ΑΝΙΕΡΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΙΕΡΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ

Δέν γνωρίζω τόν π. Γρηγόριο, ἀλλά γνωρίζω πολύ καλά τήν ποιότητα τῆς ὀρθοπραξίας τῆς πλειοψηφίας τῶν ΓΟΧ ἐπισκόπων καί τῶν περισσοτέρων κληρικῶν τους. Ἰσοπέδωμα τῶν πάντων! Τούς ἀκοινωνήτους νεοημερολογίτας τούς μεταδίδουν τά Μυστήρια σάν νά εἶναι γνήσιοι ὀρθόδοξοι. Πολλοί ἐξ αὐτῶν δέν Βαπτίζουν κἄν μέ τρεῖς καταδύσεις. Ἀδιαφορία γιά τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα καί τό σφράγισμα. Εἰσαγωγωγή προτεσταντικῶν μεθόδων διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας, βλπ. Καταστατικός Χάρτης, Σωματειοποίηση, δημιουργία Κοινοτήτων, κ.ἄ. Ἐκκοσμίκευση χωρίς ὅρια. Βιομηχανία καθαιρέσεων τῶν ἀντιδρώντων. Δέν νομίζω λοιπόν ὁ π. Γρηγόριος νά ἀπέχει καί πολύ ἀπό τήν ἀλήθεια. Τό λυπηρό εἶναι ὅτι ἤδη κάποιοι ἀπό τούς νερόβραστους νεοαποτειχισμένους ἐκμεταλλεύονται αὐτήν τήν ἀνεπάρκεια τῶν ΓΟΧ ἐπισκόπων καί κληρικῶν καί τήν ἀποδίδουν σέ ἐκκλησιολογικά αἴτια καί ὄχι στήν προσωπική ἐλλιπῆ πίστη αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Στήν συγκεκριμένη περίπτωση ἔσπευσαν νά κοινοποιήσουν τήν εἴδηση αὐτή παραθέτοντας βεβαίως καί τά δικά τους σχόλια, γέμοντα χολῆς ἐναντίων τῶν λεγομένων ''παρατάξεων''! Δέν πρόσεξαν ὅμως, ὅτι ὁ ἐν λόγω ἱερεύς διέκοψε τήν ἐπικοινωνία μέ τήν Σύνοδό του ἀκριβῶς διά λόγους πού αὐτοί δέν ἐνδιαφέρονται καί πολύ!!! Θέλουν ἁπλῶς νά ρίξουν τήν λάσπη τους... ἀδιαφορῶντας πού ὁ παπα Γρηγόριος ἔχει διαφορετική πίστη ἀπό αὐτού!




"ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ και ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΑΝΤΙ-Οικουμενιστών και στους παλαιοημερολογίτες, στην εκκλησία των ΓΟΧ; Απίστευτο και όμως αληθινό!

Πριν λίγο καιρό παρατηρήσαμε ότι άρχισαν και στους ΓΟΧ να διαφημίζουν τις ονομαστικές εορτές των δεσποτάδων και τα "δεσποτικά συλλείτουργα"!

Όπως φαίνεται, τα χρόνια πέρασαν, το αγωνιστικό ηρωικό φρόνημα με τους διωχμούς των "παλαιοημερολογητών" άρχισε να φθίνει  και η εκκλησία των ΓΟΧ δείχνει να αντιγράφει τις αθλιότητες των δεσποτάδων της Ελλαδικής Εκκλησίας (του νέου ημερολογίου), τόσο στην αυτοπροβολή όσο και στις διώξεις των ευσεβών που κρατάνε τις παρακαταθήκες.

Με πολύ λύπη διαβάζουμε :
ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ. Ο. Χ. -- Κλητήριον Ἐπίκριμα
Καλεῖται ἐκ ὁ Ἱερομόναχος Γρηγόριος Ζιῶγος, ἐνώπιον τοῦ Πρωτοβαθμίου διὰ Πρεσβυτέρους Συνοδικοῦ Δικαστηρίου τὴν Δευτέραν 7/20 Μαρτίου 2017 εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ Ἱ.Ν. «Ρόδον τό Ἀμάραντον» Πειραιῶς, ὥραν 12.15, προκειμένου νὰ ἀπολογηθῇ διὰ κανονικὰ αὐτοῦ παραπτώματα.

'Aναλυτικῶς γνῶσιν περὶ αὐτῶν θέλει λάβει κατόπιν ἐπικοινωνίας αὐτοῦ εἰς τὴν ἠλεκτρονικὴδιεύθυνσιν: ecclesiagoc@gmail.com

Διαβάσαμε και ένα σχόλιο, εδώ
"Ο Ιερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος σας έχει ενημερώσει εν παντί για τα δικά σας πνευματικά παραπτώματα, και δεν του απαντήσατε σε τίποτα.
Κοτόπιν τούτων σας έκοψε το μνημόσυνο και σας το έγραψε σε καθαρά ελληνικά."

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

▪+Iερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος
(Αναδημοσίευση σχολίου προκαταβολικά μιας και κάποιοι εγκάθετοι εγραψαν ασύστολα ψεύδη σε άλλα σαιτ)

Το εκκλησιολογικό θέμα με τους ΓΟΧ έγκειται στο ότι άλλα υπογράφουν και άλλα πιστεύουν κηρύττουν πράττουν και μεταλαμπαδεύουν, ιδρύοντας έναν παλαιοημερολογίτικο οικουμενισμό με κοινό κρίκο τις 13 μέρες, ετσι ώστε να είναι ολοι ευχαριστημενοι.

Στα κάτωθι η Σύνοδος ΓΟΧ δεν μου απάντησε σε τίποτα.
Με τίτλους

Επίσκοποι και ιερείς Μεταδίδουν όλα τα μυστήρια σε αιρετικούς λαικούς οικουμενιστές, ενώ υπάρχουν εγκύκλιοι που το απαγορεύουν επι ποινή αργίας και καθαιρέσεως.
Παραχάραξαν επίσημα το μυστήριο του Χρίσματος δια εγκυκλίου: μυρώνουν άπαξ στο μέτωπο, ενώ η Β’ Οικουμενική ορίζει σε όλα τα αισθητήρια μέλη. Παραχάραξη μυστηρίου σημαίνει καινοτομία, αίρεση και Βλασφημία στο Αγιο Πνεύμα.

Από τις σελίδες Μητροπόλεων πρωην ενιστάμενων και από προσωπικά βίντεο κηρύττουν οικουμενιστικές διδασκαλίες.
Δεν μυρώνουν τα εισερχόμενα μέλη από άλλες οικουμενιστικές εκκλησίες, ούτε Βαπτίζουν τους ραντισμένους του Βορρά, ενώ στα χαρτιά εχουν υπογράψει το ακριβώς αντίθετο. (εξαιρείτε όποιος εχει γνώση και ζητήσει βάπτισμα )

Μνημονεύουν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο ο οποίος δεν έχει αποκηρύξει την Οικουμενιστική εκκλησία που υπάγεται, αντιθέτως αγωνίζεται με σθένος όλα τα προηγούμενα χρόνια να πάρει πίσω τον κανονικό θρόνο του της κανονικής εκκλησίας

Εχουν διδασκαλία για συμβολικό χάραγμα της αποκαλύψεως και όχι κυριολεκτικό.
Οι ΓΟΧ Είναι υπέρ της κάρτας πολίτη, ακυρώνοντας 25 χρόνια συγκεντρώσεων – ψεμάτων

Δεν έχουν καταδικάσει την Ληστρική στο Κολυμπάρι, αλλά ούτε και κανέναν σύγχρονο αιρετικό ονομαστικά πχ Βαρθολομαίο Ιερώνυμο μετά από το Βλάσφημο μνημόσυνο στους Μωαμεθανούς το 2016 στην Λέσβο και μάλιστα με συλλειτουργό τον Παπα Ρώμης.

Υπέγραψαν το 2014 δικολαβίστικες ερμηνείες Πίστεως και Δογμάτων… και ποιος εχει δίκιο, αυτός που καταλαβαίνει τα Α η αυτός που εννόησε το Β;; Ποτε οι Πατέρες στην Εκκλησία έγραψαν δικολαβίστικες ερμηνείες πίστεως; Αντί αυτού οι ΓΟΧ κρύβονται πίσω από αοριστίες που δεν σημαίνουν τίποτα .

Εγιναν Θρησκευτική κοινότητα κάτω από την ίδια στέγη με όλους τους αιρετικούς της Ελλάδας, Βλασφημώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αποστολική τους διαδοχή. Αυτό είναι καθαρός Προτεσταντισμός. Επίσης στο εν λόγω νομοσχέδιο υφαρπάζονται οι εκκλησιαστικές περιουσίες των ΓΟΧ άπαξ διαπαντός, ενώ οι ίδιοι φιμώνονται με την υπογραφή τους καθώς δεν θα μπορούν να διαμαρτύρονται για τους νόμους του κράτους πχ όχι μόνο δεν καταδίκασαν τους βλάσφημους πολιτικούς που υπέγραψαν το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά τους καλούν και στα Θεοφάνεια και τους τιμούν.
Πρωτοκλασάτος υπουργός του ΠΑΣΟΚ είπε σε μεγάλο Μοναστήρι των ΓΟΧ στην Πελοπόννησο, εσείς τι δουλειά έχετε να μπείτε εδώ μέσα, αυτό δεν είναι για εσας… Και όμως μπήκαν δοξάζοντας την Διαμαντοπούλου ως ευεργέτισσα

Δεν έχουν καθαιρέσει πλήθος κληρικών για κυριολεκτικά κανονικά παραπτώματα πιστεως.Αντιθέτως εχουν καθαιρέσει όλους όσους έκοψαν από αυτούς για τις κακοδοξίες τους
Ετσι κλείνει Το κείμενο των ΓΟΧ στο ενωτικό κείμενο του 2014:

«“Κρατῶμεν τῆς Ὁμολογίας”, ἣν παρελάβομεν ἄδολον..., ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου· ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ’ Αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἡντιναοῦν, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι ἢ συμβουλεῦσαι ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ».

-Συμφωνώ απολύτως

Ανώνυμος25 Φεβρουαρίου 2017 - 12:37 μ.μ.
Σημεια των καιρων...πραγματι συμβαινουν περιεργα και σε μας τους ΓΟΧ, ειδικα τα 2-3 τελευταια χρονια. Γνωρίζω τον συγκεκριμενο Ιερομοναχο, ο οποίος αποτείχιστηκε, καθως κατηγγειλε πολλα και δεν πήρε καμια απαντηση και τωρα τον καλουν σε απολογια (σιγα μην παει λεω εγω), ενώ αλλους και άλλους που ξεφτιλίζουν τον Αγωνα τους αφηνουν ανενοχλητους. Και κατηγγειλε σε απλα Ελληνικα, ενω άλλοι άλλα υπογραφουν, άλλα λενε εδώ, αλλα εκει, κανουν στραβα ματια σε άλλα κ.τ.λ. Ίσως βεβαια κι ο Ιερομοναχος το παρακανε λεκτικα, αλλα ειναι αγωνιστης και μιλαει με επιχειρηματα.
Ερχονται δυσκολοι καιροι, με πολλες διωξεις της Ν.Τ.Π. κι η πραγματικη Εκκλησια θα ειναι διωκομενη, δεν μπορεί να είναι συμβατη με τα νομοσχεδια τους. Θελουμε πραγματικη Εκκλησια, όχι Κρατουσα "Εκκλησια" η οποία θα ακολουθει το Πατριο, λες και σωζει μονο του το Πατριο
Περισσοτερα επι της θεσεως μου φαινονται στα κατω αρθρα του Παιδαγωγου, καθως καταλαβαινω οτι σε καποιους ΓΟΧ μπορει να τους πεσουνε "βαρια" αυτα, όπως είχανε πεσει και σε μενα, προ εξαμηνου που τα μαθα (κι σ΄αυτα δεν αναφερονται όλα τα "θεματα" που υπάρχουν)
http://opaidagogos.blogspot.gr/2017/02/blog-post_63.html#comment-form
http://opaidagogos.blogspot.gr/2017/02/522017.html#comment-form
Κι όσον αφορά γενικότερα για το Πατριο περισσότερα εδώ
https://katanixis.blogspot.gr/2017/02/blog-post_379.html

Εδω πρεπει να τα λεμε ολα, όχι να ειμαστε "ομαδες".
Κι αυτα γραφονται προς συνετισμο των Επισκοπων, αυτη θα ειναι η χαρά μου, όχι για να τους διαπομπεύσουμε, ούτε κι αρνουμαι ότι προσπαθούν και δεν ξεχνω τον προχωρημενης ηλικιας Αρχιεπισκοπο να λειτουργει μονος του και να καθεται ορθιος με τις ωρες να μιλησει και να δωσει το αντιδωρο, σαν να ειναι απλος Διακος.
Για να αλλαξουν ροτα πριν ερθουν χειροτερα

Σταύρος

Απάντηση

Ανώνυμος25 Φεβρουαρίου 2017 - 1:27 μ.μ.

Αγαπητέ Παιδαγωγέ, ενημερώνουμε τους αξιότιμους αναγνώστες της ιστοσελίδος σας πως για την περίπτωση του πρώην εφημερίου μας π. Γρηγορίου Ζιώγου, δεν υπάρχει "δεσποτοκρατία" και "άδικη δίωξη".
Συγκεκριμένα ο π. Γρηγόριος Ζιώγος, ως εφημέριος του ναού μας, ξεκίνησε μια εκστρατεία αναβαπτισμού όλων των ενοριτών μας που προέρχονταν από το νέο ημερολόγιο, κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων. Οι ενορίτες ξεσηκωθήκαμε και απαιτήσαμε την απομάκρυνσή του. Ο π.Γ.Ζ. τότε με υπομνήματά του προς την Ιερά Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. απαίτησε να κηρυχθούν αιρετικοί οι Νεοημερολογίτες και να αναβαπτίζονται εξάπαντος. Η Ιερά Σύνοδος δεν ενέδωσε και τότε ο εν λόγω ιερομόναχος τους αποκήρυξε περιδιαβαίνοντας τα ιστολόγια και υβρίζοντάς τους, αποκαλώντας τους "αιρετικό σκυλολόι", "προδότες", "κότες" και άλλα κοσμητικά, ενώ παράλληλα εξύβριζε και Αγίους της Εκκλησίας, όπως τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς.
Για τους παραπάνω λόγους η Σύνοδος των Γ.Ο.Χ. δικαίως τον κάλεσε σε απολογία.
Παρακαλούμε να αναρτήσετε το σχόλιο προς αποκατάσταση της αλήθειας.
Ευχαριστούμε και ευχόμαστε Καλή Σαρακοστή!
Με εκτίμηση
Εκ της ενορίας Αγίου Φανουρίου Γ.Ο.Χ. Γλυφάδος

(το σχόλιο είναι αντιγραφή από σχόλιο στο ιστολόγιο Παιδαγωγός)

Ιερομόναχος Γρηγόριος Ζιώγος
Με τιτλους:
Ειχα σκοπό να μην ασχοληθώ, αλλά μετά απο αυτό το συκοφαντικό σχόλιο θα υποστείτε την απάντηση.

1.Απο άμβωνος και παντού κήρυξα οτι το Ράντισμα δεν ειναι βάπτισμα, ουτε το ποδόλουτρο βεβαίως.
2.Εγραψα εισήγηση στην Σύνοδο στην οποία εξηγώ αναλυτικά γιατι το Ράντισμα δεν είναι Βάπτισμα, και η Σύνοδος με ΔΙΚΑΙΩΣΕ
3.ΟΛΕΣ οι Βαπτίσεις έγιναν με ΕΥΛΟΓΙΑ αρχιεπισκόπου Καλλινίκου. Συνεπώς μόλις καταδικάσατε τον αρχιεπίσκοπο της εκκλησίας σας.
4.Στην Πανελλαδική σύναξη των κληρικών που εγινε το 2014 στην Μητρόπολη του αγίου Αθανασίου... ρώτησα για το θέμα του Βαπτίσματος και απάντησε ο Αττικής Χρυσόστομος
Με δυο λόγια: το Ράντισμα το ποδόλουτρο και το κανατόλουτρο ΔΕΝ είναι Βάπτισμα και ως εκ τούτου ο άνθρωπος πρέπει να Βαπτισθεί.
Η Σύναξι είναι τραβηγμένη σε βίντεο
5. Επειδή είστε κοινοί συκοφάντες του ποινικού δικαίου, ενημερώνω αυτούς που μας διαβάζουν ότι κάποιοι απο την ενορία σας απευθύνθηκαν στον αρχιγραμματέα Φώτιο για τις Βαπτίσεις, και ο αρχιγραμματέας τους είπε:
Ο Πάτερ εχει δίκιο, ορθά πράττει.
Περαιτέρω η ναυαρχίδα σας ο π. Νικόλαος Δημαράς Βαπτίζει, γιατί δεν τον ρωτάτε να σας απαντήσει επι του θέματος;;;

Eαν πιστεύετε οτι ο ραντισμένος εχει εγκυρο βάπτισμα και αυτός που τον Βάπτισε εχει λάθος … τότε σας προκαλώ να ρωτήσετε επίσημα την Σύνοδο των ΓΟΧ.
Eαν δεν το κανετε ειστε Συκοφάντες ψεύτες και λασπολογοι, όσο για το αιρετικοί είναι δεδομένο.

Πόσους εχει Βαπτίσει ο αρχιγραμματέας Φώτιος, και κάποιοι άλλοι επίσκοποι γνωρίζετε;;
O αρχιεπίσκοπος Καλλίνικος πόσους εχει Βαπτίσει γνωρίζετε;;;
Oι εσφιγμενίτες βαπτίζουν εξ απαντος τους Ντες
Κάποιοι επίσκοποι της Αμερικής βαπτιζουν και μάλιστα βάπτισα κάποιον με ευλογία Δημητρίου
Η απόφαση στην Οδυσσό ΓΟΧ και ΡΟΕΔ ορίζει οι ραντισμένοι να βαπτίζονται
Η Εκκλησία της Ρουμανίας εξ ’απαντος βαπτιζουν τους Ντες ασχετως , εαν εχουν και τρεις καταδύσεις απο το Νεο

Η ενορία σας όχι μόνο δεν με έδιωξε, αλλά παρακαλούσε τον αρχιεπίσκοπο σε συνάντηση στο Ροδον το αμάραντο να συνεχίσω ως εφημέριος, (μήπως θέλεις να σου γραψω και τα ονόματα;; )
Δική μου απόφαση ήταν να φύγω επειδή κατάλαβα ότι υποκινείστε κάποιοι… από τον γνωστό καραμπινάτο αιρετικό της αγίας Παρασκευής…. Μόλις μου το αποδείξατε

Οσο για τον Μαξιμοβιτς τα εχετε μπερδεψει με τοσα ψεματα που λετε.
Για τον Λουκα τον ιατρό ειπα οτι ειναι αιρετικος.
Και σας προκαλώ να ρωτήσετε την Συνοδο των ΓΟΧ:
O Ραντισμένος βαπτίζεται ακινδύνως ναι η όχι;;
O Λουκάς ο ιατρός είναι άγιος η αιρετικός;;;

Εμπρος λοιπον αιρετικοί λασπολόγοι ρωτήστε την εκκλησία σας για τα παραπάνω.

▪(το σχόλιο είναι αντιγραφή από σχόλιο στο ιστολόγιο Παιδαγωγός)

▪ΙΓΖ
Περι Βαπτίσματος
Ας δούμε τι γράφει το Πηδάλιο και ποια είναι η εμπειρία της Εκκλησίας
Κανών Αποστολικός 46:
Όποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών, ο τοιούτος προτάζομεν να καθαιρεθεί. Επειδή ποίαν συμφωνία έχει ο Χριστός με τον διάβολον; Ή πιστός μετά του απίστου;
Κανών Αποστολικός 47:
Επίσκοπος ή πρεσβύτερος τον κατά αλήθεια έχοντα βάπτισμα, εάν άνωθεν βαπτίση. ή τον μεμολυσμένο παρά των ασεβών εάν μη βαπτίση καθαιρείσθω…
Κανών Αποστολικός 50:
Ει τις Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος μη τρία βαπτίσματα (3 καταδύσεις ), μιας μυήσεως επιτελέση αλλά εν βάπτισμα ( 1 κατάδυση ), το εις τον θάνατον του Κυρίου διδόμενον καθαιρείσθω…
( σ.σ. Εάν με την 1 κατάδυση είναι άκυρο, τότε το χωρίς καμμία, που μπορεί να σταθεί; )
Κανών Αποστολικός 68:
…τους γαρ παρά των τοιούτων ( αιρετικών ), βαπτισθέντας ή χειροτονηθέντας, ούτε πιστούς, ούτε κληρικούς είναι δυνατόν.
255μ.χ συνεκλήθη τοπική σύνοδος αποκλειστικά για το θέμα του βαπτίσματος, γνωστή ως Εν Καρθαγένη. Απόφαση της συνόδου: Έξω της Εκκλησίας κανένας δεν δύναται να βαπτισθεί, επειδή είναι ένα της Ορθοδόξου Εκκλησίας το βάπτισμα.
258 μ.χ. συνεκλήθη τοπική σύνοδος στην Ικονία με έξαρχο τον Φιρμιλιανό Καισαρείας. Απόφαση της συνόδου: Καμιά Ιεροπραξία των αιρετικών να μην είναι δεκτή.
325 μ.χ. η 1η οικουμενική σύνοδος στον 190 Κανόνα βαπτίζει τους αιρετικούς Παυλιανιστάς.
Ο Μέγας Βασίλειος: στον 1ο Κανόνα του δέχεται το βάπτισμα των σχισματικών με την αναμύρωση ( χάριν των επισκόπων της Ασίας, δηλονότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου). Γιά τους αιρετικούς Εγκρατίτες ορίζει να βαπτισθούν εξ’ άπαντος, διότι ίδιον επινόησαν βάπτισμα, παραχαράξαντες την εν τω βαπτίσματι παράδοσιν.
Στον 47ο Κανόνα του ο Βασίλειος επιδιορθούμενος διατάσει κατηγορηματικά την ακρίβεια των Αποστολικών Κανόνων – εξ’ ‘απαντος βάπτισμα
381 μ.χ. η 2η οικουμενική σύνοδος στον 7ο Κανόνα δέχεται το βάπτισμα των αιρετικών Αρειανών και Μακεδονιανών διότι είχαν απαράλλαχτο τον Ορθόδοξο τύπο του βαπτίσματος. Τους αιρετικούς που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου, τους βάπτισαν ακινδύνως. (Ευνομιανούς – Μοντανιστάς – Σαββελιανούς).
451 μ.χ. η 4η οικουμενική σύνοδος στον 14ο Κανόνα ορίζει να βαπτίζονται οι αιρετικοί που παραχάραξαν τον Ορθόδοξο τύπο του Μυστηρίου.
691 μ.χ. η Πενθέκτη οικουμενική σύνοδος στον 2ο Κανόνα σφραγίζει τους Κανόνες του Μ. Βασιλείου και της τοπικής συνόδου Εν Καρθαγένη, δίνοντας τους πλέον κύρος Οικουμενικό και Αλάθητο.
Το 1755 μ.χ. συνεκλήθη Πανορθόδοξος σύνοδος για το θέμα του βαπτίσματος.
Απόφαση της συνόδου:
Τους δ’ εξ αυτών αβαπτίστως βαπτιζομένους ( σ.σ. χωρίς καταδύσεις) ως αβαπτίστους αποδεχόμεθα, προσερχομένους τη ορθοδόξω πίστει, κι ακινδύνως αυτούς βαπτίζομεν, κατά τους αποστολικούς και συνοδικούς κανόνας, οις αραρότως επιστηρίζεται η αγία του Χριστού και αποστολική και καθολική Εκκλησία, η κοινή μήτηρ πάντων ημών. Και επί ταύτη τη κοινή ημών διαγνώσει και αποφάνσει σφραγίζομεν τον Όρον ημών τούτο, ταις αποστολικαίς και συνοδικαίς διαταγαίς συνάδοντα, διαβεβαιούντες αυτόν δι’ ημετέρων υπογραφών. Εν έτει σωτηρίω αψνε’.
† Κύριλλος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης.
† Ματθαίος ελέω Θεού πάπας και πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και κριτής της Οικουμένης.
† Παρθένιος ελέω Θεού πατριάρχης της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης.

