην Βαρθολομαῖον, ἀγαπᾶτε πράγματι τήν ψυχικήν σας σωτηρίαν καί ἔχετε ἐπίγνωσιν τοῦ λόγου, διά τόν ὁποῖον κατεφύγατε εἰς τό Ἁγιώνυμον τοῦτο Ὄρος, χρεωστᾶτε ἄμεσα νά διακόψετε κέθε ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ΄αὐτοῦ καί μέ ὅλους τούς κοινωνούς του, ἀποφεύγοντες μάλιστα ὡς ὄφεις πονηρούς, ὅσους προσπαθοῦν, νά σᾶς καθησυχάσουν μέ τά γνωστά ἐπιχειρήματα τοῦ τύπου «περιμένετε ἄχρι καιροῦ». Εἰ δέ καί συνεχίσετε τήν προηγούμενην στάσιν σας, δηλαδή νά δικαιολογῆτε τάς προδοτικάς κινήσεις του ὡς πολιτικούς ἐλιγμούς(!!!), τότε εἴσθε ἄξιοι ὅλων ἐκείνων τῶν τιμωριῶν, ὅπου ἀπειλοῦνται διά τούς ἀπειθεῖς ἀπό τά Ἱερά Εὐαγγέλια καί τάς Οἰκ. Συνόδους.

Μέ πόνον καρδίας ἕνας πιστός, ὅπου κατάφερε νά ἀποτειχιστῇ    ἀπό  τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

   Ὁποία ὑποκρισία καί θεομπαιξία!!!

Μόνον εἰς τά λόγια λοιπόν, ἀγαπητοί, εἶσθε Ὀρθόδοξοι ἤ μᾶλλον προσποιεῖσθε τούς Ὀρθοδόξους, διότι εἰς τήν πρᾶξιν εὑρίσκεσθε εἰς πλήρην κοινωνίαν μέ τούς ἑτεροδόξους! Δι’ αὐτό καί σᾶς ἔχουμε  ἀποκόψει πλήρως  ἀπό τήν  ἐκκλησιαστικήν  ἐπικοινωνίαν. Αὐτούς, ὅπου προσποιοῦνται ὁμολογοῦντες τήν ὑγιᾶ πίστιν, λέγει ὁ μέγας Βασίλειος[24], ἀλλά δέν διακόπτουν τήν κοινωνίαν μέ τούς ἑτερόφρονας, καί μετά ἀπό τάς ἀναλόγους συστάσεις καί ὑποδείξεις δέν τούς χωρίζουν, αὐτούς ὄχι μόνον ἀκοινωνήτους νά τούς ἔχουμε , ἀλλά οὔτε ἀδελφούς μας νά τούς ὀνομάζουμε. Ναί, ἀγαπητοί, μόνον εἰς τό αἷμα εἴμαστε ἀδελφοί, Ἕλληνες γάρ, εἰς τό πνεῦμα ὅμως καί εἰς τήν πίστιν παντελῶς ἀλλότριοι! Καί τοῦτο, διότι ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐπικαλούμενος τόν θεῖον Χρυσόστομον, μέ μεγάλην τήν φωνήν μᾶς ἐντέλεται, ὅπως, ὄχι μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς μετ’ αὐτῶν κοινωνοῦντας, νά τούς λογιζόμεθα ὡς ἐχθρούς. Καθώς καί ἀλλοῦ μᾶς λέγει ὁ αὐτός  ἅγιος, ὅτι οἱ μέν τελείως περί τήν πίστιν ἐναυαύγησαν∙ οἱ δέ ἄν καί μέ τούς λογισμούς τους δέν κατεποντίσθησαν, δηλαδή κράτησαν τήν πίστιν τήν ὀρθήν, διά τήν κοινωνίαν ὅμως τῆς αἱρέσεως συναπωλέσθησαν μαζί μέ τούς αἱρετικούς![25]

Φεύγετε,  λέγει καί ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός,  φεύγετε τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων.  Ἰδού ἐγώ ὁ Μᾶρκος λέγω εἰς ἐσᾶς, ὅτι αὐτός, ὅπου μνημονευει τόν Πάπαν ὡς ὀρθόδοξον ἀρχιερέα (βλπ. Βαρθολομαῖον καί λοιπούς Οἰκουμενιστάς ἐπισκόπους σας), ἔνοχος εἶναι... καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται.[26]      Καθ’ ὅτι, συμφώνως μέ τήν ἀπόφασιν τοῦ 1351, αὐτούς, ὅπου κοινωνοῦν μέ πλήρην ἐπίγνωσιν τούς παπικούς, τούς ἔχομεν ἀκοινωνήτους,[27] καί γενικώτερα, μᾶς ἐντέλεται ἡ ἐν Ἀντιοχείᾳ Σύνοδος: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι».[28]

         «Βαρεῖς ζυγούς καί δυσβάσταχτους» σᾶς ἐπιβάλλουν,  ἀπ΄ ὅ,τι φαίνεται, οἱ Ἱεροί Κανόνες, διό καί δυσανασχετεῖτε, νά τούς σηκώσετε, φοβούμενοι μήπως καί χάσετε τό βόλεμά σας∙ εἰς ἀντίθεσιν μέ ἐμᾶς, ὅπου μέ χαράν ἀποτινάσσομε τό βδέλυγμα τῆς ἀνομίας καί συντασσόμεθα μέ τά κελεύσματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας∙ καί ἐδῶ εἶναι ἡ μεγάλη μας διαφορά!!![29]

                            

                          

                                                               Περί Βαπτίσματος

  Ἐπαίρεσθε καί κομπάζετε διά τήν «ἐκκλησίαν» σας, ἀλλά διά ποίαν «ἐκκλησίαν» δυνάμεθα νά ὀμιλοῦμε, καθ’ ἥν στιγμήν ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρα τά διαφόρων εἰδῶν «βαπτίσματα» ὅλων τῶν αἱρετικῶν ψευδεκκλησιῶν! Καί τά ἀναγνωρίζει εἰς τήν πρᾶξιν, καί ὄχι εἰς τά λόγια μόνον, ἀφοῦ κάνει δεκτούς τούς ἐξ αὐτῶν προσυλήτους μόνον διά τοῦ «χρίσματος» καί οὐχί διά βαπτίσματος.

    Δυστυχῶς πληροφορούμεθα, ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἡγουμένων εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἔχουν ἀποδεχθεῖ αὐτήν τήν τακτικήν καί τήν ἐφαρμόζουν κάπως κεκαλυμμένως!

Εἰς δέ τόν «κόσμον»  κυριαρχεῖ πλέον τό ψευδοβάπτισμα τό δι’ ἐπιχύσεως, ἄνευ τῶν ἐπιβεβλημένων τριῶν πλήρων καταδύσεων. Ἐλάχιστοι  εἶναι οἱ ἱερεῖς τῆς καινοτόμου  «ἐκκλησίας» σας, ὅπου ἐμμένουν εἰς τό παραδοσιακόν ὀρθόδοξον Βάπτισμα. Καί αὐτό ἔχει ὡς δυσάρεστον ἀποτέλεσμα, σήμερον ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς «ἐκκλησίας» σας νά ἔχουν, ὄχι ἁπλῶς ἐλλειπές βάπτισμα, ἀλλά ἀνύπαρκτον! Διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὡς ἀληθινόν βάπτισμα μόνον αὐτό, ὅπου γίνεται μέ τάς τρεῖς καταδύσεις (συνάμα βεβαίως  καί τῆς ἐπικλήσεως ἑκάστου Ὀνόματος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς κάθε κατάδυσιν). Ὅλα τά ἄλλα τά ἀγνοεῖ καί τά θεωρεῖ κακέκτυπα τοῦ ἑνός ἀληθινοῦ Βαπτίσματος. Δι΄αὐτό καί ἀπό τούς προσερχομένους εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν αἱρετικούς ᾠκονόμησε[30] μόνον ἐκείνων τό  βάπτισμα ὅπου ἐκπληροῦσε κυρίως τάς δύο ἀνωτέρω προϋποθέσεις.

Καί αὐτό τοῦ εἴδους τό ψευδοβάπτισμα, δυστυχῶς καί πάλιν, τό ἔχουν ὄχι μόνον οἱ λαϊκοί ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ κληρικοί τῆς καινοτόμου «ἐκκλησίας» σας, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται, ὅτι μέ τήν σειράν τους ἁγιάζουν διά τῶν «μυστηρίων» τους, καί δή πρωτίστως διά τοῦ βαπτίσματος, τό ὑπόλοιπον πλήρωμα αὐτῆς!!! Ἡ Ὀρθόδοξος ὅμως Ἐκκλησία, ὡς προείπαμεν, δέν τό ἀναγνωρίζει ὡς ἔγκυρον, δι’ αὐτό καί τούς ἔχοντας τοιοῦτον βάπτισμα, συμφώνως μέ τήν ἀπόφασιν τῆς ἐν ἔτει 1756 Συνόδου τῶν Πατριαρχείων Κων/λεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων, τούς βαπτίζει, ὡς ἀβαπτίστους. «Τούς δ’ ἐξ αὐτῶν ἀβαπτίστως βαπτιζομένους, ὡς ἀβαπτίστους ἀποδεχόμεθα προσερχομένους τῇ Ὀρθοδόξῳ Πίστει, καί ἀκινδύνως αὐτούς βαπτίζομεν, κατά τούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας...». Κύριλλος Κων/λεως, Ματθαῖος Ἀλεξανδρείας καί Παρθένιος Ἱεροσολύμων.[31]

