ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ Παρουσίαση βιβλίου, μέρος 1ον

                                                              Ἀντί προλόγου

   «Μάταιοι οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων. ΨΕΥΔΕΙΣ οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων»,[1] βροντοφωνεῖ ὁ Ψαλμωδός ὁρῶν τήν χαμερπῆ κατάστασιν εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται διαχρονικῶς τό ἀνθρώπινον γένος! Μάταιες οἱ φωνές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου διαλαλοῦν τό χαρμόσυνον κήρυγμα τῆς ἀπολυτρώσεως καί ἀποκαταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος καί ἀξίωμα. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός  καί  ἡ  ἀλήθεια  καί ἡ ζωή»[2], «γνώσεσθε  τήν ἀλήθειαν  καί  ἡ ἀλήθεια  ἐλευθερώσει  ὐμᾶς»[3], λέγει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος εἰς τούς ἀκροατάς Του∙ ὅμως εἰς μάτην∙ «Κύριε, τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν καί ὁ βραχίων κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη»,[4] «Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ».[5] Οἱ ἄνθρωποι ἔκλεισαν τά ὦτα τους εἰς ὅλα τά θεϊκά κελεύσματα, κατεφρόνησαν καί ἀδιαφόρησαν διά ὅλες ἐκεῖνες τίς θεῖες ὑποσχέσεις, ὅπου τούς καθιστοῦσαν μετόχους καί κοινωνούς τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

  Ἀντ’ αὐτῶν τῶν οὐρανίων δωρεῶν προὐτίμησαν τήν ἐπίγειον ματαιότητα καί τό ψεῦδος, δηλαδή τόν Θάνατον!!! Ἡ ἀγάπη ὅμως τοῦ Κυρίου δέν ἄφησε τελείως τό ἀνθρώπινον γένος εἰς τήν πλάνην, ἀλλά περιέκλεισεν τούς ὁλίγους πιστεύσαντας καί ἀγαπῶντας Αὐτόν μέσα εἰς τά ἀσφαλῆ ὅρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, τοποθετῶν δέ ἐξ αὐτῶν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θά ἐκυβέρνων καί ἐπροστάτευον, εἰς τύπον ποιμένος, τά Λογικά αὐτά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλοίμονον ὅμως, «ὅτι οἱ ποιμένες ἠφρονεύσατο (ἀνοήτευσαν)»[6] καί «διέφθειραν τόν    ἀμπελῶνα»[7], δηλαδή τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, «διασκορπίζοντες καί ἀπολλύοντες τά πρόβατα τῆς νομῆς»[8] καί ἔγινε ἡ ποίμνη Του «εἰς κατάβρωμα πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ»,[9] «ἅ οἱ κτησάμενοι κατέσφαζον... καί οἱ ποιμένες αὐτῶν οὐκ ἔπασχον οὐδέν ἐπ’ αὐτοῖς»![10]

Θαυμαστή ἡ διαχρονικότητα τῶν ἀνωτέρω ἁγιογραφικῶν χωρίων εἰς πάσας τάς χρονικάς περιόδους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου τό μικρόν Ποίμνιον κατεσπαράσσετο ὄχι μόνον ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς της, ἀλλά καί ἔνδοθεν ὑπό τοῦ ἀνωτέρου κυρίως κλήρου, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται, ὅτι τό διεποίμαινεν!

Τήν πλήρη ὅμως ἑφαρμογήν ἔχουν οἱ λόγοι αὐτοί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅπου ἡ ἀποστασία ἀπό τήν ὀρθήν πίστιν τοῦ Θεοῦ ἔφθασεν εἰς τό ἀπόγαιον καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐσμικρύνθη σφόδρα τόσον ποσοτικῶς ὅσον καί ποιοτικῶς. Καί τοῦτο, διότι ὁ δολομήτης Διάβολος «εἰδώς ὅτι ὀλίγον καιρόν ἔχει»,[11] ἐσήκωσεν τόν σφοδρότερον ἐναντίον Της πόλεμον, ἔχοντας ὡς κύριον ὅπλον του τό δέλεαρ τῆς ψυχολέθρου ἐκκοσμικεύσεως. Δι’ αὐτῆς τῆς μεθόδου παλαιοτέρως ἀπηλλοτρίωσεν ἐκ τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τήν Παπικήν «ἐκκλησίαν» καί πάσας ἐκείνας τάς Προτεσταντικάς λεγομένας ὁμολογίας τῆς Δύσεως, ἐπιχειρῶν δέ ἐσχάτως (κατά τούς δύο τελευταίους περίπου αἰώνας) καί τήν παντελῆ ἀφάνισιν καί τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου. Τά ἀποτελέσματα σήμερον εἶναι πλέον ἐμφανῆ εἰς τό σύνολον σχεδόν τῶν πιστῶν,  τῶν ὁποίων τό φρόνημα εἶναι ἀλλοτριομένον εἰς μέγιστον βαθμόν!

Διό καί ἕνα ἀπό τά κυριώτερα σημεῖα ὅπου χαρακτηρίζουν τήν ἐποχήν μας, εἶναι καί ἡ χλιαρότης τῶν πιστῶν. Αὐτό συμβαίνει διά δύο λόγους: εἴτε διότι ἡ προσοχή των ἐστράφη κυρίως πρός τήν ὕλην,[12] εἴτε διότι τοῦ προβάλλεται ἕνας Χριστιανισμός ΄΄προοδευτικός΄΄, ἀνεκτικός πρός οἰανδήποτε καινοτομίαν, ἀλλοίωσιν καί παρέκκλισιν ἀπό τήν ἀκρίβειαν τῆς τηρήσεώς του!

Ἀδιαφορεῖ διά τήν ἀπαρέγκλιτον τήρησιν τοῦ Εὐαγγελίου καί τάς διδασκαλίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀπιστώντας ταυτόχρονα ἀκόμη καί διά τήν μοναδικότητα Αὐτῆς, ὡς μοναδικοῦ ὁδοδείκτου πρός τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί διά τήν ἀπολυτότητα τῆς Ἀληθείας ὅπου κατέχει. Διακατέχεται ἡ σκέψις τοῦ κόσμου πλέον ἀπό μίαν οἰκουμενικήν ἀντίληψιν, ὅπου ὁ κόσμος ὅλος, πιστοί καί ἄπιστοι, εὐσεβεῖς καί ἀσεβεῖς, ὅλοι μαζί ἠμποροῦν νά συνυπάρχουν ὡς ἕν σῶμα, παραγκωνίζοντες ὅλας τάς διαφοράς τους, ἔστω καί ἄν πολλές ἀπ’ αὐτές πλήττουν τήν ἰδίαν τήν ὑπόστασιν τῆς Πίστεώς του!

Τό πᾶν πλέον εἶναι ἡ εἰρηνική συνύπαρξις τῶν λαῶν ἐπάνω εἰς τήν γῆν, χάριν τῆς ὁποίας ἐξοβελίζεται κάθε τί τό ΄΄δογματικόν΄΄ ὡς παρωχημένον. Τά πάντα τίθενται ὑπό συζήτησιν  κάτω ἀπό τό μικροσκόπιον τῆς ἐρεύνης τῆς ἐπιστήμης καί τοῦ ΄΄ὀρθοῦ λόγου΄΄ τοῦ σχολαστικισμοῦ. Ἀκόμη καί ἡ Πίστις, καίτοι ἀνήκουσα εἰς ἕνα χῶρον ὑπερβατικόν τοῦ αἰσθητοῦ, γίνεται ἀντικείμενον χρῆζον ἐπιστημονικῆς ἀποδείξεως, ὡς νά ἦτο ἁπλοῦν τι θεώρημα! Ἡ Πίστις ὅμως δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι συμβατή μέ τόν χῶρον τοῦ ἐπιστητοῦ, διότι οἱ φύσεις τῶν δύο ἀντικειμένων εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες μεταξύ των. Ἡ πρώτη ἀτενίζει πρός τό Ἄκτιστον, ἐνῷ ἡ δευτέρα πρός τό Κτιστόν, τήν ὕλην. Ὁ ὀρθολογισμός ὅμως συμπλέκει αὐτά τά δύο, ἔχων ὡς ἀπώτερον σκοπόν τήν κατάργησιν τοῦ πρώτου!

Εἰς αὐτό τό πνεῦμα κινοῦνται καί ἐκεῖνοι, ὅπου τά τελευταῖα χρόνια συγκερνοῦν κάθε τι τό ἑτερογενές, ἀκόμη καί μέσα εἰς τά πλαίσια τῆς Θρησκείας, ἐπιδιώκοντες μίαν παράδοξον συγκόλλησιν ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἐκφάνσεων, καί κατ’ ἐπέκτασιν λατρειῶν, εἰς ἕν καί τό αὐτό σχῆμα, τό ὁποῖον ὅμως θά ἔχει τό ἐπικάλυμμα μόνον τῆς θρησκείας, εἰς δέ τήν πραγματικότητα θά ἀποτελῇ (εἰς τήν καλυτέραν περίπτωσιν) ἕν φιλοσοφικόν σύστημα ἤ μίαν λατρείαν ἄχρωμον (καί τοῦτο προσωρινῶς), ἡ ὁποία θά ἐξελιχθῇ εἰς τήν ΛΑΤΡΕΙΑΝ τοῦ ἐπερχομένου, λίαν συντόμως, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Τοῦτο ἐπιτυγχάνεται εἰς μέγιστον βαθμόν καί εἰς τήν χώραν μας, ἀρχῆς γενομένης ἀμέσως μετά τήν ἐγκαθίδρυσιν τῆς βασιλείας τοῦ Ὄθωνος, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἐπάρατον ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου δι΄ αὐτοῦ τοῦ Παπικοῦ-Γρηγοριανοῦ, καθώς καί μέ τήν μετέπειτα εἴσοδον αὐτῆς εἰς τό τότε (1948) νεοϊδρυθέν Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ).

Οἱ στερεές ὅμως βάσεις διά τήν ἐκκοσμίκευσιν[13] αὐτή  εἴχαν ἤδη τεθεῖ μέ τήν κακόδοξον ἐκείνην Πατριαρχικήν Ἐγκύκλιον τοῦ ἔτους 1920, ὅπου προέτρεπε πάσας τάς τοπικάς Ἐκκλησίας νά προβοῦν εἰς καινοτόμους μεταρρυθμίσεις, ὅπως εἰς  κατάργησιν ἀρχικῶς ἐνίων νηστειῶν, ἀποβολήν τοῦ ράσου τῶν κληρικῶν, ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, σύναψιν καλῶν σχέσεων μετά τῶν αἱρετικῶν ‘‘ἐκκλησιῶν’’ κ. ἄ. τοιαῦτα.

Μέ τήν ἀλλαγήν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου τό 1924 οἱ προβατόσχημοι αὐτοί λύκοι (ἐκκοσμικευμένοι κληρικοί[14] καί οἱ μέντορές τους ἑβραιομασσῶνοι Πολιτικοί) ἐπέταξαν ἀπό ἐπάνω τους τάς προβειάς, ὅπου ἐκάλυπτον τά ἕως τότε κεκρυμμένα νεωτεριστικά τους φρονήματα, καί πλέον ἀνερυθρίαστοι βαδίζουν μέχρι καί σήμερον τήν θεήλατον ὁδόν τῆς ἀπωλείας, σύροντες μαζί τους εἰς τό βάραθρον καί ἕνα μεγάλο μέρος ἐγκλωβισμένων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀγνοίας, ἤ καί ἐκ δειλίας, ἀδυνατοῦν νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους καί νά σταματήσουν τήν κατακύλισιν τῶν ἡγητόρων τους.

Δι’ αὐτούς λοιπόν -κληρικούς τε καί λαϊκούς- θά ὁμιλήσωμεν εἰς τό παρόν πόνημα, ὑπομιμνήσκοντες εἰς αὐτούς στοιχειώδη παραδείγματα ἀπό τάς διδασκαλίας καί τούς βίους τῶν ἁγίων Πατέρων πρός συμμόρφωσιν, ἀνάνηψιν, ἀλλά καί μίμησίν τους!