-Περιμενω τώρα να διαβάσω τους δικούς σας κανόνες που γράφουν οτι το ραντισμα ειναι εγκυρο βαπτισμα."

(το σχόλιο είναι αντιγραφή από σχόλιο στο ιστολόγιο Παιδαγωγός)

ΕΧΘΡΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

ΕΧΘΡΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

Λίγοι γνωρίζουν τήν στασιαστική ἐνέργεια κάποιων μοναχῶν, πρώην Ἐσφιγμενιτῶν, ἐνάντια στήν Μονή τῆς μετανοίας τους! Χρόνια πολλά ἐργαζόταν συνωμοσιακά γιά νά πετύχουν τήν ἀνάδειξη νέου “ἡγουμένου” τῆς ἀρεσκείας τους, ἀλλά εἰς μάτην... ἡ Παναγία φύλαξε τήν Μονή καί ἐπικράτησε εἰρήνη καί ὁμόνοια ἀνάμεσα στούς ἀδελφούς. Τά ζιζάνια ὅμως παρέμειναν ζιζάνια, συνεχίζοντας νά σπέρνουν τερατώδεις συκοφαντίες καί κάθε λογῆς διαβολές κατά τοῦ Ἡγουμένου καί πολλῶν ἀδελφῶν τους, ἀφοῦ γιά καιρό καί μέ περισσό ζῆλο περιφερόταν στά Ζηλωτικά Κελλιά  τῆς ἐρήμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιά τόν προσηλυτισμό ὑποστηρικτῶν.
  Τό πραγματικό πρόβλημά τους ἦταν ἡ γνήσια καί αὐστηρή γραμμή τοῦ Ἡγουμένου καί τῆς λοιπῆς ἀδελφότητος  γύρω ἀπό τά θέματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἠλεκτρονικοῦ σφραγίσματος, τήν ὁποία καί δέν ἐνστερνιζόταν. Ἡ χαλαρότητα καί ἡ χαυνότητα στά θέματα τῆς πίστεως δέν ἀγγίζει μόνον τούς μνημονεύοντες μοναχούς, ἀλλά καί μερίδα “ζηλωτῶν”, πού ἐλαφρά τῇ καρδία εἶναι ἕτοιμοι νά ἐνδώσουν καί νά προδώσουν τήν πίστης τους, ἕνεκα ποταπῶν ἀνταλλαγμάτων!

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΥ "ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ" ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

Τό Ἅγιον Ὄρος φημίζεται ἀπό αἰῶνες τώρα ὡς τό προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου κάθε φορά πού ἀπειλεῖται ἡ ἀκεραιότητα τῆς πίστεως ἐπεμβαίνει καταλυτικά καί ἐπαναφέρει τά πράγματα στήν θέση τους. Ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα πού φανερώνουν τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὅπως οἱ ἀνθενωτικοί ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ἐπί τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου, κατά τήν περίοδο τῆς Ἡσυχαστικῆς ἔριδος, μέ πρωτοστάτη τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, κατά τήν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας, καθώς καί ἐπί τοῦ κολλυβαδικοῦ ζητήματος, κ.ἄ. Θά περίμενε νά δεῖ κάποιος καί σήμερα παρόμοιες ἀντιδράσεις ἀπό τούς ἁγιορεῖτες Μοναχούς, νά μάχονται, νά ἀγωνίζονται, νά πάσχουν ἕνεκα τῆς πίστεώς τους, ἀδιαφορῶντας διά τούς κινδύνους πού πρόκειται νά ἀντιμετωπίσουν. 

Ἡ σημερινή πραγματικότητα ὅμως εἶναι διαφορετική! Οἱ σύγχρονοι ἁγιορεῖτες Μοναχοί δέν ἔχουν διάθεση νά ρισκάρουν τήν εὐδαιμονία καί τήν ἄνεσή τους, ἐξαιτίας τῆς Ὀρθόδοξης ὁμολογίας πού ἐκ τοῦ σχήματός τους καί μόνον εἶναι ὑποχρεωμένοι νά κάνουν. Ἄν καί βλέπουν καί ἀντιλαμβάνονται τήν σοβαρότητα τῆς καταστάσεως καί τό ποῦ ὁδηγεῖ, αὐτοί προφασίζονται προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις καί παραμένουν ἀμέτοχοι στόν κοινό ἀγῶνα τῆς ὁμολογίας. Χρησιμοποιοῦν κατά κόρον εὐχολόγια καί εἰρηνοποιούς λόγους, νομίζοντας πώς ἔτσι θά ξορκίσουν τό κακό· παρακάμπτοντας ἐντελῶς τήν θυσία καί τόν διωγμό ἕνεκα τῆς πίστεως, ὅπως γινόταν ἀνέκαθεν κατά τούς ἀγῶνες τῶν παλαιῶν μοναχῶν σέ καιρό αἱρέσεως. Νέοι καιροί νέα ἤθη!!!

Ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ Ζηλωτές Πατέρες, πού ἀκόμη καί σήμερα μετά ἀπό τόσες πιέσεις καί διωγμούς, στραβά κουτσά κρατοῦν ἀλώβητη τήν πίστη πού ὁρκίσθησαν νά φυλάττουν ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ. Ἄν καί σέ αὐτούς ὑπάρχουν ἀρκετές περιπτώσεις πού χωλαίνουν, ἐν τούτοις σέ γενικές γραμμές ἀντέχουν ἀκόμη καί ἀντιστέκονται στήν λαίλαπα τοῦ ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ, πού ἔχει κυριολεκτικά κατακυριεύσει τό Ἅγιον Ὄρος. Ἄς μή νομίζουν λοιπόν μερικοί ὅτι στό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχουν Μοναχοί ἐκ τῶν μνημονευόντων τόν “πατριάρχη”, πού τήν κατάλληλη στιγμή θά ἐπαναστατήσουν καί θά ἐπαναφέρουν τά πράγματα στόν σωστό δρόμο· ὄχι δέν ὑπάρχουν τέτοιοι! Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι δειλοί, λατρεύει τόν “πατριάρχη”, καί αὐτό φαίνεται ἀπό τίς ἐπισκέψεις του στό ἁγιώνυμο ὄρος, καθώς τρέχουν νά τόν ὑποδεχτοῦν καί νά τοῦ ψάλλουν τροπάρια καί ἐγκώμια, διά τό πόσο ὀρθοτομεῖ τόν Λόγον τῆς ἀληθείας... 

Πρίν λίγα χρόνια μάλιστα ἔγραψαν καί εἰδικά Ἀπολυτίκια διά τόν ἴδιο τόν Πάπα, τά ὁποῖα ἐψάλησαν κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν θρονική ἑορτή στό Φανάρι!!! Αὐτοί εἶναι οἱ ἁγιορεῖτες ἀδελφοί μου, ἀλλά τί περιμένουμε ὅταν πρότυπά τους εἶναι οἱ Παΐσιοι καί οἱ Πορφύριοι, πού πέθαναν κοινωνικοί μέχρι τέλους μέ τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ὄχι μιμούμενοι τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἔχυσαν τό αἷμα τους καί ὑπέστησαν μυρίους πειρασμούς καί διωγμούς γιά νά κρατήσουν τήν πίστη τους ἀκεραία. Πλανᾶται πλάνην οἰκτρά λοιπόν ὅποιος νομίζει πώς ἐνδιαφέρονται ἔστω καί ἐλάχιστα περί Οἰκουμενισμοῦ κ.τ.λ., καρφί δέν τούς καίγεται· ἐνδιαφέρονται μόνον γιά τά πακέτα τοῦ ΕΣΠΑ, τίς αὐτοκινητάρες τους, τίς Συνοδεῖες τους καί τό κοινωνικό τους προφίλ!!! Ξέχασα τά ταξιδάκια τους, γιά... προσκυνηματικούς φυσικά λόγους! 

Οἱ λόγοι τους ἐμπεριέχουν μιά ἀπέραντη ἀγαπολογία, πού δέν τήν ἐφαρμόζουν ὅμως στό ἐλάχιστο, ὅταν ἡ συζήτηση ἀφορᾶ τούς Ἐσφιγμενίτας καί λοιπούς Ζηλωτάς. Ἀκόμη καί οἱ αὐτοαποκαλούμενοι ἀντιοικουμενιστές μνημονεύοντες ἁγιορεῖτες πετᾶνε τήν χολή τους τῆς εὐκαιρίας δοθείσης ... δέν ἀνέχονται ἀπ' ὅτι φαίνεται νά τούς κλέβει ἄλλος τήν δόξα. Δι' αὐτό καί σέ κάθε εὐκαιρία προσπαθοῦν νά μειώσουν τήν ἀξία τοῦ ἀγῶνα τῶν Ζηλωτῶν μέ εἰρωνεῖες, χλευασμούς καί κάθε εἴδους ἀνοίκειους χαρακτηρισμούς. Καί τοῦτο διότι, ἡ παρουσία καί μόνον τῶν Ζηλωτῶν στό Ἅγιον Ὄρος ἀποτελεῖ ἔλεγχο γι' αὐτούς, καθώς ἀποκαλύπτει τήν ὁμολογιακή γυμνότητά τους.

Καμία λοιπόν πίστη δέν πρέπει νά ἔχουμε ὡς πρός τήν εἰλικρίνεια τῶν προθέσεών τους, καμιά ἐλπίδα ὅτι θά ἀνανήψουν! Μάρτυρας, ἡ συλλογή ὑπογραφῶν ἐνάντια στίς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης... ὅπου ἀπό τίς τριακόσιες ὑπογραφές πού μάζεψαν, ἔπειτα ἀπό μερικές ἡμέρες καί κατόπιν κάποιων λεκτικῶν ἀπειλῶν ἀπό τούς κρατοῦντες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔμειναν μία χούφτα, μετρημένοι στά δάκτυλα τοῦ ἑνός χεριοῦ! Ὁ ἀγῶνας τους τελείωσε ἄδοξα πρίν κἄν ἀρχίσει... Σέ αὐτούς ἁρμόζει τό ἁγιογραφικό χωρίον: “ὁ ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος καὶ δειλὸς τῇ καρδίᾳ πορευέσθω καὶ ἀποστραφήτω εἰς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ ἵνα μὴ δειλιάνῃ τὴν καρδίαν τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ὥσπερ ἡ αὐτοῦ”. Δευτ. 20. 8

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

   Σέ αὐτό τό κείμενο θά προσπαθήσω νά ἐκφράσω ὁρισμένες σκέψεις μου, ὅσον ἀφορᾶ τούς μνημονεύοντες πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τήν στάση τους ἀπέναντι στόν αἱρετικό Οἰκουμενισμό, ἀλλά καί τούς ἀντιδρῶντας σέ αὐτόν Ζηλωτῶν μοναχῶν. Αἰτία γι' αὐτό τό κείμενο εἶναι ἕνα βιβλίο τῆς Μονῆς Γρηγορίου τό ὁποῖο πραγματεύεται τούς διαχρονικούς ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ἐνάντια στίς αἱρέσεις. Σέ γενικές γραμμές εἶναι ἕνα καλογραμμένο βιβλίο μέ πλούσια ἱστοριογραφία καί ντοκουμέντα πού κάνουν τόν ἀναγνώστη μέτοχο σέ ἕνα εὐρύ φάσμα γνώσεων. Αὐτά ὡς πρός τά ἱστορικά γεγονότα πού πραγματεύεται τό βιβλίο. 

  Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι ἄλλο, καθώς προκαλεῖ σύγχυση σχετικά μέ τόν τρόπο πού μᾶς παροτρύνει νά ἀντισταθοῦμε στήν αἵρεση καί τούς ταγούς της. Σύγχυση προκαλεῖ ἐπίσης καί ἡ ἐκκλησιολογία του, ἀφοῦ ἀφήνει τόν ἀναγνώστη σέ ἀπορία γιά τό ποῖος εἶναι ἐκτός ἤ ἐντός ἐκκλησίας, ἕνεκα τοῦ τρόπου ἀντίδρασης πού προτείνει καί ὄχι μόνον. 

Πολλοί εἶναι αὐτοί πού λέγουν πώς μοναδικό ἔργο τῶν μοναχῶν πρέπει νά εἶναι ἀποκλειστικά ἡ προσευχή καί ἡ τήρηση ὅλων τῶν μοναχικῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ἡ ὑπακοή, ἡ νηστεία, ἡ νήψη τοῦ νοῦ κ.ἄ.. Οἱ μοναχοί, λέγουν, δέν πρέπει νά ἀσχολοῦνται μέ θέματα πού σχετίζονται μέ τίς αἱρέσεις καί γενικότερα μέ θέματα πίστεως, διότι οὕτως ἀποσπῶνται ἀπό τόν προορισμό τους, πού εἶναι ἡ ἕνωση μέ τόν Θεόν. 

Ἡ προάσπιση τῆς ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων ἀνατίθεται ἀποκλειστικά στούς ἐπισκόπους καί μόνον σ’ αὐτούς! Ἡ ἄποψη ὅμως αὐτή εὑρίσκει ἀντιθέτους τούς ἴδιους τούς μοναχούς, πού ἱστορικῶς εἶναι καταγεγραμμένο, πώς ὄχι μόνον δέν ἔμεναν ἀδρανεῖς, ἀλλά ἀντιθέτως πρωτοστατοῦσαν σέ κάθε ἀγῶνα ὑπέρ τῆς πίστεως. Τήν γνώμη αὐτή ἐπικροτοῦν ὄχι μόνον μοναχοί πού ἀντιστέκονται στήν λαίλαπα τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί μοναχοί συμβιβασμένοι μέ τούς τούς προεξάρχοντας αὐτῆς τῆς αἱρέσεως.  Αὐτό πού ἀδυνατοῦμε νά καταλάβωμε ὅμως εἶναι πώς ἐνῶ εἶναι τόσο καλοί γνῶστες τοῦ θέματος παραμένουν ἄπραγοι θεατές τῶν ἐξελίξεως, ἀφήνοντες ἀνενόχλητους τούς προεξάρχοντες τοῦ οἰκουμενισμοῦ νά ἐπιτελοῦν τό ἀνόσιο ἔργο τους! 

Οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι μοναχοί, τῶν ὁποίων τούς ἀγῶνες ἐπικαλοῦνται, δέν ἀρκέσθηκαν μόνον στήν διάγνωση τῆς ἀσθενείας, ἀλλά ἔσπευσαν καί νά τήν θεραπεύσουν μέ ἐκεῖνα τά φάρμακα πού ὁρίζουν οἱ ἱεροί κανόνες καί ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Πῶς θά μᾶς φαινόταν ἐάν βλέπαμε π.χ. τόν μέγα Ἀθανάσιον ἔπειτα ἀπό ὅλα ἐκεῖνα τά πολεμικά ἐναντίον τοῦ Ἀρείου συγγράμματα νά σπεύση νά συμπροσευχηθῆ μαζί του; Ἡ τόν ἅγιον πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Ἀλέξανδρον, τόν καί προκάτοχον τοῦ Ἀθανασίου, ὅταν τοῦ ζητήθηκε ἀπό τόν βασιλέα νά ἐπικοινωνήση μαζί μέ τόν Ἄρειο ἐκεῖνος νά ἀνταποκρινόταν θετικά; Ἀντιθέτως ἔγινε αἰτία διά μέσου τῆς εἰλικρινοῦς προσευχῆς νά διαρραγῆ ὁ Ἄρειος στόν ἀφεδρῶνα καί κακῶς νά ἀποβάλλη τήν ψυχή του.

 Σέ αὐτό τό σημεῖο προβάλλομε κριτική σέ ὅλους ἐκείνους πού ἀρκοῦνται σέ ἕναν ἐπιφανειακό ἔλεγχο διστάζοντες νά λάβουν πιό ἐνεργό στάση, σύμφωνη μέ αὐτή τῶν παλαιῶν μοναχῶν καί λοιπῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.  Αὐτό ἄλλωστε διδάσκουν καί οἱ προειρημένοι πατέρες τῆς Μονῆς, ἐπικαλούμενοι καί αὐτοί τά λόγια τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, γράφοντες: ΄΄Νά ἀποφεύγετε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅσους πιστεύουν φανερά τά ἀσεβῆ δόγματα. Νά φυλάσσετε δέ τούς ἑαυτούς σας ἀπό ὅσους νομίζουν ὅτι δέν πιστεύουν τά τοῦ Ἀρείου κοινωνοῦν ὅμως μέ τούς Ἀρειανούς. 

Ἰδιαιτέρως δέ, ἁρμόζει σέ μᾶς νά ἀποφεύγουμε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἐκείνους πού ἀποστρεφόμαστε τό φρόνημά τους. Ἐάν πάλι κάποιος προσποιεῖται ὅτι ὁμολογεῖ τήν ὀρθή πίστη, παρουσιάζεται ὅμως νά κοινωνῆ μέ τούς αἱρετικούς, αὐτόν νά τόν προτρέπετε νά ἀπέχη ἀπό μία τέτοια συνήθεια· καί ἄν μέν συμφωνῆ μαζί σας, νά τόν ἔχετε σάν ἀδελφό. Ἐάν ὅμως ἐπιμένη φιλόνεικα, νά τόν ἀποφεύγετε. Ἐφόσον συμπεριφέρεσθε μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά διατηρήσετε τήν πίστη σας καθαρή. Ἀλλά καί ἐκεῖνοι θά ὠφεληθοῦν βλέποντάς σας καί θά φοβηθοῦν, μήπως θεωρηθοῦν ὅτι εἶναι ἀσεβεῖς καί ἔχουν τά ἴδια φρονήματα μέ αὐτούς΄΄. 

 Ἀποροῦμε μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἐάν οἱ σημερινοί μοναχοί ἀνήκουν ἁπλῶς στήν κατηγορία τῶν ΄΄ἐπικοινωνούντων ἀδιαφόρως μέ τήν αἵρεση΄΄ καί δέν εἶναι αὐτοί οἱ ἴδιοι ταυτισμένοι μέ τήν ἴδια τήν αἵρεση, γιατί μετά ἀπό τόσα χρόνια ἀποστασίας δέν γνωρίζομε ποῦ νά τούς κατατάξωμε. Οἱ μοναχοί αὐτοί μέ ἀδιαφορία ἐπικοινωνοῦν μέ τούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους, πού καί αὐτοί μέ τήν σειράς τους μνημονεύουν, συμπροσεύχονται καί ἐνίοτε συλλειτουργοῦν μέ ὅλους τούς κατεγνωσμένους αἱρετικούς, ἀλλά καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους! Πάντες ἔχουν συμφυρθῆ, μέ ἀποτέλεσμα ἀκόμη καί οἱ πλέον εὐλαβεῖς ἐξ αὐτῶν νά συλλαμβάνονται φρονοῦντες ἀντορθόδοξα πιστεύω. Ποῖος ἄραγε εἶναι πιό κοντά στόν Χριστό, ὁ ἐν γνώσει αἱρετικός ἤ ὁ ἀδιάφορος χριστιανός καί δή ὅ μοναχός; Ἀλλά μήπως καί αὐτοί οἱ οἰκουμενιστές δέν εἶναι κατεγνωσμένοι, ἀφοῦ κατεγνωσμένος θεωρεῖται ὄχι μόνον ὁ ἀπό τήν Ἐκκλησία συνοδικῶς καταδικασμένος, ἀλλά καί αὐτός πού ἁπλῶς ἔχει ἐλεγχθῆ ἀπό τούς Πατέρες γραπτῶς ἤ προφορικῶς καί δέν μετανόησε. «Ἐάν κάποιοι ἀποστατήσουν (μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων), ἀπό τόν ἐπίσκοπόν τους, ὄχι διά κάποιο ἔγκλημα, ἀλλά διά λόγους αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἔχει καταγνωσθεῖ ἀπό Σύνοδον ἤ ἀπό ἁγίων Πατέρων, αὐτοί ἄς εἶναι κάθε τιμῆς ἄξιοι».

 Εἶναι σίγουρο πώς ἐάν οἱ σημερινοί ἁγιορεῖτες πατέρες ζοῦσαν στήν ἐποχή τῶν προσπαθειῶν τῶν αὐτοκρατόρων πρός ἕνωση μετά τῶν παπικῶν, οὗτοι θά τασσόταν στό πλευρό αὐτῶν, χρησιμοποιῶντας ὅλα αὐτά τά ἀνίερα καί ἀνιαρά ἐπιχειρήματα πού ἀκοῦμε σήμερα ἀπό τά στόματά τους, γιά τούς ἀποτειχισμένους ἀντιοικουμενιστές. Τό πρόβλημα μέ τούς μοναχούς αὐτούς εἶναι πρωτίστως ἡ ἀδιαφορία τους γιά τό πρόβλημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ· μένουν τελείως ἀνενόχλητοι ἐνῷ ὑβρίζεται ἡ πίστη! Ἀντιθέτως μάλιστα διακρίνονται μέ τήν μαχητικότητά τους γιά τό πώς θά κάνουν τούς πάντες ὁμοίους των, προτρέποντες τούς ἀντιοικουμενιστές νά ὑποταχθοῦν στούς λατινόφρονες ἐπισκόπους. Νά ὅμως ποιά εἶναι ἡ θέση τῶν παλαιῶν ἀνθενωτικῶν; Ἄς ἀκούσωμε τόν Γεννάδιο Σχολάριο: ΄΄Ὅποιος θά μνημονεύση τόν πάπα ἤ θά ἔχη ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αὐτούς πού τόν μνημονεύουν ἤ θά συμβουλεύση ἤ θά παραινέση κάποιον νά μνημονεύση, θά τόν θεωρήσω ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ ἁγία καί μεγάλη Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἐξέτασε τό λατινικό δόγμα καί καταδίκασε ὅσους τό πίστεψαν, τόν Βέκκο δηλαδή καί τούς ὁμόφρονές του.΄΄ Τί λέγουν ὅμως οἱ σημερινοί μοναχοί;

 Κανείς νά μήν διακόψη τό μνημόσυνο καί τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν πατριάρχη, ἔστω καί ἄν αὐτός κηρύττει αἱρετικές διδασκαλίες, γιατί θά βρεθῆ ἐκτός Ἐκκλησίας!!! Ἐδῶ γίνεται πλέον φανερό ποιές πρέπει νά εἶναι οἱ θέσεις μας ἀπέναντι σέ ὅλους αὐτούς τούς ἁγιορεῖτες πού μᾶς παρακινοῦν δῆθεν ἀπό ἐνδιαφέρον γιά νά προσκολληθοῦμε μέ τούς λατινόφρονες πνευματικούς τους ταγούς. Ὁ Γεννάδιος ἀρνήθηκε νά συμμετάσχη στόν διάλογο πού τόν κάλεσε ὁ Βασιλέας, διότι θεώρησε πώς καλεῖται αὐτός καί οἱ ὁμόφρονες ὀρθόδοξοι νά ἐπικυρώσουν ἁπλῶς τίς ἀποφάσεις πού εἶχαν ἤδη ληφθεῖ ἀπό τήν πολιτεία. Ἕνας τέτοιος διάλογος εἶναι ἐντελῶς μάταιος ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις του εἶναι προειλημμένες! ΄΄... Ἐάν ἡ σύναξις αὐτή γίνεται γιά νά ληφθῆ ἡ συγκατάθεσις τῶν ἐκκλησιαστικῶν γιά τήν ἕνωσι πού ἔκανε ἤδη ἡ πολιτεία -ἀλίμονο! αὐτό εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό- τότε ἀφῆστε με, μή μέ πειράζετε...΄΄. 