Δι’ αὐτό, καί κατά τόν Κωνσταντῖνον τόν ἐξ Οἰκονόμων, ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία δέχεται «βάπτίζουσα τούς προσερχομένους, οὐκ ἀναβαπτίζουσα»[32], διότι βαπτισμένος εἶναι ἐκεῖνος, ὅπου «οὐ τῷ τῶν Ῥωμαίων (Λατίνων) ἔθει ἐπιβρεχόμενος, ἀλλά μᾶλλον ἐμβυθιζόμενος (διά τῶν καταδύσεων), εἴη ὁ βαστιστέος».[33] Ἐπισήμως λοιπόν ἡ Ἐκκλησία, κατά τόν Πατριάρχην Δοσίθεον Ἱεροσολύμων, κάθε Μυστήριον, «καί πρῶτον τό τοῦ Βαπτίσματος, δι’ οὗ πνευματικῶς ἀναγεννώμεθα... εἰ μόνον κατά τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν γένοιτο. Διότι, ἅπαν Μυστήριον τήν ἐκκλησιαστικήν μή σῶζον παράδοσιν, οὐ δύναται ἔχειν τόν λόγον καί τό εἶδος τοῦ μυστηρίου∙ ἐν ὧ δή ταῦτα μάλιστα παρατηρητέα ἄν εἴη, ἵνα μή ἐπιβρέχεται ὁ βαπτιζόμενος∙ ἀλλά τῷ ὕδατι καταδύηται, μηδέ ὕδατι ἡλισμένῳ κτλ...».[34] Ὥστε ἡ Σύνοδος ἐκείνη «τήν τε διά τοῦ Βαπτίσματος ἀναγέννησιν ἐκήρυττε τελουμένην, εἰ  μόνον κατά τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν τοῦτο γένοιτο∙ ἄλλως δέ οὐκ ἔχει τόν λόγον καί τό εἶδος τοῦ Μυστηρίου».[35]

      Ἄς ἀναλογισθῇ λοιπόν ὁ καθένας τάς εὐθύνας του καί τήν κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν εὐρίσκεται, καί ἄς πράξῃ ἀναλόγως. Ὁ νοῶν νοεῖτω!

                   

                                                                  Περί πλήθους

   

Δυστυχῶς ἐναυαγήσατε, ἀγαπητοί, εἰς τήν πίστιν καί συμπαρασύρατε μαζί σας ὅλον αὐτό τό πλῆθος, ὅπου ἐπικαλεῖσθε καί ἐπαίρεσθε δι’ αὐτό!

«Ὑποβρύχιον πλῆθος» τό ὀνομάζει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, δηλαδή, καταποντισθέν εἰς τόν βυθόν τῆς θαλάσσης, δωσμένον εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν. Μήν ἐπικαλεῖσθε, λέγει ὁ ἅγιος, τό πλῆθος..., διότι αὐτός ὅπου ἔχει δυσχέρεια εἰς τήν συζήτησιν λόγῳ ἐλλείψεως ἐπιχειρημάτων, αὐτός ἐπικαλεῖται τό πλῆθος∙ ἔτσι ὅμως ὁμολογεῖ τήν ἧτταν του. Ἀπόδειξέ μου, λέγει, τήν πραγματικήν ἀλήθειαν, καί ἔστω καί ἕνας ἐάν τήν λέγει ἐγώ ἀμέσως θά πεισθῷ. Τό πολύ πλῆθος μπορεῖ νά μέ φοβήσῃ, ἀλλά δέν μπορεῖ νά μέ πείσῃ, ἐάν δέν φέρῃ τάς ἀποδείξεις τῆς ἀληθείας. Δέν θά ματαιοπονοῦσαν κάποιοι, ἔστω καί μυριάδες εἰς τόν ἀριθμόν, νά μέ πείσουν, νά νομίσω τήν ἡμέραν νύκτα, ἤ ὅτι τό χάλκινον νόμισμα εἶναι χρυσόν, ἤ νά λάβω δηλητήριον ἀντί τῆς καταλλήλου τροφῆς; Ἐάν δι’ αὐτά τά γήϊνα πράγματα δέν ἀποδεχόμεθα τό πλῆθος τῶν ψευδῶς μαρτυροῦντων, πόσον μᾶλλον, ὅταν τό θέμα ἀφορᾷ τήν ἀπόδειξιν τῶν οὐρανίων δογμάτων, ὥστε νά μήν ἀποχωρισθοῦμεν ἔτσι ἀπό τήν συμφωνίαν  αὐτῶν τῶν ἀπό παλαιά παραδοθέντων Θ. Γραφῶν;

«Πολλοί οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί», καί πάλιν: «στενή καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν»∙ ποῖος λοιπόν, ὁ ὁποῖος ἔχει σῶας τάς φρένας, δέν εὔχεται, νά συναριθμηθῇ μέ τούς ὀλίγους καί νά ἀποφύγῃ τήν ἀπώλειαν τῶν πολλῶν; Δέν θά ἦταν προτιμώτερον νά εἴμεθα μέ τήν μερίδα τοῦ ΕΝΟΣ ἁγίου Στεφάνου, ὅπου ἐλιθοβολήθη, παρά μέ τούς πολλούς, ὅπου ἐνόμιζαν, ὅτι ἔχουν τό ἀξιόπιστον τῆς πράξεώς τους ἀπό τῆς κακῆς αὐθεντικῆς μαρτυρίας;

Ἕνας, ὁ ὁποῖος θά βρεθῇ δόκιμος εἰς τόν Θεόν, εἶναι προτιμώτερος ἀπό μυριάδας, οἱ ὁποῖοι καυχῶνται μέ αὐθάδειαν. Ἄς πάρομεν διά παράδειγμα μόνον τόν Φινεές!

Ἀλλ’ ἐάν πῇ κάποιος, πῶς ἐγώ νά τολμήσω, νά ἀντιταχθῶ εἰς αὐτά, ὅπου συμφώνησε τόσον πλῆθος∙ τότε σοῦ λέγω: Τό καλόν εἶναι καλόν, ἐάν ἔστω καί μόνο του ἔχει τήν παρρησίαν καί τό θάρρος, νά λύῃ τῶν πολλῶν τήν ἄδικον συμφωνίαν. Ἐσύ προτίμησον, ἐάν θέλης, τό πλῆθος, ὅπου καταποντίσθηκε εἰς τόν κατακλυσμόν τοῦ Νῶε∙ ἐμένα ὅμως νά μέ συγχωρέσῃς, διότι θά προσδράμω εἰς τήν κιβωτόν.

Καί πάλιν, ἐάν θέλῃς κατάταξον τόν ἑαυτόν σου μέ τούς πολλούς, ὅπου ἀφανίσθησαν εἰς τά Σόδομα, ἐγώ δέ θά συνοδεύσω τόν Λώτ, ὁ ὁποῖος, ἄν καί μοναδικός, χωρίζεται, ὅπως τόν συμφέρει, ἀπό τόν ὄχλον!

Ἀλλά καί τό πλῆθος εἶναι, σεβαστόν∙ ὄχι ὅμως αὐτό, ὅπου διαφεύγει τήν ἐξέτασιν, ἀλλ’ αὐτό, ὅπου θά μοῦ φέρῃ τήν ἀπόδειξιν. Ὄχι αὐτό, ὅπου ἀμύνεται κακῶς, ἀλλ’ αὐτό ὅπου διορθώνεται μέ τάς πατρικάς νουθεσίας∙ ὄχι αὐτό ὅπου χαίρεται εἰς τάς καινοτομίας, ἀλλά αὐτό ὅπου φυλάττει τήν πατρικήν κληρονομίαν. Διά ποῖον λοιπόν πλῆθος λέγεις; Αὐτό, ὅπου λαμβάνει κολακείας καί δῶρα; Αὐτό ὅπου ὁ νοῦς του ἔχει κλαπεῖ ἀπό τήν ἀμάθειαν καί τήν ἄγνοιαν; Αὐτό, ὅπου πέφτει κάτω ἀπό τήν δειλίαν καί τόν φόβον; Αὐτό, ὅπου προτίμησε τήν πρόσκαιρον ἁμαρτίαν ἀπό τήν αἰώνιον ζωήν; Προσπαθεῖς, λοιπόν, νά δείξῃς τήν δύναμιν μέ τό πλῆθος; Ἔδειξας ἔτσι, πόσον μεγάλον εἶναι τό κακόν∙ ὅσον περοσσότερον τό πλῆθος, τοσούτη καί μεγαλυτέρα ἡ συμφορά!!![36]

Ἀλλά καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέγει, ὅτι τό ἐπιχείρημα τοῦ πλήθους τότε μόνον ἰσχύει, ὅταν εἰς αὐτό ὐπάρχει καί  ἡ ἀρετή.[37] Καί ὅτι ἡ ὀλιγότης δέν μπορεῖ, νά βλάψῃ κανέναν, ἐάν εἶναι παροῦσα ἡ ἀρετή, ὅπως οὔτε τό πλῆθος μπορεῖ νά ὠφελήσῃ ποτέ, ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ἡ κακία![38] Κάποιες φορές οἱ ὀλιγότεροι εἰς τόν ἀριθμόν εἶναι τιμιώτεροι ἀπό τούς περισσοτέρους, διότι, κατά τήν Γραφήν, κρείσσων εἷς, ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, παρά μύριοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι παραβάτες. Ἰσχύει πολλές φορές μόνον ἕνας ἄνθρωπος, νά εἶναι ἀντάξιος μυρίων ἄλλων καί αὐτός νά εἶναι ὀ χρησιμώτερος καί τιμιώτερος ἄνθρωπος εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην.[39]

Ἐσεῖς λοιπόν, ὅπου ἀκόμη ἐπικαλεῖσθε τό πλῆθος, ὅπου σᾶς ἀκολουθεῖ, προσέξατε μήπως ἰσχύει καί εἰς ἐσᾶς ἐκεῖνο, ὄπου ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔλεγε διά τούς συγχρόνους του αἱρετικούς Ἀρειανούς:  Ποῦ εἶναι αὐτοί, ὅπου ὀνείδιζαν  τήν φτώχειαν καί διά τόν πλοῦτον τους ἐκόμπαζον; Αὐτοί, ὅπου ὅριζαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀνθρώπων∙ καί τό ὀλιγοστόν Ὀρθόδοξον ποίμνιον κατέφτυναν; αὐτοί, ὅπου καί τήν Θεότητα περιόριζαν καί τόν λαόν καταμεροῦσαν;[40]

      

              

                                               Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί, δέν ἐξαρτάται οὔτε ἀπό τό πλῆθος, οὔτε ἀπό τήν ὀλιγότητα, ἀλλ’ ἀπό τήν ἀλήθειαν καί μόνον.  Ὁ Κύριος ὅρισεν τήν ἐκκλησίαν οὕτως: «οὗ γὰρ εἰσιν δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν».[41] «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, ἐρωτᾶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους... καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας, τῆς ἀληθείας εἰσί.  Καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες, οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν».[42] Καί πάλιν, «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν, οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται...».[43]  

Εἰς τήν ἀληθινήν Ὀρθόδοξον  Ἐκκλησίαν λοιπόν ἀνήκουν μόνον, ὅσοι κατέχουν τήν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καί ὄχι οἱ ἐξ ἠμισείας εὐσεβεῖς!