                             

                        

                                      Εἰσαγωγή

Διά τοῦ παρόντος πονήματος ἐπιχειροῦμε νά δώσωμεν ἕνα μήνυμα πρός ὅλους ἐκείνους τούς ἐγλωβισμένους εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ ἐπαράτου Οἰκουμενισμοῦ, Μοναχούς τε καί λαϊκούς,  ὅπου ἀναζητοῦν μίαν διέξοδον, μίαν σανίδα σωτηρίας  διά νά ἐξέλθουν αὐτῆς. Ἀφορᾷ ὅμως καί ὅσους μέ θεῖον ζῆλον ἤδη ἀπετειχίσθησαν αὐτῆς, ἀλλά ἡ συνεχής συναναστροφή καί οἱ «καλές σχέσεις»[15] κυρίως μέ τούς  ἀδιάφορους ὁπαδούς τῆς αἱρέσεως αὐτῆς  ἐχλιάρυναν τό φρόνημά τους, καί ἀντιμετωπίζουν πλέον τήν αἵρεσιν μέ μεγάλην ἀναισθησίαν!

Δι’ αὐτό, ὅσοι δέν θέλετε νά ἀποβάλετε τήν ῥαθυμίαν καί τήν ῥαστώνην ἀπό τάς ψυχάς σας, μήν ἐπιχειρήσετε νά ἀναγνώσετε τόν παρόν πόνημα, ἀλλά ἄς ἀσχοληθεῖτε μέ κάτι ἄλλο...

Θεωρήσαμε σκόπιμον διά τήν ἁπλούστευσιν τοῦ λόγου καί τήν εὐκολοτέραν κατανόησιν νά μήν παραθέσουμε ἀκριβεῖς μεταφράσεις ἀπό τά Πατερικά κείμενα, εἰς τά ὁποῖα ἀναφερόμεθα, ἀλλά νά τά ἀποδώσωμεν μέ περισσοτέραν ἐλευθερίαν. Ὁ ἀκριβολόγος θά ἔχει τήν δυνατότητα νά πληροφορηθῇ τήν ἀκριβῆ θέσιν τοῦ πρωτοτύπου κειμένου ἐκ τῶν ὐφισταμένων παραπομπῶν. Ἐνίοτε, ἐάν τό κείμενον εἶναι ἀξιόλογον ἤ τυχόν  ἐπιδέχεται ἀμβισβήτησιν, τό παραθέτωμεν αὐτούσιον. Δυστυχῶς ὅμως διά τήν οἰκονομίαν χώρου ἀδυνατοῦμεν  νά πράξωμεν τοῦτο δι΄ ὅλα τά  πρωτότυπα κείμενα, ὅπου παραπέμπομεν.

  Ἐπίσης διά λόγους ἐλλείψεως χρημάτων  ἐθεωρήθη ἀνέφικτος ἡ παρουσίασις καί τῶν σχετικῶν μέ τάς προδοσίας τῶν ἡγετῶν τῆς νεωτερικῆς «ἐκκλησίας»  φωτογραφιῶν καί   κακοδόξων δηλώσεων καί πράξεών των, ἐκ τῶν ὁποίων ἐλάχιστα μόνον δείγματα ἐπιδεικνύομεν.  Ἄλλωστε, ὅποιος ἐπιθυμεῖ, δύναται νά ἀνεύρῃ αὐτάς  λίαν εὐκόλως εἰς τά ἐκδοθέντα ὑπό νεοημερολογιτῶν ἀντιοικουμενιστῶν ἔντυπα καθώς καί ὑπό τοῦ Περιοδικοῦ «Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης» ἐκδοθέντα ἀντιοικουμενιστικά βιβλία, εἰς τά ὁποῖα παρατίθενται πλήθη φωτογραφιῶν καί σχετικῶν δηλώσεων, κυρίως δέ εἰς τό βιβλίον «Φιλήματα Ἰούδα».

          

  

                        

  

                                   Περί Ἐλέγχου  

Τό νά ἐλέγχῃ κάποιος κατά Θεόν τόν πλησίον του εἶναι εὐάρεστον εἰς Αὐτόν. Εἶναι ἀπόδειξις φιλαδελφείας καί συμπαθοῦς γνώμης, πρέπει δέ μόνον νά γίνεται μέ καρδίαν εἰλικρινῆ, μέ καθαράν συνείδησιν, μέ φόβον Θεοῦ καί πάσαν εὐσπλαγχνίαν! Σκοπός δέ τοῦ ἐλέγχου εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἁμαρτάνοντος.[16] Ὁ ἔλεγχος εἶναι ἀγαπητός εἰς αὐτούς, ὅπου μισοῦν τήν κακίαν, διότι ἔτσι ἐναντιοῦνται εἰς τά πάθη.[17] Αὐτός ὅμως, ὅπου μισεῖ τόν ἔλεγχον, μέ τήν ἰδικήν του πρόθεσιν πλησιάζει εἰς τό πάθος∙[18] καί ἀπό αὐτό γίνεται φανερόν, πῶς διακατέχεται ἀπό τό πάθος τῆς ὑπερηφανείας.[19] Πρέπει ἐπίσης νά γίνεται μετά παρρησίας ἀγαπητικῆς καί ὄχι δι’ αἰνιγμάτων (ὑπονοουμένων) καί κεντημάτων, διότι τότε ἡ διάθεσις τῆς ἀγάπης θά ἀπελαθῇ.[20] Ὁ πεπαρρησιασμένος ἔλεγχος  εἶναι καί ὀνομάζεται ἐπίσης βραβευτής τῆς εἰρήνης.[21] Ὅταν μετά παρρησίας ὁ βουλόμενος ἐλέγχει, τότε αὐτό γίνεται ἔλεγχος καί ὄχι λοιδορία,[22] καί εἶναι ἀναγκαῖος ἀκόμη καί εἰς ἐκεῖνον, ὅπου ὑπάρχει σφόδρα συνετός.[23]

Βάσει τῶν ἀνωτέρω λοιπόν, εἰς τό παρόν πόνημα σκοπόν δέν ἔχουμε ὅπως λοιδορήσωμεν, κατακρίνωμεν καί καταδικάσωμεν τούς ἐλεγχομένους ἁμαρτάνοντας, ὅπου εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν εἶναι οἱ ἀποστατοῦντες ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν Οἰκουμενιστές καί οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτούς, κλῆρος καί λαός, ἀλλά συμφώνως μέ τόν ἅγιον Ἰωάννην τό Χρυσόστομον, νά ὠφελήσωμεν αὐτούς μέ τήν διόρθωσίν τους, τό ὁποῖον εἶναι καί τεκμήριον τῆς πραγματικῆς φιλίας.[24]

     Καί ἄν ἀκόμη ὁ ἔλεγχος γίνεται κάπως ἐπιπληκτηκότερος εἰς τινα σημεῖα τοῦ παρόντος[25] (κυρίως διά τούς ἁγιορείτας Μοναχούς), αὐτό δέν εἶναι τυχαῖον, οὔτε γίνεται ἀπό συναισθηματικήν φόρτησιν τῆς στιγμῆς, ἀλλά ἐπιβάλλεται, διότι ἀπευθύνεται κατά τό πλεῖστον εἰς ἀνθρώπους καί πρόσωπα, ὅπου κατά τό παρελθόν ἠλέγχθησαν ἐπανειλημένως  καί ἔμειναν ἐντελῶς ἀδιόρθωτοι καί ἀναίσθητοι. Εἰς αὐτούς λοιπόν ἁρμόζει ἰσχυροτέρα δόσις φαρμάκου καί βαθυτέρα τομή διά τήν διάρρηξιν τοῦ ἀποστήματος. Καθώς μᾶς προτρέπει εἰς αὐτό καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγων: «ὅρον ἡμῖν δέδωκε καί κανόνα, ὥστε τῶν κατά Θεόν ἀμελουμένων μή κεχρῆσθαι θεραπείᾳ, ἀλλά πληκτικώτερον μεταχειρίζειν τόν λόγον».[26] Καί ἀλλοῦ: «Ἔλεγχε αὐτούς ἀποτόμως... Καί τοῦτο πραότητος ἐστιν. Ὁ γάρ σφοδρός ἔλεγχος, ὅταν μετ’ ἐπιεικείας γένηται, οὗτος ἐστιν ὁ μάλιστα δακεῖν  δυνάμενος (δηλαδή νά τόν αἰσθανθοῦν ἀπό τό δάγκωμα!)»[27]. Ἐπίσης: «Ἔλεγχε ἀποτόμως... ἐπειδή ἦθος αὐτοῖς ἰταμόν καί δολερόν καί ἀκόλαστον. Τάδε μύρια κακά αὐτοί ἔχουσι. Ὅταν καί ψεύδονται προχείρως καί δολεροί ὧσι... σφοδροῦ καί πληκτικοῦ τοῦ λόγου δεῖ».[28]

Δέν  ἀπελπιζόμεθα ὅμως, ἕνεκα τῆς ἐμμονῆς τους αὐτῆς  νά παραμένουν εἰς τήν ἁμαρτίαν, διότι γνωρίζομεν, ὅτι κατά τήν κορύφωσιν τῆς ἁμαρτίας τυφλώνονται οἱ ψυχές τῶν ἁμαρτανόντων, καί τά ὦτα αὐτῶν κουφαίνονται∙[29] διό καί δέν γινόμεθα ὀκνηροί, εἰς τό νά προσπαθοῦμε, νά σωφρονισθῇ ὁ ἀδελφός, κἄν ἀντιμετωπίσωμεν  καί αὐτόν τόν θάνατον![30]

Ὁ ἔλεγχος αὐτός ἴσως προκαλέσῃ τήν ἀρχήν τῆς διορθώσεως, ἕνεκα τῆς ἐντροπῆς ὅπου προέρχεται ἐξ αὐτοῦ.[31] Αὐτός ὅμως, ὅπου δέν ὑποφέρει τόν πόνον ἐκ τῆς τοῦ ἐλέγχου ἐπιπλήξεως, κατά τόν μέγαν Βασίλειον, ἀλλά γίνεται ἀφηνιασμένος ὅπως οἱ ἵπποι καί οἱ ἡμίονοι, ἐλευθερώνει  τόν ἑαυτόν του ἀπό τόν Θεόν καί τόν δουλαγωγεῖ εἰς τήν ἁμαρτίαν, διότι εἶναι ἀνάξιος τῆς εὐφροσύνης τοῦ Θεοῦ![32]

Καί αὐτό τό λέγω, διότι ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζω, ὅτι διά τοῦ συγγράμματος αὐτοῦ θά σηκωθῇ ἡ μῆνις τῶν ἐλεγχομένων εἰς μεγάλον βαθμόν λόγῳ κυρίως τῆς δριμύτητος τοῦ ἐλέγχου. Δέν ὑπῆρχεν ὅμως ἄλλη ἐπιλογή,  διότι ἔπρεπε ἐπιτέλους νά ἀποδωθῇ ἡ πραγματική κατάστασις καί οἱ τραγικές πνευματικές συνέπειές της, καί ὄχι νά κρυβόμεθα ὀπίσω ἀπό μισόλογα καί γενικευμένας ἀοριστολογίας, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἀσθενής νά ἀγνοῇ τήν ἀσθενειάν του καί ἔτσι νά μένῃ ἀγιάτρευτος.

Τοὐλάχιστον τώρα ἕκαστος θά γνωρίσῃ τήν ἀσθένειάν του ὡς ἔχει καί ἐναπόκειται εἰς αὐτόν πλέον νά ἀποφασίσῃ διά τήν ἰατρείαν του,  ἤ ὄχι!