Ὁ Γεννάδιος τόνισε ἐπίσης καί τήν σημασία τοῦ μνημοσύνου, ἐπικαλούμενος τήν γνώμην τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου, πού ἀναφέρει πώς αὐτῶν πού ἀποστρεφόμεθα τό φρόνημα θά πρέπη νά ἀποστρεφόμεθα καί τήν κοινωνία. Κατ’ αὐτόν δέν εἶναι ΄΄ μικρό πρᾶγμα τό μνημόσυνο τοῦ πάπα ἤ ὁποιουδήποτε ἐπισκόπου. Ἄλλωστε, ἡ πνευματική κοινωνία τῶν ὁμοδόξων καί ἡ τελεία ὑποταγή πρός τούς γνησίους ποιμένες ἐκφράζεται μέ τό μνημόσυνο...'   Τό μνημόσυνο δηλαδή κατά τόν προειρημένο Πατέρα δέν εἶναι κάτι χωρίς ἰδιαίτερη σημασία καί δέν βλάπτει αὐτόν πού μνημονεύει αἱρετικό ἐπίσκοπο, ὅπως προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ἀνεπιτυχῶς οἱ νεοαγιορεῖτες μοναχοί, ἀλλά σαφέστατα δηλώνει τήν ἄμεση κοινωνία καί ὑποταγή μέ αὐτόν πού μνημονεύεται, στήν προκειμένη περίπτωση τούς συγχρόνους λατινόφρονας ἐπισκόπους! Ἡ βλάβη δηλαδή εἶναι ἄμεση καί ὁ μολυσμός ἀπολύτως βέβαιος ἀπό τήν μνημόνευση οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων. Στήν συνέχεια λέγει κάτι τό συνταρακτικό! Ἡ μνημόνευση αὐτή τοῦ Πάπα καθιστᾶ αἱρετική καί τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἐφόσον αὐτός ἀποδέχεται διαφορετικά πιστεύω ἀπό τά δικά μας καί ἐμεῖς τόν ἀποδεχόμαστε διά τοῦ μνημοσύνου ὡς κοινωνικό.

 ΄΄Μή γένοιτο νά κάνω αἱρετική τήν ἐκκλησία μου, τήν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων, δεχόμενος τό μνημόσυνο τοῦ πάπα, ἐφόσον ὁμολογεῖ καί πιστεύει ἐκεῖνα, γιά τά ὁποῖα δέν τόν δέχεται ἡ ἐκκλησία μας. Ὅποιος λοιπόν ὁμολογήση, ὅτι ὁ πάπας ὀρθοτομεῖ τώρα τόν λόγο τῆς ἀληθείας, ὁμολογεῖ ὅτι οἱ δικοί μας πρόγονοι εἶναι αἱρετικοί.΄΄ Δυστυχῶς σήμερα πάντες οἱ κοινωνικοί μέ τούς ἁγιορεῖτες ἐπίσκοποι ὁμολογοῦν, ὅτι ἡ παπική ΄΄ἐκκλησία΄΄ ἀποτελεῖ μέρος τῆς μίας Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί μαζί μέ τούς ὀρθοδόξους τούς δύο πνεύμονες αὐτῆς! Ἡ ὁμολογία τους αὐτή κατά τόν Γεννάδιο κατατάσσει ὅλους τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας πού πίστευαν, ἀγωνίσθηκαν καί ἔδρασαν ἐνάντια στόν παπισμό αἱρετικούς. Αὐτό καί μόνο τόν ἔκανε χωρίς ἐνδοιασμούς νά ἀποφανθῆ πώς θά εἶναι ΄΄...ὁπωσδήποτε πάντοτε ἀκοινώνητος πρός τόν πάπα καί ὅσους ἔχουν ἐκκλησιαστική κοινωνία μ ’ αὐτόν, ὅπως οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νά μιμούμεθα τήν εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δέν ἔχομε τήν ἁγιωσύνη καί τήν σοφία τους.΄΄

 Τό τελευταῖο μᾶς θυμίζει κάποιους πού ὑποκριτικά μᾶς προτρέπουν νά μνημονεύσωμε τούς ἀμνημονεύτους οἰκουμενιστάς, προφασιζόμενοι πώς εἴμαστε ἐλλιπεῖς στήν ἀρετή καί ἁγιότητα, στερούμενοι ἔτσι τό δικαίωμα νά ἐκφέρωμε ἀσφαλῆ γνώμη ἐπάνω σέ ἐκκλησιαστικά θέματα. Αὐτά λέγουν, μόνο οἱ ΄΄ἅγιοι΄΄ τά ἀγγίζουν! Παρά τήν ἐλλιπῆ ὅμως ἁγιότητά τους, ὅπως αὐτοί οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, ἁρπάζουν τό δικαίωμα τοῦ λέγειν καί μᾶς προτρέπουν νά πράξωμε αὐτό πού οἱ ἅγιοι ἀπεχθάνονται· δηλαδή τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἀμετανοήτους αἱρετικούς! Ἐλάχιστοι φυσικά ἄκουσαν τίς προτροπές τοῦ Γενναδίου καί ἀπεῖχαν τῆς κοινωνίας μέ τούς τότε λατινόφρονας, φθάνοντας μάλιστα αὐτοί οἱ ὀλίγοι σέ σημεῖο νά θεωροῦν τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰδωλολατρικό καί συναγωγή τῶν ἰουδαίων, ἀποφεύγοντες ἀκόμη καί τήν ἐκεῖ εἴσοδο γιά νά μήν μιανθοῦν. Αὐτό γιά τούς σημερινούς ἁγιορείτας εἶναι τυφλός φανατισμός ἀνάρμοστος γιά ἕναν χριστιανό καί δή μοναχό!

 Εἶναι ἀξιοσημείωτο πώς σήμερα πολλοί μοναχοί καί δή ἁγιορεῖτες, πού πιστεύουν περί τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Ἁγίας Σοφίας στόν ἑλληνισμό μετά τήν ἀνακατάληψη τῆς Πόλεως (σύμφωνα πάντα μέ κάποιους θρύλους), νά ἀδιαφοροῦν γιά τό τί φρόνημα θά ἐπικρατῆ ἐκείνη τήν ἐποχή, ἀλλά τελείως ἀπερίσκεπτα δηλώνουν ἐκ τῶν προτέρων τήν τελεία πίστη τους στόν ἀναμενόμενο πατριάρχη καί βασιλέα! Γιά αὐτούς δέν ἔστησε ὁ Χριστός τήν Ἐκκλησία του ἐπάνω στήν ὁμολογία τοῦ Πέτρου, ἀλλά στίς πέτρες καί τούς τοίχους ἑνός ναοῦ, τῆς Ἁγίας Σοφίας!!! Αὐτοί πού κατέχουν τά κτίρια καί τούς ναούς, αὐτοί εἶναι κάτοχοι καί τοῦ τίτλου τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἄς μᾶς ἀπαντήσουν ὅμως στό ἐξῆς ἐρώτημα: Διατί μετά τήν ἐνθρόνιση ὀρθοδόξου Πατριάρχου οἱ ὀρθόδοξοι ἐγκαινίασαν πάλι τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας, θεωροῦντες αὐτόν ὡς μολυσμένον; 

Τί ἦταν αὐτό πού ἔδιωξε τήν Θεία Χάρη; Ἐάν ἀλλάξη ἡ σημερινή κατάσταση ὅπου ἐπικρατοῦν οἱ αἱρετικοί οἰκουμενιστές θά προβοῦν ἄραγε καί αὐτοί σέ ἀνάλογα ἐγκαίνια τῶν ναῶν πού κατεῖχαν οἱ οἰκουμενιστές, γιά νά φύγη ὁ μολυσμός; Δυστυχῶς αὐτή εἶναι σήμερα ἡ ἀνωτέρα ἐκκλησιολογική συνείδηση πού διακατέχει τούς συγχρόνους ἁγιορεῖτες μοναχούς σέ ἀντίθεση μέ τούς παλαιούς ἐκείνους ἀνθενωτικούς ὀρθοδόξους πού στερέωναν ἀλλοῦ τήν πίστη τους! Οἱ σημερινοί ἁγιορεῖτες δέν βλέπουν κανέναν μολυσμό καί κανέναν ψυχικό κίνδυνο ἀπό τήν συναναστροφή καί ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία, ὄχι μόνον μαζί μέ τούς ψευδορθοδόξους οἰκουμενιστές, ἀλλά καί μέ κάθε εἴδους αἱρετικούς! Ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία τῶν ἁγιορειτῶν μέ ὅλες τίς αἱρέσεις πού ἐπικρατοῦν σήμερα παγκοσμίως εἶναι ἀπολύτως σαφής, ἀφοῦ αὐτή γίνεται διά μέσου τῶν οἰκουμενιστῶν μέσα ἀπό τό Π.Σ.Ε., καί ἀπό τίς διάφορες συμπροσευχές καί συλλείτουργα πού διοργανώνονται ἀπό τά γνωστά κέντρα τῆς παγκοσμιοποίησης. Πολλοί εἶναι μάλιστα οἱ ἁγιορεῖτες πού φανερά ἀποδέχονται τήν σωτηριώδη Θεία Χάρη σέ ὅλο αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων! Δυστυχῶς σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος μπορεῖ ὁ καθένας νά πιστεύη ὅτι θέλει καί νά τό κηρύττη ἀφόβως χωρίς συνέπειες, ἀρκεῖ οἱ ἀπόψεις του νά μήν εἶναι φιλοζηλωτικές καί ἀντιοικουμενιστικές! 

Εἶναι φοβερό... ὁ ἱερός αὐτός τόπος ἀπό προπύργιο ἀγώνων ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας κατήντησε ἐφαλτήριο ὑπερασπίσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν προεξαρχόντων αὐτῆς. Πουθενά ἀλλοῦ δέν θά δοῦμε νά στηρίζεται τό ὄνομα τοῦ αἱρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου μέ τόσο ζῆλο ὅσο στό Ἅγιον Ὄρος , παρά τίς συνεχεῖς παρεκτροπές του σέ θέματα πίστεως, καί πουθενά ἀλλοῦ στόν κόσμο δέν θά δοῦμε νά διώκεται μέ τόσο μένος ὁ ἀντιοικουμενισμός καί ἡ ἐλευθερία σκέψης ὅπως στό ἁγιώνυμο Ὄρος! Τρέμουν ἀπό τόν φόβο τους ὅσοι μοναχοί δέν συμφωνοῦν μέ τήν στάση τοῦ πατριάρχου καί τῶν συνοδοιπόρων του, ἀρκούμενοι νά ἐκφράσουν τήν γνώμη τους μόνον σέ κλειστό κύκλο, μεταξύ τῶν ὀλιγοστῶν ὁμοφρόνων τους. 

Ἡ μόνη λύση γιά νά παραμείνουν στό Ὄρος ἀνέγγιχτοι καί χωρίς συνέπειες εἶναι ἡ ἔνοχη σιωπή καί ἡ συμπόρευση μέ τήν κακοδοξία! Οἱ ''μεγάλοι'' μάλιστα Γεροντᾶδες προβάλλουν τήν σιωπή αὐτήν σάν διάκριση, ἐπικαλύπτοντες ἔτσι τήν δική τους ἀνανδρία καί ἀδράνεια μέ τό πέπλο τῆς ἀρετῆς. Οἱ διωγμοί βεβαίως αὐτοί ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων μοναχῶν γιά θέματα πίστεως δέν εἶναι πάντα ἀπροκάλυπτοι, ἀλλά ἔχουν μανδύα νομιμότητος.

 Ἔτσι θά δοῦμε κάποιους νά διώκονται ἀπό τά σπίτια τους ἐπειδή δέν εἶχαν τά κατάλληλα ἔγγραφα διαμονῆς, ἄλλοι διότι δέν ἦταν ἐγγεγραμμένοι στά λεγόμενα μοναχολόγια τῶν Μονῶν· μία δηλαδή γραφειοκρατική ἀνωμαλία πού οἱ ἴδιοι οἱ διῶκτες ἐσκεμμένως προεκάλεσαν γιά νά ἐπικαλοῦνται ἀργότερα τήν ἐπιβολή τῆς τάξης. Ὁποία ὑποκρισία!!! Λέγομε ὑποκρισία, διότι αὐτοί οἱ ἴδιοι προεκάλεσαν αὐτό τό γραφειοκρατικό χάος, ἀρνούμενοι ἐπί σειρά ἐτῶν, ὑπακούοντας στίς διαταγές τοῦ αἱρεσιάρχου πατριάρχου, νά ἐγγράψουν στά μοναχολόγια ὅλους τούς ἀντιρρησίες ἀντιοικουμενιστές μοναχούς.

 Ἡ ὑποτέλεια τῶν σημερινῶν μοναχῶν στήν αἵρεση καί ὁ φόβος πού τούς διακατέχει δέν ἔχει προηγούμενο στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία. Ποτέ δέν ὑπῆρξαν πιό φοβισμένοι μοναχοί, ἀρνούμενοι ἕνεκα τοῦ φόβου, νά ἀρθρώσουν τόν παραμικρό ἀντίλογο στά φερέφωνα τῆς παγκοσμιοποίησης καί τοῦ αἱρετικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ἀντιθέτως πολλοί ἀπό αὐτούς συντάσσονται πλήρως μέ τά ἀφεντικά τους καί ἐξελίσσονται σέ μεγαλύτερους διῶκτες ἀπ' ὅτι ἐντέλλονται νά εἶναι, γιά νά δείξουν ἁπλῶς πόσο πειθήνιοι εἶναι. Τά ὀφέλη φυσικά ἀπό μία τέτοια συγκατάβαση εἶναι μεγάλα γιά τούς ὑποστέλλοντας τήν σημαίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, μοναχούς· εἰρηνική διαβίωση στό Ἅγιον Ὄρος σέ ἄνετο οἴκημα, πολυτελές αὐτοκίνητο, ἄριστες κοινωνικές σχέσεις καί πληθώρα πνευματικῶν τέκνων, καθώς, νά μήν τό ξεχνᾶμε, καί ἄφθονο... χρῆμα! Τί ἄλλο νά ὀνειρευτῆ κάποιος Γέροντας πού εὐελπιστεῖ νά ἐγκαταβιώση εἰρηνικά σήμερα στό Ἅγιον Ὄρος! 

Ποῖος ἄραγε θά μποροῦσε νά διαταράξη αὐτήν τήν εὐδαιμονία τους; Τό πρόβλημα γιά τούς ''ἡσυχάζοντας'' καί ''εἰρηνεύοντας'' αὐτούς ἁγιορείτας μοναχούς εἶναι ἡ ταραχή καί ἡ ἀναστάτωση πού ἐπέρχεται, ὅταν κάποιοι ἄλλοι μοναχοί ὑψώνουν φωνή καί διαμαρτύρονται γιά τά κακῶς πεπραγμένα τοῦ πατριάρχου καί τῶν συνδαιτυμόνων του (τίς προδοσίες)· καί αὐτοί δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς Ζηλωτές καί λοιπούς ἀντιοικουμενιστές Πατέρες. Διά τόν λόγον αὐτόν ἀντιμετωπίζονται σάν ταραξίες, σάν μαῦρα πρόβατα. Τρέμουν ἀπό τήν ἀγωνία τους μήπως κοντά στά ξερά καοῦν καί τά χλωρά· μήπως χάσουν τήν πολυπόθητη ἡσυχία καί ἄνεσή τους ἐξαιτίας τῶν ἀνωμαλιῶν πού προκαλοῦν οἱ ἀντιοικουμενιστές. Δυστυχῶς στόν ἀντίλογό τους μέ τούς ἀντιοικουμενιστές οἱ χλιαροί ἁγιορεῖτες ἀντιπαραβάλλουν ὄχι κατηγορίες πού ἀφοροῦν ζητήματα πίστεως, ἀλλά ἀναλώνονται σέ οὐτιδανές καί ποταπές κατηγορίες πού ἀφοροῦν προσωπικά ἐλαττώματα καί ἐλλείψεις τῶν ἀντιπάλων τους.

 Ἡ ἀδυναμία αὐτή τῶν μνημονευόντων μοναχῶν νά ἀντεπεξέλθουν σέ μιά σοβαρή ἐπιχειρηματολογική ἀντιπαράθεση μέ τούς πραγματικούς ἀντιοικουμενιστές τούς καθιστᾶ πιό ἀτέγκτους, σκληρούς καί ἀδιαλλάκτους ἀπέναντί τους. Χρησιμοποιοῦν πλέον ὄχι τόν διάλογο σάν μέσο, ἀλλά τήν καταστολή καί τήν βία, ὅπου μέ τήν συνδρομή τῆς ἀστυνομίας ἀπελαύνουν καί διώκουν ὅλους τούς ἀντιρρησίες πού ἔχουν τήν τόλμη νά ἐκφράζουν ἀφόβως τά ὀρθόδοξα πιστεύω τους. 

Οἱ μνημονεύοντες ὅμως μοναχοί δέν μποροῦν νά τό ἀνεχθοῦν αὐτό (τήν παρρησία), διότι τούς ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα στά μάτια τῶν λαϊκῶν πνευματικῶν τους τέκνων, ἐπιλέγοντες ἔτσι νά ἄρουν τό σκάνδαλο ἀπό τό μέσον χρησιμοποιοῦντες κάθε θεμιτό καί ἀθέμιτο μέσον· τό ψεῦδος, τήν ὑποκρισία, τήν συκοφαντία, ἐνίοτε τήν βία κ.ἄ. Δέν θά βρεῖτε πουθενά στό Ἅγιον Ὄρος μοναχό πού νά σᾶς ἀπαντήση μέ εἰλικρίνεια στίς ἀπορίες σας σχετικά μέ τό πρόβλημα τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά πάντες θά ἀναφερθοῦν σέ αὐτό σάν νά συνέβη σέ κάποια ἄλλη ἐποχή, σέ ἕναν ἄλλον τόπο, μακριά ἀπό αὐτούς!!!

 Τό πρόβλημα λέγουν, δέν εἶναι δικό τους, αὐτοί εἶναι τά θύματα πού ἀναγκάζονται νά ὑπακούουν χωρίς ἀντίλογο· πάντα οἱ μεγάλοι φταῖνε καί ὅλες οἱ εὐθύνες εἶναι δικές τους. Γενικά οἱ δικαιολογίες πού χρησιμοποιοῦν γιά νά δικαιολογήσουν τήν ἀπραξία τους εἶναι ἀσυνάρτητες χωρίς κανέναν λογικό εἱρμό· φάσκουν καί ἀντιφάσκουν, ἀδιαφορῶντας γιά τήν ἠθική ὑπόσταση τῶν λεγομένων τους. Κάθε συνομιλία μαζί τους εἶναι μία ἀπογοήτευση... χαμένα λόγια καί χρόνος!!! Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πωρωθεῖ ὄχι ἀπό κάποια ἰδεολογία ἤ πίστη, ἀλλά ἀπό τήν εὐμάρεια καί τήν καλοπέραση τοῦ ταπεινοῦ τους σαρκίου.

ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ

Μιά νέα δοξασία ἔχει ξεκινήσει στό Ἅγιον Ὄρος τά τελευταῖα χρόνια μεταξύ κάποιων πρώην “ζηλωτῶν” Πατέρων, ὅπου κηρύττουν πώς ἡ πραγματική Ἐκκλησία εὑρίσκεται ὄχι στούς πιστούς πού ἀκολουθοῦν τό παλαιό ἑορτολόγιο καί δέν ἔχουν οὐδεμία κοινωνία μέ τήν αἵρεση, ἀλλά στό πατριαρχεῖο Κων/λεως καί στούς σύν αὐτῷ κοινωνικούς! Ἡ θεία Χάρις εἶναι διάσπαρτη σέ ὅλους αὐτούς, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐνεργά μέλη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐφ' ὅσον δέν κατεδικάστηκαν διά καθαιρέσεως ἀπό κάποια Ὀρθόδοξη Σύνοδο!

 Διά τά Μυστήρια τῶν Παλαιοημερολογιτῶν λέγουν πώς εἶναι καί αὐτά ὑπαρκτά, ἄν καί βρίσκονται σέ κατάσταση σχίσματος (ἀπό ποῖον;), ἀλλά παραμένουν εἰσέτι ἄκριτοι! Θεωροῦν ὅτι ὅλες οἱ χειροτονίες τους εἶναι ἀντικανονικές καί ἡ μόνη πηγή ἄντλησης κανονικῶν χειροτονιῶν εἶναι αὐτή τοῦ αἱρετικοῦ πατριαρχείου πού ἀνήκουν. Τό τελευταῖο μάλιστα διάστημα λυσσωδῶς καί μέ κάθε τρόπο διακηρύττουν τίς δοξασίες τους αὐτές, μήπως καί ἁλιεύσουν κανέναν ἀγανακτισμένο ἀπό τήν κακόδοξη πορεία τοῦ πατριάρχου. 

Ἡ πολεμική τους ὅμως δέν ἐξαντλεῖται μέχρι ἐδῶ, ἀλλά στοχεύει κυρίως σ' αὐτήν καθ' αὐτήν τήν συγκρότηση Συνόδων ἀπό τούς ἀποτειχισμένους Παλαιοημερολογίτας, δυνατότητα τήν ὁποία ἀρνοῦνται ἀσυζητητί. Γιά νά γίνουν μάλιστα πιό πειστικοί χρησιμοποιοῦν κυρίως τό συνηθισμένο ἐπιχείρημα τῶν διεσπασμένων Συνόδων καί τῶν διχονοιῶν ἀνάμεσα στούς γνησίους Ὀρθοδόξους. Λές καί χρειάζεται κάποια Σύνοδος, γιά νά ὑπάρξει διχόνοια ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους!