    

                    

         

                               

                                                                     Περί σιωπῆς

 Κάθε ἔλεγχος λοιπόν, ὅπου γίνεται ἀπό ἐσᾶς, εἶναι ὑποκριτικός καί σκοπόν ἔχει, νά παραπλανήσῃ καί ὄχι νά ἐνημερώσῃ τά πλανώμενα ποίμνια∙ ὁ ἔλεγχός σας αὐτός εἰς τήν οὐσίαν εἶναι  τελεία σιωπή! Εἶναι σαφῶς  ἕνας νόθος ἔλεγχος... Καλύτερα νά ἐσιωπούσατε τελείως. Δέν εἶναι ὅμως ὀλίγοι καί αὐτοί,  ὅπου χωρίς ἴχνος φόβου καί ἐντροπῆς προτρέπουν ξεκάθαρα πρός ἀποτροπήν κάθε ἐλέγχου, διότι αὐτός, λέγουν, ἁρμόζει μόνον εἰς τούς ἐπισκόπους,   καί ἄλλα τοιαῦτα τῆς ἀνοίας ῥητά...

Δέν βλέπετε, ὅτι ἡ ἔλλειψις αὐτή τοῦ ὑγειοῦς ἐλέγχου καί ἡ ἀποδοχή τῆς σιωπῆς συντελεῖ, εἰς τό νά ἀνδρωθῇ καί ἐπικρατήσῃ ἡ ἀσέβεια;[44] Δέν ἀκοῦτε τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, ὅπου σᾶς προτρέπει,  νά ἀνοίξετε τά στόματά σας καί νά σταματήσετε τό κακόν, εἰς  ὅποιαν τάξιν καί ἀν εὑρίσκεσθε, εἴτε ἱερεῖς, εἴτε ἄρχοντες, εἴτε ἰδιῶτες;  Ἀλλοίμονον∙ οἱ λίθοι θά φωνάξουν καί ἐσεῖς ἀκόμη σιωπᾶτε καί εἴσθε τελείως ἀφρόντιδες, ὅταν ἀκόμη καί ἡ ἄλογος φύσις   ὑπακούει εἰς τόν Θεόν καί βροντοφωνάζει φοβηθεῖσα τά προστάγματά Του; Ἀλλά καί ἐάν δέν ἔχετε τό τοῦ ἐπισκόπου ἀξίωμα, ὥστε νά δύνασθε, νά ἐλέγχετε, ὡς λέγετε,   μέ  ἰσχύν, τοὐλάχιστον,  κατά τό ἴδιον ἅγιον,  φυλάξατε τόν ἑαυτόν σας ἀπό τήν μετοχήν τῆς τοῦ  «Πατριάρχου»  κοινωνίας καί τῶν μετ’ αὐτοῦ ἐν γνώσει συλλειτουργούντων.[45]                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

   Ὅταν θά σᾶς  ζητηθῇ,    ἔμπροσθεν τοῦ κριτηρίου τοῦ Θεοῦ, νά δώσετε λόγον  καί περί ἀργοῦ ῥήματος ἀκόμη, ἀναρωτιέσθε ἐσεῖς, ὁποίαν εὐθύνην καί φροντίδα σᾶς ἀναλογεῖ;[46] Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ σιωπή εἶναι μέρος τῆς συγκαταθέσεως, κατά τόν αὐτόν ἅγιον, καί ὅτι πρέπει πάντα μέ παρρησίαν καί ἐλευθεροστομίαν, νά ὁμολογῆτε τήν ἀλήθειαν;[47]  Μήν μένετε λοιπόν ἄφωνοι, σάν νά ἔχετε συναριθμηθῇ μέ τούς τεθνεῶτας,[48] ἀλλά λαλήσατε μέ τόλμην διότι εἶναι γεγραμμένον: «Λάλει γάρ φησί, καί μή σιωπήσῃς, ὅτι λαός μοι πολύς ἐστιν ἐνταῦθα».[49]

Μή φοβεῖσθε τάς ἀπειλάς τῶν ἡγητόρων σας, ὅτι θά σᾶς καθαιρέσουν, ἤ θά σᾶς ἀφορίσουν, ἀλλά  φοβηθεῖτε τάς ἀπειλάς τῶν ἁγίων διά τούς παραβάτας, «ὅτι μέγισται ἀπειλαί κεῖνται παρά τῶν ἁγίων ἐκφωνηθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν»,[50] «αἰώνιον πῦρ ἀπειλούσης»[51] τῆς παραβάσεως, δι’ αὐτό  καί μήν ὑποκύψετε εἰς τόν ἀνθρώπινον φόβον καί πόνον.[52]

Καί ἀλλοῦ, ὁ ἅγιος Θεόδωρος μᾶς λέγει, παροτρύνων τινάς συγχρόνους του: «Ἄς μή φέρωμεν τό κρῖμα ἐπάνω μας ἐξαιτίας τῆς ἀποσιωπήσεως αὐτῶν ὅπου ὀφείλουμε νά ὁμολογήσωμεν»,[53] συμφώνως πρός τήν Γραφήν, ὅπου λέγει: «Ἐλεγμῶ (μέ ἔλεγχον) γάρ ἐλέγξεις τόν πλησίον σου, καί οὐ λήψῃ δι’ αὐτόν ἁμαρτίαν».[54]

Ἀλλά καί ἐάν ἀκόμη μέχρι τώρα ἐσιωπήσατε, τοὐλάχιστον μιμηθεῖτε τόν προφήτην Ἡσαΐαν ὅπου λέγει: ἐσιώπησα, μήπως καί συνεχῶς θά πρέπῃ νά σιωπῷ καί νά ἀνέχωμαι τήν καρτερίαν; ἀλλά τώρα θά φωνάξω μέ τήν φωνήν, ὅπου βγάζῃ ἡ γυναίκα, ὅταν γεννᾷ,[55] διότι ἔως τώρα «ὡς τετράποδα εἴχαμε  σιωπήσῃ ἔμπροσθέν σου».[56]

      Ἰδού λοιπόν, ἔχει πρό πολλοῦ  παρέλθη ὁ «καιρός τοῦ σιγᾶν» καί εἴμεθα εἰς τόν «ὁ καιρός τοῦ λαλεῖν»∙[57] μή χάσετε καί αὐτήν, τήν ἐσχάτην μᾶλλον, εὐκαιρίαν!

                    

                        

                                         Ὁ ΙΕ΄ Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

                                                                           

     «Τά ὁρισθέντα περί Πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων καί    Μητροπολιτῶν, πολλῳ μάλλον ἐπί Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος, ἠ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καί μή ἀνάφέροι τό ὄνομα αὐτοῦ, κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῇ Θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως, σχίσμα ποιήσοι∙ τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ἐσφράγισταί τε καί ὥρισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων, καί σχίσμα πιοῦντων, καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ, Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδοεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

                                                               Ἑρμηνεία

      

  « Ἐκεῖνα ὅπου οἱ ἀνωτέρω Κανόνες ἐδιώρισαν περί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν, τά αὐτά διορίζει, καί πολλῷ μᾶλλον, ὁ Κανών, περί Πατριαρχῶν, λέγων∙ ὅς τις Πρεσβύτερος, ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης ἤθελε χωρισθῆ ἀπό τήν συγκοινωνίαν τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ, καί δέν μνημονεύῃ τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό σύνηθες (ὁ Μητροπολίτης δηλ. μόνος∙ ὁ γάρ Πρεσβύτερος τοῦ Ἐπισκόπου του τό ὄνομα μνημονευει, ὁ δέ Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτου του) προτοῦ νά φανερώσουν τά κατά τοῦ Πατριάρχου αὐτῶν εἰς τήν Σύνοδον, καί παρά τῆς Συνόδου αὐτός νά κατακριθῇ∙ οὗτοι, λέγω, πάντες νά καθαίρωνται παντελῶς, οἱ μέν Ἐπίσκοποι καί Μητροπολῖται, πάσης Ἀρχιερατικῆς ἐνεργείας, οἱ δέ Πρεσβύτεροι, πάσης Ἱερατικῆς. Πλήν ταῦτα μέν νά γίνωνται, ἐάν διά ἐγκλήματά τινα, πορνείαν θετέον, ἱεροσυλίαν καί ἄλλα, χωρίζωνται οἱ Πρεσβύτεροι ἀπό τούς Ἐπισκόπους των, οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τούς Μητροπολίτας των, καί οἱ Μητροπολῖται ἀπό τούς Πατριάρχας των ∙ ἐάν δέ οἱ ῥηθέντες πρόεδροι ᾖναι αἱρετικοί, καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησίᾳ, καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένῃ ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς Ὀρθόδοξοι εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν ὡρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδοεπισκόπων αὐτῶν». [58]

                                                     

Εἶναι  γελοῖον πλέον, τό νά προσπαθῶμεν νά ἀποδείξωμεν τό ὀρθόν τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχου-ἐπισκόπου, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, καθώς τοῦτο εἶναι αὐτονόητον καί ἀποδεκτόν ἀπ’ ὅλους, ἀκόμη καί ἀπό τούς περισσοτέρους μνημονεύοντας ἁγιορείτας.