Φοβούμενοι λοιπόν μήπως συγκαταριθμηθῶμεν μέ τούς προδότας καί ἐπιβούλους κατά τῆς Πίστεως, ὡς συνεργοί καί συμμέτοχοι αὐτῶν ἕνεκα  τῆς σιωπῆς  καί τῆς ἀδιαφορίας διά τήν στηλίτευσιν καί τόν ἔλεγχον τῶν παρανομούντων καί ἀποστατούντων ἀπό Αὐτήν, μιμούμεθα τόν ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν Φλαμιᾶτον, ὅστις εἰς τήν κατά τό ἔτος 1840 πρός τούς ἀγιορεῖτας ἀσκουμένους Πατέρας ἐπιστολήν του ἔγραφε τά ἑξῆς:

«Ἀνάγκη δέ τούτου μεγίστη καί κατεπείγουσα, ἵνα ἀνακαλύπτωμεν τοῖς πᾶσιν καί στηλιτεύωμεν τήν κατά τήν πίστεως καί τῶν Ὀρθοδόξων συνωμοσίαν καί ἐπιβουλήν, διά τήν κοινήν ἀσφάλειαν. Ἐάν δέ κατά τοῦτο, φιλοψυχοῦντες, ἀμελήσωμεν, καί ἀδιαφορήσωμεν, πίπτωμεν εἰς φοβεράν, καί τρομεράν, καί βαρυτάτην ἐνοχήν τῆς κοινής προδοσίας. Ἐάν ὅμως ἐξ ἐναντίας ἀγωνισθῶμεν τό κατά δύναμιν, ἐπιδαψιλεύεται ἡμῖν ἡ χάρις  καί φέρομεν εἰς κατόρθωσιν δι’ αὐτῆς ὅλα τά ἤδη νομιζόμενα παρ’ ἡμῖν ἀδύνατα, καί λαμβάνομεν ἐκ τούτου λαμπρούς καί ἀτιμήτους στεφάνους»∙ καί συνεχίζει λέγων: «Ὁ καιρός οὗτος, ἐπειδή ὑπάρχει καιρός κινδύνου καί δοκιμασίας καθώς εἰς τούς ῥαθύμους καί δεδουλομένους τῇ ἁμαρτίᾳ, γίνεται τρομερᾶς καί ἐλεεινῆς πτώσεως∙ ὡσαύτως καί εἰς τούς νηπτικούς καί ἐγρηγορότας, γίνεται ἀφορμή μεγάλων ἀρετῶν καί λαμπροτάτων βραβείων».[33]

              

          Σύντομον σκιαγράφημα περί τῶν Αἱρέσεων

Ἄς δοῦμε κατά πρῶτον, πῶς οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶδαν τήν Αἵρεσιν καί τούς ἀκολουθοῦντας αὐτήν κακοδόξους, καθώς καί τάς ἐπιπτώσεις αὐτῆς,  διά νά καταλάβῃ ὁ ἀναγνώστης τόν λόγον, διά τόν ὁποῖον ἐμμένομεν στερρῶς  εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν τῶν Πατέρων μας.

  Αἵρεσις: πόρνην τήν ὀνομάζει ὁ περινούστατος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης∙[34] ὡς μέγα τι θηρίον ἐκ τῆς γῆς ἐξερχόμενον, τήν εἶδεν ὁ μέγας Ἀθανάσιος,[35] ἀλλά καί ὡς ἐπινόημα τοῦ διαβόλου.[36] Ἐνῷ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος προσδιόρισεν ὡς αἴτιον τῆς ὑπάρξεώς της τόν ἔρωτα διά τήν προεδρίαν[37] καί τήν φιλαρχίαν, καθώς ὡς κόρη αὐτῆς λογίζεται.[38] Ἀλλά καί τά ἀποτελέσματα αὐτῆς εἶναι τραγικά καί ὀδυνηρά, διότι ἐξαιτίας τῆς μετακινήσεως τῶν ὁρίων, ὅπου ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας, ἕνεκα τῆς αἱρέσεως,  κάθε θεμέλιος λίθος καί ὀχύρωμα  δογμάτων  σαλεύεται, οἱ Ἐκκλησίες κλυδωνίζονται καί πολλές βυθίζονται αὔτανδρες,  ναυάγια δέ πολλά δημιουργοῦνται εἰς τήν πίστιν. Καί δι’ αὐτό εἰς τήν σκυθρωπότητα καί σκαιότητα βυθισμένες εἶναι οἱ Ἐκκλησίες, διότι λείπουν ἐκεῖνοι οἱ φωστῆρες τούς ὁποίους ἐτοποθέτησεν ὁ Θεός διά νά φωτίζουν τάς ψυχάς τῶν λαῶν. Ἀλλά καί ἡ εὐσεβής διδασκαλία διαστρέφεται ἀπό αὐτάς τάς ἀκρότητας.[39] Καί ἄραγε, τί μεγαλύτερον κακόν ἠμπορεῖ νά πάθῃ κάποιος, ἀπό τό νά ζημιωθῇ τήν Ἀλήθειαν ἐξαιτίας τῆς αἱρέσεως;[40]

Πῶς ὅμως πρέπει νά ἀντιμετωπίζωμεν αὐτούς, ὅπου ἐπαγγέλονται τήν αἵρεσιν; Ἄς ἀφήσωμεν τόν ἅγιον Χρυσόστομον νά μᾶς δείξῃ τόν τρόπον: Μήν ἀφήσεις εἰς τόν σαθρόν καί ἐπικίνδυνον νά σέ ὁδηγήσῃ εἰς τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς∙ ὅποιος αἱρετικός καί ἄν ἔλθῃ, νά σοῦ ὑποδείξῃ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό, ὅπου ἔμαθες, κἄν τόν ἰδῇς νά γελᾷ, ἐσύ δάκρυσον δι’ αὐτόν ὡς μαινόμενον. Ἔρχονται μέ ταπεινόν σχῆμα καί μέ λόγια γεμάτα ἐπιείκειαν, ἀλλά φῦγε ἀπό τό δέλεαρ αὐτῶν καί θά κατανοήσῃς, ὅτι κάτω ἀπό τήν προβειάν κρύπτεται λύκος! Ἀλλά μᾶλλον μίσησον αὐτόν∙ εἰς ἐσένα προσποιεῖται τόν ἥρεμον καί τόν προσηνή, ἐνῷ ἀπέναντι εἰς τόν Δεσπότην Χριστόν εἶναι ἀγριότερος ἀπό τούς λυσσασμένους σκύλους, διότι ἔχει ἀνοίξει μέ Αὐτόν ἀκήρυκτον πόλεμον... Φῦγε ἀπό τόν ἰόν τῆς πονηρίας καί μίσησον τά δηλητήρια, ὅπου σοῦ προσφέρει, δηλαδή τάς διδασκαλίας του.[41] Διότι ἀκολουθοῦν διαβολικήν μέθοδον, διά νά σέ ἑλκύσουν, παρεισάγοντες τήν πλάνην μέσα εἰς τήν ἀλήθειαν.[42] Καί ἀλλοῦ ὁ θεῖος αὐτός φωστῆρ μᾶς λέγει: Τί λέγεις; Εἶναι ψευδαπόστολοι αὐτοί, ὅπου κηρύττουν τόν Χριστόν, ὅπου δέν λαμβάνουν χρήματα καί δέν εἰσάγουν ἄλλο εὐαγγέλιον; Ναί λέγω∙ καί δι’ αὐτό τά κάνουν αὐτά, ὑποκρίνονται διά νά ἀπατήσουν. Εἶναι ἐργάτες δόλιοι. Ναί μέν ἐργάζονται, ἀλλά διά νά ξεριζώσουν αὐτά, ὅπου εἶναι φυτευμένα. Ἐπειδή γνωρίζουν, ὅτι μέ ἄλλον τρόπον κανείς δέν θά τούς παραδεχόταν, δι’ αὐτό λαμβάνουν τό προσωπεῖον τῆς ἀληθείας. Καί ναί μέν λέγεις, ὅτι δέν λαμβάνουν χρήματα, ἀλλά διά νά λάβουν κάτι μεγαλύτερον, τήν ψυχήν, ὅπως τήν ἀπωλέσουν... Ἀλλά καί αὐτό εἶναι ψεῦδος, διότι καί χρήματα λαμβάνουν, ἀλλά ὄχι φανερῶς.[43] Εἰς ἄλλην δέ ὁμιλίαν του μᾶς λέγει: Σᾶς παρακαλῶ νά παρατηρῆτε, νά περιεργάζεσθε καί νά διερευνάτε μετά πάσης ἀκριβείας. Ποίους; Αὐτούς ὅπου φέρουν τήν διχοστασίαν καί τά σκάνδαλα, παρά τήν διδαχήν τήν ὁποίαν ἐδιδάχθητε. Καί αὐτή μάλιστα εἶναι ἡ ἀνατροπή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ διαίρεσις αὐτῆς∙ καί αὐτό εἶναι τό ὅπλον τοῦ διαβόλου, νά κάνῃ τά ἐπάνω κάτω. Καί ὅσον τό σῶμα εἶναι ἡνωμένον, δέν ἠμπορεῖ, νά κάνῃ τίποτε∙ ἀλλά τό σκάνδαλον ἀρχίζει ἀπό τήν διχοστασίαν. Καί ἀπό ποῦ ἡ διχοστασία; Ἀπό τά δόγματα ὅπου δέν συμφωνοῦν μέ τήν διδαχήν τῶν Ἀποστόλων. Καί ἀπό ποῦ αὐτά τά δόγματα; Ἀπό αὐτούς ὅπου δουλεύουν τήν γαστέρα καί τά ὑπόλοιπα πάθη. Καί δέν θά γινόταν σκάνδαλα οὔτε διχοστασίες, ἐάν δέν εἶχεν ἐπινοηθεῖ ἕτερον δόγμα  ἀπό αὐτό, ὅπου μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι... Καί τί νά κάνωμεν εἰς ὅλους αὐτούς τούς ἑτεροδιδασκαλοῦντας; Κανείς δέν εἶπε νά πᾶτε νά τούς κτυπήσετε, ἀλλά ἐάν εἶναι ἀπό ἄγνοιαν, ἤ πλάνη αὐτό, ὅπου κάνουν, πρέπει νά τό διορθώσουν, ἀλλά ἐπειδή γνωρίζουν, ἐγκαταλείψτε τους. Διότι λέγει∙ χωρίζεσθε ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος.[44]

Μέ πλέον σκληράν γλῶσσαν ἀναφέρεται δι’ αὐτούς ὁ μέγας Βασίλειος: Πολλά τά σκυλιά. Τί λέγω σκυλιά; Λύκοι βαρεῖς μέ ἐξωτερικήν ἐμφάνισιν προβάτου, τόν δολερόν τους σκοπόν ὑποκρύπτουν παντοῦ, ὅπου εὑρίσκονται εἰς τόν κόσμον, ὅπως ἀπαρατηρήτως διασποῦν τό ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ.[45] Καί εἰς τήν 103ην ἐπιστολήν του ὁ ἴδιος θεοφόρος πατήρ θέλων νά δείξῃ τήν κατά κανόνα σχεδόν ἀμετανοησίαν τῶν αἱρετικῶν φέρει τά ἑξῆς παραδείγματα: Ὅπως οὔτε ὁ Αἰθίοπας ἀλλάζει τό δέρμα αὐτοῦ, οὔτε καί ἡ πάρδαλις τά ποικίλα αὐτῆς χρώματα, ἔτσι οὔτε καί αὐτός ὅπου ἔχει μεγαλώσει μέ διεστραμμένα δόγματα, ἠμπορεῖ νά ἀποτινάξῃ ἀπό ἐπάνω του τό κακόν τῆς αἱρέσεως!

Ὁ δέ μέγας ἐν ἁγίοις Ἀθανάσιος μᾶς προτρέπει νά μήν τούς ὀνομάζωμεν οὔτε κἄν χριστιανούς, ἀλλά μᾶλλον διαβολικούς, διότι ὁ καθηγεμόνας αὐτῶν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος,  ὅς καί ὑποβολεύς  τῆς αἱρέσεως ὑπάρχει.[46]

Ἀπό αὐτούς  λοιπόν τούς λύκους προσπάθησαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, καί γενικῶς ἡ Ἐκκλησία, νά προστατεύσουν τήν λογικήν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκομεν μόνον οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, θέτοντας ὅρια – σύνορα ἀναμέσον αὐτῶν καί ἡμῶν. Καί τά σύνορα αὐτά εἶναι οἱ Ὅροι τῆς Πίστεως  καί οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου διαφυλάττουν  τό χριστεπώνυμον ὀρθόδοξον ποίμνιον ἀμόλυντον ἀπό τήν ἀλλοίωσιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀκέραιον ἀπό τάς προσβολάς τῶν ἀλλοτρίων. Δι’ αὐτό καί μέ πᾶσαν αὐστηρότητα ἐντέλλονται πρός πάσας τάς τάξεις τῶν χριστιανῶν, Ἐπισκόπους, Πρεσβυτέρους, Διακόνους, κατωτέρους κληρικούς, Μοναχούς καί λαϊκούς, τήν πλήρην καί ἀκριβή ἐφαρμογήν τους.