 Πάντως αὐτοί ἑστιάζουν ἐκεῖ τήν πηγή ὅλων τῶν κακῶν... καί ὄχι στήν ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς παιδείας πού στεροῦνται ὅλοι οἱ ἡγέτες τῶν ΓΟΧ. Πράγματι τούς λείπει αὐτή ἡ παιδεία καί κυρίως ἡ σοβαρότητα (αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο), ἀλλά μήπως καί τά παλαιά χρόνια ἦταν ὅλοι τους σοβαροί; Πάντοτε οἱ λίγοι ἔκαναν τήν διαφορά, καί αὐτούς τούς λίγους ἀναζητοῦμε καί ἐμεῖς σήμερα! Πέραν τούτου, θά δοῦμε αὐτούς τούς νεόκοπους “θεολόγους” ἁγιορείτας Πατέρας ρητορικά νά εἶναι πραγματικοί καταπέλτες ἐναντίον τοῦ πατριάρχου καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στήν πράξη ὅμως τά κάνουν θάλασσα! Παραχώρηση, παραχώρηση ἔφθασαν χωρίς νά τό καταλάβουν (;) σέ πλήρη κοινωνία μέ τούς νεοημερολογίτες, ἀφοῦ οἱ λεγόμενοι ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς τους, χρησιμοποιοῦν καί τά δύο ἑορτολόγια ταυτοχρόνως, καί κυρίως ἐξυπηρετοῦν Μυστηριακά ὅλα τά παλαιά τους πνευματοπαίδια πού παραμένουν κοινωνικά... μέ ὅποιον βροῦν! 

Ἡ κατάσταση αὐτή δέν εἶναι πανομοιότυπη σέ ὅλους, ἀλλά ὅλοι τους εἶναι μουρνταρεμένοι μέχρι τόν λαιμό! Ἀλλά καί ἡ σχέση τους μέ τούς ὑπολοίπους ἁγιορείτας αντιοικουμενιστάς πού “ἔκοψαν” τό μνημόσυνο τοῦ πατριάρχη εἶναι κάπως περίεργη, ἐνῶ ἔχουν πλήρη ἐπικοινωνία μαζί τους μέ τήν προϋπόθεση τῆς κοινῆς πίστης, οἱ ἄλλοι παρουσιάζονται νά ἀπειλοῦν ὅτι θά κόψουν τό μνημόσυνο, πού ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν ἤδη κόψει ἄν δέν λάβει ὀρθόδοξη θέση ἡ Ἱερά Κοινότητα!!!   

 Τό ἀστεῖο στήν ὑπόθεση αὐτή εἶναι ὅτι κάποιοι ἀπό τούς πρώην ζηλωτές πού ἀνήκουν στήν ὁμάδα αὐτή, διά κοινῆς ὁμολογίας ὑπογράφουν ἔγγραφο πού γνωστοποιεῖ τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου τους, ἕνα μνημόσυνο πού στήν πραγματικότητα τό ἔκοψαν πρίν εἴκοσι καί βάλε χρόνια! Ἔτσι γιά νά γίνεται ντόρος... Μέ τά ψέματα δυστυχῶς δέν θά πᾶμε μπροστά! Ἄν καί πληροφοροῦμαι γιά τά σχετικά πρόσωπα, ἀκόμη δέν ἔχω καταλάβει τελικά, ἐάν δέν μνημονεύουν καί ἐπικοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστές, ἤ ναί καί σέ ποῖον βαθμό. Δέν ἔχουν ξεκάθαρο λόγο καί αὐτό πρέπει νά μᾶς βάλει σέ ὑποψίες διά τίς πραγματικές τους προθέσεις. 

  Αὐτό ὅμως πού μέ ἀνησυχεῖ περισσότερο εἶναι, ὅτι πολλοί πιστοί τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου τά ἀγνοοῦν ὅλα αὐτά καί παρασυρόμενοι τούς ἀντιμετωπίζουν ὡς Ζηλωτάς καί πραγματικούς ἀντιοικουμενιστές, τούς ὄντας προωθητές ἑνός ἰδιόρρυθμου Οἰκουμενισμοῦ πού θεωρεῖ πηγή Χάριτος καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τήν αἵρεση! Θά ἐπανέλθω σύντομα ἐπί τοῦ θέματος!

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ "ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ" ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

  Πολύς λόγος γίνεται τελευταῖα γιά τήν κίνηση τῶν λεγομένων "ἀντιοικουμενιστῶν" στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἀρκετοί μοναχοί ἀντιδροῦν διά μέσῳ συλλογῆς ὑπογραφῶν ἐνάντια στά οἰκουμενιστικά ἀνοίγματα τοῦ πατριάρχου τους. Ἡ ἀπαράδεκτη συμπεριφορά τοῦ κ. Βαρθολομαίου δικαίως ὁδήγησε τούς ἁγιορείτας αὐτούς Πατέρας νά ἀντιδράσουν στηλιτεύοντας τόν πνευματικόν τους ἡγέτη μέ τήν κατηγορία τῆς αἱρέσεως καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς Πανθρησκείας!

  Ἔχουμε χάσει τόν ἀριθμό ἀπό τίς προηγούμενες συλλογές ὑπογραφῶν, διά τό ἴδιο θέμα πού ἐνήργησαν καί κατά τό παρελθόν οἱ ἀντιδρῶντες Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους!  Δεκάδες ὑπογραφές χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα, ὄχι διότι ἀπευθύνονται σέ "ὦτα μή ἀκουόντων", ἀλλά κυρίως λόγῳ τῆς ἔλλειψης κοινῆς ἀγωνιστικῆς θελήσεως ἀπό τούς ἴδιους τούς ἀντιδρῶντας, ἀκόμη καί ἀπό τούς ὑποκινητάς τῶν τοιούτων συλλογῶν ὑπογραφῶν! Ἕνας ἄλλος ἐξίσου σοβαρός λόγος ἀποτυχίας ὅλων αὐτῶν τῶν κινήσεων εἶναι καί ἡ ἔλλειψη κοινοῦ φρονήματος!!! Ποῖος θά πίστευε πώς αὐτοί πού ἀντιδροῦν ἐνάντια στήν παναίρεση ἔχουν διαφορετική γνώμη μεταξύ τους περί ἀντιμετωπίσεώς της! 

Ἕκαστος ἔχει τό δικό του σκεπτικό καί αὐτοσχεδιάζει... σέ ἕνα ὅμως εἶναι ὅλοι σύμφωνοι καί συμπαγεῖς: Στό ὅτι δέν πρέπει ποτέ μά ποτέ νά χωρισθοῦν ἀπό τήν αἵρεση καί ἀπό  τούς πνευματικούς ἡγέτες αὐτῆς! Ὁ λόγος; Ὁ φόβος μήπως καί βρεθοῦν ἐκτός "ἐκκλησίας"!!! Δι' αὐτό καί στίς προτάσεις τους συνεχῶς κηρύττουν, πώς μόνον διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχου πρέπει νά γίνει καί ὄχι διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας, μέ αὐτόν καί τούς λοιπούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστάς. Ἀδυνατῶ νά καταλάβω, ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἐπισκόπου δέν συνιστᾶ ἐπικοινωνία, καί πῶς τόσο αὐθαίρετα διαχωρίζουν αὐτά τά δύο ἀλληλένδετα καί ἀδιαχώριστα πράγματα; 

Καταλαβαίνω τούς φόβους τους... πού δέν εἶναι μήπως βγοῦν ἐκτός ἐκκλησίας, ὅπως προφασίζονται, ἀλλά μήπως ὑποστοῦν  παρομοίους διωγμούς, ὅπως ἡ Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου καί οἱ λοιποί Ζηλωτές Πατέρες, πού ἐδῶ καί δεκαετίες ὑφίστανται διαφόρους πιέσεις καί διωγμούς, ὄχι μόνον ἀπό τούς ζηλωτάς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά καί ἀπό τούς δῆθεν ἀντιοικουμενιστάς! Αὐτούς δηλαδή πού μαζεύουν ὑπογραφές ἐναντίον τοῦ πατριάρχου! Ἄν κάποιες στιγμές κατά τό παρελθόν πλησίασαν τούς πραγματικούς Ζηλωτές, ἦταν ὄχι γιά νά συναγωνιστοῦν μαζί στόν κοινόν ἀγῶνα, ἀλλά διά νά τούς ἀφομοιώσουν στό δικό τους φρόνημα. Νά τούς κάνουν δηλαδή στήν οὐσία, κοινωνικούς μέ τόν αἱρετικόν  πατριάρχη!!!

 Εἶναι περιττόν νά ἀναφέρω, ἄν καί σέ πολλούς θά φανεῖ ἀπίστευτο, πώς πολλοί ἐξ αὐτῶν εἶναι σφόδρα, σφόδρα "Βαρθολομαιϊκοί", καί τρέχουν σέ κάθε εὐκαιρία νά τόν ὑποδεχτοῦν καί νά τοῦ ψάλλουν ἐγκώμια, ὅπως, ὅτι "ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας" κ.τ.λ.. Κατά τ' ἄλλα μαζεύουν ὑπογραφές ἐναντίον του... διά λόγους πίστεως! Δέν γνωρίζω, εἶναι νά γελᾶ κανείς ἤ νά κλαίει μέ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, πού μέ αὐτήν τήν παράλογη τακτική τους μόνον κακό κάνουν, ἀφοῦ δίνουν τό χείριστο παράδειγμα στόν ἁπλό λαό καί τόν καθιστοῦν ὅμοιον μέ αὐτούς, δηλαδή μαλθακούς καί ἀδιαφόρους, ἐφ' ὅσον ἔχουν τήν πεπλανεμένη ἐντύπωση πώς κάποια παλληκάρια ἀγωνίζονται γι' αὐτούς ἐκεῖ στό Ἅγιον Ὄρος! Γι' αὐτό καί ὅλες αὐτές οἱ μισοτελειωμένες κινήσεις τους μᾶς βάζουν σέ σοβαρές ὑποψίες, ὅτι κάτι κρύβουν στό πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ τους, ἀφοῦ ὅπως γνωρίζομε καί ἀπό τήν Πολιτική, προβοκάτορες ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν παντοῦ καί πάντα.

 Φυσικά δέν λέω ὅτι οἱ πάντες εἶναι μυημένοι, καλό ὅμως εἶναι νά φυλαγόμαστε ἀπό ὅλους. Ἡ ἀγωνιστικότητα καί    ἀποφασιστικότητα τους πάντως εἶναι χαρακτηριστική καί θά μείνει στήν ἱστορία... ἀπό τούς τριακόσιους πού ὑπέγραψαν ἔμειναν μιά χούφτα, οἱ ὑπόλοιποι ἐλάκησαν! Μόνο οἱ ὑπογραφές τους ἔμειναν νά αἰωροῦνται στό στερέωμα, ὡς ἀνάμνηση τῆς πάλαι ποτέ ὁμολογίας τους, παράδειγμα γιά τίς ἑπόμενες γενεές τῶν μοναχῶν πού θά προσπαθήσουν καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους νά φορέσουν τόν στέφανον τῆς “ὁμολογίας”.

 Καί ἡ κοροϊδία ἀνακυκλώνεται καί διαχρονικά ἐπεκτείνεται ἐπ' ἀόριστον, ὅσο θά ὑπάρχουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους καί ποιότητος ἀντιστάσεις πρός τήν αἵρεση. Τό θέμα ὅμως εἶναι, ὅτι δέν σηκώνουν καί κουβέντα! Ἡ στάση τους λένε εἶναι ἁγιοπατερική, δηλαδή μᾶς λένε ὅτι κατά τούς παλαιούς καιρούς, ὅταν προέκυπταν αἱρέσεις, οἱ θεοφόροι πατέρες ἀντιστεκόταν στούς αἱρετικούς μέ τόν τρόπο πού καί αὐτοί οἱ ἴδιοι ἀντιστέκωνται. Ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων ὅμως βλέπουμε, ὅτι καμία αἵρεση τοῦ παρελθόντος δέν μπόρεσε νά ἐπιβιώσει μέχρι σήμερα, σέ βαθμό ὥστε νά βλάπτει τήν Ἐκκλησία καίρια, καί κυρίως ἐκ τῶν ἔσω, ὅπως συμβαίνει σήμερα. Ἄρα εἶναι φανερό ὅτι ἡ μέθοδος τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἦταν διαφορετική καί δι' αὐτό καί ἔφερε ἀποτελέσματα ριζικά, σέ σχέση μέ τούς σημερινούς "ἀντιοικουμενιστές" πού ἀπό τήν μιά ἀπειλοῦν καί ἐλέγχουν τούς ὑπαιτίους τῆς αἱρέσεως καί ἀπό τήν ἄλλη τούς λιβανίζουν!

 Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας δέν ἦταν μέ τό ἕνα πόδι στήν αἵρεση καί μέ τό ἄλλο στήν ὁμολογία, ἀλλά ἔκοβαν ἀμέσως μετά πρώτης καί δευτέρας νουθεσίας ἀπό τήν κοινωνία τῶν αἱρετικῶν, οὔτε κατανάλωναν τόν χρόνον τους σέ ἀτελείωτους χαρτοπολέμους ὅπως οἱ σημερινοί ἁγιορεῖτες. Οἱ Πατέρες ἐξαφάνιζαν τίς αἱρέσεις ὅσον τό δυνατόν γρηγορότερα καί δέν τίς ἄφηναν νά αὐξηθοῦν ἀνενόχλητες ὅπως σήμερα, σέ σημεῖο πού εἶναι πλέον ἀδύνατον νά  κατασταλοῦν, μέ τό τιμόνι μάλιστα τῆς "ἀντίστασης" στά χέρια τῶν σημερινῶν ἁγιορειτῶν.

 Εἶναι σάν νά βάζουμε τόν λύκο νά φυλάει τό κοπάδι. Πότε ἄλλοτε ἀκούσθηκε, αὐτό πού ἔχει γίνει καραμέλα στά χείλη τῶν "ἀντιοικουμενιστῶν", πώς πολεμᾶνε τούς αἱρετικούς πού βρίσκονται ἐντός ἐκκλησίας, δεκαετίες τώρα καί δέν λένε νά τελειώσουν. Τό παράδειγμα τῶν Πατέρων εἶναι τό ἐξῆς:  Ἀμέσως μετά τήν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, συγκροτοῦσαν Συνόδους καί διά τῶν ἀποφάσεών τους ἀπεμάκρυναν ἄμεσα τούς αἱρετικούς. Ἡ αἵρεση μπορεῖ νά συνεχιζόταν ἐπί χρόνια ἤ καί ἑκατονταετίες, ἀλλά ὄχι μέσα στήν Ἐκκλησία, ὁ καθένας τραβοῦσε τόν δρόμο του, ἔστω καί ἄν οἱ κόντρες συνεχιζόταν ἐπί πολύ. Παράδειγμα οἱ Μονοφυσῖτες, οἱ Παπικοί κ.ἄλ.. 

  Οἱ σύγχρονοι ὅμως “ὁμολογηταί”, τούς ἀφήνουν, πότε νά βαρεθοῦν νά φύγουν μόνοι τους! Περισσότερο θεωροῦν τόν πατριάρχη ἐντός ἐκκλησίας παρά τούς ἴδιους τούς ἑαυτούς τους... Ὁ ἄνθρωπος πού ἔριξε τήν ἐκκλησία τους μέσα στήν αἵρεση ὅσο κανείς ἐκ τῶν προκατόχων του, αὐτός ἔχει τήν ἐξουσία νά βγάλει κάποιον μέ τίς ἀποφάσεις του ἐκτός Αὐτῆς! Νά γιατί τρέμουν τίς καθαιρέσεις του ὅσο τίποτε ἄλλο!!! Νά γιατί στό ἄκουσμα κάποιας ποινῆς κάθονται σοῦζα μπροστά του σάν στρατιωτάκια. Τέτοιους “Ὁμολογητάς” μόνον συμμάχους θά πρέπει νά τούς θεωρεῖ καί ὄχι ἀντιπάλους του! Αὐτή ἐν ὀλίγοις εἶναι ἡ κατάσταση μέ τούς δῆθεν ἀντιοικουμενιστάς πού στήν πραγματικότητα ἀγωνίζονται ὄχι γιά τήν καταστολή τῆς αἱρέσεως, ἀλλά διά τόν καθησυχασμό τῶν πνευματικῶν τους τέκνων ἔξω στόν κόσμο. Ὅλα πᾶνε καλά, οἱ φρουροί εἶναι ἄγρυπνοι...

ΑΝΥΠΟΣΤΑΣΤΟΝ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ;

Εὐρέθημεν εἰς τήν δυσάρεστον θέση νά ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα θέμα ὅπου πραγματικά οἱ περισσότεροι προσπαθοῦν νά ἀποφύγουν καί νά τό σκεφθοῦν ἀκόμη! Καί τοῦτο διότι ἀποτελεῖ τόν σημαντικότερον εἰσαγωγικόν παράγοντα διά τήν σωτηρίαν τῶν πιστῶν, πού ὅμως πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι τόν στεροῦνται. Ὁ παράγων αὐτός ὀνομάζεται ΒΑΠΤΙΣΜΑ. Στίς ἡμέρες μας βιοῦμε ἕνα τραγικό φαινόμενο∙ στό σύνολον σχεδόν τῶν κληρικῶν τῆς κρατικῆς «ἐκκλησίας» τοῦ νέου ἡμερολογίου (ἐλάχιστες εἶναι οἱ ἐξαιρέσεις), ἔχει ἐπιβληθῇ διά μέσου τῶν Ἱερατικῶν Σχολῶν ἕνας νέος τύπος βαπτίσματος ἐντελῶς ξένος καί ἀλλοιωμένος ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πατροπαραδότου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι δύσκολο νά τό διαπιστώσῃ κάποιος, ἀρκεῖ νά ἐπισκεφθῇ μίαν νεοημερολογιτικήν ἐκκλησία κατά τήν ὥρα πού τελεῖται κάποια «βάπτιση». Θά διαπιστώσῃ ὅτι ὁ τρόπος «βαπτίσεως» γίνεται μέ τήν λεγομένην ´´ἐπίχυσιν´´ καί ὄχι διά τῶν τριῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων∙ δηλαδή ὁ «ἱερεύς» δέν βυθίζει τόν βαπτιζόμενον πλήρως ἐντός τοῦ ὕδατος ἀπό μία φορά σέ κάθε ἐπίκλησιν τῶν Θείων Ὀνομάτων, ἀλλά διά τῆς μιᾶς χειρός του λαμβάνει ὕδωρ ἐκ τῆς κολυμβήθρας καί τό ἐπιχύνει ἐπί τῆς κεφαλῆς, χωρίς ὁ «βαπτιζόμενος» κατ΄αὐτόν τόν τρόπον νά ἐπικαλύπτεται ὅλος ἐκ τοῦ ὕδατος.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα ὀλίγο  πιό διεξοδικά, ἄν τό καί παρόν πόνημα δέν ἀποτελεῖ ´´πραγματεία´´, ἀλλά ἕνα μήνυμα πρός τά ἀφελῆ θύματα πού ἀκολουθοῦν ἀνεξετάστως τήν καινοτόμον νεωτεριστική κρατική «ἐκκλησία» τοῦ νέου ἡμερολογίου.

Ψευδοβάπτισις βρέφους μέ τά ροῦχα του μέσα σέ τάπερ!!!
 

Τό πραγματικό Βάπτισμα τελεῖται μόνον μέσα στήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ὄχι σέ ὅποια δήποτε ἄλλη Αἵρεσιν, Σχίσμα ἤ Παρασυναγωγήν. Τό Βάπτισμα εἶναι ἀποδεκτόν μόνον ὅταν τηρεῖ  τρεῖς προυποθέσεις: α) Τάς τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις εἰς τό ὕδωρ τοῦ βαπτιζομένου. β) Τήν ἐπίκλησιν ἑκάστου Ὀνόματος τῆς Παναγίας Τριάδος σέ κάθε μία κατάδυσιν, δηλαδή στήν πρώτη κατάδυσιν ἐκφωνεῖ τό Ὄνομα τοῦ Πατρός, στήν δευτέρα τοῦ Υἱοῦ καί στήν τρίτη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. γ) Νά συνυπάρχῃ σέ ὅλα αὐτά ἀκραιφής καί ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη. Ἐάν ἕνα ἐξ αὐτῶν τῶν τριῶν συσταστικῶν τοῦ Βαπτισματος λείπει, τό Βάπτισμα δέν ἀποβαίνει ἁπλῶς ἐλειπές ἀλλά ἐντελῶς ἄκυρο καί ἀπόβλητο!
 

Ὑπάρχει ἄραγε κάποιος πού νά θεωρῇ αὐτό τό ΄΄βάπτισμα΄΄ ¨ως ἔγκυρο;

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδέχεται ἄλλο βἀπτισμα πάρεξ τοῦ ἰδικοῦ της στηριζόμενη στό Εὐαγγελικόν χωρίον «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα»^[1]. Πρῶτοι αὐτοί οἱ Ἀποστολικοί κανόνες μέ τό ἀπαρασάλευτο κῦρος τους καί γνησιότητά τους ἐπιβεβαιώνουν εἰς τήν πράξιν μέσα ἀπό τόν πρωταρχικό βίο τῆς Ἐκκλησίας τήν πίστιν εἰς ἕνα καί μόνον βάπτισμα, ἀποβάλλοντες ἀσυζητητί κάθε ἄλλο ἐξάμβλωμα πού διεκδικοῦσε τό αὐτό κῦρος μετά τοῦ Ἀποστολικοῦ Βαπτίσματος. Διά τόν λόγον αὐτόν ἐντέλλονται μέ τόν πλέον αὐστηρόν τρόπον (μέ ἀπειλήν καθαιρέσεως) τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους ἐάν κάποιος ἀπ΄ αὐτούς ἀναγνωρίζει τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν καί κυρίως τό «βάπτισμά» των∙ «Ἐπίσκοπον, ἢ πρεσβύτερον, αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γὰρ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;»^[2].

Στήν ἑρμηνείαν τοῦ Ἀποστολικοῦ αὐτοῦ Κανόνος ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά ἀποστρέφονται τούς αἱρετικούς, καί τάς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δέ αὐτοί, οἱ αἱρετικοί δηλ. πρέπει νά ἐλέγχωνται καί νά νουθετῶνται ἀπό τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καί ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην των. Διά τοῦτο ὁ παρών Κανών διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῇ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἤ τήν παρ΄ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νά καθαιρεθῇ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον; ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὀ πιστός μέ τόν ἄπιστον; Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται τά παρά τῶν αἱρετικῶν, ἤ τά ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καί αὐτοί, ἤ τό ὀλιγότερον δέν ἔχουσι προθυμίαν νά ἐλευθερώνουν αὐτούς ἀπό τήν κακοδοξίαν των. Οἱ γάρ συνευδοκοῦντες εἰς τάς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νά ἐλέγξουσιν αὐτούς διά νά παραιτήσουν τήν κακόδοξον καί πεπλανημένην των αἵρεσιν;» ^[3].

Εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ παρόντος Κανόνος ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ὡς γνήσιος συνεχιστής τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως συντάσεται πλήρως μέ τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Κανόνος, ὅσον ἀφορᾷ τήν ἀπόρριψιν τοῦ ψευδοβαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, φέρων δέ σέ παραλληλισμόν  καί ἑτέρας μαρτυρίας ἀποδεικνύων  τήν ἁρμονίαν αὐτῶν. Γράφει λοιπόν: «Διά τοῦτο καί ὁ ἱερομάρτυς Κυπριανός ὁ χρηματίσας Καρχηδόνος Ἐπίσκοπος, καί ὅλη ἡ περί αὐτόν σύνοδος τῶν ὀγδοήκοντα τεσσάρων Ἐπισκόπων, ἡ ἐν Καρχηδόνι συγκροτηθεῖσα, ἀκολουθοῦντες τόν παρόντα Ἀποστολικόν Κανόνα τόν ἀποβάλλοντα τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἁπλῶς, ἀλλά καί εἰς τόν ξη΄. Ἀποστολικόν, τόν λέγοντα, ὅτι οἱ παρά τῶν αἱρετικῶν βαπτισθέντες, δέν εἶναι δυνατόν, ταὐτόν εἰπεῖν, ἀδύνατον εἶναι νά ᾖναι οὔτε Χριστιανοί, οὔτε κληρικοί, ἀκολουθοῦντες λέγω, εἰς τούς Κανόνας τούτους, Κανόνα ἐξέθεντο, διά τοῦ ὁποίου ἀποβάλλουσι τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν ὁμοῦ...»^[4]. Καί συνεχίζει σχολιάζων τά τῆς Συνόδου αὐτῆς: «´´Εἰ γάρ φησι, μία εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, καί ἕν εἶναι τό ἀληθές Βάπτισμα, πῶς ἠμπορεῖ νά ᾖναι ἀληθές Βάπτισμα τό τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν, εἰς καιρόν ὁποῦ αὐτοί δέν εἶναι μέσα εἰς τήν Καθολικήν ἐκκλησίαν, ἀλλ΄ ἐξεκόπησαν ἀπό αὐτήν διά τῆς αἱρέσεως;´´ Εἰ δέ ἀληθές εἶναι τό Βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν, ἀληθές δέ εἶναι καί τό τῆς ὀρθοδόξου καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας, λοιπόν δέν εἶναι ἕν βάπτισμα, καθώς ὁ Παῦλος βοᾷ, ἀλλά δύω, ´´ὅπερ ἀτοπώτατον´´. Προσθέτουσι δέ καί τοῦτο, ὅτι ἡ γνώμη αὕτη, τό νά μή δέχωνται τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, δέν εἶναι καινούρια καί πρόσφατος ἰδική τους, ἀλλά παλαιά, καί ἀπό τούς προγενεστέρους αὐτῶν δεδοκιμασμένη... Συμφώνως μέ τόν ἅγιον Κυπριανόν καί τήν περί αὐτόν Σύνοδον, καί Φιρμιλιανός ὁ χρηματίσας ἔξαρχος τῆς ἐν Ἰκονίῳ συνόδου, ὅν ὁ μέγας Βασίλειος ἐν τῷ α΄. Κανόνι αὐτοῦ ἰδικόν του ὀνομάζει, ὡς Ἐπίσκοπον ὄντα Καισαρείας, ἀκυροῖ καί ἀποβάλλει τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν». Ἀναφερόμενος δέ καί εἰς τάς μαρτυρίας ἑτέρων ἁγίων λέγει: «Λέγει δέ καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ὁμιλ. εἰς τό ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος) ἄς μή σέ γελάσουν, ὦ ἀκροατά, τά τῶν αἱρετικῶν συστήματα∙ βάπτισμα γάρ ἔχουσιν, ἀλλ΄ οὐ φώτισμα, καί βαπτίζονται μέν κατά τό σῶμα, κατά δέ τήν ψυχήν δέν φωτίζονται∙ Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Λέων ἐν τῇ πρός Νικήταν ἐπιστολῇ, ´´οὐδείς αἱρετικός, λέγει, ἁγιασμόν παρέχει διά τῶν μυστηρίων´´. Ὁ δέ Ἀμβρόσιος ἐν τῷ περί τῶν κατηχουμένων, ´´τό τῶν δυσσεβῶν βάπτισμα, λέγει, οὐχ ἁγιάζει´´»^[5].

Φωτογραφία Ὀρθοδόξου Βαπτίσματος.

Μόνον μέ τάς τρεῖς καταδύσεις μπορεῖ νά θεωρηθῇ τό Βάπτισμα ὡς ἔγκυρον. Ὁ βαπτιζόμενος δηλαδή πρέπει νά καλύπτεται ὁλόκληρος ἀπό τό ὕδωρ.

Ὁ δέ ΜΖ΄ Ἀποστολικός Κανών ὑπό τοῦ ἰδίου πνεύματος κινούμενος μᾶς λέγει τά ἑξῆς: «Ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, τὸν κατὰ ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα ἐὰν ἄνωθεν βαπτίσῃ ἢ τὸν μεμολυσμένον παρὰ τῶν ἀσεβῶν ἐὰν μὴ βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τὸν σταυρόν καὶ τὸν τοῦ Κυρίου θάνατον, καὶ μὴ διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων». Βλέπουμε λοιπόν ξεκάθαρα νά διαχωρίζῃ τό βάπτισμα σέ ἀληθές καί ψευδές, νά τιμωρῇ τόν Ἐπίσκοπον καί τόν Πρεσβύτερον ὅπου δέν κάνει διάκρισιν μεταξύ τῶν δύο βαπτισμάτων διότι ἔτσι περιγελᾷ τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί τό θάνατον τοῦ Κυρίου μας καί ἀναιρεῖ τήν διάκρισιν  ἱερέων καί ψευδοϊερέων. Εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ παρόντος Κανόνος ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Ἕνα Βάπτισμα εἶναι τό παραδιδόμενον εἰς ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τόσον άπό τόν Κύριόν μας, ὅσον καί ἀπό τούς Θείους ἀποστόλους, καί ἁγίους Πατέρας, ἐπειδή καί ἕνας ἐστάθη ὁ σταυρός καί ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, εἰς τῶν ὁποίων τόν τύπον τό βάπτισμα γίνεται...  ὅποιος ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος δέν ἤθελε βαπτίσῃ μέ τό τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας βάπτισμα τόν μεμολυσμένον, ἤτοι βαπτισθέντα παρά τῶν ἀσεβῶν, ἤγουν τῶν αἰρετικῶν, ἄς καθαίρεται, ἐπειδή καί περιπαίζῃ τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, νομίζωντας κακῶς καί σφαλερῶς, ὅτι τό μεμολυσμένον καί συγχαμερόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι τύπος τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον δέν εἶναι, καί διά τοῦτο ἀποδέχεται αὐτό, καί ἔχει ἴσον μέ τό βάπτισμα τῶν Ὀρθοδόξων. Καί πρός τοῦτοις, ἐπειδή καί δέν διακρίνει τούς ἀληθεῖς ἱερεῖς τῶν Ὀρθοδόξων, ἀπό τούς ψευδεῖς ἰερεῖς τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ΄ ἐξίσου καί τούς δύο ἀληθεῖς ἀποδέχεται. Οὔτε γάρ τό μυσαρόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν κάμνει Χριστιανούς ἀληθεῖς τούς εἰς αὐτό βαπτιζομένους, οὔτε ἡ χειροτονία αὐτῶν κάμνει ἀληθεῖς ἱερεῖς τούς χειροτονουμένους, κατά τόν ξη΄ Ἀποστολικόν...»^[6]

Ἰδού πώς ἀποφαίνεται στήν ἑρμηνείαν τοῦ ξη΄. Ἀποστολικοῦ ὁ Ζωναρᾶς:  «οὔτε γάρ βάπτισμα αἱρετικῶν δύναταί τινα ποιῆσαι Χριστιανόν, οὔτε χειροτονία τούτων κληρικόν ἐργάσοιτο ἄν. Τούς οὖν παρά τῶν αἱρετικῶν χειροτονηθέντας αὖθις χειροτονῆσθαι, ἀκίνδυνον»^[7].

Ἀλλά καί ὁ Ἀριστηνός μετά τῶν ἀνιέρων κατατάσσει τούς κληρικούς ἐκείνους ὅπου ἀναγνωρίζουν ὡς ἔγκυρον τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν^[8].

Τήν πίστιν αὐτήν τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ὄχι ἁπλῶς νά ἐπιβεβαιώσῃ ἀλλά νά καταστήσῃ ἀπαρέγκλιτον δόγμα καί ἡ δευτέρα Οἰκουμενική Σύνοδος, συμπληρώνοντας τό Σύμβολον τῆς Πίστεως μέ τό τελευταῖον ἄρθρον του «ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

Ψευδοβάπτισμα νεοημερολογιτῶν σέ λεκάνη!!!

   Περί τῶν τριῶν καταδύσεων καί ἀναδύσεων.

Ἀπαραίτητες ὅπως εἴπαμε καί πρίν εἶναι οἱ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις τοῦ βαπτιζομένου εἰς τό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας καθώς τοῦτο διατάσσει ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό τούς Ἀποστολικούς ἀκομη χρόνους μέχρι καί σήμερα νά τηρῆται ἀπαρεγκλίτως. Τό σύνολον τῶν ἁγίων Πατέρων ἀλλά καί τῶν ἁγίων Συνόδων τό αὐτό φρονούσαν  καί ἔπραττον καί αὐτό ἄφησαν σέ μᾶς ὡς παρακαταθήκη ἀπαραβίαστον.

Δυστυχῶς ὄχι μόνον οἱ νεοφώτιστοι, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ ἱερεῖς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου πού ΄΄βαπτίζουν΄΄ τούς προσερχομένους ἔχουν ΄΄βαπτισθεῖ΄΄ ὁμοιοτρόπως, καθώς αὐτή  ἡ δυτικότροπη τακτική ὑπάρχει ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες στήν πατρίδα μας.

                                     Κανών Ν΄.

Εἴ τις ‘Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, μή τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλ΄ ἕν βάπτισμα, τό εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γάρ εἶπεν ὁ Κύριος, εἰς τόν θάνατόν μου βαπτίσατε∙ ἀλλά, πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Τρία βαπτίσματα, ἑρμηνεύει ὁ Ζωναρᾶς, ἐνταῦθα τάς τρεῖς καταδύσεις φησίν ὁ Κανών, ἐν μιᾷ μυήσει, ἤτοι ἐν ἑνί βαπτίσματι. Ὥστε τόν βαπτίζοντα ἑκάστη τῶν καταδύσεων ἕν τῆς Τριάδος ἐπιλέγειν ὄνομα. Τό γάρ καταδύειν τόν βαπτιζόμενον εἰς τήν ἱεράν κολυμβήθραν, καί εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου τήν μίαν ἐπιφημίζειν κατάδυσιν, ἀσεβές ἐστι∙ καί οὕτω καί ὀ βαπτίζων, καθαιρεθήσεται.^[9]

Συνεχίζεται.

---

[1] Ἐφεσ. 4, 5.

[2] ΜϚ΄.  Ἀποστολοκός Κανών.

[3] Ἱ. Πηδάλιον,  σ. 51-54, Ἔκδοσις Ἀστέρος, 1990, Ἀθῆναι.

[4] Αυτόθι, σ. 51.

[5] Αὐτόθι, σ. 52-53.

[6] Ἱ. Πηδάλιον, σ. 55-58 .

[7] Σύνταγμα Κανόνων, Ῥάλλη & Πότλη, Τόμ. 2ος, σ. 87, Ἐν Ἀθήνησιν, 1852.

[8] Αὐτόθι, σ. 61.

[9]  Σύνταγμα Κανόνων, Τόμος 2ος  σ.66,  

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ" μέρος 4ον

28) “Δείξε μου τάς εικόνες πού προσκυνᾶς διά νά σοῦ πῶ τί πίστη ἔχεις”

Συνεχίζων διά τῆς διαστρεβλωτικῆς του γραφίδος ὁ εἰκονομάχος συγγραφεύς ἀποφαίνεται τά ἑξῆς:

«Τιμοῦμε καί σεβόμαστε ἐξίσου τίς εἰκόνες καί τά Εὐαγγέλια. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει πώς οἱ ἁγιογράφοι εἶναι ἑρμηνευτές τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ ἁγιογράφοι, σύμφωνα μέ τό Μέγα Βασίλειο, εἶναι ἴσοι μέ τούς Εὐαγγελιστές. Τό Εὐαγγέλιο κηρύσσεται τόσο μέ τό γραπτό καί τόν προφορικό λόγο, ὅσο καί μέ εἰκόνες. Ἡ εἰκονογραφία εἶναι ἡ ἀπεικόνιση τῆς Γραφῆς. Καί ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου μπορεῖ νά διαστρεβλωθεῖ ὄχι μόνο μέ τίς γραπτές καί προφορικές λέξεις, ἀλλά καί μέ τίς εἰκόνες. Ἄρα λοιπόν, ἡ αἵρεση μπορεῖ νά διδάσκεται ὄχι μόνο μέ κείμενα καί μέ κήρυγμα, ἀλλά καί μέ λανθασμένες εἰκόνες».

Ἡ τακτική τοῦ στιγματισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ΄΄προνόμιον΄΄ ὄχι μόνον τῶν σημερινῶν ἀρνητῶν τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀλλά καί τῶν παλαιῶν εἰκονομάχων, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀναθεμάτιζαν τούς πιστούς ὡς δῆθεν παρερμηνευτάς τῶν Γραφῶν!  Ἄς ἀκούσουν ὅμως τοῦ Παροιμιαστοῦ πού λέγει: «παγίς ἰσχυρά ἀνδρί τά ἴδια χείλη, καί ἁλίσκεται ῥήμασιν ἰδίου στόματος».[1] Δηλαδή εἶναι παγίδα ἰσχυρά  διά κάποιον ἀπρόσεκτον τά ἴδια του τά λόγια, καθώς ἐπιάσθη διὰ τῶν λόγων τοῦ στόματός του. Τό ἴδιον βεβαίως ἔπαθαν καί οἱ σημερινοί πολέμιοι τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Τήν ἀπάντησιν εἰς αὐτούς, ἀλλά καί εἰς ὁρισμένους σημερινούς ὁμόφρονάς των, τήν ἔχει δώσῃ διαχρονικῶς ὁ Πατριάρχης καί Ἔξαρχος τῆς  Ζ΄ Συνόδου, Ταράσιος: «ὁ Παστιλλᾶς (εἰκονομάχος ἐπίσκοπος) ἔλεγε. πανάγιε δέσποτα τούς παρερμηνεύοντας καί ἐπιβούλους τῆς Θείας Γραφῆς ἀνάθεμα (ἐννοῶντας τούς Ὀρθοδόξους). Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης εἶπεν. ἀλλ’ ἐπέστρεψεν ὁ πόνος αὐτοῦ ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ»![2] Τό «γάρ Ἀνάθεμα, ὅ αὐτοί ἐλοιδόρησαν, ἐν αὐτοῖς μένει εἰς τόν αἰῶνα».[3]  Ὁ νοῶν νοείτω!!!

Καί συνεχίζει:

«Ἔτσι λοιπόν, ὑπάρχουν εἰκόνες ὅπου δέν πρέπει νά ἀποδίδουμε τιμή, ὅπως ὑπάρχουν καί εὐαγγέλια πού δέν τά ἐμπιστευόμαστε. Οἱ ὀρθόδοξοι δέν τιμοῦν ἀδιάκριτα ἁπλῶς ὁποιαδήποτε εἰκόνα, ἀλλά μόνον αὐτές πού βρίσκονται σέ συμφωνία μέ τούς δογματικούς καί λειτουργικούς σκοπούς τῆς εἰκονογραφίας. Δέν εἶναι ὀρθόδοξος ὅποιος προσκυνᾷ ἀντορθόδοξες εἰκόνες, ὅπως δέν εἶναι ὀρθόδοξος ὅποιος ἀποδέχεται ἀντορθόδοξα δόγματα. Γι’ αὐτό ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός εἶπε: “Δεῖξε μου τίς εἰκόνες πού προσκυνᾷς γιά νά σού πῶ τί πίστης ἔχεις”».

   Εἴμαστε ἀπολύτως σύμφωνοι μέ ὅλα αὐτά!!! Ὀρθῶς λέγει ὁ συγγραφεύς, ὅτι  «Δέν εἶναι ὀρθόδοξος ὅποιος προσκυνᾶ ἀντορθόδοξες εἰκόνες». Διατί ὅμως ὁ ἴδιος καί οἱ ὁμόφρονές μέ αὐτόν προσκυνοῦν τήν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ τάς Μαίας καί τά λουτρά, ὅπου κηρύττει τό δόγμα τοῦ Νεστορίου;  Πῶς μπορεῖ μία εἰκόνα ὅπου ὑβρίζει τήν Θεοτόκον καί παρουσιάζει τόν Χριστόν ὡς ψιλόν ἄνθρωπον καί ὄχι Θεάνθρωπον νά εἶναι ἀποδεκτή  ἀπ’  αὐτούς; Τήν ἀπάντησιν τήν δίνουν οἱ ἴδιοι: “Δεῖξε μου τίς εἰκόνες πού προσκυνᾶς γιά νά σοῦ πῶ τί πίστη ἔχεις”!

 

29) Περί τοῦ ὅτι, δῆθεν ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος διδάσκει τόν πολυθεϊσμό, τόν Ἀρειανισμόν καί τό Φιλιόκβε

  «Ὅταν τό Ἅγιον Πνεῦμα ζωγραφίζεται ἀνάμεσα στόν Πατέρα καί στόν Υἱό (ἐξαιτίας τῆς δυτικῆς προέλευσης τῆς σύνθεσης), ἡ εἰκόνα διδάσκει ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ ἐξίσου, κάνει δηλαδή μιά εἰκονική ἀναπαράσταση τῆς αἵρεσης τοῦ Φιλιόκβε. Σέ ὁρισμένες τέτοιες εἰκόνες στή Δύση, ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός φυσοῦν ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλο καί μέ τήν πνοή τούς σχηματίζουν τό Πνεῦμα μέ τή μορφή περιστερᾶς ἀνάμεσά τους. Γιά παράδειγμα “Ἡ Ἁγία Τριάδα” τοῦ δέκατου πέμπτου αἰῶνα στό σχολεῖο τῆς Ἀβινιόν, τό φορητό ἱερό στό Μωρίσιους (1150)».

Ἡ κατηγορία, ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος διδάσκει τό Φιλιόκβε εἶναι τό ὀλιγότερον ἀστεία∙ τοὐναντίον μᾶλλον συμβαίνει!!! Δυστυχῶς ὅμως αὐτό ἀποτελεῖ καθημερινόν ἀναμάσημα τῶν εἰκονομαχούντων! Ὅπως λοιπόν εἴπομεν ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι ὄχι μόνον ὀρθοδοξοτάτη καί  κῆρυξ τῆς ὑγιοῦς διδασκαλίας  τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά καί κόλαφος εἰς τά πρόσωπα τῶν Παπικῶν, ὅπου ἀλλοίωσαν τό περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Πνεύματος δόγμα. Εἶναι δέ χαρακτηριστικόν, ὅτι  οἱ μεταβυζαντινοί ὀρθόδοξοι Θεολόγοι εἰς αὐτήν τήν εἰκόνα παρέπεμπαν τούς Παπικούς, ὥστε νά τούς πείσουν διά τό ὀρθόν τῶν Ὀρθοδόξων περί τῆς ἐκπορεύσεως (μόνον) ὑπό τοῦ Πατρός δόγμα! Οὕτω λοιπόν βλέπομεν εἰς τόν «Τόμον Καταλλαγῆς» τοῦ Πατριάρχου Δοσιθέου, τοῦ χαρακτηριζομένου καί ὡς παπομάστιγος, νά παρακινῇ τρόπον τινα ὁ συγγραφεύς τούς ἁπανταχοῦ λατινόφρονες νά ἀτενίσουν τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος  καί νά ἐπαναφέρουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως πού ἀλλοίωσαν, συμφώνως μέ αὐτά πού διδάσκει ἡ Εἰκόνα, ἔχοντες αὐτήν ὡς ἀξιόπιστον μάρτυρα. 

Ἄς τόν ἀκούσωμεν:

«Περί τῆς πανταχόσε γῆς εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰκονιζομένης ἱστορίας, οὔσης ὑπέρ ἡμῶν μέν, κατ’ αὐτῶν δέ».

«Ἐπεῖ δέ αἱ παρά τῶν ἐχθρῶν μαρτυρίαι καί μᾶλλον τό ἀξιόπιστον ἔχουσι, φέρε δή καί τήν εἰκονικήν ἱστορίαν ἥν ἐν πᾶσι ναοῖς, καί οἴκοις, καί προαστίοις λατίνων, καί πανταχοῦ τῆς τούτων γῆς ἑωράκαμεν ἀπ’ αὐτόν τῶν τῆς Βενετίας χωρῶν ἄχρι καί τῶν Βρετανικῶν νήσων. Καί ἕως τῶν τοῦ ὠκεανοῦ διηκουσῶν ἤτοι τῆς ἐγκλυτέρας, ἐν ᾗ καί τό περιφανές Λοῦντρες καί αἱ περί αὐτό, καί πᾶσαι ... (ἀναφέρει εἰς τήν συνέχειαν πλῆθος χωρῶν καί πόλεων). Ταῦτα γοῦν συμπεριλαμβάνοντες ἅ καί ἡμεῖς οἰκείοις  ὀφθαλμοῖς ἐθεασάμεθα, καί ἄλλα πλεῖστα ὅσα οἱ μεθ’ ἡμῶν εἶδον εἰς τό μέσον προθέμενοι, καί ὡς ἐν πίνακι διαζωγραφίσαντες, οὕτως πάντας ὁμοθυμαδόν τούς ἡμετέρους πρός θαῦμα καί δοξολογίαν συγκινήσωμεν τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀεί ποιοῦντος θαυμάσια εἰς δόξαν καί τιμήν  τοῦ ἁγίου Ὀνόματος Αὐτοῦ, καί τῆς πρός Αὐτόν ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως.  ἡ δέ γε ῥηθεῖσα εἰκών ὡς ἐν διηγήσει ἔχει οὕτως. Εἰς σύμβολον καί τύπόν τινα τῆς μακαρίας καί Ζωαρχικῆς Τριάδος, καί ὅσοι δυνατόν ἐκ τῆς καθ’ ἡμᾶς τά ὑπέρ ἡμᾶς στοχάσασθαι, καί μᾶλλον τούς παχυτέρους, ἱστοροῦσι πατροπαραδότως λατῖνοι τόν μέν Θεόν καί Πατέρα ὡς παλαιόν ἡμερῶν ἐπί θρόνου καθήμενον καί τάς χείρας ἔχοντα ἡπλωμένας, τόν καί τούτου υἱόν τόν Κύριον καί Θεόν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, σταυρῷ ᾐωρημένον ὡς ἔθος τόν μέντοι σταυρόν ὄρθιον φέρει ὁ Πατήρ εἰς αὐτοῦ χείρας, διϊκνούμενον ἀπό γε τοῦ στήθους ἄχρι τῶν τούτου ποδῶν. Τό δέ Πνεῦμα τό ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς ἐκπορεύει ὁ Πατήρ ἀπό τοῦ στόματος αὐτοῦ καταβαῖνον ὡς ἀνεί πρός τόν υἱόν καί σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. τόν ὡς ἔφημεν ἐπί σταυροῦ κρεμάμενον. καί τά μέν τῆς ζωγραφίας οὕτως ἔχει. ἀφ’ ὧν παρίσταται ἐκ μέν τοῦ Πατρός ἐκπορεύεσθαι τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἀναπαύεσθαι καί μένειν ἐν τῷ υἱῷ. οἱ καί λατῖνοι μύοντες τά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος κόρας ἀναισθήτως ἔχουσιν ὡς πρός τάς τῶν Πατέρων φωνάς καί τούς Ὅρους, οὕτω καί πρός τά τῆς εἰκόνος διανοούμενον, καί ἁμαρτάνουσι καθ’ ἑκάτερα αὕτη γε ὡς ἔπος εἰπεῖν ἡ εἰκών. καί τό ἐν τῇ πρεσβυτέρα Ῥώμῃ ἀνεστυλωμένον ἱερόν ὡς προείρηται σύμβολον. συμπεριλαβόντα καί τό μακρόν χρόνον τῶν πολλῶν ἑκατοντάδων, ἐπέκεινα ὄντα πολλαπλασίως τοῦ νομίμου χρόνου, καθ’ ὅν καί λατῖνοι συνωμολόγουν ἡμῖν ἀκαινοτόμητον τό ἱερόν σύμβολον. καί  τρεῖς γεγονότες κατά νόμον ἀξιόπιστοι καί ἀπαράγραπτοι μάρτυρες. οἷον ἵνα ἀναλαβών εἴπω τό τῆς εἰκόνος τῆς εἰς πᾶσαν λατίνων ἐζωγραφουμένοις. τό τοῦ ἱεροῦ συμβόλου τοῦ ἀνεστυλωμένου ἐν τῇ πρεσβυτέρα Ῥώμῃ. καί τοῦ ὑπέρ νόμον μακρόν χρόνον δίχα τῶν ἄλλων τῶν ὑπέρ ἡμῶν πολλῶν ὄντων καί μεγάλων καί ἀληθεστάτων ἐγγράφων ἀποδείξεων τῶν ἔκ τε τῆς Θείας Γραφῆς, καί θεηγόρων ῥήσεων...».[4] Μᾶς λέγει δηλαδή μέ ἁπλᾶ λόγια, ὅτι  ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πού εἶναι ζωγραφισμένη εἰς Σύμβολον καί Τύπον τῆς Ζωαρχικῆς Τριάδος εὑρίσκεται τυπουμένη εἰς ὅλας τάς χώρας καί πόλεις τῆς Δύσεως ὅπου κατοικοῦν λατινόφρονες, οἱ ὁποῖοι ἀλλοίωσαν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως,  προσθέτοντας ὅτι τό Πνεῦμα τό ἅγιον Ἐκπορεύεται καί ἀπό τόν Υἱόν. Ἡ εἰκόνα μᾶς λέγει αὐτή (μετά καί ἀπό μίαν σύντομον περιγραφήν αὐτῆς), κηρύττει τό Ὀρθόδοξον Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας περί τῆς Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ΜΟΝΟΝ ἀπό τόν Πατέρα. Ὅπως λοιπόν οἱ Λατῖνοι εἶναι μύωπες ἔμπροσθεν εἰς τάς φωνάς καί τούς Ὅρους τῶν Πατέρων καί δέν ἀκολουθοῦν καί ἀντιλαμβάνονται αὐτά, οὕτω συμβαίνει καί μέ τήν εἰκόνα αὐτήν τήν ὁποίαν δέν κατανοοῦν. Ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι μία ἀπό τάς μαρτυρίας ὅπου ἐλέγχει τήν αἵρεσιν τοῦ λεγομένου Φιλιόκβε, δηλαδή τῆς Ἐκπορεύσεως καί ἀπό τόν Υἱόν. 

  Ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἀντιλαμβανόμεθα πάντες, ὅτι ὁ λόγος πού ἐπικαλοῦνται τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματα εἶναι μόνον διά ἐντυπωσιασμόν καί ἐκφοβισμόν τῶν μή κατηρτισμένων θεολογικῶς ἀναγνωστῶν!

Ἡ κατηγορία λοιπόν τῶν μαχομένων ἐναντίον τῆς εἰκόνος αὐτῆς, ὡς δῆθεν εἰκονικῆς παραστάσεως τοῦ Φιλιόκβε, εἶναι τελείως ἀνυπόστατη καί ἀστήρικτος, ὡς ἀποκλειστικόν γένημα τῆς νοσηρᾶς φαντασίας των καί  ἐμφανής ἐπινόησις τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἀντικειμένου!

30) Ταύτισις τῆς Θείας Οὐσίας καί Ἐνεργείας ὑπό τῶν Νεοεικονομάχων

  «Ἡ ἀπεικόνιση αὐτή βασίζεται σέ μιά λανθασμένη ἀντίληψη τοῦ Αὐγουστίνου Ἰππῶνος, ὁ ὁποῖος ταύτιζε τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ μέ τή θεία οὐσία καί δίδασκε ὅτι ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη ἀνάμεσα στόν Πατέρα καί στόν Υἱό εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα. (Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά ἀπό τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὄχι τό ἴδιο μέ τίς τρεῖς Ὑποστάσεις τοῦ Θεοῦ ἤ μέ τήν οὐσία Του). Ἑπομένως ἡ ἀντίληψη τοῦ Αὐγουστίνου θεωρεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα ἄκτιστη ἐνέργεια καί ὄχι πρόσωπο ἴδιας οὐσίας μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί ὑποβιβάζει τό Θεό σέ Τριάδα δύο μόνο Προσώπων».

Ἄς μήν κατηγοροῦν τόν ἅγιον Αὐγουστῖνον διά αἱρέσεις  πού οἱ ἴδιοι κηρύττουν μέσῳ τῆς νεοεικονομαχικῆς διδασκαλίας τους!  Καί τοῦτο λέγομεν διότι, πολλάκις ταυτίζουν τήν Φύσιν μέ τήν Ἐνέργειαν-Δόξαν τοῦ Θεοῦ (ἔστω καί ἄν ἐπισήμως τό ἀρνοῦνται), καθ’ ὅσον  κατηγοροῦν ἀσυστόλως τούς εἰκονίζοντας τάς Συμβολικάς παραστάσεις (δηλαδή τήν Δόξαν-Ἐνέργειαν), πώς ἱστοροῦν δῆθεν τήν Θείαν Αὐτοῦ Φύσιν!!!  Εὑρισκόμενοι κατά συνέπειαν οὕτως (ἴσως καί ἀπό ἄγνοια) (;) ὁμόφρονες καί πιστοί ἀκόλουθοι τῶν αἱρετικῶν, Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου.

 

31) Ἄδικοι κατηγορίαι περί δῆθεν ἐνσαρκώσεως τοῦ Πατρός!

  «Ἀλλά ὅταν ἡ Ἁγία Τριάδα παριστάνεται εἰκονικά σάν τρεῖς διαφορετικές ἐνσαρκώσεις, τό μήνυμα πού μεταδίδεται εἶναι συγκεχυμένο καί καταστρεπτικό γιά τήν πίστη. Ἀναρωτιέται κανείς: Μήπως ζητοῦν ὁ καθένας κάτι διαφορετικό ἀπό μένα; Ἰσχύουν διαφορετικοί κανόνες σωτηρίας μέ τόν καθένα; Ποιανού τή βουλή καί ποιανού τή σωτηρία ἐξυπηρετεῖ ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Πατρός; Ἄν ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος ὥστε οἱ ἄνθρωποι νά γίνουν Θεοί κατά χάρη, ποιανού ἡ σωτηρία ἀπαιτοῦσε νά γίνει ὁ Θεός πουλί; Οἱ ἐρωτήσεις αὐτές δέν ἔχουν πρόθεση νά φανοῦν ἀσεβεῖς ἤ νά δείξουν ἀπιστία. Θέλουν νά δείξουν μᾶλλον ὅτι οἱ εἰκόνες εἶναι κι αὐτές εὐαγγέλια θεολογίας. Αὐτή ἡ εἰκόνα μεταδίδει ἕνα λανθασμένο εὐαγγέλιο καί μιά λανθασμένη διδασκαλία, ὅπως ἐπίσης καί πνευματική σύγχυση. Ὅταν λέγει κανείς πώς οἱ δύο ἀπό τίς τρεῖς εἰκονιζόμενες μορφές δέν πρέπει νά θεωροῦνται πραγματικές, βάζει σέ ἀμφισβήτηση καί τήν τρίτη.

Τρεῖς διαφορετικές μορφές σημαίνουν τρεῖς διαφορετικούς σκοπούς καί σωτηρίες, καθώς ἐπίσης καί διαφορετικές θελήσεις. Κι ἄν ὑπάρχουν τρεῖς διαφορετικές θελήσεις, δέν ὑπάρχει ἕνας τριαδικός Θεός, ἀλλά τρεῖς θεοί. Αὐτό ὅμως, ὀνομάζεται τριθεϊσμός ἤ πολυθεϊσμός καί παγανισμός».

Τά ἀνωτέρω συμπεράσματα, ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος διδάσκει τρεῖς διαφορετικάς σαρκώσεις καί θελήματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐξωφρενικά καί κατά πολύ βλάσφημα! Τά φαντασιώδη αὐτά διδάγματα ὑπάρχουν μόνον εἰς τόν πεπλανημένον νοῦν τοῦ συγγραφέως. Τόν βλέπομεν λοιπόν καί πάλιν νά συνεχίζῃ νά ἀναμασᾷ τάς ἰδίας ἀστηρίκτους κατηγορίας περί πραγματικῆς δῆθεν σαρκώσεως τῶν εἰκονιζομένων Προσώπων, λαμβάνοντας ἕκαστον τήν πραγματικήν φύσιν τῶν προσώπων πού συμβολικῶς εἰκονίζουν! Μᾶς λέγει δηλαδή, ὅτι  ὁ Πατήρ ἐνηνθρώπισε μέ τήν γηρασμένη χρονικῶς ἀνθρωπίνην σάρκα πού εἰκονίζεται, ἐνῷ τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐνεσαρκώθη μέ τήν σάρκα ἑνός πουλιοῦ!!! Εἶναι προφανέστατον, ὅτι δέν διακρίνουν τόν Συμβολισμόν ἀπό τήν Φύσιν τοῦ εἰκονιζομένου∙ δηλαδή πιστεύουν, ὅτι  παντού ὅπου εἰκονίζεται κάποιο πρόσωπον, οὕτω καί εἰς τήν πραγματικότητα κατά φύσιν εἶναι!!!  Τί λοιπόν καί ἄν οἱ Πατέρες μᾶς λένε, ὅτι ὑπάρχουν εἰκόνες τῶν ἀοράτων καί ἀτυπώτων πραγμάτων τά ὁποῖα ἀποτυπώνονται σωματικῶς διά νά κατανοηθοῦν ἀμυδρῶς;[5] Τί καί ἄν μᾶς διδάσκουν, ὅτι ὁ Θεός δίδει μορφήν καί τύπους εἰς αὐτά πού εἶναι χωρίς μορφήν καί τύπον καί μέ τήν ποικιλίαν τῶν ἐπί μέρους συμβόλων πληθύνει καί διαπλάττει τήν ὑπερφυσικήν καί ἀσχημάτιστον ἁπλότητα.[6] Καί ἐπίσης ὅτι,  ἄν καί δέν εἶναι δυνατόν νά ἰδῇ κάποιος τήν φύσιν τοῦ Θεοῦ, οὔτε τοῦ ἀγγέλου, οὔτε τῆς ψυχῆς, οὔτε τοῦ δαίμονος∙ παρ’ ὅλα αὐτά βλέπονται μέ κάποιον μετασχηματισμόν, μέ τήν βοήθειαν τῆς Θείας Προνοίας, ἡ ὁποία περιβάλλει μέ τύπους καί σχήματα ὅσα εἶναι ἀσώματα καί ἀτύπωτα καί δέν ἔχουν σωματικόν σχῆμα, ὥστε νά χειραγωγηθῶμεν καί νά ἀποκτήσωμεν πραγματικήν καί μερικήν γνῶσιν αὐτῶν καί νά μήν εὑρισκόμεθα εἰς παντελῆ ἄγνοιαν τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀσωμάτων δημιουργημάτων.[7] Τί καί ἄν ὅλα αὐτά; Δυστυχῶς  δι’ αὐτούς, ὅλες αὐτές οἱ φωνές τῶν Πατέρων δέν ἔχουν οὐδεμίαν σημασίαν!!!

Ἡ εἰκονομαχία των εἶναι δυστυχῶς ἀπροκάλυπτος!

32) Κατηγορίες περί “Πατροπασχισμοῦ” καί ὀλίγα περί τῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ

  «Οἱ εἰκόνες πού παριστάνουν τόν Πατέρα συνήθως τόν ἀπεικονίζουν μέ φωτοστέφανο στό ὁποῖο ὑπάρχει σταυρός. Ἀλλά στήν ὀρθόδοξη εἰκονογραφία μόνον ὁ Χριστός ἔχει τό σταυρό στό φωτοστέφανό Του, γιατί μόνον αὐτός σταυρώθηκε καί ὁ σταυρός εἶναι τό σύμβολο τοῦ πάθους καί τοῦ θανάτου Του. Ὅταν ὁ Πατήρ παριστάνεται κι αὐτός μέ σταυρό στό φωτοστέφανό Του, ἡ εἰκόνα διδάσκει τήν ἀρχαία αἵρεση τῶν Πατροπασχιτῶν, πού δίδασκαν πώς ὁ Πατήρ καί ἡ Θεότης ὑπέφεραν πάνω στό σταυρό».

Εἶναι προφανές, ὅτι μόνον ὁ Χριστός ἦταν αὐτός ὅπου ἐθυσιάσθη ἐπάνω εἰς τόν Σταυρόν καί ὄχι κάποιο ἄλλο ἐκ τῶν προσώπων τῆς τρισυποστάτου Θεότητος. Τό καθένα πάντως Πρόσωπον εἶχε τήν ἰδικήν του συμβολήν εἰς τό Μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ὡς ἐκ τούτου νομίζω, ὅτι  μόνον εἰς τόν Χριστόν ἁρμόζει νά φέρῃ εἰς τό φωτοστέφανον τόν Σταυρόν∙ τά ὑπόλοιπα εἶναι ὑπερβολή τῶν ζωγράφων. Ὅμως, ἀκόμη καί ἐδῶ οἱ ἀρνητές τῆς εἰκονογραφήσεως δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα νά διαμαρτύρωνται, διότι  αὐτό τό φαινόμενον παρατηρεῖται καί εἰς τήν εἰκόνα τῆς Φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ τήν ὁποίαν ἀποδέχονται (ἔνιοι ἐξ αὐτῶν), ἔστω καί μέ τήν ἰδικήν τους ἰδιότυπον ἑρμηνείαν, δηλαδή ὡς ἐμφάνεια τοῦ Χριστοῦ μετά δύο Ἀγγέλων. Ἐκεῖ βλέπομεν πολλάκις ἕκαστον ἐκ τῶν δύο Ἀγγέλων νά φέρῃ εἰς τό φωτοστέφανόν του Σταυρόν! Ἐρωτῶμεν λοιπόν. Διατί διά τούς σταυροφόρους Ἀγγέλους δέν σκανδαλίζονται, ἀφοῦ καί οἱ Ἄγγελοι ὡς εἶναι γνωστόν οὔτε ὑπέφερον εἰς τόν Σταυρόν, ἀλλά οὔτε καί δύνανται νά ὑποφέρουν ὡς μή φέροντες σάρκα; Μήπως εἶναι Ἀγγελοπασχῖτες; Ἐκ τούτου λοιπόν εἶναι φανερόν, ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ (παρά τάς ἐσφαλμένας ἐνίοτε  παραλλαγάς τῶν ζωγράφων), δέν περιγράφει ἁπλούς Ἀγγέλους, ὡς πεπλανημένως κάποιοι πιστεύουν, ἀλλά αὐτήν τήν φανέρωσιν τῆς ἰδίας τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Καί συνεχίζει:

«Τά παραδείγματα αὐτά εἶναι ἀρκετά γιά νά καταλάβει κανείς τίς αἱρέσεις καί τή σύγχυση πού μπορεῖ νά μεταδώσει καί μιά μόνο ματιά σέ μιά τέτοια “εὐλαβική” εἰκόνα, ἰδίως ἄν ἡ “ὀρθοδοξία” αὐτῆς τῆς εἰκόνας βεβαιώνεται ἀπό κληρικούς, μοναχούς ἤ ἀκόμα καί ἐπισκόπους.

Ἔχει διατυπωθεῖ ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος βρίσκεται τόσον καιρό, τριακόσια ἕως τετρακόσια χρόνια, σέ διάφορες Ὀρθόδοξες χῶρες, πού ἔχει πιά ἀπορροφηθεῖ ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Μᾶλλον ὅμως γιά τήν ἀκρίβεια, πρέπει νά ποῦμε, ὅτι συνυπάρχει σάν μιά παρέκκλιση, ἀλλά ποτέ δέν μπορεῖ νά γίνει μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης. Διότι οἱ ἁμαρτίες καί τά σφάλματα, εἶναι ἁμαρτίες καί σφάλματα ἀνεξάρτητα ἀπό τό πόσο πολύ ἔχουμε προσκολληθεῖ σ’ αὐτά. Ἄλλο εἶναι ἡ Παράδοση, ἡ ἐνοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού καθιστᾷ τήν Ἐκκλησία “στῦλον καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας”, καί ἄλλο εἶναι ἡ συνήθεια. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀλλάζει γνώμη μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου, ὥστε νά παραδεχτεῖ τελικά το ψεῦδος. Θεός φυλάξει. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν ἀληθινή Ὀρθοδοξία καί στόν οἰκουμενισμό».

Ὅλα αὐτά βεβαίως ἁρμόζουν ὄχι διά τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά  περί τῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ μέ τάς μαίας, πού κηρύττει ἀπροκάλυπτα τό πεπλανημένον καί ἀντίχριστον φρόνημα τοῦ Νεστορίου! Ἡ εἰκόνα αὐτή οὐδόλως ἐνοχλεῖ τούς νέους αὐτούς εἰκονολόγους, ἀσχέτως ἐάν δείχνει τήν Θεοτόκον ἀποκαμωμένην ἐκ τῶν πόνων καί τόν Ἰησοῦν πλυνόμενον ἀπό τά ῥυπαρᾶ γαστρικά ὑγρά! Ἀντιθέτως, εἰς ἕνα μάλιστα ἐκκλησιαστικόν Περιοδικόν κάποιος ὁμόφρονάς του ἔγραψεν: «Ὁ  Ὀρθόδοξος ἁγιογράφος περνάει μέσα στήν εἰκόνα τά δόγματα καί τίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας»^[8]!!! «Τό θέμα τοῦ λουτροῦ, ἕκτος ἀπό τά ρεαλιστικά χαρακτηριστικά πού προσδίδει στήν ὅλη παράσταση, εἶναι ἀπαραίτητο νά εἰκονίζεται καί γιά λόγους δογματικούς...».^[9] Δέν ἔχουμε ἄδικον λοιπόν νά λέγωμεν, ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μόνον εἰς τό ὄνομα ἀνήκουν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν; Ἐφ’ ὅσον, τάς παραστάσεις αὐτάς πού θεωροῦν ῥεαλιστικάς - πραγματικάς καί συμφώνους μέ τά δόγματα καί τάς παραδόσεις, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τάς ἀπορρίπτει ὡς ξένας καί ὀθνείας, προερχομένας ἀπό πεπλανημένους αἱρετικούς καί ἀπό ψευδεπίγραφα ψευδοευαγγέλια! Ὁ ἅγιος Νικόδημος (ἀναφέρομεν καί πάλιν τήν παραπομπήν) εἰς τήν ΄΄Συμφωνίαν΄΄ τοῦ Ξ΄ Ἀποστολικοῦ Κανόνος γράφει τά ἑξῆς περί αὐτῶν: «Δέν κάμνουσι λοιπόν καλά ἐκεῖνοι ὁποῦ ἐπ’ ἐκκλησίαις ἀναγινώσκουσι τήν ἱστορίαν ὁποῦ ἐπιγράφεται εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, κατά τήν ἑορτήν τοῦ γενεθλίου τῆς Θεοτόκου: ἕνα μέν, διότι περιέχει πολλά ἀλλόκοτα πράγματα, τά ὁποῖα οὐδείς ἄλλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρει, καθώς μάλιστα εἶναι ἐκεῖνο ὁποῦ λέγει, πῶς ὁ μνήστωρ Ἰωσήφ ἔφερε μαῖαν διά νά ὑπηρετήσῃ εἰς τό φρικτόν καί ἄσπορον ἐκεῖνον, καί ὑπέρ διάνοιαν ἐκ τῆς Παρθένου τοκετόν τοῦ Κυρίου μας. Καί ἄλλο δέ, διότι ὁ ῥηθείς ἅγιος Μελέτιος συγκαταρυθμεῖ καί ταύτην τήν ἱστορίαν μέ τάς νόθους καί ψευδεπιγράφους βίβλους τῶν αἱρετικῶν».

Ὁρίστε λοιπόν ὁποῖες εἶναι οἱ πηγές τῶν συγχρόνων εἰκονομάχων, πού κόπτονται δῆθεν διά τήν παρέκκλισιν ἀπό τῆς Παραδόσεως εἰκόνων τινῶν·  δέν εἶναι ἐκ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, ὡς ὤφειλαν νά εἶναι, ἀλλά ἀπό κακοβούλους αἱρετικούς καί ἐπαγγελματίας πλαστογράφους  τῶν πρώτων αἰώνων!!! Τό θράσος εἰς ὅλον τό μεγαλεῖον του!

 Ἄς προβληματισθοῦν λοιπόν διά τήν ἀντιευαγγελικήν αὐτήν εἰκόνα, ἀλλά καί διά κάποιας ἄλλας ἀνιστορήτους πού ὑποβόσκουν ἀνενόχλητες εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν βυζαντινήν μάλιστα περίοδον, καί ἄς ἀφήσουν ἥσυχον τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού εἶναι κατά πάντα σύμφωνος μέ τήν Ἱεράν Παράδοσιν, ἀλλά καί μέ τήν Θείαν Γραφήν. Διότι ἡ παλαιότητα αὐτῶν οὐδόλως τάς νομιμοποιεῖ εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον εἶναι ἀντίθετες μέ τά Δόγματα καί τάς Παραδόσεις Αὐτῆς, ὡς σαφῶς καταδείξαμε!

33) Ἡ Φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ

Μία ἄλλη ἱερά εἰκόνα τῆς ὁποίας οἱ νεωτεριστές τόν συμβολισμόν παντελῶς ἀλλοιώνουν, εἶναι αὐτή τῆς Φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ.

«Ἡ Φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ (μᾶς λέγει ὁ εἰκονομάχος συγγραφεύς) εἶναι ἡ σωστή εἰκόνα γιά τίς ἐκκλησίες πού εἶναι ἀφιερωμένες στήν Ἁγία Τριάδα. Ἡ εἰκόνα αὐτή ἔχει τίς ρίζες της στήν Ἁγία Γραφή, καί δέν ἔχει σκοπό νά ἀναπαραστήσει μία ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μᾶλλον ἕνας τύπος.