Μόνον τινές γραφικοί «πατριαρχολάτρες», ἐμφορούμενοι ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς ἀντιλογίας καί μόνον, ἐμμένουν εἰς τήν ἄποψιν τῆς μή διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου πρό τῆς συγκροτήσεως Συνόδου, καί τοῦτο, διά νά καλύψουν τήν ἰδικήν τους πνευματικήν γυμνότητα καί ἀνεπάρκειαν. Ἐνῷ καί οἱ πέτρες βοοῦν,  αὐτοί ἀκόμη βαυκαλίζονται, σκεπάζουν καί δικαιολογοῦν τάς προδοσίας τοῦ «πατριάρχου» τους καί τῶν λοιπῶν συνενόχων του  ἐπίσκόπων, κληρικῶν, ἀκόμη καί λαϊκῶν.

Τό θέμα πλέον δέν εἶναι ἐάν αὐτή ἡ διακοπή εἶναι προβλεπόμενη καί σύμφωνη μέ τούς Ἱερούς Κανόνας (δι’αὐτό δέν χωρεῖ οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν εἰς κανέναν σώφρονα ἄνθρωπον), ἀλλά τό ποῖος ἔχει τήν τόλμην καί καί τό θάρρος, νά τήν ἐφαρμόσῃ. Πρᾶγμα πολύ δύσκολον, νά βρεθοῦν σήμερον τοιούτου ὕψους ἀναστήματα, κυρίως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, μέ ἀνδρείαν καί αὐταπάρνησιν∙ αὐτό δυστυχῶς μᾶς διδάσκει σήμερον ἡ πραγματικότητα!

Μᾶς ἔχουν συνηθίσει, μετά τά πρῶτα ψελλίσματα «διαμαρτυρίας» ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστῶν, καί ἀφοῦ τελειώσει ἡ θεατρική παράστασις, ὅπου ἔδωκαν, νά σπεύδουν ἀμέσως, νά ἀσχοληθοῦν μέ  τάς Πανηγύρεις των (πρός δόξαν τῶν ὁμολογητῶν τῆς πίστεως πατέρων!), τάς πλουσίας ἑτοιμασίας διά τά ἑορταστικά τραπεζώματα, μέ τούς ἐπισήμους καλεσμένους,  καί δή τούς «ἐλεήμονας» χορηγούς, μέ τά χρυσοποίκιλτα ἄμφια (πολλά ἐκ τῶν ὁποίων τυγχάνουν εὐλογίες τοῦ «σεπτοῦ»  τους «πατριάρχου»), τά μεταξωτά ῥάσα, καί μέ ἄλλα τινά,  θεοφιλῆ  καί ψυχοφελῆ...

Καί τό τραγικότερον! Καλοῦν αὐτούς, ὅπου πρίν ἀπό ὀλίγον «ἤλεγξαν» ὡς «φιλοοικουμενιστάς» ἐπισκόπους, διά νά  συλλειτουργήσουν καί νά τούς εὐφημίσουν, ψευδόμενοι,  «ὡς ὀρθοτομοῦντας τόν λόγον τῆς ἀληθείας»!!![59]

Ὑπάρχει μᾶλλον ἄμεσος, διά τό κατεπεῖγον τῆς καταστάσεως, χρεία ψυχαναλύσεως καί  ἁρμοζούσης φαρμακευτικῆς ἀγωγῆς... Τί νά εἰπῇ κανεῖς!

Ὤ «νυκτερινοί θεοσεβεῖς», ποῖος δύναται νά καυχηθῇ δι’ ἐσᾶς;[60] Οἱ νομίζοντες, ὅτι ὀρθοτομεῖτε, κοινωνοῦντες ταυτοχρόνως μέ τήν αἵρεσιν;[61] ἀμφοτερόγλωσσοι∙ τήν μίαν ἔτσι, τήν ἄλλην ἄλλως μεταβαλλόμενοι;[62]

Ὄντες μάλιστα πλήρεις ἀλαζονίας, τρομοκρατεῖτε, ὅσους δειλά-δειλά ψελλίζουν κάτι τι περί ἀποτειχήσεως, ἀπειλώντας τους, ὅτι «ὅποιος βγαίνει ἀπό μανδρί, τόν τρώει ὁ λύκος»! Ἀλλά μάθετε, ὅτι αὐτή ἡ παροιμία ἀφορᾷ μόνον τά «πρόβατα»... καί ὄχι τά τσακάλια!

Ὁ ΙΕ΄ Κανών δέν σᾶς προτρέπει, ἁπλῶς, νά διακόψετε τό μνημόσυνον, ἀλλά τό ἐπιβάλλει!  Ἔτσι ἑρμηνεύει τόν Ἱερόν αὐτόν Κανόνα (εἰς χρόνον ἀνύποπτον δι’ ἐσᾶς, τό 1905) ὁ ἐπίσκοπος Μίλας Νικόδημος, εἰς τό περισπούδαστον σύγγραμμά του «Ἐκκλησιαστικόν Δίκαιον». Καί δέν τό ἀγνοεῖτε ἀσφαλῶς, διότι πολλές φορές καί ἀπό πολλούς εἰπώθηκε ἐτοῦτο∙ ἀλλά δειλοί ὄντες καί ἀδιάφοροι ἀρέσκεσθε, νά λιβανίζετε τούς ἀποστάτας καί προδότας τῆς πίστεως. Ἀλλά νά ξέρετε∙ δέν εἶσθε καλύτεροι ἀπ’ αὐτούς!

Εἶσθε ἐξίσου διαβεβλημένοι μέ αὐτούς, ἐφόσον παραμένετε συλλειτουργοί των. Ἐσεῖς, ὅπου καί πολύ περισσότερα ἀπό ἡμᾶς γράμματα γνωρίζετε, καί πτυχία θεολογικά καί Περγαμινάς κατέχετε, δέν δύνασθε, νά προφασίζεσθε ἄγνοιαν διά μίαν αἵρεσιν κατανοητήν ἀκόμη καί εἰς τά μικρά παιδία...

Καί εἶσθε τό ἴδιο διαβεβλημένοι μέ αὐτούς, ὅσον παραμένετε συλλειτουργοί αὐτῶν,[63] καθώς δέν ἠμπορεῖτε νά ὑποκριθῆτε ἄγνοια, διότι καί πολύ περισσότερα γράμματα γνωρίζετε, καί πτυχία θεολογικά καί Περγαμηνάς κατέχετε∙ ἀπέναντι εἰς μίαν αἵρεσιν ὅπου εἶναι κατανοητή ἀκόμη καί εἰς τά μικρά παιδία. «ἥ τε αἵρεσις φανερά καί ἀδογμάτιστος  καί   παιδί εὐκατατάληπτος»!!! [64]

Δέν ἐκβάλλει ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τόν αἱρετικόν ἡ Συνοδική ἀπόφασις, ἀλλ’ ἡ ἴδια ἡ διεστραμμένη πίστις του. Καί ἡ παραμικρά ἀκόμη παρέκκλισις ἀπό τήν ἀλήθειαν καθιστᾷ τόν παρεκλίνοντα ἀμέσως ἀπόβλητον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐστερημένον τῆς Θείας Χάριτος. Ἀκόμη καί ἄν αὐτό, εἰς τό ὀποῖον θά σφάλῃ εἶναι μικρόν τι, αὐτό εἶναι ἱκανόν, νά ἐπιφέρῃ ὅλας ἐκείνας τάς συνεπείας, ὅπου ἐπέρχονται καί εἰς τόν πολλά πταίοντα. «Πρακτικῶς δέ, λέγει ὁ ἐπιφανής δογματολόγος Χρῆστος Ἀνδροῦτσος, τούς ΑΛΗΘΕΙΣ χριστιανούς ἐνδιαφέρει, οὐχί τί τό θεμελιῶδες, καί μή ἐκ τῶν ὑπό τοῦ Κυρίου ἀποκαλυφθέντων, ἀλλά τί καθόλου ἐδίδαξεν ὁ Σωτήρ, οἱ Ἀπόστολοι, καί τηρεῖ ἡ ἀλάθητος Ἐκκλησία. Ἐκ τοιαύτης ἐπόψεως καί οἱ ἑτερόδοξοι, οἱ ἐπί μέρους ἀληθείας ἀρνούμενοι, εἶναι ἐξ ἴσου αἱρετικοί, εἰ καί ἵστανται ἐγγύτερον τῇ Ὀρθοδοξίᾳ καί ἡ προσέλευσις αὐτῶν εἰς αὐτήν εἶναι εὐχερεστέρα...(Δογματική, σ. 277).

Αὐτούς λοιπόν τούς πρωτοστάτας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως π.χ. τούς Βαρθολομαῖον, Ἀρχιεπίσκοπον Ἱερώνυμον, Ἰγνάτιον Δημητριάδος, Ἀμβρόσιον Καλαβρύτων, καί λοιπούς ἀποστάτας, ἀλλά καί ὅλους ἐσᾶς τούς ἁγιορείτας  ὅπου τούς μνημονεύετε, τούς συλλειτουργεῖτε καί τούς παραδέχεσθε ὡς ποιμένας ὑμῶν, σᾶς «καθῆρεν ἡ ἀλήθεια»,[65] καί σᾶς ἐξέβαλλεν ἔξω τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι ἐμμένετε εἰς τήν πλάνην καί τό ψεῦδος.