«Τοῖς ἀποβαλλομένοις τάς τῶν Ἁγίων Πατέρων φωνάς, τάς ἐπί συστάσει τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας ἐκφωνηθείσας, Ἀθανασίου, Κυρίλλου, Ἀμβροσίου, Ἀμφιλοχίου τοῦ θεηγόρου, Λέοντος τοῦ ἁγιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ῥώμης καί τῶν λοιπῶν, ἔτι δέ καί τά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Πρακτικά, τῆς τετάρτης τε φημι, καί τῆς ἕκτης μή κατασπαζομένοις, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Τοῖς μή ὀρθῶς τάς τῶν ἁγίων διδασκάλων τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας θείας φωνάς ἐκλαμβανομένοις, καί τά ἀριδήλως ἐν αὐταῖς διά τῆς τοῦ ἁγίου Πνεύματος χάριτος εἰρημένα, παρερμηνεύειν τε καί περιστρέφειν πειρωμένοις, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνῳ, καί τοῖς ὀπαδοῖς αὐτῶν, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Πᾶσι τοῖς δυσσεβέσιν αὐτῶν λόγοις τε καί συγγράμμασιν, ΑΝΑΘΕΜΑ Γ΄».

«Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς, ΑΝΑΘΕΜΑ, Γ΄».[47]

 «Οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστίθεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν... ἁπάσας τάς ἐκκλησιαστικάς ἐγγράφως ἤ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν... Τούς οὖν τολμῶντας ἑτέρως φρονεῖν ἤ διδάσκειν ἤ κατά τούς ἐναγεῖς αἱρετικούς τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἀθετεῖν καί καινοτομίαν τινά ἐπινοεῖν... τῆς κοινωνίας ἀφορίζεσθαι».[48]

Περιττή νομίζω, ὅτι εἶναι ἡ παράθεσις καί ἄλλων ἁγιοπατερικῶν γνωμῶν  καί Συνοδικῶν ἀποφάσεων περί τῶν αἱρέσεων καί τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, διότι τό μικρόν αὐτό δεῖγμα εἶναι ἀρκετόν, διά νά κατανοήσῃ ὁ ἀναγνώστης  πόσον μεγάλον κακόν εἶναι τό νά ὑποπέσῃ καί νά παραδεχθῇ  κάποιος τά δόγματα καί τάς διδασκαλίας τῶν ψυχολέθρων αἱρέσεων.

Ἡ ἀποδοχή ἔστω καί μιᾶς αἱρετικῆς διδασκαλίας εἶναι ἱκανή νά ἀποκόψῃ τόν πιστόν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί νά τόν καταστήσῃ ἀλλότριον τῆς κοινωνίας τοῦ Χριστοῦ! Ὑποβολεύς τῶν αἱρέσεων, ὡς εἴδομεν προηγουμένως, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ διάβολος,[49] τοιούτους δέ καθιστᾷ  καί ὅσους ἀσπάζονται καί ἀκολουθοῦν τάς δοξασίας του, ἔστω καί μόνον μέ τήν ἁπλήν κοινωνίαν, ὁδηγώντας τους εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν. Θά περίμενε ὅμως κανείς τό ἀντίπαλον δέος τῶν αἱρέσεων καί τοῦ διαβόλου, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, καί κυρίως τούς  ἡγέτας αὐτῆς, νά ἀντισταθοῦν μέ ὅλας τάς δυνάμεις των, ὥστε νά διαφυλάξουν τό λογικόν ποίμνιον ἀκέραιον καί ἀσφαλές, ὁδηγοῦντες αὐτό εἰς νομάς σωτηρίου! Πλεῖστοι ὅμως ἐξ αὐτῶν ὄχι μόνον δέν διεφύλαξαν τό ποίμνιόν τους ἄθικτον ἀπό τάς αἱρετικάς συμμορίας, ἀλλά θέλουν μάλιστα νά ἑνώσουν τά δύο

ποίμνια, αὐτό τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖνο τοῦ διαβόλου εἰς μίαν ποίμνην μέ ἕναν ποιμένα!

Ποῖος ὅμως ἄραγε νά εἶναι αὐτός ὁ ἕνας... ποιμήν, ὅπου προσδοκοῦν;[50]

Αὐτό, ὅπου οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποκαλοῦσαν θηρίον ἐκ τῆς γῆς ἀναβαίνον, αὐτοί τό ὀνομάζουν ἐν Χριστῷ ἀδελφή ἐκκλησία, καί τούς κύνας καί διαβολικούς αἱρετικούς, τούς ἀποκαλοῦν ἀδελφούς πνευματικούς! Πραγματικῶς δι’ αὐτούς ἐγράφη εἰς τήν Ἱεράν Ἀποκάλυψιν, ὅτι  «πᾶσα νῆσος ἔφυγε καί ὄρη οὐχ εὑρέθησαν»,[51] ὑπονοώντας τούς κληρικούς καί δή τούς ἐπισκόπους![52]

Αὐτοί λοιπόν καί οἱ ὀπαδοί τους δέν ἀρκοῦνται μόνον εἰς τήν ἰδικήν τους κακήν πορείαν, ἀλλά εἰς τήν προσπάθειάν τους νά ἑλκύσουν καί παραπλανήσουν ὅσον τό δυνατόν περισσοτέρους, ἐπιδίδονται εἰς μίαν ἐκστρατείαν κατηγοριῶν καί συκοφαντιῶν ἐναντίον ὅλων ἐκείνων, ὅπου θέλουν νά ἐμμείνουν εἰς τά Πάτρια.

                           

                           

             

                               Περί ὀρθοῦ  Βίου

   Οἱ δυστυχεῖς νεωτεριστές, καί δή οἱ ἁγιορεῖτες μνημονευταί  πατέρες, ἀνήμποροι  νά ἀρθρώσουν ὀρθόν λόγον καί νά ἐμφανίσουν τούς ἑαυτούς τους ὡς ὀρθοδόξους εἰς τήν πίστιν καί τήν ὁμολογίαν, καθώς τά πράγματα ὁμιλοῦν ἀπό μόνα τους, σφυροκοποῦν ἀνελέητα τούς Ζηλωτάς, ἐάν παρατηρήσουν ἔστω καί τό παραμικρόν παράπτωμα εἰς τόν καθημερινόν τους βίον.

Ἀναλώνουν ἀτελείωτες ὧρες συζητήσεων –κουτσομπολιά- εἰς τάς συναντήσεις τους  καί διυλίζουν κάθε τι, ὅπου θα ὑποπέσῃ εἰς τήν ἀντίληψίν τους, μεγενθύνοντες καί παρουσιάζοντες αὐτά  ὡς τό ἀνυπέρβλητον κακόν, τό ἀποκορύφωμα τῆς ἀνομίας, τό τέλος κάθε ἀποστασίας, ἔτσι ὥστε νά δικαιολογήσουν οἱ ταλαίπωροι εἰς τήν συνείδησίν τους τόν λόγον, διά τόν ὁποῖον εὑρίσκονται εἰς ἐπικοινωνίαν μέ τήν ἐπάρατον αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μή κατανοοῦντες ὅτι εὑρίσκονται εἰς πλήρη πνευματικήν ἀποτελμάτωσιν καί ἀπραξίαν. Αὐτό ὅπου ἔλαβον ὡς διαταγήν ἐκ τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδή  τήν μή παρατήρησιν καί κατάκρισιν τῶν ξένων ἁμαρτημάτων, αὐτό ἀκριβῶς ἔβαλον ὡς σκοπόν τους καί κύριον μέλημα,  ἐνῷ  τά διατεταγμένα, δηλαδή τήν προσοχήν καί ἔρευναν περί τῆς ὀρθῆς πίστεως αὐτῶν καί  τῶν μετ΄ αὐτῶν συναγελαζομένων τελείως παρέβλεψαν καί κατεφρόνησαν!

«Οὐαί ὑμῖν, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί.. ὁδηγοί τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τόν κώνωπα, τήν δέ κάμηλον κατα- πίνοντες».[53]

Ὅπως οἱ γῦπες, παραβλέποντες πολλούς τόπους εὐχαρίστους καί εὐώδεις, καθώς πετοῦν, ἔλκονται ἀπό τά βρωμερά καί ἀκάθαρτα, ὅπως οἱ μῦγες παρατρέχουν τό ὑγιές καί πηγαίνουν εὐθύς πρός τό δυσῶδες ἔλκος, ἔτσι καί οἱ φθονεροί οὐδεμίαν παρατήρησιν δίδουν εἰς ἐκεῖνα, ὅπου λαμπρύνουν τόν βίον τῶν ἄλλων, οὔτε τό μέγεθος ἐκείνων ὅπου ἔχουν κατορθώσει, ἀλλά  ἐπιτίθενται ἐπί τῶν σαθρῶν.  Διότι εἰς τόν ἀνθρώπινον βίον πολλές ἀστοχίες μποροῦν νά συμβοῦν, καί αὐτές ἀκριβῶς ἐκεῖνοι τρέχουν νά δημοσιεύσουν, ὥστε ἡ ποιότητα τῶν διαβαλλομένων νά γίνεται γνωστή μόνον ἀπό ἐτοῦτα  τά σφάλματά τους.[54]

Καθώς, ὅπως λέγει καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἐάν κάποιος μέ μεγάλην ἀκρίβειαν θέλει νά ἐξετάσῃ τήν κατάστασιν τῆς ψυχῆς, θέλει νά βρῇ πάρα πολλά σαθρά καί αὐτό δέν τό ἀγνοεῖ οὔτε ὁ ἴδιος ὁ ἐξεταζόμενος.[55]

Ἀλλ’ ἐνῷ μέ τόσην ἀκρίβειαν ἐξετάζουν τόν βίον τῶν Ζηλωτῶν[56] καί  ἀπαιτοῦν ἀπ’ αὐτούς νά εἶναι «τύπος καί ὑπογραμμός», πολλοί ἐξ αὐτῶν ἐμπίπτουν συνεχῶς εἰς μεγάλας «ἀστοχίας» (ἄς τάς εἰπῶμεν οὕτως διά τό εὔσχημον τοῦ λόγου), τάς ὁποίας ὅμως ἀλληλοκαλύπτουν ὡς ἑπτασφράγιστα μυστικά! Ἐδῶ ἰσχύει ἡ λαϊκή παροιμία ὅπου λέγει: «τά δικά τους, ὅταν πέφτουν, εἶναι καρύδια καί ἀκούγονται,  ἐνῷ τά δικά  μας σῦκα»!

Τινές πόρνες, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος, περιερχόμενες εἰς τούς δρόμους τῆς πόλεως  ἐδείκνυαν κάποιες περαστικές σεμνές γυναῖκες διά τῶν δακτύλων τους,  ἀνακράζουσες, καί κατηγοροῦσες αὐτάς ὡς πόρνας, καί αὐτό διά νά προσέξῃ αὐτάς ὁ κόσμος ὡς «τοιαῦτας», καί ἔτσι οἱ ἴδιες νά διαφύγουν τόν μῶμον τοῦ ἐπαγγέλματός των!

Κατά παρόμοιον τρόπον καί αὐτοί, διά νά μήν ἐξετάζει ὁ κόσμος τήν πτῶσιν τους ἀπό τήν Ὀρθόδοξον πίστιν ἀλλά καί ἀπό τήν ἀκρίβειαν τοῦ βίου τους, φωνασκοῦν ἐναντίον τῶν Ζηλωτῶν, καί ἄλλων ἰδικῶν τους ἀντιδρούντων, ὥστε νά μειώσουν αὐτούς εἰς τά  μάτια τῶν εὐλαβῶν ἀνθρώπων καί ἔτσι νά τούς διακρατήσουν ἐμπεπλεγμένους εἰς τά θανατηφόρα δίκτυά τους!