Ὁ Εὐσέβιος Καισαρείας, ὁ “πατέρας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας” πού ἔζησε τόν τέταρτο αἰῶνα, μᾶς λέει ὅτι ἤδη ἀπό τόν πρῶτο αἰῶνα ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιοῦσε τήν εἰκόνα τῆς Φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ σάν τύπο τῆς Ἁγίας Τριάδος».[10]

Βλέπομεν καί πάλιν τόν συγγραφέα τοῦ εἰκονομαχικοῦ πονήματος νά ἀποδέχεται ἐντελῶς αὐθαίρετα, πώς ἡ εἰκόνα τῆς Φιλοξενίας εἶναι εἰς τύπον καί ὄχι εἰς ὁμοίωσις τῶν εἰκονιζομένων, εἰς ἀντίθεσιν μέ τήν εἰκόνα τοῦ λεγομένου Συνθρόνου! Δυστυχῶς μέ διάφορα τέτοια φιλολογικά τεχνάσματα παραπλανοῦν καί παρασύρουν τούς ἁπλουστέρους εἰς τάς κακοδοξίας τους.

Ἀσφαλῶς καί ἡ εἰκόνα τῆς Φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ εἶναι ὡσάν Τύπος τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπως ἄλλωστε καί ἡ λεγομένη τοῦ Συνθρόνου. Ποῖος εἶπεν ὅτι ἡ τοῦ Συνθρόνου δέν ἱστορεῖται ὡσάν Τύπος; Μέ ποίαν λογικήν ἄραγε διαχωρίζει τήν μίαν ἀπό τήν ἄλλην, ἐφ΄ ὅσον καί οἱ δύο βασίζουν τήν ἱστόρησίν τους κατά τόν ἴδιον τρόπον ἐπάνω εἰς τάς ὀπτασίας Προφητῶν, ὅπου ἔλαβαν χώραν εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην; Διατί χλευάζει τήν εἰκόνα τοῦ Συνθρόνου ἐπειδή ἐμφανίζει τόν Πατέρα ὡς πολιόν γέρον-ἄνθρωπον, ἐνῷ ἡ πρώτη ἀνθρωπομορφική εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος (τήν ὁποίαν καί ἀποδέχεται, ἔστω καί καί μέ τό ἰδικόν του πεπλανημένον σκεπτικόν) ἦταν αὐτή τῆς Φιλοξενίας; Ὁ Συμβολικός ἀνθρωπομορφισμός τῆς μίας εἶναι καλός καί τῆς ἄλλης κακός; Ὄχι! Ἁπλῶς ἐδῶ ὑπάρχει καθαρός δάκτυλος τοῦ  Ἀντικειμένου...

Μᾶς λέγει εἰς τήν συνέχειαν: «Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ μέ δύο ἀγγέλους ἐπισκέφθηκαν τόν Ἀβραάμ καί ἐμφανίστηκαν σ’ αὐτόν μέ τή μορφή ἀνδρῶν. (Γέν. 18: 2) ἡ κεντρική μορφή στήν εἰκόνα εἶναι ὁ Κύριος, καί κάθεται κάπως ψηλότερα ἀπό τούς ἄλλους δυό. Τό φωτοστέφανό Του φέρει σταυρό καί φορᾶ τά χρώματα καί τήν ἐνδυμασία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἀντιπροσωπεύει τήν ἀδιαίρετη Τριάδα, διότι ὅπου βρίσκεται τό ἕνα Πρόσωπο βρίσκονται καί τά τρία. Οἱ ἄλλοι δύο ἄγγελοι, συμπληρώνουν τόν τύπο, συμβολικά καί ἀριθμητικά, καθώς ἐμφανίζονται μέ τήν ἴδια μορφή, ὅπως καί ὁ Υἱός. Μερικοί ἁγιογράφοι, λανθασμένα ὀνομάζουν τίς τρεῖς μορφές “Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεύμα”. Μόνον ὅμως ἡ κεντρική μορφή πρέπει νά ταυτίζεται μέ τό Θεό.

Ἡ ἐμφάνιση αὐτή εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα τύπος τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλά ὑπάρχουν σ’ αὐτή κι ἄλλα ἐπίπεδα τυπολογίας πού συνδέονται μέ τόν Εὐαγγελισμό, τή Σάρκωση, καί τήν ὅλη οἰκονομία τῆς σωτηρίας».

Δυστυχῶς οὔτε ἡ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πού παριστάνει τήν ἀποκάλυψιν τῶν τριῶν προσώπων Αὐτῆς εἰς τόν Ἀβραάμ μένει ἀμέτοχος τῶν ΄΄θεολογικῶν΄΄  παραλογισμῶν του! Κατ’ ἀρχάς διαφαίνεται μιά ἀντίφασις ὅσον ἀφορᾷ τήν στάσιν του ἀπέναντί της. Ἐνῷ λοιπόν μᾶς λέγει, ὅτι αὐτή εἶναι «ἡ σωστή εἰκόνα γιά τίς ἐκκλησίες πού εἶναι ἀφιερωμένες στήν Ἁγία Τριάδα», διότι «Ἡ εἰκόνα αὐτή  ἔχει τίς ρίζες της στήν Ἁγία Γραφή», καθώς καί ἐπειδή  ὁ πατέρας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας Εὐσέβιος τήν χρησιμοποιοῦσε ἀπό τήν ἐποχήν του ὡς Τύπον τῆς Ἁγίας τριάδος∙ ἀρνεῖται ταυτοχρόνως, ὅτι τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα ἀντιπροσωπεύουν Αὐτήν!!!  Συμφώνως τῆς δοξασίας του, εἰς τόν Ἀβραάμ δέν ἐνεφανίσθη ἡ Ἁγία Τριάς διά τῶν τριῶν προσώπων Της, ἀλλά μόνον ὁ Λόγος μέ δύο Ἀγγέλους. Φθάνει λέγει πού ἐμφανίζεται ὁ Λόγος, διότι μέσα ἀπ’ αὐτόν βλέπομεν καί τά ἄλλα δύο πρόσωπα τοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἀντιπροσωπεύει τήν ἀδιαίρετη Τριάδα, διότι ὅπου βρίσκεται τό ἕνα Πρόσωπο βρίσκονται καί τά τρία. Οἱ ἄλλοι δύο ἄγγελοι, συμπληρώνουν τόν τύπο, συμβολικά καί ἀριθμητικά».

 Κατά τήν λογικήν του δηλαδή, ὅπου ζωγραφίζεται ὁ Χριστός θά μποροῦμε νά ἀναγράφομεν εἰς τήν εἰκόνα καί τό ΄΄Ἁγία Τριάς΄΄, πρᾶγμα φαιδρότατον! Αὐτός πού προσκυνεῖ τόν Χριστόν, μᾶς λέγει ὁ Βλάσταρης, συμπροσκυνεῖ καί τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα λόγῳ τῆς μίας καί κοινῆς ἐν Τριάδι Φύσεως.[11] Ἐδῶ νά τονίσωμεν ἕνα ἐπιχείρημα πού μέ μονομέρειαν  ἐπαναλαμβάνουν καί ἀναμασοῦν συνεχῶς διά νά καταδείξουν, ὅτι εἶναι περιττή ἡ ἱστόρησις καί τῶν τριῶν προσώπων, ἐφ’ ὅσον αὐτά φανερώνονται μέσα ἀπό τόν Υἱόν καί εἶναι ἀδύνατον νά τά γνωρίσωμεν ἀπό μόνα τους! Πράγματι ἔξυπνον καί πονηρόν εὐφυολόγημα! Δέν μᾶς λένε ὅμως, ὅτι  ὄχι μόνον ὁ Υἱός ἀποκαλύπτει τόν Πατέρα, ἀλλά ὅτι καί ὁ Πατέρας ἀποκαλύπτει τόν Υἱόν, καθώς ἐπίσης καί τό ἅγιον Πνεῦμα ἀποκαλύπτεται καί ἀποκαλύπτει καί τά δύο ἄλλα πρόσωπα! Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος εἶναι σαφής: «Εἰ δὲ καὶ διὰ τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱὸν καλούμεθα, οὐκ ἐλαττοῦσθαι ἄρα τούτου ἕνεκεν τῆς ἀξίας τὸ Πνεῦμα. Προσαγόμεθα τῷ Πνεύματι. Ἀνάγνωθι τὰς Γραφὰς καὶ μάθε, ὅτι ὥσπερ διὰ τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱὸν, καὶ διὰ τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν   Πατέρα. Ἀντιστρέφει γὰρ, καθὼς προαποδέδοται. Ὡς οὖν διὰ τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱὸν, οὕτως διὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸ Πνεῦμα».[12] Κατά περίφρασιν. Ἐάν λέγει καλούμεθα πρός τόν Υἱόν διά μέσῳ τοῦ Πατρός δέν μειώνεται ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τό Πνεῦμα. Διότι διαβάζομεν εἰς τάς Γραφάς, ὅτι ὅπως διά Πατρός πηγαίνομεν πρός τόν Υἱόν, οὕτω καί διά τοῦ Υἱοῦ ἐρχόμαστε πρός τόν Πατέρα. Καί τό ἀντίστροφον, καθώς μᾶς ἔχει δοθεῖ. Ὅπως λοιπόν διά τοῦ Πατρός πηγαίνομεν πρός τόν Υἱόν, κατ’ αὐτόν τόν τρόπον διά τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ πρός τό Πνεῦμα. Καί ὅμως, ἀκόμη καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐμπεριέχει αὐτήν τήν Ἀλήθειαν μέσα εἰς τάς Ἐπιστολάς του, λέγων: «ὅτε δέ εὐδόκησαν ὁ Θεός... ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν...».[13]  Μά τί λέγω! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπεν εἰς τόν μαθητήν Του Πέτρον: «μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».[14] Καί εἰς ἄλλον σημεῖον λέγει ὁ Κύριος εὐχαριστῶν τόν Θεόν Πατέρα: «...ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις».[15]

Ἔγινε λοιπόν καί πάλιν φανερόν τό μέγεθος τῆς παραποιήσεως τῆς ἀληθείας ἀπό μέρους τοῦ συγγραφέως καί τῶν ὁμοφρόνων του, καθώς καί εἰς αὐτό τό σημεῖον (ὅπως καί παντοῦ) ἐπικαλοῦνται ἐπιλεκτικῶς μαρτυρίας πού ἐμφανίζουν μόνον τήν μίαν ὄψιν τοῦ νομίσματος ἀποκρύπτοντες τήν ἄλλην. Ἐάν αὐτό εἶναι τίμιον καί ὑπηρετεῖ τήν ἀλήθειαν ἄς τό κρίνῃ ὁ ἀναγνώστης! Ἄλλωστε, οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει ἡ Συμβολική ἐξεικόνισις τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἴτε τῆς Φιλοξενίας, εἴτε τοῦ Συνθρόνου,  μέ τό ποῖον πρόσωπον τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει τό ἄλλο! Ἡ ἀλληλοαποκάλυψις τῶν προσώπων ἀφορᾷ τάς ἐνδοτριαδικάς σχέσεις καί μόνον καί ὄχι τόν τρόπον τῆς Συμβολικῆς ἐμφανείας τοῦ θεοῦ εἰς τούς ἀνθρώπους. Ἡ ταύτισις τῶν δύο αὐτῶν πραγμάτων ἀποτελεῖ  λογικόν ἅλμα!!!

Ἄς ἐπανέλθωμεν ὅμως εἰς τό θέμα μας. Μᾶς λέγει λοιπόν, ὅτι κατά τό σχετικόν ὅραμα τοῦ Ἀβραάμ δέν ἐφανερώθη ἡ Ἁγία Τριάς, ἀλλά μόνον ὁ Θεός Λόγος μαζί μέ δύο Ἀγγέλους, ἁπλῶς διά νά «συμπληρώνουν τόν τύπο, συμβολικά καί ἀριθμητικά»! Κατά τήν μακραίωνον ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ Ἅγιοι εἶδαν καί ἑρμήνευσαν τό βιβλικόν αὐτό γεγονός,  ὡς φανέρωσιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἰς τόν Ἀβραάμ. Ἡ γνώμη αὐτή τῶν Πατέρων πέρασε ἀκόμη καί μέσα εἰς τήν ὑμνογραφίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, πρᾶγμα πού φανερώνει, ὅτι ἡ ἀποδοχή της ἀπό αὐτήν εἶχε γίνει καί ἡ γενικότερη πίστις εἰς αὐτό τό γεγονός. Ἡ χρῆσις τῶν ὑμνωδιῶν ὅπου ἀναφέρονται εἰς τήν ἐμφάνισιν τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ διά μέσῳ τῶν Τριαδικῶν κανόνων ἀπό τό βιβλίον τῆς ΄΄Παρακλητικῆς΄΄, καθώς καί ἡ μεγάλη διάδοσις τῆς εἰκόνος μέ τήν καταγραφήν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον μαρτυρεῖ,  ὅτι ἡ ἁγιοπατερική ἑρμηνεία τῆς ἐμφανίσεως τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ γενικόν φρόνημα καί διδασκαλίαν τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Ἡ διδασκαλία ὅμως αὐτή ἐπολεμήθη ἐξ ἀρχῆς ἀπό τούς Ἀρειανούς καί τούς Πνευματομάχους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο τήν Τριαδικότητα τοῦ Θεοῦ, ἀντιτείνοντες πρός τούς Πατέρες, ὅτι ὁ ἐμφανιζόμενος εἰς τόν Ἀβραάμ ἦταν ὁ Θεός μαζί μέ δύο Ἀγγέλους. Νά σημειώσωμεν ὅμως, ὅτι ἄν καί μία μερίδα Πατέρων εἶδον ἑρμηνευτικῶς διαφορετικῶς τό θέμα, ἐν τούτοις σκοπός τους δέν ἦταν ἡ τριαδολογική κατάρριψις τοῦ γεγονότος, εἰς ἀντίθεσιν μέ τούς ἀντιτριαδιστάς∙ δεδομένου, ὅτι ἡ ὑποδήλωσις τῆς Ἁγίας Τριάδος διατηρεῖται εἰς αὐτάς. Δι’ αὐτό δέν ἀναιρεῖται καί ἡ γενικότερη θέσις καί πίστις τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ τρεῖς ἑρμηνευτικές ἐκδοχές τῶν Πατέρων εἶναι οἱ ἑξῆς: α). Ἡ ἐμφάνισις ἀφορᾷ τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας τριάδος. β). Ἐνεφανίσθη ὁ Θεός Λόγος μέ δύο ἀγγέλλους. γ). Ἐνεφανίσθησαν τρεῖς Ἄγγελοι. Οὐδεμία ἑρμηνευτική ἔριδα παρατηρήθηκε εἰς τό παρελθόν ἀναμέσον τῶν τριῶν αὐτῶν θέσεων, εἰς ἀντίθεσιν μέ μερικούς νεωτέρους θεολόγους πού ἀρνοῦνται τήν εἰκονικήν παράστασιν τοῦ Ἀνάρχου Πατρός. «Μερικοί ἁγιογράφοι, (λέγει) λανθασμένα ὀνομάζουν τίς τρεῖς μορφές “Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα”. Ἄς δοῦμε ὅμως μερικούς ἀπό αὐτούς ὅπου ΄΄λανθασμένως΄΄  ὀνομάζουν οὕτως τάς τρεῖς ἐμφανιζομένας μορφάς  εἰς τό ὅραμα τοῦ Ἀβραάμ, ὄχι βεβαίως ἁπλούς ἁγιογράφους, ἀλλά σοφούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Τό ἐπίμαχον ὅραμα τοῦ Ἀβραάμ διά τό ὁποῖον καί γίνεται λόγος εἶναι τό ἑξῆς: «ὤφθη δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυὶ τῇ μαμβρῇ καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας  ἀναβλέψας δὲ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδεν καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν   καὶ εἶπεν Κύριε εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου  λημφθήτω δὴ ὕδωρ καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν καὶ καταψύξατε ὑπὸ τὸ δένδρον».[16]

Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἰς τήν 11ην ὁμιλίαν του: «Ἐγώ δέ ὑμῖν τῆς θαυμασιωτέρας ὑπομνήσω τούτου θεοπτίας, ὅτε καί τόν ἕνα Θεόν σαφῶς τρισυπόστατον ἐθεάσατο, μήπω (σελ. 294) κηρυττόμενον οὕτως˙ «ὤφθη γάρ αὐτῷ ὁ Θεός πρός τῇ Δρυΐ τῇ Μαμβρῇ˙ καί ἀναβλέψας, εἶδε, καί ἰδού τρεῖς ἄνδρες, καί προσέδραμεν αὐτοῖς». Ἰδού τόν ὀφθέντα ἕνα Θεόν τρεῖς ἑώρα. Ὤφθη γάρ αὐτῇ, φησίν, ὁ Θεός˙ καί ἰδού τρεῖς ἄνδρες, καί τοῖς τρισί προσδραμών, αὖθις ὡς ἑνί ὡμίλει, λέγων, «Κύριε, εἰ εὗρον χάριν ἐνώπιόν σου, μή παρέλθεις τόν παῖδα σου». Καί αὐτοί δέ οἱ τρεῖς ὡς εἷς ὄντες πρός αὐτόν διαλέγονται. Εἶπε γάρ, φησί, πρός Ἀβραάμ˙ ποῦ Σάρρα ἡ γυνή σου; Ἐπαναστρέφων ἥξω πρός σέ κατά τόν καιρόν τοῦτον εἰς ὥρας, καί ἕξει υἱόν Σάρρα ἡ γυνή σου». Ὡς δέ ἀκούσασα ἡ γραῦς ἐγέλασε Σάρρα, «εἶπε Κύριος, τί ὅτι ἐγέλασε Σάρρα ἠ γυνή σου»; Ἰδού ὁ εἷς Θεός τρεῖς ὑποστάσεις, καί αἱ τρεῖς αὗται εἷς Κύριος˙ εἶπε γάρ, φησί, Κύριος».[17]

Μετάφρασις: Ἐγώ δέ θά σᾶς ὑπενθυμίσῳ τήν θαυμασιωτέραν θεοπτίαν τοῦ Ἀβραάμ, ὅταν εἶδε σαφῶς καί τόν ἕναν τρισυπόστατον Θεόν, πού ἀκόμη δέν κηρυσσόταν οὕτως· ''ἐφάνηκε εἰς αὐτόν ὁ Θεός κοντά εἰς τήν βελανιδιά τοῦ Μαμβρῆ· καί αὐτός σηκώνοντας τά μάτια εἶδε, καί ἰδού τρεῖς ἄνδρες καί προσέτρεξε εἰς αὐτούς''. Ἰδού ὅτι τόν φανερωθέντα ἕναν Θεόν ἔβλεπε ὡς τρεῖς. Διότι, λέγει, ἐφάνηκε εἰς αὐτόν ὁ Θεός· καί ἰδού τρεῖς ἄνδρες καί, ἀφοῦ προσέτρεξε εἰς τούς τρεῖς, πάλι ὡμιλοῦσε ὡσάν πρός ἕναν, λέγοντας, ''Κύριε, ἄν μοῦ προσφέρῃς τήν χάριν, μή παραβλέψῃς τό παιδίον σου''. Καί αὐτοί δέ οἱ τρεῖς συνομιλοῦν μέ αὐτόν ὡσάν νά εἶναι ἕνας. Λέγει ἡ Γραφή, εἶπεν πρός τόν Ἀβραάμ, ''ποῦ εἶναι ἡ Σάρρα ἡ γυναῖκα σου; Ἐπιστρέφοντας θά ἔλθω πρός ἐσέ τήν ἰδίαν ἐποχήν μέ τώρα καί ἡ γυναῖκα σου Σάρρα θά ἔχῃ υἱόν''. Ἐπειδή δέ, μόλις τό ἄκουσε ἡ γρηά Σάρρα, ἐγέλασε, ''εἶπε ὁ Κύριος, διατί ἐγέλασε ἡ γυναῖκα σου Σάρρα;''. Ἰδού ὁ ἕνας Θεός εἶναι τρεῖς ὑποστάσεις καί οἱ τρεῖς αὐτές εἶναι ἕνας Κύριος, διότι, λέγει, εἶπε ὁ Κύριος.

Ἐπίσης καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἰς τόν λόγον περί Συνάξεως τῶν Ἀρχαγγέλων μᾶς λέγει: «οὕτω σχηματίζει τῷ Ἀβραάμ, τρισάγγελον αὐτῷ ἐν εἴδει ἀνδρῶν ἐπιστήσας χορόν, τόν τρισάγιον τῆς τριάδος μηνύοντα θεσμόν. οὕτω τε αὖθις δύο ταύτης τῆς ἀγγελικῆς τριάδος ἐν Γομόρροις ἐμφανίζεται Λώτ, δεικνύς ἐπί τι τῶν ἐκεῖσε τιμωριῶν ὅτι ὁ Πατήρ κρίνει οὐδένα, ἀλλά πᾶσαν κρίσιν δέδωκε τῷ Υἱῷ, συμπαρόντος αὐτῷ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φυσικῶς»[18].

Μετάφρασις: Οὕτως ἐσχημάτισε διά τόν Ἀβραάμ χορόν ἀπό τρεῖς ἀγγέλους μέ τήν μορφήν τριῶν ἀνδρῶν, διά νά φανερώσῃ τόν τρισάγιον θεσμόν τῆς Τριάδος. Οὕτως καί πάλι δύο ἀπ' αὐτήν τήν ἀγγελικήν Τριάδα ἐμφανίζει εἰς τά Γόμμορα εἰς τόν Λώτ δείχνοντας μέ τίς ἐκεῖ τιμωρίες, ὅτι ὁ Πατέρας δέν κρίνει κανέναν, ἀλλά ὅλη τήν κρίσιν τήν ἀνέθεσεν εἰς τόν Υἱόν, μέ τήν παρουσίαν φυσικῶς εἰς αὐτόν καί τοῦ Πνεύματος.