«Ὅσοι εἶναι τῆς ἀληθείας, εἶναι καί τῆς ἐκκλησίας», βροντοφωνάζει ὁ πολύπαθος καί πολύαθλος ἐκεῖνος ἀνήρ, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πρός τούς ὁμοίους μέ ἐσᾶς συγχρόνους του πατριάρχας, ἐπισκόπους καί μοναχούς, οἱ ὁποῖοι σκεπόμενοι ἀπό τό πέπλον τῆς κακοδοξίας καί τῆς πλάνης ἐτόλμησαν, νά συγκροτήσουν «σύνοδον» καί νά τόν «καθαιρέσουν»!  Τόν «Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτῷ... τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί Ἁγίας Τριάδος ΔΕΣΜῼ καθυποβάλλομεν, καί τό ἀναθέματι παραπέμπομεν...». Ἰωάννης (Καλέκας) ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/λεως Νέας Ῥώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης.[66]

Ὁ θεῖος Παλαμᾶς ἀπηλλαγμένος ἀπό τά ἀνθρώπινα πάθη, ἀπό τάς προκαταλήψεις  καί τά συμπλέγματα τῶν σημερινῶν μετριοτήτων (κυρίως τῶν ἁγιορειτῶν), μποροῦσε, νά κρίνῃ συμφώνως μέ τό πνεῦμα καί τήν μέχρι τότε πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, καί νά ἐνεργήσῃ ὀρθῶς ἀπέναντι εἰς τόν αἱρετικόν «πατριάρχην» Ἰωάννην, διακόπτων αὐτοῦ τό μνημόσυνον καί κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ὡς ἁρμόζει καί εἰς τήν κοινήν λογικήν. Αὐτό  ἐπροκάλεσε τήν μῆνιν τῶν αἱρετικῶν πατριαρχικῶν, ὤστε προέβησαν  εἰς τήν «καθαίρεσίν» καί τόν «ἀναθεματισμόν» του! Ὁ ἅγιος ὅμως καί οἱ σύν αὐτῷ ὀρθόδοξοι δέν ἔδωκαν τήν παραμικράν σημασίαν εἰς τά «ἐπιτίμια» αὐτά, διότι τά θεωροῦσαν ἀνενεργά καί ἄκυρα, καθώς ἔγκυρα ἐπιτίμια μποροῦν, νά ὑπάρξουν μόνον μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί ἐντός τοῦ δικαίου, βεβαίως.

Αὐτός ὁ «πατριάρχης» ὅμως καί οἱ ὁμόφρονές του ἦσαν ἤδη ἐκτός Ἐκκλησίας, κατά τόν ἅγιον, καί χωρίς κανεῖς νά τούς δικάσῃ Συνοδικῶς! Εἶχαν ἁπλῶς ἐλεγχθεῖ ἀπό τούς τότε ὀρθοδόξους Πατέρες, ἀλλά αὐτοί παρέμεναν ἀμετανόητοι. Καί αὐτό ἔφθανε, διά  νά βρεθοῦν ἐκτός Ἐκκλησίας!!!

«Ἐάν κάποιοι ἀποστατήσουν, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων, ἀπό τόν ἐπίσκοπόν τους, ὄχι διά κάποιο ἔγκλημα, ἀλλά διά λόγους αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἔχει κατεγνωσθεῖ ἀπό Σύνοδον ἤ ἀπό ἁγίων Πατέρων, αὐτοί ἄς εἶναι κάθε τιμῆς ἄξιοι»[67]

Ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος ἐμφορηθείς καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἔγραφεν εἰς τήν «Ἀπολογίαν» του: «Λέγω δέ καί διαμαρτύρομαι... ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ (τοῦ πατριάρχου), ἤ τῶν μετ’ αὐτοῦ (μέ τούς μνημονεύοντας αὐτόν, δηλαδή, ἐσᾶς κύριοι μνημονευταί τοῦ Βαρθολομαίου!) κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον... Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι, ὅσον ἀποδιΐσταμαι (χωρίζω-ἀπομακρύνομαι) τούτου καί τῶν τοιούτων (δηλαδή, ἐσᾶς, καί πάλιν), ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί Ἁγίοις Πατράσι. Καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας. Ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντεθεμένοις τούτοις, ἀποδιΐσταμαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς Ἐκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω, ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ’ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν. Καί ἐξ ὅρκου ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου... Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῷ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ».[68]

 Ἀκοῦτε, ταλαίπωροι, τί λέγει ὁ ἅγιος Μάρκος διά τούς πνευματικούς σας προπάτορας, τούς Λατινόφρονας «πατριάρχας» καί «ἐπισκόπους» τῆς ἐποχῆς του; Διότι ὁ λόγος του εἶναι διαχρονικός καί ἀφορᾷ πάντας ἐσᾶς ὡς γνησίους συνεχιστάς των! Αὐτόν λοιπόν καί ἐμεῖς μιμούμενοι, στεντορίᾳ τῆ φωνῇ διαμαρτυρόμεθα, ὅτι οὔτε θέλομεν, οὔτε δεχόμεθα τήν κοινωνίαν μετά τοῦ «πατριάρχου» καί ὅσων κοινωνοῦν μέ αὐτόν, διότι  ἔχουμε πεισθῇ, ὅτι, ὅσον ἀπομακρυνόμασθε ἀπό αὐτόν καί ἀπό ἐσᾶς, τόσον ἐγγίζομεν τόν Θεόν καί τούς Ἁγίους Πατέρας. Καί ὅπως ἀκριβῶς χωριζόμεθα ἀπό ἐσᾶς, ἔτσι ἑνωνόμεθα μέ τήν ἀλήθειαν μέ τούς Ἁγίους Πατέρας τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῷ ὅσον πάλιν πειθόμεθα εἰς ἐσᾶς, τόσον ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τήν ἀλήθειαν καί τούς μακαρίους διδασκάλους τῆς ἐκκλησίας. Καί ὅπως εἴμεθα τώρα χωρισμένοι, ἔτσι νά εἴμεθα, μέχρι ὁ Θεός νά δώσῃ διόρθωσιν καί εἰρήνην εἰς τήν Ἐκκλησίαν!

Ἐάν ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, ἐπιμένετε, νά ἐπικαλεῖσθε τό ἀναγκαῖον τῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως, φιμωθῆτε ἀπό τό Ἀνάθεμα κατά τῶν Οἰκουμενιστῶν εἰς τό ὁποῖον σᾶς καθυπέβαλεν ἡ Ἱερά Ῥωσσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς κατά τό 1983!

«Τοῖς βάλουσι κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί διδάσκουσιν, ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὕτω καλουμένοις «κλάδοις», οἵτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καί τρόπῳ ζωῆς, ἤ ὅτι ἡ Ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλ’ ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἅπαντες οἱ «κλαδοι» ἤ τμήματα ἤ ὁμολογίαι ἤ προσέτι καί θρησκεῖαι ἑνωθῶσιν ἐν ἑνί σώματι∙ καί οἵτινες οὐ διακρίνουσι τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἱερωσύνην καί τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά λέγουσιν, ὅτι τό βάπτισμα καί ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἱκανά πρός σωτηρίαν∙ ὡσαύτως, τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθεῖσιν αἱρετικοῖς ἤ συνηγοροῦσι, διαδίδουσι, ἤ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης, ἤ ὑποτεθιμένης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν,

                                                      ΑΝΑΘΕΜΑ.

          

† Μητροπολίτης Φιλάρετος, Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ῥωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, μετά τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας του».[69]

---

[1] Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐπιστ. 38, σ. 158. «ἐπειδὴ γὰρ ἔξωθεν δι' ὧν ἐπεγείρουσιν αἱρέσεων προσβάλλοντες ἀποκρούονται ὑπὸ τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, ἔνδοθεν ἐπέρχονται οἱ δόλιοι,  συλῆσαι τὸν τῆς ψυχῆς θησαυρὸν τεχναζόμενοι».

[2] Θεοδώρου Στουδίτου, Ἐπιστολή 155, σελ. 519.

[3] Μανουήλ Γεδεών, «Πατριαρχικοί Πίνακες».

[4] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, PG 60, 244.

[5] Ἡ ὀρθή ὁμολογία τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ , μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, δέν μπορεῖ νά ἔχει γίνει κοινή μεταξύ ὀρθοδόξων καί αὐτῶν, ὅπου νομίζουν καί φρονοῦν διαφορετικῶς∙ Εἰδάλλως, δικαίως θά θεωρηθῆ ὡς παιδιάς ὑπ’ αὐτῶν, ὅπου πάσχουν δι’αὐτήν! (πρβλ. Ἐπιστ. 143, σ. 494).

[6] Ὁμιλία εἰς Ἐφεσίους, PG 62,86.

[7] Εἰς τό περιοδικόν «Ἅγιος  Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης» (τεῦχος 196, ἔτους 2003) ἀναφέρονται τά ἑξῆς σημαντικά: «Συμμετέχουσα ἡ ὀρθ. Ἐκκλησία εἰς τό ΠΣΕ συμπλέει μέ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι ὑπογράφει ἐκκλησιολογικάς διαστροφάς, ὅπως αἱ ἀκόλουθοι:

1)            Αἱ 340 περίπου «ἐκκλησίαι» τοῦ ΠΣΕ εἶναι ΙΣΟΤΙΜΑΙ.

2)            Αἱ «ἐκκλησίαι»τοῦ ΠΣΕ εἶναι ΗΝΩΜΕΝΑΙ καί ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ τήν Μίαν Ἐκκλησίαν.

3)            Κάθε μέλος ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ Μία αὐτή «ἐκκλησία» περιλαμβάνει καί ἄτομα πού ΔΕΝ ἀνοίκουν εἰς τήν ἐκκλησίαν ἀπό τήν ὀποίαν προέρχεται τό μέλος τοῦτο.

4)            Εἴθε ὅλοι νά συμμετέχουν εἰς τήν κοινήν λατρείαν καί τήν μυστηριακήν κοινωνίαν.