 Ἀλλ’ ἄς  γνωρίζει ὁ κόσμος, ὅτι ἡ περηφάνεια αὐτῶν εἶναι ἐξωτερική, εἶναι χαλκός ὅπου περιλάμπει καί ἀποκρύπτει τήν σαθρότητα, ὅπου ἐμφωλεύει μέσα τους.[57]  Ἀλλά αὐτός ὁ ὑποκριτικός βίος εἶναι ἡ αἰτία, ὅπου πολλοί δέν ἐξετάζουν τά διεφθαρμένα δόγματά τους∙ ἄν καί ὑπάρχουν καί ἄλλοι, ὄπου ναί μέν τά διέγνωσαν, ἀλλ’ ὅμως ἀδιαφόρησαν, διότι  τούς ᾐδέσθησαν διά τόν βίον τους![58] Καθώς καί «παρά τοῖς αἰρετικοῖς ἐστι πολλάκις καί βίον εὑρεῖν».[59]

 Ἀλλ’  ἐνῷ κομπάζουν διά τόν «εὐσχήμονα» βίον τους, ταυτόχρονα εἶναι ἕτοιμοι νά συγχωρήσουν πᾶν ἁμάρτημα, χωρίς ἀνάλογον κανόνα, ὅπου ἀποτελεῖ τήν ἔμπρακτον μετάνοιαν, ἀρκεῖ νά κάνουν κάποιον ὀπαδόν![60]

     Καί  εἰς τό σημεῖον αὐτό ἄς ἐπικεντρώσουμε τήν προσoχήν μας εἰς ὅλους ἐκείνους τούς νεοφανεῖς ψευδαγίους, Παϊσίους, Πορφυρίους, Ἰακώβους Τσαλίκηδες κ. ἄ., τῶν ὁποίων τούς βίους ἔγραψαν καί  ἐξέδωκαν εἰς χιλιάδες δεκάδες ἀντίτυπα, τινές μυθοπλάστες, γεμίζοντες ἔτσι τόν κορβανᾶν τους μέ ἄφθονα ἀργύρια!

    Ἀλλ΄ ἐάν εἶχαν σωστόν βίον, δέν θά ἔπεφταν εἰς αὐτήν τήν ἀσεβῆ αἵρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Καθώς ὁ μή ὀρθός βίος  γίνεται κώλυμα τῆς ἀκριβείας τῶν ὑψηλῶν δογμάτων,[61] δι’ αὐτό καί ὀρθῶς ἐλέχθη, ὅτι  «φαῦλος βίος τίκτει σαθρᾶ  δόγματα».[62]

        Δι’ αὐτόν τόν λόγον ἄς ἀκολουθήσωμεν τήν προτροπήν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει: Ἀφοῦ λοιπόν εἴδαμεν ὅλα αὐτά καί συλλέξαμε, ὅσα εἰπώθησαν, ἄς ἀποστρεφόμεθα ὅλας τάς αἱρετικάς συναθροίσεις καί ἄς ἐμφορούμεθα ἀπό  τήν ὀρθήν πίστιν, ὅπως μέ τήν Χάριν καί τούς οἰκτιρμούς τοῦ ΚΗΙΧ ὅσην ἀκρίβειαν εἰς τά δόγματα ἐπιδείξωμεν, τόση νά εἶναι καί ἡ ἀκρίβεια τοῦ βίου μας καί ἡ ὀρθή πολιτεία.[63]

                                    

                                    Περί θαυμάτων

Ἄς δοῦμε ὅμως καί ἕνα ἄλλο θέμα ὅπου ὁδηγεῖ εἰς τήν πλάνην μεγάλο μέρος πιστῶν, λαϊκῶν καί δυστυχῶς κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικῶς ἔχουν ἀποβλακωθεῖ  πιστεύοντες  ἀνοησίας καί φλυαρίας περί τινων νεοφανῶν ψευδαγίων νεωτεριστῶν Γεροντάδων, τούς ὁποίους μάλιστα ἔχουν τοποθετήσει εἰς τήν πεπλανημένην συνείδησίν τους ὑπεράνω καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας!

Ἡ ὕπαρξις «θαυμάτων», ἤ «ἁγίων» καί «προορατικῶν» ἀνθρώπων, ὅπως π.χ. ὁ Γέρ. Παΐσιος, Πορφύριος κ. ἄ., εἶναι ἐπίσης ἕνα ἀπό τά σημεῖα, εἰς τά ὁποῖα στηρίζουν τήν παραμονήν τους εἰς τήν Οἰκουμενιστικήν «ἐκκλησίαν», καί τοῦτο τό θεωροῦν ὡς τό ἀνώτερον κριτήριον διά νά ἐπιλέξουν τήν πορείαν, ὅπου θά ἀκολουθήσουν ἐκκλησιαστικῶς!

 Ἀδιαφοροῦν τελείως, διά τό ἄν ὅλοι αὐτοί οἱ «προορατικοί» καί «θαυματουργοί» εἶχαν σαθρόν ἐκκλησιαστικόν φρόνημα καί πίστιν, ἀντιφερόμενοι κατά τῆς ἐπισήμου διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤ ἐνίοτε  ὀρθοφρονοῦντες μέν, νοσοῦντες δ’ ὅμως ἕνεκα τῆς ἀδιαφόρου ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ ὅλους τούς ἀποστάτας τῆς Πίστεώς μας.

Ἄς μᾶς εἰποῦν λοιπόν οἱ εὐκολόπιστοι αὐτοί ἔστω καί ἕναν ἀναγνωρισμένον ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀδιάκοπον κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν, συμβουλεύοντα μάλιστα καί τούς πιστούς νά μένουν ἀδιασπάστως ἡνωμένοι μέ τούς αἱρετικούς,  διά νά μήν βρεθοῦν τάχα ἐκτός ἐκκλησίας!^[64]

Θά τούς καταρῶνται κάποτε οἱ ἀπολεσμένες ψυχές, ἀλλά θά εἶναι πολύ ἀργά!!!

Τοιούτους «ἁγίους» ἔχοντας αὐτό τό στρεβλόν σκεπτικόν θά βροῦν μόνον εἰς τόν ἰδικόν τους ἐκκλησιαστικόν χῶρον, δηλαδή τοῦ ΠΣΕ, καί ὄχι εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Οἱ ἅγιοι ὅμως οἱ δικοί μας ἀμέσως ἀναθεμάτιζαν τούς αἱρετικούς, μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας∙^[65] καί ἀπεμάκρυναν τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό αὐτούς, διά νά μήν μολυνθοῦν ἐκ τῆς κοινωνίας μαζί τους. Ἀλλοίμονον ἐάν σήμερον περιμέναμεν ἀπό τούς ἐν ζωῇ, ἐπωνύμους καί μή, ψευδοαγίους νά ἀφυπνίσουν τόν λαόν καί νά τόν ὁδηγήσουν, νά ἀκολουθήσῃ αὐτά ὅπου ἐπιτάσσουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας!  Δυστυχῶς συμβαίνει τό ἀντίθετον, ἀποκοιμίζουν τόν λαόν, καί τόν παραπλανοῦν, πουλώντας «ἁγιότητα», καί στέλλοντες αὐτόν εἰς τήν ψυχικήν ἀπώλειαν...

Οἱ «ἁπλοϊκοί» κοσμικοί ἐκθαμβοῦνται ἐκ τοῦ κατά τό φαινόμενον, ἀλλά καί κατά  τάς μεγιστοποιημένας φήμας ἐνάρετον βίον τους καί συλλαμβάνονται ὡς ἰχθύες εἰς τά δίκτυά τους. Οἱ διακριτικοί ὅμως ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, θέλοντες νά μᾶς προστατέψουν ἐξ αὐτῶν τῶν προβατοσχήμων λύκων, μᾶς ἔδωκαν σημεῖά τινα διά νά τούς ἀναγνωρίζωμεν.

Πρῶτον, μᾶς λέγουν ὅτι θά πρέπῃ, νά προσέχωμεν τήν διδασκαλίαν τους ἀλλά καί τήν ἀκρίβειαν τοῦ βίου των ὡς πρός τήν ὀρθήν Πίστιν, ἐάν συμβαδίζῃ μέ αὐτήν τῶν Πατέρων, καί αὐτό νά ἐκλαμβάνωμεν ὡς πρῶτον κριτήριον, διά νά διακρίνωμεν τήν ἀλήθειαν. Καί δεύτερον, νά μήν δίδωμεν σημασίαν καί προσοχήν εἰς τά διάφορα θαύματα καί σημεῖα, ὅπου τελοῦν. Ὁ Θεοφόρος Ἰγνάτιος, μᾶς συμβουλεύει, πῶς νά προφυλασσόμεθα ἀπό ὅλους αὐτούς, ὅπου ἀντίκεινται εἰς τά διατεταγμένα: «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα͵ κἂν ἀξιόπιστος ᾖ͵ κἂν νηστεύῃ͵ κἂν παρθενεύῃ (βλπ. Γέρ. Παΐσιον κ. ἄ.)͵ κἂν σημεῖα ποιῇ͵ κἂν προφητεύῃ[66]͵ λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος».^[67] Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς  μᾶς λέγει, ὅτι οἱ ψευδοπροφῆτες εἶχαν καί αὐτοί τό ὄνομα τοῦ προφήτου, κλεμμένον ὅμως ἀπό τούς γνησίους προφήτας (΄΄προφῆτες΄΄ καί αὐτοί πράγματι ὑπάρχοντες, ὄχι  ὅμως τοῦ Κυρίου  ἀλλά τοῦ Ψεύστου)∙ τούς ὁποίους ὁ διάβολος πληροῦσε μέ τό ἰδικόν του πνεῦμα∙ Ἔλεγαν δ’ οὗτοι, ἐν ἐκστάσεί, τινα ἀληθινά ἀναμεμιγμένα μέ τό ψεῦδος, ὡς διάκονοι τοῦ ἀποστάτου, ὅπου ἦσαν!^[68]

Ἄς ἀφήσωμεν ὅμως ἕναν μεγάλον ἅγιον τοῦ ΙΗ΄-ΙΘ΄ αἰῶνος, τόν Παΐσιον Βελιτσκόφσκι^[69], νά μᾶς σκιαγραφήσῃ τό προφίλ τοῦ ψευδοῦς  καί τοῦ ἀληθινοῦ ἁγίου: «Δέν νομίζω ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά μιλήσω διά θαύματα καί διά θεραπείας. Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ ἁγιότητα τῶν ἀληθινῶν ἁγίων δέν φαίνεται μόνον ἀπό τά θαύματα. Δέν βεβαιώνουν μόνον αὐτά  τό ἀνεπίληπτον τοῦ βίου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγιότητα διακρίνεται μᾶλλον ἀπό τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τήν πλήρην γνῶσιν τῶν δογμάτων καί τήν τήρησιν ὅλων τῶν Κανόνων καί τῶν Παραδόσεων τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Συνόδων τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀπ’ τόν ἀνεπίληπτον βίον, συμφώνως μέ ὅλας τάς Εὐαγγελικάς καί Πατερικάς ἐντολάς. Πολλοί εἰδωλολάτρες καί αἱρετικοί μέ τήν συνεργασίαν τοῦ διαβόλου ἔκαναν θαύματα. Δι’ αὐτούς λέγει ὁ Κύριος: «πολλοὶ ἐροῦσί μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ· Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ' ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν»^[70].

«Ἐάν τά ἔργα, μᾶς λέγει ἐπίσης καί ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, καί οἱ λόγοι οἱουδήποτε δέν συμφωνοῦν μέ τήν διδασκαλίαν τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τόν τοιοῦτον νά μήν τόν δεχώμεθα, ἀλλά νά τόν ἀποστρεφόμεθα καί νά τόν μισοῦμεν ὡσάν Δαίμονα,  κἄν ἀνασταίνῃ νεκρούς καί κάμνει μύρια ἄλλα θαύματα»^[71].

«Οἱ οἰωνοί καί τά θαύματα καί οἱ προφητεῖες, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, πολλές φορές γίνονται καί δι’ ἀναξίων, εἰς κάποιαν ἀνάγκη ἤ φροντίδι τοῦ Θεοῦ... Καί οἰ Ἀπόστολοι ἐπίσης ὅταν βρῆκαν κάποιον ἄπιστον, ὅπου ἔδιωχνε δαιμόνια εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ,  ἀφοῦ τόν σταμάτησαν, τό ἀνέφεραν εἰς τόν Χριστόν. Καί ἐκεῖνος τούς εἶπεν: Μή τούς ἐμποδίζετε, διότι αὐτός, ὅπου δέν εἶναι ἐναντίον μας, εἶναι μέ τό μέρος μας. Ἑπομένως, ὅταν ἴδῃς νά γίνεται καί ἀπό αἱρετικούς καί ἀπό ἀπίστους κάποιο θαῦμα, νά μή θαμβωθῇς, ἤ νά μή σαλευθῇς ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν. Διότι πολλές φορές  ἡ πίστις αὐτοῦ, ὅπου προσέρχεται, εἶναι ἐκείνη, ὅπου ἔκανε τό θαῦμα, καί ὄχι ἡ ἀξία ἐκείνου, ὅπου τό ἔκανε... Δι’ αὐτό  μή νομίσῃς, ὅτι εἶναι κάτι μεγάλο, ὅταν ἕνας ἀνάξιος ἤ κακόπιστος κάνει ἕνα θαῦμα. Οὔτε πρέπει, ὁ ὀρθόδοξος ἄνδρας νά δοκιμάζεται ἀπό τά θαύματα καί τάς προφητείας, ὅτι εἶναι ἅγιος, ἀλλά ἀπό τήν ζωήν του. Διατί πολλές φορές πολλοί, ὄχι μόνον ὀρθόδοξοι ἁμαρτωλοί, ἀλλά καί αἱρετικοί καί ἄπιστοι ἔκαναν θαύματα καί προεφήτευσαν, κατά κάποιες οἰκονομίες, ὅπως εἰπώθηκε, οἱ ὁποῖες παραχωρήθηκαν ἀπό τόν Κύριον... Ὁ αἱρετικός ὅμως, ὅπου κάνει θαύματα ἤ προφητεύει, εἶναι φανερόν, ὅτι ἐμπαίζεται, ἄν καί νομίζει ὅτι αὐτά γίνονται ἀπό τόν Θεόν...».[72]

Ὁ ἱερός θεοδώρητος εἰς τά «Ἄπορα» μᾶς λέγει: «Οἱ δαίμονες ἐνεργοῦν μέ τήν ἀνοχήν τοῦ Θεοῦ. Διότι ἔτσι καί οἱ μάγοι ἔκαναν  τό θαῦμα τῆς ῥάβδου καί τοῦ ποταμοῦ καί τῶν βατράχων μέ τήν παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ... μόνον αὐτά ὅπου ἐπέτρεψεν ὁ Θεός, αὐτά ἔκαναν. Αὐτό λοιπόν ἐδήλωσεν καί ἐδῶ λέγοντας∙ ἐάν ἐμφανισθῇ εἰς ἐσένα προφήτης, ἤ κάποιος ὅπου βλέπει προφητικά ὄνειρα, καί δώσῃ σημάδι, ἤ θαῦμα ἀσυνήθιστον, καί ἔλθῃ καί σοῦ εἰπεῖ∙ ἄς πᾶμε νά λατρέψωμεν ἄλλους θεούς, τούς ὁποίους δέν γνωρίζετε, νά μήν  ἀκούσετε τόν προφήτην αὐτόν, ἤ τό ὄνειρον ἐκείνου ὅπου βλέπει προφητικά ὄνειρα, διότι ὁ Κύριος, ὁ Θεός σας, σᾶς δοκιμάζει, ἄν τόν ἀγαπᾶτε μέ ὅλην τήν καρδίαν καί τήν διάνοιάν σας. Διότι ὁ ψευδοπροφήτης κάνει θαύματα μέ τήν ἄδειαν τοῦ Θεοῦ. Διδασκόμεθα μάλιστα, νά μή δίνωμεν σημασίαν εἰς τά σημεῖα, ὅταν ἐκεῖνος ὅπου τά κάνει διδάσκει ἀντίθετα πρός τήν εὐσέβειαν. Διέταξε μάλιστα, νά σκοτώνεται ὀ ψευδοπροφήτης, ὥστε  ὁ λαός νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν κακήν δουλείαν...»[73].

Ὁ δέ Χρυσόστομος Ἰωάννης μᾶς  λέγει, ὅτι ἐάν κάποιος μᾶς εἰπῇ, ὅτι δύναται, νά ἐγείρῃ νεκρόν, ἤ χωλόν νά θεραπεύσῃ,ὥστε νά πιστεύσωμεν εἰς αὐτόν,  καί εἰς τήν συνέχειαν μᾶς εἰπῇ, νά πᾶμε νά προσκυνήσωμεν τούς δαίμονας, κἄν πράγματι  ἠμπορέσῃ νά ἐγείρῃ τόν νεκρόν ἤ νά θεραπεύσῃ τόν χωλόν, ἐμεῖς νά μή πεισθῶμεν. Διατί; Ἐπειδή ὁ Θεός ἐπέτρεψε εἰς ἐκεῖνον νά δυνηθῇ νά  πράξῃ αὐτό, διά νά σέ δοκιμάσῃ, ἄν ἀγαπᾶς τόν Θεόν πραγματικά. Καί τόν ἀγαποῦν πραγματικά αὐτοί, ὅπου ἄν καί κάποιοι  διά  σημείων, ἀκόμη καί διά τῆς ἀναστάσεως ἑνός νεκροῦ, προσπαθοῦν νά τόν ἀποσπάσουν ἀπό τόν Θεόν, αὐτός παραμένει σταθερός!^[74]

Αὐτό λοιπόν ἄς  βάλλουν καλά εἰς τόν νοῦν τους, ὅσοι κατά τήν διεστραμμένην ἐποχήν μας, προσέχοντες εἰς τά θαύματα, παραβλέπουν τήν πίστιν αὐτῶν, ὅπου τά ἐνήργησαν, μή νοοῦντες οἱ ἀφελεῖς, ὅτι ὁ Κύριος μέ αὐτά δέν ἐπικυρώνει τήν  πίστιν τῶν ἐνεργούντων αὐτά, ἀλλά θέλει νά δοκιμάσῃ τήν ἀγάπην τῶν πιστῶν εἰς Αὐτόν! Ἄλλωστε καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς λέγει,  ὅτι τά θαύματα τά παραχώρησεν ὁ Κύριος, μόνον διά νά προσελκήσῃ εἰς Αὐτόν τούς παχυλούς εἰς τόν νοῦν... καί ὄχι τούς ὀξύνοας, εἰς τούς ὁποίους εἶναι ἀρκετές οἱ Γραφικές ἀποδείξεις διά νά πιστέψουν! ^[75]

Ἴσως ὅμως προβάλλουν μίαν ἔνστασιν, ὡς συνήθως γίνεται∙ θά μᾶς εἰποῦν διά τό Ἅγιον Φῶς, ὅπου βγαίνει κάθε Μεγάλον Σάββατον καί εἰς τόν Ναόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος∙ δέν εἶναι αὐτό μία ἐπικύρωσις τῆς αὐθεντικότητος τῆς «ἐκκλησίας» τους; Ἀπαντοῦμε μέ βεβαιότητα: ΟΧΙ! Τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων κατά καιρούς εἰς τό παρελθόν τό κατέλαβον πλεῖστοι αἱρετικοί, ὅπου ἐγκαθιστοῦσαν ἰδικούς τους Πατριάρχας, οἵτινες κανονικῶς ἐσυνέχιζαν καί ἔβγαζαν τό Ἅγιον Φῶς! Ἐξαίρεσις ἀποτελοῦν οἱ περιπτώσεις τῶν λατίνων σταυροφόρων (1101μ.χ.) καί τῶν Ἀρμενίων (ΙΣΤ΄αἰ μ.χ.). Μήπως ὁ Θεός ἐπικύρωσε τάς αἱρέσεις των; Κατά τήν περίοδον τῶν διωγμῶν τοῦ Παραβάτου Ἰουλιανοῦ ἐπεβλήθη διάταγμα, μέ τό ὁποῖον ἀπεσύρθησαν ἀπό ταῖς ἀγοραῖς ὅλες οἱ τροφές, ὅπου δέν εἶχαν προηγουμένως προσφερθεῖ εἰς τούς ναούς τῶν Εἰδώλων, ἐξαναγκάζον οὕτως τούς Χριστιανούς πολίτας τοῦ Κράτους νά τρώγουν μόνον εἰδωλόθυτα. Τότε Ἄγγελος ἀποσταλείς ἀπό τόν Κύριον πρός τόν Πατριάρχην Εὐδόξιον,  συνέστησεν πρός αὐτόν,  τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον οἱ πιστοί θά ἀπεύφευγαν, νά μιανθοῦν μέ τάς δαιμονικάς ἐκείνας θυσίας, βράζοντες  σῖτον. Ὁ πατριάρχης ὅμως αὐτός δέν ἦταν ὀρθόδοξος, ἀλλά αἱρετικός, Ἀρειανός!!![76] Ὁ Θεός ἔστειλεν τόν Ἄγγελον εἰς τόν αἱρετικόν καί ὄχι εἰς τόν Ὀρθόδοξον Πατριάρχην∙ μήπως ἐπειδή ἐπικύρωσεν τήν πίστιν του ὡς ὀρθήν; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Ὁ Θεός προετίμησε νά ἀπευθυνθῇ εἰς τόν αἱρετικόν πατριάρχην, πρῶτον, διότι τόν ἀκολουθοῦσε ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ λαοῦ, ἔναντι τῶν ὀλιγοστῶν Ὀρθοδόξων, καί ἔτσι θά ἐπληροφορῆτο περισσότερος κόσμος, εἰς ἀντίθεσιν μέ τόν Ὀρθόδοξον, ὅπου δέν θά τοῦ ἔδιδαν οἱ πολλοί σημασίαν∙ καί δεύτερον, διά νά ἀποτρέψῃ μίαν χειροτέραν πτῶσιν  μεγάλου πλήθους λαοῦ,  ἀπό τήν αἵρεσιν εἰς τήν εἰδωλολατρίαν.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἄς ἐννοήσωμεν ὁρισμένας  μόνον θαυματουργίας, ὅπου παρατηροῦνται εἰς τόν χῶρον τῆς καινοτόμου «ἐκκλησίας», διότι οἱ περισσότερες ὀφείλονται εἰς τάς δυνάμεις τοῦ Ἀντικειμένου.

Ἄς ἀκούσωμεν, τί μᾶς λέγει καί ὁ ἅγιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητής: «Εἰς εὐσεβεῖς ἁμαρτωλούς, θαυματουργεῖν τήν χάριν διά τήν Πίστιν λέγουσιν ἤ καί τούς αἰτουμένους∙ οὕτω καί παῖδα, γράφουσιν, ἐξαναστῆσαι πόρνην∙ ἄλλη δέ πάλιν ἄσωτος, τοῦ βίου μεταστᾶσα, τόν τάφον εἶχεν αὐτουργόν, Τεράτων καί Σημείων∙ καί τοῦτο τέχνη τοῦ Σατᾶν, ἵνα νομοθετήσῃ, τούς ἁπλουστέρους ἀπατῶν, μή βλάπτειν τήν πορνείαν∙ ὥσπερ καί πρός τινας ποιεῖ, τῶν κοσμικῶν θανόντων, ὡς καταπείσῃ τούς πολλούς περιορᾷν τό Σχῆμα. Ὡσαύτως καί τῶν λαϊκῶν λαμπρῶς δοξαζομένων, καταμελοῦσιν οἱ πολλοί, τοῦ Σχήματος τοῦ Θείου, καί δίχα τούτου δυνατόν, ἡγούμενοι σωθῆναι.

Ἀλλ’ οὐδ’ ἐκεῖνον ἀγνοεῖς, τόν Μοναχόν ὡς οἶμαι, ὅς ἐν πάθει κοιμηθείς καί παρά Μοναζούσης ᾗ τότε συνεφθείρετο, παραδοθείς τῷ τάφῳ, ὡς ὕστερον ἐξήγγειλεν, αὐτή τῷ Πατριάρχῃ, καί νά, μετά τόν θάνατον, ἐτέλεσε Σημεῖα, δεικνείς τόν τάφον αὐτουργόν, Τεράτων καί Σημείων, ἀλλ’ ὕστερον ἐσβέσθησαν ταῦτα, γνωσθέντος τούτου».[77]

Πολλοί λοιπόν, κατά τόν ἅγιον Μακάριον, ἀπ’ αὐτούς, ὅπου φαίνονται, ὅτι εἶναι δίκαιοι, θεωροῦνται ὅτι εἶναι χριστιανοί,  ὅμως μόνον οἱ εἰδικοί καί πεπειραμένοι ἠμποροῦν, νά τούς δοκιμάσουν, ἄν πραγματικά αὐτοί ἔχουν τό σημάδι καί τήν εἰκόνα τοῦ βασιλέως, μήπως καί  ἔχουν παραχαραχθεῖ τά ἔργα τῶν τεχνιτῶν... Ἄν ὅμως δέν εἶναι καλοί τεχνίτες, δέν ἠμποροῦν, νά ἐλέγξουν τούς πονηρούς ἐργάτας, ἐπειδή καί αὐτοί φοροῦν τό Μοναχικόν Σχῆμα, εἶναι δηλαδή χριστιανοί. Διότι καί οἱ ψευδαπόστολοι ὑπέφεραν διά τόν Χριστόν, καί αὐτοί ἐγίνοντο εὐαγγελισταί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.[78]

Ἄς περάνωμεν ὅμως τόν λόγον λέγοντες, ὅτι: ἀληθεῖς προφῆτες εἶναι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι λαλοῦν καί βιώνουν σύμφωνα τά διατετεγμένα τοῦ Θείου Εὐαγγελίου, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκλησίας καί τῶν Θείων Δογμάτων∙ ὅσοι δέ δέν συμφωνοῦν πρός αὐτά, εἶναι ψευδαπόστολοι καί ψευδοπροφῆτες∙ καί αὐτό ἄς εἶναι τό κριτήριον τῆς διακρίσεως ἀναμέσον τῶν δύο.