5)            Τό ΠΣΕ «δέν εἶναι δυνατόν καί δέν πρέπει νά βασισθῇ εἰς συγκεκριμένην τινά ἀντίληψιν περί ἐκκλησίας». Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπορρίπτεται ἀσυζητητί!

6)            Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐργάζεται διά μέσου τῆς διαφορετικότητος πού ὑπάρχει εἰς τήν Οἰκουμενικήν κίνησιν, ἡ ὀποία συνίσταται ἀπό τό ΠΣΕ καί τήν Ῥωμαιοκαθολικήν «ἐκκλησίαν». Ἡ ἀποκλειστικότης άντιτίθεται εἰς τό νόημα τῆς οἰκουμενικότητος. Αἱ «ἐκκλησίαι» τῆς Οἰκ. Κινήσεως ἔχουν «κοινήν κλῆσιν» νά ἐργασθοῦν διά τήν ΟΡΑΤΗΝ ἐνότητα. (Ὑποτίθεται ὅτι ὑπάρχει ἀόρατος ἑνότης!).

[8] Αὐτή εἶναι ἡ λεγομένη «θεωρία τῶν κλάδων», ἡ ὁποῖα διακηρύττεται ἐπισήμως μέσα ἀπό τήν Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, καί τήν ὁποῖαν ἐνστερνίζονται ἀπό τότε μέχρι καί σήμερον ὅλοι οἱ κατά διαδοχήν «πατριάρχες» τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως, ἀλλά καί οἱ λοιποί τῶν ἄλλων Πατριαρχείων καί αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν ἐκκλησιαστικοί ταγοί!!! Ἀναγνώσατε λοιπόν κάποια σημεῖα τῆς ἐπιμάχου Ἐγκυκλίου καί κλαύσατε διά τήν κατάντιαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγητόρων, ἀλλά κυρίως αὐτῶν ὅπου τούς μνημονεύουν:

     

                            

                                                          Ἡ Αἱρετική ἐγκύκλιος τοῦ 1920

 

     «Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἐκκλησία φρονοῦσα ὅτι ἡ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν προσέγγισις πρός ἀλλήλας καί κοινωνία οὐκ ἀποκλείεται ὑπό τῶν ὑφισταμένων αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν καί ὅτι τοιαύτη τις προσέγγισις τά μάλα ἐστίν εὐκταία καί ἀναγκαία καί πολλαχῶς χρήσιμος εἴς τε τό καλῶς ἐννοούμενον συμφέρον τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν καί τοῦ ὅλου χριστιανικοῦ σώματος καί εἰς παρασκευήν καί διευκόλυνσιν τῆς πλήρους ποτέ, σύν Θεῷ καί εὐλογημένης ἑνώσεως...

    Νομίζομεν τοίνυν ἡμεῖς, ὅτι δύο τάδε τά μέγιστα εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς τοιαύτης ἐφετῆς καί ὠφελίμου προσεγγίσεως συντελέσαι καί ταύτην κατεργάσασθαι καί ἐκδηλοῦν δύνανται.

     Καί πρῶτον ἀναγκαίαν καί ἀπαραίτητον ὑπολαμβάνομεν τήν ἄρσιν καί ἀπομάκρυνσιν πάσης ἀμοιβαίας δυσπιστίας καί δυσφορίας μεταξύ τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν, προκαλουμένης ἐκ τῆς παρά τισιν ἐξ αὐτῶν  παρατηρουμένης τάσεως εἰς τό σαγηνεῦσαι καί προσηλυτίσαι ἄλλων ὁμολογιῶν ὀπαδούς.....  νομίζομεν δεύτερον ὅτι ἐπιβάλλεται  ἵνα ἀναζωπυρωθῇ καί ἐνισχυθῇ πρό παντός ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, μή λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καί ἀλλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ καί «συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ» (Ἐφεσ. 3, 5)....

Δύναται δέ ἡ φιλία αὕτη καί ἀγαθόφρων πρός ἀλλήλους διάθεσις ἐκφαίνεσθαι καί τεκμηριοῦσθαι εἰδικώτερον, κατά τήν γνώμιν ἡμῶν, ὡς ἑξῆ: α΄) διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, β΄) διά τῆς ἀνταλλαγῆς ἀδελφικῶν γραμμάτων κατά τάς μεγάλας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑνιαυτοῦ ἑορτάς, ἐν αἷς εἴθισται, καί ἐν ἄλλαις ἐκτάκτοις περιστάσεσι, γ΄) διά τῆς οἰκειοτέρας συσχετίσεως τῶν ἑκασταχοῦ εὑρισκομένων ἀντιπροσώπων  τῶν διαφόρων Ἐκκλησιῶν, δ΄) διά τῆς ἐπικοινωνίας τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τῶν ἀντιπροσώπων τῆε Θεολογικῆς Ἐπιστήμης καί διά τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν ἐν ἑκάστῃ Ἐκκλησίᾳ ἐκδιδομένων Θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν περιοδικῶν συγγραμμάτων, ε΄) διά ἀποστολῆς νέων χάριν σπουδῶν ἀπό τῆς μιᾶς εἰς τάς σχολάς τῆς ἄλλης Ἐκκλησίας, στ΄) διά τῆς συγκροτήσεως παγχριστιανικῶν συνεδρίων πρός ἐξέτασιν ζητημάτων κοινοῦ ἐνδιεφέροντος, ζ΄) διά τῆς ἀπαθοῦς καί ἐπί τό ἱστορικώτερον ἐξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν ἀπό τῆς ἔδρας καί ἐν ταῖς συγγραφαῖς, η΄) διά τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ τῶν κρατούντων ἐν ταῖς διαφόροις Ἐκκλησίαις ἠθῶν καί ἐθίμων, θ΄) διά τῆς παροχῆς ἀμοιβαίως εὐκτηρίων οἴκων καί κοιμητηρίων διά τάς κηδείας καί τήν ταφήν τῶν ἑτέρων ὁμολογιῶν, ι΄) διά τοῦ διακανονισμοῦ μεταξύ τῶν διαφόρων ὁολογιῶν τοῦ ζητήματος τῶν μικτῶν γάμων, ια΄) διά τῆς πρόφρονος τέλος ἀμοιβαίας ὑποστηρίξεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν τοῖς ἔργοις τῆς θρησκευτικῆς ἐπιρρώσεως, τῆς φιλανθρωπίας καί τοῖς παραπλησίοις. ...

Ἔσται δέ ἡ ἀνύποπτος καί ζωηροτέρα αὕτη τῶν Ἐκκλησιῶν πρός ἀλλήλας συνάφεια καί ἄλλως ὑπέρ τοῦ ὅλου τῆς Ἐκκλησίας σώματος χρήσιμος καί ὠφέλιμος, ὅτι παντοῖοι κίνδυνοι οὐχί ἤδη ἤ ἐκείνῃ τῶν ἐπί μέρους τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά τῇ ὁλότητι αὐτῶν ἐπεπειλοῦσιν, ὡς αὐταῖς ταῖς βάσεσι τῆς χριστινικῆς πίστεως ...

      Διά ταῦτα πάντα, ἡμεῖς τε ποθοῦντες καί τάς ἄλλας ἐκκλησίας συμμεριζομένας νομίζοντες τήν σκέψιν καί γνώμιν ἡμῶν, κατά τά ἀνωτέρω, περί τῆς ἀνάγκης τῆς συμπήξεως τοιαύτης τινός τοὐλάχιστον τί κατ’ ἀρχάς συναφείας καί κοινωνίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, παρακαλοῦμεν ὅπως προφρόνως δηλωθῇ ἡμῖν ἀπαντητικῶς ὑφ’ ἑκάστης ἡ κρίσις καί γνώμη αὐτῆς, ἵνα οὕτω, καθοριζομένου ἀπό κοινῆς συγκαταθέσεως καί ἀποφάσεως τοῦ πράγματος, χωρήσωμεν ἀπό κοινοῦ ἀσφαλῶν εἰς τήν ἐκτέλεσιν, καί  οὕτως «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός, ἐξ οὗ πᾶν τό σῶμα συναρμολλογούμενον καί συμβιβαζόμενον διά πάσης ἀφῆς τῆς ἐπιχορηγίας, κατ’ ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνός ἑκάστου μέρους, τήν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομήν αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ». (Ἐφεσ. 4, 15).

     Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις Κων/λεως κατά μῆνα Ἰανουάριον τοῦ χιλιοστοῦ ἐνεακοσιοστοῦ εἰκοστοῦ σωτηρίου ἔτους.

Ὁ Τοποτηρητής τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Κων/λεως † Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος».

 Καί ἀκολουθοῦν οἱ ὑπογραφές τῶν ὑπολοίπων ἔνδεκα ὑπογραψάντων Μητροπολιτῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου!

Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ἡ σῆψις εἶχε ἀρχίσει, εἰς τόν ἀνώτερον τοὐλάχιστον κλῆρον, πολύ πρίν τήν ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἡμερολογίου-Ἑορτολογίου  τό 1924, καί εἶχεν τάς ἀπαρχάς της τόν ΙΘ΄, ἤ καί τόν ΙΗ΄ ἀκόμη αἰῶναν, μέσα κυρίως εἰς τάς Μασσονικάς Στοάς τῆς Εὐρώπης καί τῆς Τουρκίας, εἰς τάς ὁποίας οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπισκόπων ἦσαν μέλη∙ ὅπου καί ἐμποτίσθησαν οἱ διάννοιές τους μέ τό χωλαίνον πνεῦμα τοῦ νεωτερισμοῦ  καί τῆς ἀπιστίας! Καί ἔτσι εὑρέθησαν «ἕτοιμοι», ὥστε ἀπό τό 1924 καί μετά νά ἀρχίσουν νά ἐφαρμόζουν τό ἐντεταλμένον σχέδιον τῆς Νέας Παγκοσμίου Τάξεως, πρός κατάργησιν τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τό πλέον εὔσχημο πρόσχημα, τῆς ἀγαπολογίας...