---

[1] Ψαλμ. 69,9.

[2] Ἰωάν. 14.6.

[3] Ἰωάν. 8, 32.

[4] Ἡσ. 53, 1.

[5] Μαρκ. 1,3

[6] Ἱερ. 10,21.

[7] Ἱερ. 12,10.

[8] Ἱερ. 23, 1

[9] Ἰεζ. 34, 5

[10] Ζαχ. 11,5.

[11] Ἀποκ. 12.12.

[12] Ὁ Ὑλισμός ἐπεβλήθη κυρίως διά μέσου τῶν ἀθεϊστικῶν θεωριῶν τοῦ κομμουνισμοῦ, μέ ὅλας τάς ἐκφάνσεις του, ἐσχάτως δέ διά τοῦ ἀκράτου Νεοφιλελευθερισμοῦ καί τοῦ ἀκατασχέτου καταναλωτισμοῦ.

[13] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Περί Ψευδοπροφητῶν, PG 59,  564.  « Κἂν ἐκ τῶν δοκούντων εἶναι ποιμένων ἴδῃς ταῦτα πράσσοντας, μὴ ἀπογνώσῃς, ἀλλὰ δακρύσας ὑπομνήσθητι τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος, ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως».

[14] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Περί Ψευδοπροφητῶν, PG 59,  560 & 562.

«Ἀλλὰ πολὺ τὸ διάφορον ὁρῶ τῶν τότε ποιμένων παρὰ τῶν νῦν... Καὶ μὴ θαυμάσῃς, ἐὰν οἱ ποιμένες λύκοι γίνωνται».

[15] Ἰωάννου Χρυσοστόμου,   Εἰς  Φιλιπ. Ὁμιλ. 2, 1, PG 60, 611. «Μηδέν νόθον δόγμα τῷ τῆς ἀγάπης προσχήματι παραδέχησθε».

[16] Ἀγ. Ἀντιόχου, Πανδέκτης..., Λόγος 67ος .

[17] Φιλοκαλία  Ὅσ. Μάρκος Ἀσκητής, Περί τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, οστ΄.

[18] Τοῦ αὐτοῦ, Περί Νόμου Πνευματικοῦ, ρνα΄.

[19] Τοῦ αὐτοῦ, Ὅσ. Πέτρου Δαμασκηνοῦ, Περί ἐμπράκτου Γνώσεως,.

[20] Τοῦ αὐτοῦ, Ἁγ. Μαξίμου Ὁμολ., Περί Ἀγάπης, Ἑκατ. 4η , λβ΄.

[21] Γρηγορίου Παλαμᾶ, Α΄ Πρός Βαρλαάμ, ΕΠΕ 1, 446.

[22] Μ. Βασιλείου, Ἐπιστ. 204, PG 32, 749Β.

[23] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG 51, 134-6.

[24] Τοῦ αὐτοῦ, PG 26, 126-8.

[25]Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Εὐτρόπιον..., PG 52, 392. «Ἀξιοπιστώτερα τά τραύματα τῶν φίλων ὑπέρ ἑκούσια φιλήματα ἐχθρῶν», διότι «τά γάρ τραύματα ὑγείαν κατεργάζεται, τά δέ ἐκείνων νόσον ἀνίατον κατασκεύζει».

[26] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς τόν ἅγ. Παῦλον, PG 50, 502.

[27] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Β΄ Τιμόθεον  ΙΕ΄,  PG 62, 632.

[28] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰ Τίτον Γ΄,  PG 62, 678. 

[29] Τοῦ αὐτοῦ, Περί μετανοίας Ζ΄, PG 49, 329.

[30] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς τούς Ἀνδριάντας Α΄, PG 49, 33.

[31] Τοῦ αὐτοῦ, Μήν ἀναβαίνειν εἰς ἱπποδρομίας, PG 63, 511.

[32] Μεγάλου Βασιλείου, Εἰς τόν Ἡσαΐαν, PG 30, 624Β.

[33] Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Ἄπαντα,   Ἀθῆναι 1910,  σελ. 270.

[34] Γρηγορίου Νύσσης, Πρός Εὐάγριον περί Θεότητος, 9, 335.

[35] Μεγάλου Ἀθανασίου, Ἱστορία Ἀρειανῶν, κεφ. 3ον. PG 25, 691-796.

[36] Τοῦ αὐτοῦ, Κατά Ἀρειανῶν, PG 26, 25.

[37] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τό κατά Ἰωάννην... PG 59, 218.

[38] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Γαλάτας, PG 61, 622.

[39] Μεγάλου Βασιλείου, Περί Ἁγ. Πνεύματος, PG 32, 212D- 213D.

[40] Τοῦ αὐτοῦ, Ἐπιστ. 204. PG 32, 748C.

[41] Λόγος εἰς τήν Γένεσιν, PG 54, 584-5.

[42] Εἰς τό κατά Ματθ., PG 58, 475.

[43]  Εἰς τήν Β΄Κορινθ., PG 61, 563-4.

[44] Β΄ Θεσσ. 3, 6.

[45] Μ. Βασιλείου, Τῇ Ἐκκλησίᾳ Νεοκαισαρείας..., PG 32, 309Α.

[46] Μ. Ἀθανασίου, Περί Διονυσίου Ἀλεξανδρείας, PG 25, 521.

[47] Ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

[48] Ὅρος τῆς Ζ΄ Ἁγ. Οἰκ. Συνόδου. Πρακτικά τῶν Οἰκουμ. Συνόδων, Τόμ. Β,΄ σ. 873.

[49] Ἀμφιλοχίου Ἱκονίου, Κατά Αἱρετικῶν, 49.

[50] Τόν Ἀντίχριστον προσδοκᾷ καί ὁ Αἱρεσιάρχης «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος, ὅταν εἰς ἕνα «Σεπτόν» Ἀπαντητικόν Γράμμα πρός τήν «Α. Ἁγιότητα, τόν Πάπαν Ῥώμης κ.κ. Βενάδικτον ΙΣΤ΄» (30/01/2006), (τόν πνευματικόν ἀδελφόν του καί συλλειτουργόν) διακαῶς ἀναπολεῖ  τήν ἡμέραν ἐκείνην ὅπου ἕνας νέος Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ  θά ἔλθη καί θά ὁδηγήσῃ τόν νέον Ἰσραήλ τῆς χάριτος, δηλαδή τήν ἑνωμένην πλέον «ἐκκλησίαν», εἰς τήν γῆν τήν ρέουσαν μέλι καί γάλα! (ξέχασε καί τό πιλάφι τῶν ἄλλων... ἀδελφῶν του, τῶν μουσουλμάνων!!!)  

Ἀπ’ ὅτι γνωρίζομεν ὅμως, ἕνας εἶναι ὁ Μεσσίας Αὐτός, καί ἔχει ἔλθη, ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Αὐτοί ὅμως  ἕτερον ἐπιζητοῦν!!!

Δι’ αὐτό καί ὁ  ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, προειδοποιεῖ: «Ἐπειδὴ γὰρ πρὸ τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἀντίχριστος ἔρχεται, ἵνα μὴ ζητῶν τις τὸν ποιμένα τῷ λύκῳ περιπέσῃ, διὰ τοῦτό σοι λέγω γνώρισμα τῆς τοῦ ποιμένος παρουσίας...».(PG 49, 404). 

[51] Ἀποκ. 16, 19.

[52] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ὀλυμπιάδαν, Ἐπιστ. 8η.  «Ὅταν ἀκούσῃς, ὅτι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ μὲν κατέδυ, ἡ δὲ σαλεύεται, ἑτέρα χαλεποῖς περιαντλεῖται κύμασιν, ἄλλη τὰ ἀνήκεστα πέπονθεν, ἡ μὲν λύκον ἀντὶ ποιμένος λαβοῦσα, ἡ δὲ πειρατὴν ἀντὶ κυβερνήτου, ἡ δὲ δήμιον ἀντὶ ἰατροῦ, ἄλγει μέν – οὐ γὰρ δεῖ τὰ τοιαῦτα ἀνωδύνως φέρειν-, ἄλγει δὲ μέτρον ἐπιθεῖσα τῇ λύπῃ».

[53] Ματθ. 23, 23-24.

[54] Πρβλ. Ἰωάν. Χρυσοστόμου, Ὁμιλία περί φθόνου.  PG, 31, 381.

[55] Τοῦ αὐτοῦ, De Sacerbotio, Lib. 1, 6.

[56] Μερικές φορές οἱ μνημονεύοντες πατέρες ἀποκτοῦν αὐτήν τήν ἀρνητικήν εἰκόνα διά τούς Ζηλωτάς, καθώς βλέπουν πολλούς ἐξ αὐτῶν, νά μή κρατοῦν μίαν εἰλικρινή ζηλωτικήν συμπεριφοράν, ἀλλά τούς βλέπουν πολιτευομένους καί εἰς τά δύο στρατόπεδα, οὕτως ὥστε νά διευκολύνονται εἰς τάς διαφόρους ἐργασίας τους καί ὄχι μόνον. Καί οὕτως χάριν κάποιων ἐξυπηρετήσεων, ὅπως εἰς τήν ἐγγραφήν τῶν ὑποτακτικῶν τους εἰς τό Μοναχολόγιον ἤ  τήν ἐπίδοσιν κάποιων ἀναγκαίων ἐγγράφων, βάζουν γονυκλινεῖς μετανοίας καί προβαίνουν εἰς χειροφιλήματα πρός τούς οἰκουμενιστάς Ἡγουμένους  καί Πατέρας Προϊσταμένους τῶν Μονῶν, καθώς ἐπίσης καί εἰς τινας ἀσημάντους, ὥστε ἔτσι αὐτοεξευτελίζονται ἔτι περισσότερον. Καί  γίνονται αἰτία, νά χλευάζεται εἰς τό πρόσωπον αὐτῶν τῶν ἀσυνειδήτων ὁλόκληρος ὁ Ζηλωτισμός! Τούτους, ἀλλά καί ὅσους τούς ἐπικοινωνοῦν ὡσάν νά μήν συμβάινει τίποτα, ἐμεῖς δέν ἠμποροῦμε νά τούς συγκαταριθμήσωμεν μέ τούς Ζηλωτάς, ἀλλά μέ τούς θεομπαίκτας ὠφελιμιστάς συμφεροντολόγους! Αὐτούς οἱ ἅγιοι τούς ὀνομάζουν «ποικίλους», δηλαδή παρδαλούς, καί τούς ἀπεχθάνονται διά τήν γλοιώδη συμπεριφορά τους!!!

Νικήτας ὁ Στηθάτος εἰς τό κεφάλαιον «περί τοῦ διά χειρῶν ἀσπασμοῦ» γράφει τά ἑξῆς ἐλεγκτικά διά τούς  “μετανίζοντας”  θεομπαίκτας : «Ἀλλ’ οὐδέ ὁ διά χειρῶν ἀσπασμός ἐπί μόνῳ τόν ἴδιον ἵστησι λόγον∙  ἔχει δέ καί αὐτός ἄρα μυστικότερόν τι πάντως ἐμφῆναι τοῖς τά ἡμέτερα ἐξετάζουζουσιν, ὡς ὁρωμένῳ συγκλειόμενος. Τρία γοῦν ταῦτα τοῖς ὁρῶσι ψυχῆς ὀφθαλμοῖς ἐμφαίνει τά μυστικότερα∙ τήν πρός ἀλλάλους καταλλαγήν, τῶν τοῦ νοῦ φασμάτων ἀποδίωξιν, καί τήν τοῦ ἁγίου ἐπισκίασιν Πνεύματος.... Διά δέ τῆς προσψαύσεως τῶν δακτύλων, ὅπως δεξιάς ἀλλήλοις κατά τήν πάλαι διδόντες παράδοσιν, χεῖρας χερσίν ἐμβάλλοντες συναπτόμεθα, τήν εἰς ἀλλήλους ἑνότητα καί ὁμοτροπίαν καί τό ἄρρηκτον τῆς ἀγάπης δηλοῦμεν. Διά δέ τοῦ ἀσπασμοῦ τῶν σταυροειδῶς δεδεμένων δακτύλων... τήν πρός ἀλλήλους ταπείνωσιν∙ ὅπως, τῷ συνδέσμῳ τοῦ Πνεύματος συνδεόμενοι, τήν τοῦ πλησίον πρόσψαυσιν ὡς ἁγιασμόν δεχόμενοι ἀσπαζόμεθα....».  PG 120,  σ.  1009.