     [9] Πρβλ. Ἁγίου Ἐπιφανίου, Adversus heareses.

«...παρά τῶν Πατέρων κατά τάς ἁγίας Γραφάς ὁμολογηθεῖσα πίστις αὐτάρκης ἐστί πρός ἀνατροπήν πάσης ἀσεβείας...».

[10] Ἰωάν., 12, 43.

[11] Αὐτόθι, 10,9

[12] Αὐτόθι, 10,1.

[13] Αὐτόθι, 8, 39.

[14] Αὐτόθι, 8,44.

[15] Εἶναι ἄξιον θρήνου, ὅτι ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν μνημονευόντων πατέρων ὄχι μόνον δέν ἀντιδρᾷ, οὔτε κἄν τοὐλάχιστον σιωπᾷ διαισθανόμενη οὕτως τήν ἐνοχήν της διά τήν ἐκ δειλίας ἀδράνειάν της, ἀλλά καί ὑπερασπίζεται σφόρα τήν «τιμήν» καί τήν «ὀρθοδοξότητα» τοῦ πνευματικοῦ της πατρός, ὡς γνήσιον πνευματικόν τέκνον του, δικαιολογοῦσα αὐτόν εἰς κάθε προδοτικήν κίνησίν του! Ἴσως τοῦτο νά εἶναι καί ἕνα σημεῖον ὁμοφροσύνης μεταξύ των!!!

[16] Δυστυχῶς ἐσεῖς οἱ μνημονεύοντες ἁγιορεῖτες μοναχοί ὄχι μόνον εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ δέν ἀνήκετε, ἀλλά καί διά μέσου τῆς Μητρός σας «ἐκκλησίας» εἶσθε γνήσια καί ἱδρυτικά μέλη τοῦ Αἱρετικοῦ συνονθυλεύματος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν», τοῦ ὁποίου ἑκάστη «ἐκκλησία» -μέλος- ἔχει ὑπογράψει, ὅτι κατέχει μέρος μόνον τῆς Ἀληθείας, (συμφώνως μέ τό Καταστατικόν), ἀρνουμένη οὕτως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διακατέχει τήν ἀπόλυτον Ἀλήθειαν καί καθιστώντας Αὐτήν μίαν ἁπλήν παρασυναγωγήν Προτεσταντικοῦ τύπου. Εἰς αὐτήν τήν ἐκκλησίαν λοιπόν ἀνήκετε!!!

 [17]  Ντροπή καί προδοσία ἀποτελεῖ ἡ ἔνοχη σιωπή καί  ἀδράνεια τῶν μνημονευόντων ἁγιορειτῶν πατέρων ἀπέναντι εἰς τήν ἐνέργειαν  τοῦ «πατριάρχου» Βαρθολομαίου,   νά ἐπισκευθῇ τόν Μουσουλμάνον πρόεδρον, ἄκουσον - ἄκουσον,  τῆς coca cola  καί νά τοῦ δωρίσῃ   τό βλάσφημον Κοράνιον, ἀποκαλώντας το μάλιστα «τό Ἅγιον Κοράνιον τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας»!!! (Ὀρθ. Τύπος, 8-1-2010). Εἰς τί ἄραγε νά ἀποσκοποῦσε  αὐτή ἡ ἐπίσκεψις;... Ὁ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος δέν αἰσθάνεται ἴχνος ντροπῆς! Ἔχει κατεξευτελίσῃ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τά μάτια ὅλου τοῦ κόσμου, ὄχι μόνον μέ τάς ἐκκοσμικευμένας ἐνασχολήσεις του, ὅπως ἡ Οἰκολογία, ἀλλά καί μέ ἄλλες τοιαῦτες Νεο-εποχητικές δραστηριότητες.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

[18] Πρβλ. Μεγάλου Φωτίου, Bibl. 248,438a25.

[19] «Μηδέ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ΄ ἐξ ἡμισείας, τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν (νομίζει ὅτι ἔχει), τοῖς δέ θείοις κανόσι μή ἀπευθυνόμενον». Θεοδώρου Στουδ., Ἐπιστ. 25, 111.

 «Οὔκ ἐστί τις θεοφιλής, ἕως ἑνός οὔκ ἐστι.

Πάντες ὁμοῦ σφαδάζουσι κατά τῆς ἀληθείας.

Εἰ δέ τις ἐστιν εὐσεβής, ἀλλά τῇ γλώσσῃ μόνῃ,

ἐν λόγοις μόνοις εὐσεβεῖ, ταῖς πράξεσιν προσπταίων.

Ἀλλ΄ ὁ Θεός ὥς πού φησιν, Βασίλειος ὁ μέγας,

Οὐδένα πάντως εὐσεβεῖν ἐξ ἡμισείας θέλει...».

 Ἁγ. Μελετίου Ὁμολογητοῦ, Ἀλφαβηταλφάβητος.

[19] Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, PG 68, 900.  «Οἰόμενοι γὰρ ὀρθοεπεῖς εἶναι καὶ σοφοὶ, λελήθασι σφᾶς αὐτοὺς οἱ δείλαιοι, καὶ τοῖς τῆς ἀληθείας μαχόμενοι δόγμασι, καὶ ζήλῳ πεπλασμένῳ κατακεκρατημένοι, τῇ τοῦ Θεοῦ δόξῃ συναγορεύειν οἴονται, τοῖς ὀρθοποδοῦσιν ἀντιταττόμενοι».

[21] «Οὐ μικρόν καί τοῦτο τό ἀγαθόν  (ἡ ἐγκατάλειψις), τό λαμβάνειν αἴσθησιν τῆς τοῦ Θεοῦ λήθης» (Ἰωάν. Χρυσοτόμου, Εἰς τόν ΙΒ΄ Ψαλμόν)∙ καί πάλιν: «προνοίας εἶδος ἐστι» (ὅ.π.) , ἵνα γνωρίσωμεν τό σφάλμα μας καί διορθώσωμεν τόν ἑαυτόν μας ἀπό τά κακά εἰς τήν ὁποίαν περιπέσαμε. Ἄς ἐλπίσωμεν, ὅτι τό εἶδος τοῦτο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ θά ἐνεργήσῃ θετικά εἰς τάς καρδίας τῶν οἰκουμενιστῶν ἱερομονάχων καί μοναχῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί ὄχι μόνον, πρός ὄφελος πάντα ἰδικόν τους καί τῶν ἀκολουθούντων αὐτοῖς, ἵνα μή, κατά τόν ἴδιον πατέρα, «ἡ ἐγκατάλειψις αὐτή γίνει παράδοσις τῷ διαβόλῳ». (Εἰς Ἰωάν., ΞΗ΄) . 

[22] Πρβλ. «Ἅγ. Ἀγαθάγγελος», τεῦχος 215, σ.12.

[23] Ἐδῶ ἔχουμε μίαν ἔνστασιν∙ κατηγορεῖ τούς κληρικούς καί μοναχούς τῆς Ὁμάδος, ὁ κ. Κορναράκης,  διότι ἀποσιωποῦν τά ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὥστε νά τά μάθῃ ὁ λαός, καί οὕτως μέ τήν ἀντιδρασίν του ἀπέναντι εἰς τά κατωνομαζόμενα αὐτά πρόσωπα νά ἀποκόψῃ τήν κακήν πορείαν τους! Ἔως ἑνός σημείου καλῶς, ἔτσι εἶναι. Ἀλλά ἐρωτῶ∙ Καί ὁ λαός ὅμως δέν πρέπει νά κάνει κάτι ἀπό μόνος του; Πρόκειται περί ἀλόγου ποιμνίου; Ἀπό ἐκείνους καί μόνον ἐξαρτᾶται, νά μάθῃ τά περιβόητα ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὅπου τά τά ξέρουν ἀκόμα καί οἱ πέτρες; Ποῖος σήμερον ἠμπορεῖ νά προφασιστεῖ ἄγνοιαν; Πρόφανῶς μόνον κάποιος ἀνόητος! Ἀλλοίμονον ἐάν ἐγῶ περίμενα νά μάθω ἀπό τούς Μεταλληνόν, Ζήσην καί ΣΙΑ, καί λοιπούς βολεμένους Ἁγιορείτας, τά πασίγνωστα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὀνόματα∙ προφανῶς θά ἤμουν ἀκόμη μέ τό μνημόσυνον τοῦ Ψευδοπατριάρχου!!! Μή γένοιτο...

Καί ἡ Τηλεόρασις, τό Ῥαδιόφωνον, οἱ Ἐφημερίδες καί τά λοιπά Περιοδικά τί δουλειά κάνουν; Καί ἄν οἱ προαναφερόμενοι «καθοδηγητές» τοῦ λαοῦ δέν ἀποφασίσουν ποτέ, νά τά δημοσιεύσουν, τότε τί γίνεται;

Μήπως φεύγει ἡ εὐθύνη ἀπό τούς ὤμους τοῦ λαοῦ, ἐπειδή ὁρισμένοι δειλοί κρύβονται πίσω ἀπό τό δάκτυλό τους καί δέν ἀποφασίζουν τήν δημοσίευσιν; Αὐτά ἀποτελοῦν φθηνές δικαιολογίες!!! Πάντες, «Μικροί» καί «Μεγάλοι», ἔχουν τό μερίδιον τῆς εὐθύνης, ὅπου τούς ἀναλογεῖ,  καί οἱ μέν «δαρήσονται ὀλίγας», οἱ δέ «δαρήσονται πολλάς», «παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ' αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν». (Λουκ., 12, 47-48).

[24] Ν. Βασιλειάδου, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἑνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἐκδ. «Σωτήρ», 1972, σ. 95.

[25] PG 99, 1164 a.

[26] PG 160, 1097c.

[27] Πρακτικά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τόμ. 2^ος, σ. 572.

[28] Ἱ. Πηδάλιον, σ. 407, Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου.