    Ἀπαράδεκτοι εἶναι καί ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς τοῦ Π. Ἡμερολογίου, ὅπου μεταδίδουν εἰς τούς Λαϊκούς νεοημερολογίτας τήν Θ. Κοινωνίαν καί τά ὑπόλοιπα τῆς Ἐκκλησίας Μυστήρια μέ τήν δικαιολογίαν «διά νά τούς τραβήξουν» ὡς οἱ ἴδιοι ὅπως λέγουν.  Ἀλλ’ ὦ ταλαίπωροι! Οἱ πεπλανημένοι αὐτοί λαϊκοί κατήχησιν πρέπει νά λάβουν (τήν ὁποίαν ἀδιαφορεῖτε παντελῶς νά τούς δώσετε)  καί ὄχι ἐξ ἀρχῆς Μυστήρια! Φοβεῖσθε ὅμως, νά τούς κατηχήσετε, ὡς πρέπει, σκεπτόμενοι μή τυχόν καί δειλιάσουν ἀπό τό βάρος τῶν ἐντολῶν καί παραμείνουν ὡς ἔχουν καί τούς χάσετε ἀπό πελάτες!

   Ὁ Ἰούδας ἐπρόδωσε τόν Χριστόν μίαν μόνον φοράν, ἐσεῖς τόν προδίδετε κάθε φορά, ὅπου τούς μεταδίδετε τά Θ. Μυστήρια, τήν Θ. Μετάληψιν, τό Ἅγιον Εὐχέλαιον κ.ἄ., τούς ὑπανδρεύετε, τούς εὐλογεῖτε καί τούς μνημονεύετε εἰς τήν Θ. Προσκομιδήν, ὡσάν νά ἦσαν γνήσια μέλη τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας!

    «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσί», λέγει Κύριος, καί μή παρουσιάζεσθε «εὐσπλαχνικώτεροι» Αὐτοῦ. Μή γίνεσθε μεταπράτες τῶν Θ. Μυστηρίων, ἀλλά ἐπιδιώξατε τήν ἀκρίβειαν τῆς πίστεως, διά τῆς ὁποίας νά εἶσθε σίγουροι, ὅτι ὁ Θεός θά «πληροφορήσῃ» μυστικῷ τῷ τρόπῳ, ὅσους καλοπροαίρετους, νά διακρίνουν τήν Ἀλήθειαν καί νά τήν ἀκολουθήσουν!

[57] Ἰωάν Χρυσοστόμου, Dicta in Lacisis.

[58] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς τάς Πράξεις..., PG 60, 331.

[59] Τοῦ αὐτοῦ, Εἰς Ματθ.,  PG 57, 316.

[60] Μ. Βασιλείου, Εἰς τόν Πρόφήτην Ἡσαΐαν, PG 30, 525 Α-Β.  «Οἱ γὰρ τοιοῦτοι τοὺς πτωχεύοντας τῇ πίστει συναρπάζουσι...  Ἀλλὰ κἄν τινα ἴδωσιν ἀπορφανισθέντα Θεοῦ διὰ τὴν ἁμαρτίαν͵ καὶ τοῦτον ὥσπερ λάφυρον ἑαυτῶν ποιοῦνται͵ κατεπαγγελλόμενοι μὲν αὐτοῖς πᾶσαν ἄδειαν͵ καὶ τὸν ἐν ἡδονῇ προτείνοντες βίον͵ εἰ μόνον λάβοιεν αὐτοὺς συντεθειμένους τοῖς δόγμασι τῆς ἀθεότητος».

[61] Τοῦ αὐτοῦ,  Εἰς τόν Δ΄ Ψαλμόν,  PG 55, 50.

[62] Πρβλ. Τοῦ αὐτοῦ,  PG  51, 252.

[63] Τοῦ αὐτοῦ,  PG  56, 256.

[64] Κακόν παραδειγμα καί σκάνδαλον ἦταν καί ὁ περίφημος Γ. Παΐσιος, ὁ ὁποῖος κατά τήν ἐπισκεψιν τοῦ «πατριάρχου» Βαρθολομαίου εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ἔσπευσεν ἀμέσως, ὄχι νά τόν ἐλέγξῃ διά τάς κακοδοξίας του, ὡς θά ἔπραττον ὅλοι οἱ πραγματικοί ἅγιοι Πατέρες, ἀλλά καί τόν ἐπῄνεσεν, λέγων, ὅτι εἰς τούς δυσκόλους αὐτούς καιρούς ὁ Θεός ἐπέλεξεν τόν καλύτερον πατριάρχην διά νά ποιμάνῃ τήν ἐκκλησίαν!!! Αἰώνιον αἶσχος καί ἐντροπή...

[65] Τίτο,  3, 10.

[66] Τόν γέλωτα προξενοῦν ὁρισμένες ψευδοπροφητεῖες τοῦ Γερ. Παϊσίου, ὅστις πολλάκις ἐν ζωῇ, ἤ καί μετά θάνατον, (!) ἐν ὁράσεσι καί δι’ ὀνείρων, προανήγγειλλε (ἀκόμη καί ἐντός συγκεκριμένων ἡμερομηνιῶν) παγκοσμίους καί τοπικούς πολέμους, καταστροφάς, πείνας καί δυστυχίας, οἱ ὁποῖες ὡς ἦταν ἀναμενόμενον ἀποδείχθησαν πομφόλυγες! Νά καί ἕνα (ἀπό τά πολλά) χαρακτηριστικόν παράδειγμα ψευδοπροφητείας του: Εἰς τινάς Ἐφέδρους Καταδρομεῖς τοῦ Ε.Σ. ὅπου τόν εἶχαν ἐπισκεφθῇ προεφήτευσεν, ὅτι θά εἶναι οἱ σημαιοφόροι, ὅταν ὁ Ἑλληνικός Στρατός  παρελάσῃ εἰς τούς δρόμους τῆς Κων/λεως. Σήμερον οἱ ἐν λόγῳ πρώην Καταδρομεῖς, ὄχι εἰς τόν Στρατόν δέν ἠμποροῦν νά ὑπηρετήσουν λόγῳ... ἡλικίας, ἀλλά ἴσως μέ δυσκολίαν καί εἰς τάς Μονάδας Ἀσφαλείας Ὑπαίθρου!!!

[67] Θεοφόρου  Ἰγνατίου, Ἐπιστ. 10η.

[68] Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, Στρωματεῖς, 1.17.85. «Εἶχον δὲ καὶ οἱ ψευδοπροφῆται τὸ κλέμμα͵ τὸ ὄνομα τὸ προφητικόν͵ προφῆται ὄντες͵ οὐ τοῦ κυρίου͵ ἀλλὰ τοῦ ψεύστου· λέγει ὁ κύριος ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ διαβόλου ἐστὲ καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ΄ ἀρχῆς͵ καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν͵ ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ. ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος͵ ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ͵ ὅτι ψεύστης ἐστὶ  καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. ἐν δὲ τοῖς ψεύδεσι καὶ ἀληθῆ τινα ἔλεγον οἱ ψευδοπροφῆται͵ καὶ τῷ ὄντι οὗτοι ἐν ἐκστάσει προεφήτευον ὡς ἂν  ἀποστάτου διάκονοι. λέγει δὲ καὶ ὁ ποιμήν͵ ὁ ἄγγελος τῆς μετα νοίας τῷ Ἑρμᾷ περὶ τοῦ ψευδοπροφήτου· τινὰ γὰρ ῥήματα ἀληθῆ λαλεῖ· ὁ γὰρ διάβολος αὐτὸν πληροῖ τῷ ἑαυτοῦ πνεύματι͵ εἴ τινα  δυνήσεται ῥῆξαι τῶν δικαίων».

[69] Βίος ἁγ. Παϊσίου Βελιτσκόφσκι, σελ, 222.

[70] Ματθ. 7, 22.

[71] Συμεών Νέου Θεολόγου, Ἔργα, Τόμ. 2^ος, σ. 15.

[72] Ἀναστασίου Σιναΐτου, Ἐρώτησις,  20η.

[73] Θεοδωρήτου, Εἰς τά Ἄπορα,   Ἐρωτ. 12η,  PG 80, 420.

[74] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος 8ος Κατά Ἰουδαίων.   PG 48, 854. «Ἐὰν ἀναστῇ προφήτης ἐν ὑμῖν͵ ἐνυπνιαζόμενος ἐνύπνιον καὶ δῷ σημεῖον ἢ τέρας͵ καὶ ἔλθῃ τὸ σημεῖον ἢ τὸ τέρας ὃ ἐλάλησε͵ καὶ εἴπῃ πρὸς σὲ͵ λέγων· Πορευθῶμεν καὶ λατρεύσω μεν θεοῖς ἑτέροις οἷς οὐκ ᾔδεισαν οἱ πατέρες ἡμῶν· οὐκ ἀκούσεσθε τῆς φωνῆς τοῦ προφήτου͵ ἢ τοῦ ἐνυπνιαζομένου τὸ ἐνύπνιον. Ὃ δὲ λέγει͵ τοιοῦτόν ἐστιν· ἐάν τις ἀναστῇ προφήτης͵ φησὶ͵ καὶ ποιήσῃ σημεῖον͵ ἢ νεκρὸν ἐγείρῃ͵ ἢ λεπρὸν καθάρῃ͵ ἢ πηρὸν ἰάσηται͵ καὶ μετὰ τὸ ποιῆσαι τὸ σημεῖον͵ καλέσῃ σε εἰς ἀσέβειαν͵ μὴ πεισθῇς διὰ τὴν ἔκβασιν τοῦ σημείου. Διὰ τί; Πειράζει γάρ σε Κύριος ὁ Θεός σου ἰδεῖν͵ εἰ ἀγαπᾷς αὐτὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου͵ καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου.ῃ Ὅθεν δῆλον͵ ὅτι δαίμονες οὐ θεραπεύουσιν. Εἰ δέ ποτε καὶ συγχωροῦντος τοῦ Θεοῦ ἐπιτύχοιέν τινος θεραπείας͵ καθάπερ ἄνθρωποι͵ εἰς δοκιμὴν τὴν σὴν ἡ συγχώρησις γίνεται͵ οὐκ ἐπειδὴ Θεὸς ἀγνοεῖ͵ ἀλλ΄ ἵνα σὺ παιδευθῇς͵ μηδὲ θεραπευόντων ἀνέχεσθαι τῶν δαιμόνων».

[75] Τοῦ αὐτοῦ,  PG  55, 285.  «Οὐ διέλιπε θαυματουργῶν͵ φησὶ͵ διηνεκῶς. Τοῦτο γάρ ἐστι τὸ͵ Μνείαν ἐποιήσατο· οὐκ ἐπαύσατο͵ οὐκ ἀπέστη διὰ πάσης γενεᾶς θαύματα ἐργαζόμενος͵ καὶ τοὺς παχυτέρους διεγείρων διὰ τῶν τεραστίων. Ὁ μὲν γὰρ ὑψηλὸς καὶ φιλόσοφος οὐδὲν δεήσεται τῶν σημείων· Μακάριοι γὰρ οἱ μὴ εἰδότες͵ καὶ πιστεύσαντες».

[76] Ὁ Μέγας Χαρτοφύλαξ τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου Μανουήλ Γεδεών εἰς τό σύγγραμμά του «Πατριαρχικοί Πίνακες» ἀναφέρει, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Πατριάρχης Εὐδόξιος ἐχειροτονήθῃ  πατριάρχης  ἀπό ἑβδομήκοντα Ἀρειανούς ἐπισκόπους!!!

[77] Μελετίου Ὁμολογητοῦ, Ἀλφαβηταλφάβητος, σελ. 611.

[78] Μακαρίου Αἰγυπτίου, Ὁμιλ. ΛΗ΄,  ΕΠΕ σελ. 546.