[29] Ἀπό ποῦ λοιπόν, ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης,  φαίνεται ἡ διαφορά αὐτῶν, ὅπου πρόδοσαν τήν ἀλήθειαν, καί τῶν μή; Αὐτῶν, ὅπου γενναίως ἀθλοῦν, καί αὐτῶν, ὅπου τίποτε δέν ἠθέλησαν νά πάθουν ὑπέρ τοῦ καλοῦ; Ποῦ λοιπόν εἶναι ὁ Χριστός καί ὁ Βελίαρ, τό φῶς καί τό σκότος, ἐάν ὅλα εἶναι ἀνάμεικτα, καί πρό συνοδικῆς κρίσεως, κρίσις∙  καί πρό εἰρήνης, εἰρήνη; (Ἐπιστολή  211, σ. 640).

[30] Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὐδέποτε εἰς τήν ἱστορίαν της ἀνεγνώρισε  βάπτισμα αἱρετικῶν ὡς ἔγκυρον καί ἰσχυρόν, ἀλλά ὅσες φορές ἐδέχθη εἰς τούς κόλπους της αἱρετικούς ἤ σχισματικούς χωρίς νά ἐπαναλάβῃ αὐτό, τοῦτο τό ἔκαμε χάριν οἰκονομίας καί συγκαταβάσεως (ἐφ’ ὅσον ὅμως ἐτηρεῖτο τό εἶδος καί ἡ ὕλη τοῦ ἀληθινοῦ βαπτίσματος) διά νά τούς προσελκύσῃ εὐκολωτέρως. Ἰδιαιτέρως δέ, εἰς τάς περιπτώσεις ὅπου ἀφοροῦσαν τό βάπτισμα τῶν Λατίνων καί ἐνίοτε μερίδας τινας τῶν Διαμαρτυρουμένων, ἐφηρμόσθη ἡ προσωρινή οἰκονομία διά τέσσαρας κυρίως αἰτίας: 1^ον). Ὅπως μή ἐξαγριωθοῦν περισσότερον οἱ Πάπαι καί ἐξεγείρουν τά Λατινικά ἔθνη ἐναντίον τῶν «πνεόντων τά λοίσθια» Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων μέ ἐπιθέσεις, διωγμούς καί δῃώσεις, καθώς τά πράγματα ἦσαν τεταμένα (πρβλ. Ἱ. Πηδάλιον, Ἀποστ. Κανών ΜΖ΄, ὑποσημ., σ. 56).  2^ον). Διότι ὁ βαπτισμός διά τοῦ ῥαντίσματος δέν εἴχε ἀκόμη γενικευθῇ καθώς ἕνα μεγάλο μέρος κατ΄ἀρχάς, φθίνον ὅμως εἰς τήν πορεῖαν, τῶν Λατίνων κληρικῶν ἀλλά καί τῶν Μεταρρυθμιστῶν ἐνέμενε εἰς τό παραδοσιακόν Βάπτισμα  διά τῶν τριῶν καταδύσεων μέχρι καί τοῦ 18^ου καί πλέον αἰῶνος!  (Κων/νου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων, Ἅπαντα, Τόμος 2^ος , σ. 460-475).

3^ον). Ἕνεκα τῶν πολιτικῶν παρεμβάσεων τῶν διαφόρων ἑτεροδόξων εὐρωπαίων διπλωματῶν οἱ ὁποῖοι καί καθώριζον εἰς μεγάλον βαθμόν τά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Ἀνατολῆς.

4^ον). Καί τέλος, ἐξαιτίας τῆς ἀπαμβλύνσεως τῶν ὀρθοδόξων αἰσθητηρίων τοῦ κλήρου καί κυρίως τοῦ ἀνωτέρου, καθώς οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν εἴχαν σπουδάσει εἰς πανεπιστήμια τῆς Δύσεως ἤ καί εἰς διδασκαλεῖα Μισσιοναρίων, ἐπηρεαζόμενοι οὕτως εἰς μεγάλον βαθμόν ἀπό τήν Παπικήν καί Προτεσταντικήν θεολογίαν, ἀλλά καί ἀπό τόν ὀρθολογισμόν τῆς ΄΄Ἀναγεννήσεως΄΄.

[31] Τό μή ὀρθόν βάπτισμα, τό δι΄ἐπιχύσεως, κατακρίνει καί ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως τό 1829.

[32]   Κων/νου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων, Ἅπαντα, Τόμος 1^ος, σ. 514.

[33]  Αὐτόθι, Τόμος 1^ος, σ. 501.

[34] Δοσιθέου, Τόμος Ἀγάπης, Ἔκδ. 1698, σσ. 320-333.

[35] Κων/νου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων, Ἔνθ’ ἀν.,  Τόμος 1^ος,  σ. 502. 

[36] Θεοδώρου Στουδ., Ἐπιστ. 48, σ. 191.

[37] Ἰωάν. Χρυσοστόμου, Εἰς Β΄Κορινθ., PG 61, 398.

[38] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς τούς Ἀνδριάντας, PG 49, 178.

[39] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς τούς ἐγκαταλείψαντας τήν σύναξιν..., PG 51, 67-68.

[40] Γρηγορίου Θεολόγου, Κατά Ἀρειανῶν, Λόγος ΛΓ΄, PG 36, 216Α.

[41] Ματθ., 18,20.

[42] Ἅγ. Γρηγορίου  Παλαμᾶ, Συγγράμματα, Τόμος Β΄, σ. 627.

[43]  Θεοδώρου  Στουδ., PG 99, 1049.

[44] Γρηγορίου Νύσσης, Κατά Εὐνομίου, 1, 2, 543. Πρβλ Μεγάλου Βασιλείου, Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 17, 41.

[45] Θεοδώρου  Στουδ., Ἐπιστ. 25, 112.

[46] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 81, 390.

[47] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 2, 226.

[48]Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 208, 633.

[49] Πρβλ. Πράξ. ΙΗ΄, 9-10.

[50] Θεοδ. Στουδ., Ἐπιστ. 39, 163.

[51] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 1, 39.

[52] Αὐτόθι.

[53] Τοῦ αὐτοῦ, 5, 53.

[54] Λευϊτ., 19, 17.

[55] Πρβλ. Ἡσαΐας, 42, 14.

[56] Ἰώβ, 42, 14.

[57] Ἐκκλησιαστής, 3, 7.

[58] Ἱερόν Πηδάλιον, σ. 358.

[59] Ἐδῶ ἐλέγχεται καί ὁ σοφιστής ἐκεῖνος Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ ἐμπνευστής τῆς «Δυνητικῆς» ἑρμηνείας τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὅπου μέ πολλήν πονηρίαν καί δόλον προσπαθεῖ νά μᾶς παραπλανήσῃ καί νά μᾶς πείσῃ, ὅτι ἡ εὐχή αὐτή στερεῖται ὁμολογιακοῦ χαρακτῆρος, καί ἁπλῶς δῆθεν ὁ λειτουργός εὔχεται ὑπέρ τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, νά τόν φωτίζῃ ὁ Θεός νά κρατᾷ καί νά ὁμολογῇ ὀρθά τήν πίστιν, χωρίς ὅμως αὐτό νά σημαίνῃ ὅτι ὁ μνημονευόμενος ἐπίσκοπος εἶναι ὀρθόδοξος! Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅμως μᾶς παραγγέλουν, νά φεύγωμεν ἀπό τούς ψευδοποιμένας καί ψευδοδιδασκάλους εὐθύς ἀμέσως, μόλις διαπιστώνουμε ὁπωσδήποτε ὅτι ὁ ψευδοποιμήν αὐτός κηρύσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» ἑτεροδιδασκαλίας ἀντιθέτους πρός τήν κοινήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Δέν χορηγοῦμε, Πιστοποιητικά καί βεβαιωτικά ὀρθοδοξίας εἰς κάποιον ἐπίσκοπον, ὅπου δέν ὁμολογεῖ ὀρθά,  εἰδάλλως ψευδόμεθα!

   Ἀλλ’ ὁ «εἰλικρινής» ἀρχιμανδρίτης συλλαμβάνεται ὡς ὁ πλέον μεγάλος καί δόλιος ψευδολόγος, ἀφοῦ, ὄχι μόνον ἀλλοιώνει τόν σκοπόν καί τό νόημα τῆς εὐχῆς, ἀλλά παρουσιάζει ἀποσματικά τάς εὐχάς, παρουσιάζων μόνον, ὅσα νομίζει, ὅτι τόν βολεύουν! Διότι ἀποκρύπτει τήν ὕπαρξιν μιᾶς παρομοίου εὐχῆς τοῦ ἱερέως μετά τόν καθαγιασμόν τῶν Τιμίων Δώρων, κατά τήν στιγμήν κατά τήν ὅποίαν ὁ χορός ψάλλει τό «ἄξιον ἐστί», ἡ ὁποία λέγει ξεκάθαρα: «Ἔτι παρακαλοῦμεν σε, ...Μνήσθητι, Κύριε, πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων, τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας, παντός τοῦ Πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ Διακονίας καί παντός Ἱερατικοῦ, καί Μοναχικοῦ Τάγματος»!!!

   Ἐντροπή σας Ψεῦσται!

[60] Θεοδώρου Στουδ., Ἐπιστ. 48, σ. 191.

[61] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 32, σ. 297.

[62] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 26, σ. 114.

[63] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 43, σ. 179.

[64] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 36, σ. 155.

[65] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 25, σ. 111.

[66] PG 150, 863D- 864A.

[67] PG 87C, σ. 3369, Περί Ἐξαγγελιῶν.

[68] Ἁγ. Μάρκου Εὐγενικοῦ, PG 160, 536.

[69] Βλπ. Orthodox Life, 1983, No 6 καί 1984, Νο 4, Ἅγ. Ἀγαθάγγελος, Ἰαν. 1984∙ «Ὀρθόδοξος Μαρτυρία», 1985, σ. 69-81, «Φιλήματα Ἰούδα», σ. 178.