Ὁ δέ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδείας οὕτως τό ἑρμηνεύει: «Ἰδοὺ δὴ μάλα σαφῶς ὦφθαι μὲν αὐτῷ φησι τὸν Θεόν͵ εἶναί γε μὴν τοὺς ἑωραμένους ἄνδρας τρεῖς͵ προσθέοντα δὲ τὸν θεσπέσιον Ἀβραὰμ οὐχ ὡς τρισὶν εἰπεῖν· Κύριοι͵ εἰ εὗρον χάριν ἐναντίον ὑμῶν͵ μὴ παρέλθητε τὸν παῖδα ὑμῶν͵ Κύριον δὲ μοναδικῶς ὀνομάζοντα τοΎς τρεῖς͵ ὡς ἕνα παρ΄ ἑαυτῷ καταίρειν ἀξιοῦν͵ ἐπεὶ καὶ ὡς εἷς ὄντες οἱ τρεῖς ἔφασκον ὡς ἐκ προσώπου πάλιν ἑνός· Ποῦ Σάρρα ἡ γυνή σου; καὶ τὸ ἐπαναστρέφων ἥξω κατὰ τὸν καιρὸν τοῦτον εἰς ὥρας. Ἄθρει δὴ οὖν͵ ἄθρει τοὺς ὀφθέντας αὐτῷ τρεῖς μὲν ὄντας καὶ ἰδιοσυστάτως ἕκαστον ὑφεστηκότας͵ τῷ γε μὴν λόγῳ τῆς ὁμοουσιότητος εἰς ἕνα συνειλημμένους καὶ τὰς διαλέξεις οὕτω ποιεῖσθαι σπουδάσαντας. Ἀλλ' αἱ μέν τῶν τοιούτων εἰκόνες ἀμυδραί πώς εἰσι καί πολύ τῆς ἀληθείας ἡττώμεναι, πλήν τό χρειῶδες ἔχουσι εἰς χειραγωγίαν, τήν ἐπί γε, φημί, τά ὑπέρ νοῦν καί λόγον· διανίαις γε μήν ταῖς καθαρωτάταις τό φῶς τῆς θεοπτίας εἰσδύεται, καί ὡς ἀπό τῶν αἰσθητῶν ἀνιπτάμεθα πως πρός τά αἰσθήσεως ἀνωτέρω καί λόγων τῶν ἐν ἡμῖν τήν δύναμιν ὐπερκείμενα...  Οὐκ ἠγνόηκε τοίνυν ὁ προπάτωρ Ἀβραὰμ τὸν ἐν ἁγίᾳ Τριάδι προσκυνούμενον͵ τὸν γῆς τε καὶ οὐρανοῦ καὶ τῶν ὅλων δημιουργὸν καὶ τὸ κατὰ πάντων ἔχοντα κράτος».[19]

Μετάφρασις: Νά λοιπόν πολύ καθαρά λέγει ὅτι παρουσιάσθηκε εἰς αὐτόν ὁ Θεός καί ὅτι αὐτοί τούς ὁποίους εἶδε ἦταν τρεῖς ἄνδρες, καί τρέχοντας εἰς αὐτούς ὁ θεσπέσιος Ἀβραάμ δέν ἀπευθύνθηκε εἰς αὐτούς ὡσάν εἰς τρεῖς, λέγοντας, ''Κύριοι, ἄν βρῆκα χάρη ἐκ μέρους σας μήν προσπεράσετε τόν δοῦλον σας'', ἀλλά ὀνομάζοντας εἰς τόν ἑνικόν τούς τρεῖς, θεώρησε ὡσάν νά εἶχε φθάσῃ ἕνας κοντάς του, ἐπειδή καί οἱ τρεῖς, ὡσάν νά ἦταν ἕνας, ἔλεγαν πάλι ὡσάν νά ἐκπροσωποῦσαν ἕναν· ''Ποῦ εἶναι ἡ Σάρρα ἡ γυναῖκα σου;'', καί ''ἐπιστρέφοντας θά ἔλθω αὐτήν τήν ἐποχήν''. Πρόσεχε λοιπόν, πρόσεχε αὐτούς πού τοῦ παρουσιάσθηκαν, ἦταν βεβαίως τρεῖς καί καθένας εἶχε τήν ἰδικήν του ξεχωριστή ὑπόστασιν, ἀλλά λόγῳ τῆς ὁμοουσιότητάς τους περιλαμβάνονταν εἰς ἕνα, καί τίς συνομιλίες οὕτω φρόντιζαν νά τίς κάνουν. Ἀλλά οἱ εἰκόνες αὐτῶν ἦταν κάπως ἀμυδρές καί πολύ κατώτερες ἀπό τήν πραγματικότητα. Ὡστόσο ἔχουν ὅ,τι χρειάζεται διά νά χειραγωγήσουν, ἐννοῶ εἰς τά ἐπάνω ἀπό τόν νοῦν καί τόν λόγον. Εἰς τίς καθαρότερες βεβαίως διάνοιες εἰσδύει τό φῶς τῆς θέας τοῦ Θεοῦ, καί ὡσάν ἀπό τά αἰσθητά ὑψωνόμαστε πρός τά πέρα ἀπό τήν αἴσθησιν καί πού ὑπερβαίνουν τήν δύναμιν τῶν λογισμῶν μας....

...Δέν ἀγνοοῦσε λοιπόν ὁ προπάτορας Ἀβραάμ αὐτόν πού προσκυνεῖται ὡς ἁγία Τριάδα, τόν δημιουργόν τῶν ὅλων καί αὐτόν πού εἶναι ἐξουσιαστής ὅλων.

Ὁ δέ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ἀναφέρει τά ἑξῆς: «Οὕτω σαφῶς Μωυσῆς διά πολλῶν περί τοῦ λόγου τοῦ ζῶντος ἐκήρυξε τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά καί πρό αὐτοῦ Ἀβραάμ, τούς τρεῖς ὑποδεξάμενος ἄνδρας ἐν τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, οὕς καί Θεόν ἕνα σαφῶς ἀνεκήρυξε, τόν ἐν Τριάδι Θεόν ἐκήρυξε, ἄνδρας μέν τρεῖς φαινόμενον διά τό ἰδιάζον τῶν ὑποστάσεων· ἕνα δέ κηρυττόμενον ὑπό Ἀβραάμ διά τό ἑνιαῖον τῆς φύσεως, δι’ ὧν τό τρισσόν ὁμοῦ καί τό μοναδικόν ἐσημαίνετο τῆς Τριάδος».[20]

Κατ' αὐτόν τόν τρόπον, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Συμεών, καί ὁ Μωυσῆς ξεκάθαρα ἐκήρυξε διά τήν ὕπαρξιν τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλά πρίν  ἀπ' αὐτόν καί ὁ Ἀβραάμ εἶχε ὑποδεχθεῖ εἰς τήν δρῦν τοῦ Μαμβρῆ τούς τρεῖς ἐκείνους ἄνδρας, τούς ὁποίους καί ἀνεκήρυξε ἕναν Θεόν, καί ἐκήρυξε οὕτως τόν ἐν Τριάδι Θεόν συμφώνως μέ τούς φαινομένους τρεῖς ἄνδρας πού ὑποδείκνυαν καί τίς τρεῖς ὑποστάσεις του. Ἕνα δέ ἦταν αὐτό πού ἐκήρυξε ὁ Ἀβραάμ, πού φανέρωνε τήν ἑνιαίαν φύσιν τοῦ Θεοῦ, διά τῶν ὁποίων ταυτοχρόνως ἐσημαίνετο καί ἡ τριαδικότητα καί ἡ μοναδικότητα τῆς Τριάδος.

Ὁ δέ θεῖος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Τῷ γοῦν Ἀβραὰμ φανεὶς ὁ θεὸς ὄντι τελείῳ κατὰ τὴν γνῶσιν͵ ἐν τῷ περὶ μονάδος λόγῳ τὸν ἄϋλον περὶ τριάδος εἶναι λόγον ἐδίδασκεν ἤδη τὸν νοῦν ἔχοντα τῆς ὕλης παντελῶς καὶ τῶν κατ΄ αὐτὴν τύπων ἐκβεβηκότα͵ καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὡς τρεῖς ἐφαίνετο καὶ ὡς εἷς διελέγετο. Τῷ δὲ Λώτ͵ μήπω τῆς τῶν σωμάτων καθαρὸν τὸν νοῦν ποιησαμένῳ συνθέσεως͵ ἀλλ΄ ἔτι τῆς ἐξ ὕλης καὶ εἴδους τῶν σωμάτων γενέσεως ἐξηρτημένῳ καὶ μόνης δημιουργὸν εἶναι πιστεύοντι τὸν θεὸν τῆς ὁρατῆς κτίσεως͵ ἐμφανιζόμενος ὁ θεὸς δυϊκῶς ἀλλ΄ οὐ τριαδικῶς ἐφάνη͵ δεικνὺς δι΄ ὧν αὐτὸς ἑαυτὸν ἐσχημάτιζε μήπω τῆς ὕλης καὶ τοῦ εἴδους ἐκβεβηκέναι τὸν ἀναγόμενον νοῦν».[21]

Μετάφρασις: Μέ τήν ἐμφάνισίν του ὁ Θεός εἰς τόν Ἀβραάμ, πού ἦταν τέλειος εἰς τήν γνώσιν, εἰς τόν λόγον διά τήν μονάδα ἐδίδασκε τότε αὐτόν πού ἔχει νοῦ, πώς ὁ ἄϋλος λόγος περί τῆς τριάδος εἶχε ἐντελῶς ξεφύγει ἀπό τήν ὕλην καί ἀπό τούς τύπους της καί δι' αὐτό καί ὡς τρεῖς φαινόταν καί ὡς ἕνας συνομιλοῦσε. Εἰς τόν Λώτ ὅμως πού δέν εἶχε ἀκόμα κάνει τόν νοῦν του καθαρόν ἀπό τήν ἀνάμιξιν τῶν σωμάτων, ἀλλά ἐξαρτῶταν ἀκόμα ἀπό τήν σύστασιν σωμάτων ἀπό ὕλη καί μορφήν καί πίστευε ὅτι ὁ Θεός εἶναι δημιουργός μόνον τῆς ὁρατῆς κτίσεως ἐμφανίσθη ὁ Θεός ὡς δύο πρόσωπα καί ὄχι ὡς τριάδα, δείχνοντας ὅτι ὁ νοῦς πού ἀνυψωνόταν μέ τίς μορφές πού ὁ ἴδιος ἔδινε εἰς τόν ἑαυτόν του δέν εἶχε βγεῖ ἀπό τήν ὕλη καί τό εἶδος.

Ἐπίσης καί ὁ μέγας Ἀθανάσιος: «Ἐκ τῆς βίβλου Μωσέως οὐ μόνον καθήμενον͵ ἀλλὰ καὶ συγκαθήμενον τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον Πατρὶ καὶ Υἱῷ δείκνυται. Ἐκ τῆς οὖν πρεπούσης ἱστορίας. Ὥρμημαι δὲ ἐπὶ Ἀβραάμ· Ὤφθη ὁ Θεὸς τῷ Ἀβραὰμ͵ καὶ ἰδοὺ ἄνδρες τρεῖς͵ οὓς καὶ ἐξένισεν ὑπὸ τὴν δρῦν͵ οἳ ἐξανέστησαν͵ ἐπιβλέψαντες ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων. Τὸ δὲ͵ ἐξανέστησαν͵ καθισάντων ἐστὶ σημασία. Εἰπὲ οὖν͵ ἐπὶ τῆς τραπέζης οἱ τρεῖς ἐκάθισαν͵ ἢ οὔ; Φησὶν͵ Ἐκάθισαν. Τὸ οὖν καθῆσθαι ἐπὶ τὸ αὐτὸ συγκαθίσαι ἐστίν....».[22]

Ἀπό τό βιβλίον τοῦ Μωυσέως, μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, γίνεται φανερόν ὅτι τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἦταν ὄχι μόνον καθήμενον, ἀλλά συγκαθεζόμενον μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱόν. Συνεχίζων δέ τήν ἀναφοράν του παραλληλίζει τήν προηγούμενη ἐμφάνειαν τῆς Τριάδος μέ αὐτήν εἰς τόν Ἀβραάμ, τονίζοντας τήν κοινήν σημειολογίαν τους.

Ὁ ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς λέγει τά ἑξῆς: «Ἀλλ’ ἄκουσον ὁ ἀντιλέγων. Ἡ Ἁγία Τριάς, οὐχί ἀκατάληπτος καί ἀχώριστος καί ἀδιαίρετος ἐστι, καί τοῖς σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς ἀθεώρητος; καί πῶς ηὐδόκησεν ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ Ἀβραάμ φιλεξενηθῆναι; Οὐχ ὡς ἀνθρώπου μορφήν τεθέαται ὁ (Θεοῦ) θεράπων καί προσεκύνησεν; Οὐχί καί Λώτ ὁ ἀνεψιός αὐτοῦ, εἰς τήν τῶν Σοδόμων καταστροφήν τούς ἀγγέλους οὕσπερ ἐθεάσατο, ἐν εἴδει ἀνθρώπου αὐτούς ἑώρακε συνοδεύοντας αὐτῷ, καί διασώζοντας ἐκ τῆς πόλεως ἐκείνης τῆς παρανόμου;».[23]

Μετάφρασις: Ἄκουσε λοιπόν ἐσύ πού ἀντιλέγεις. Ἡ ἁγία καί ὁμοούσιος Τριάδα δέν εἶναι ἀκατάληπτος καί ἀχώριστος καί ἀδιαίρετος καί ἀθέατος εἰς τά σωματικά μάτια; Πῶς λοιπόν καταδέχθηκε νά φιλοξενηθῇ εἰς τήν σκηνήν τοῦ Ἀβραάμ; Δέν τόν εἶδε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί τόν προσεκύνησε ὡς ἀνθρωπίνη μορφή; Καί ὁ ἀνεψιός του Λώτ εἰς τήν καταστροφήν τῶν Σοδόμων τούς δύο ἀγγέλους πού εἶδε, δέν τούς εἶδε μέ ἀνθρωπίνην μορφήν νά τόν συνοδεύουν καί νά τόν διασώζουν ἀπό τήν παράνομον ἐκείνη πόλιν;

Ὁ δέ ἅγιος Ἀμβρόσιος Μεδιολάνων: «Ὁ Ἀβραάμ ἡτοιμασμένος πρός ὑποδοχήν τῶν ξένων πιστός εἰς τόν Θεόν, πρόθυμος πρός διακονίαν, ἕτοιμος πρός ἐπιτέλεσιν τοῦ καθήκοντος, εἶδεν ἐν τύπῳ τήν Τριάδα, μετά δέους καί εὐλαβείας ἐπεδαψίλευσε φιλοξενίαν∙ τρεῖς βλέπων ἕνα προσκυνῶν∙ καίτοι δέ τῶν προσώπων τήν διάκρισιν ἐτήρησε, παρά ταῦτα ἕνα Κύριον προσηγόρευεν, ὀφειλομένην τιμήν ἀποδίδων διά τριπλῆς ὑπηρεσίας, καί μίαν προσημαίνων δύναμιν καί οὐσίαν... Οὐδείς ἄλλως τε εἶχε νοθεύσει τόν τύπον τῆς ἀληθείας, καί διά τοῦτο Τριάδα βλέπει, ἀλλά Μονάδα πρεσβεύει καί τιμᾶ».^[24]

Ἀλλά καί ὁ Δίδυμος ὁ Τυφλός τό αὐτό φρονεῖ: «Ἔπειτα ἄγγελος ἐκλήθη ὁ Υἱὸς, καὶ τὸ Πνεῦμα, ἐν τῇ δρυῒ τῇ Μαμβρῇ, ὅτε ἡ ἔνδοξος Τριὰς ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ, διὰ τὸ ἀγγεῖλαι τὰ ἄγνωστα. Πρὸς οἷς, ἐκ τῆς ἀγγελικῆς πληθύος οὐδεὶς αὐθεντικῶς ἐξ οἰκείας κινήσεως ἁγίους ἀπέστειλεν, οὐδὲ ἀγορεῦσαι λόγια, ἢ νόμον διατάξασθαι, ἢ ὅλως ἅπερ ἐβούλετο αὐτὸς, λέξαι ἐποίησεν. Ἀλλ' οὐδὲ ἴσασιν ἄγγελοι τῆς ἀῤῥήτου καὶ εὐμενοῦς Τριάδος τὰ ὁμόφρονα βουλεύματα, οὐδὲ καταλαμβάνουσι τῆς θείας αὐτῆς ἀρωγῆς τὴν δύναμιν· τῷ δὲ αὐτῆς γαληνῷ νεύματι ὑπηρετοῦνται, καὶ μειλίσσονται αὐτὴν λιταῖς, ἀσιγήτοις στόμασι, καὶ φωνῇ ἀκαταλήπτῳ.

Ὅτι μετὰ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς τὸ ἅγιον αὐτοῦ Πνεῦμα ἀποστέλλει καὶ ὁδηγεῖ αὐτεξουσίως· καὶ γάρ ἐστιν ἀληθῶς ἔργον φιλάνθρωπον τῆς πανσόφου καὶ ἀγαθωτάτης Τριάδος, ἡ εἰς εὐσεβῆ βίου τρῖβον ἀποστολὴ, καὶ ὁδηγία, καὶ ἡ περὶ πάντας χρηστότης».[25]

Καί πάλιν: «Ὅτι δὲ καὶ συμπροσκυνεῖται τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ, ὁ προπάτωρ ἐδίδαξεν ἐν τῇ δρυῒ τῇ Μαμβρῇ, τὴν ἁγίαν ὁμοτίμως δεξιωσάμενος καὶ προσκυνήσας Τριάδα, ὡς ἐν τῷ πρώτῳ εἴρηται λόγῳ».[26]

Ἐν κατακλείδι δέ, ὁ κορυφαῖος  Θεολόγος τῶν τελευταίων ἐτῶν τοῦ Βυζαντίου Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος: «... Ὧδε μέν διά λόγων ἡμῖν ἐγνώρισεν ἑαυτόν τρισυπόστατον εἶναι ὁ μόνος τῳόντι  Θεός∙ διά δέ ποικίλων ἐμφανειῶν∙ ὡς ὅταν ὤφθη ὅλη ἡ αὐτή τριάς ἡ Ἁγία ἐν εἴδει ἀγγέλων τῷ Πατριάρχῃ Ἀβραάμ, ἐν τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ».^[27]

Εἶναι περιττόν νομίζομεν νά ἀναφέρωμεν περισσοτέρας μαρτυρίας, ἐφ’ ὅσον αὐτές ἀρκοῦν διά νά ἀποδείξουν τήν γενικότερη γνώμην τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά πείσουν τούς καλοπίστους καί καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους. Ὅλους, ἐκτός... Δυστυχῶς κάποιοι, ὅλα αὐτά τά σβήνουν μέ μίαν μονοκονδυλιάν, ὡσάν οὐδέποτε νά εἰπώθηκαν ἀπό κανέναν Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας! Ἄλλωστε, μᾶς λέγουν, καί αὐτοί ὡς ἄνθρωποι ἔπεσαν εἰς ἑρμηνευτικά λάθη..., εἶναι μία δικαιολογία ὅπου συχνῶς ἀκούγεται ἀπό τά στόματα τῶν ἀρνητῶν τῶν εἰκόνων, θέλοντες οὕτω νά δικαιολογήσουν τήν κατ’ οὐσίαν ἀντιπατερικήν ΄΄θεολογίαν΄΄ τους!

 

34) Τό ὅραμα τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου

Μίαν ἀπό τίς πλέον τολμηρές παρερμηνεῖες πού ἐπιχειρεῖ ὁ συγγραφεύς καί οἱ λοιποί ὁμοϊδεάτες του, ἀφορᾷ τό γνωστόν εἰς ὅλους ὅραμα τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, ὅπου ἐνεφανίσθη  εἰς αὐτόν ὁ θεός Πατέρας. Ἄς τόν ἀκούσωμεν;

«Λένε μερικοί, ὅτι εἶναι δυνατό νά ζωγραφίζονται εἰκόνες τοῦ Θεοῦ Πατρός ἐπειδή ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος εἶδε τόν Θεό Πατέρα καί ὅτι οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καταγράφουνε τό ὅραμά του.

Αὐτό τό ἐπιχείρημα δέν ἔχει οὔτε θεολογική βάση οὔτε βάση στήν Ἁγία Γραφή. Τό βιβλίο τῶν Πράξεων δέν ἀναφέρει πουθενά ὅτι ὁ Πρωτομάρτυρας εἶδε τό Θεό Πατέρα. Νά, πώς ἡ Γραφή διηγεῖται τό ὅραμα τοῦ Ἁγίου Στεφάνου: “Ὑπάρχων πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τόν οὐρανόν εἶδε δόξαν Θεοῦ καί Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ, καί εἶπεν, ἰδού θεωρῶ τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους καί τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν του Θεοῦ ἑστῶτα”. (Πράξεις, ζ΄: 55)

Ἄραγε, λέει ὅτι εἶδε “τόν Θεό Πατέρα” ἤ ἔστω ἁπλά “τόν Θεό”; Ὄχι, “εἶδε δόξαν Θεοῦ”. Καί ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι, πού ἔχουν κάποια ἐπίγνωση τῆς πίστης τους, ξέρουν πώς ἡ ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τή θεία φύση ἤ τίς τρεῖς ὑποστάσεις. “Οὐ γάρ μή ἴδῃ ἄνθρωπος τό πρόσωπόν μου καί ζήσεται”. (Ἕξ. λγ΄: 20) Ἀλλά ὅμως ἕνας ἄνθρωπος, πού θά κριθεῖ ἄξιος ἀπό τό Θεό, μπορεῖ νά δεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Τό ὅτι ὁ Ἅγιος Στέφανος εἶδε “τούς οὐρανούς ἀνεωγμένους”, εἶναι μιά εἰκόνα τῆς ἀποκάλυψης τῆς θείας δόξας. Τό ἴδιο πρᾶγμα ἐννοοῦσε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: “Ἐλεύσομαι γάρ εἰς ὀπτασίας καί ἀποκαλύψεις Κυρίου. οἶδα ἄνθρωπον... ἁρπαγέντα ἕως τρίτου οὐρανοῦ...” (Κορ. ἴβ΄: 1-2)

Ὑπάρχει μόνο μία δόξα, ἕνα φῶς, μία ἐνέργεια τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καί τί εἶδε ὁ Πρωτομάρτυρας μέσα σ’ αὐτή τή δόξα; Μᾶς λένε οἱ Πράξεις, “εἶδε Ἰησοῦν”. Ποιός εἶναι Αὐτός ποῦ μόνος φανερώνεται ἐκ μέρους τοῦ Πατρός; Ὁ Ἰησοῦς, “ὁ μονογενής υἱός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο”. (Ἰω. α΄: 18) “Ὁ θεωρῶν ἐμέ θεωρεῖ τόν πέμψαντα μέ”. (Ἰω. ἴβ΄: 45)

Ὁ Πρωτομάρτυς λοιπόν εἶδε τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου ὁρατό, σαρκωμένο, ἀναστημένο, καί ἀνελθόντα στά δεξιά του θρόνου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μᾶς λέει: “Ὁ Στέφανος εἶπε: Ἰδού ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν της δόξης τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶπε πῶς εἶδε τό Λόγο ἤ τή Σοφία τοῦ Πατρός, ἀλλά τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου, τό σῶμα τοῦ Κυρίου πού προῆλθε ἀπό τή Μαρία”.

Ἡ Γραφή μᾶς λέει πῶς ὁ Μωϋσῆς δέν εἶδε τό “πρόσωπο” τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μόνον “τά ὀπίσθια”. Οἱ ὅροι αὐτοί εἶναι συμβολικές ἐκφράσεις προκειμένου νά διακρίνουμε τά ἀπρόσιτά του Θεοῦ καί τά προσιτά καί ἀσφαλῶς δέν ἐννοοῦνται μέ τήν ἀνθρωπομορφική ἔννοια. Ὁ Θεός δέν ἔχει “δεξιά” ἤ ἀριστερά, οὔτε “πρόσωπο” ἤ “ὀπίσθια”.

Ὅπως ὁ Μωϋσῆς, ἔτσι καί ὁ Ἅγιος Στέφανος δέν εἶδε τό “πρόσωπο” τοῦ Θεοῦ. Εἶδε μόνο ὅ,τι βρισκόταν στά “δεξιά Τού”. Εἶδε τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου μέσα σέ δόξα, καί στό πρόσωπό Του εἶδε τήν τελική θέωση τοῦ ἀνθρώπου».

 Ἐδῶ εὑρίσκομεν καί πάλιν τόν συγγραφέα τοῦ πονήματος νά παραποιεῖ τήν Θείαν Γραφήν, ἀλλοιώνοντας παντελῶς τό πραγματικό νόημα τοῦ ἐπιμάχου  ἐδαφίου. Μᾶς λέγει λοιπόν ὁ ὑποφαινόμενος, ὅτι  πουθενά δέν ἀναφέρεται ὅτι ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος εἶδε τόν Θεόν Πατέρα. Εἶδε λέγει μόνον τήν Δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἄλλωστε εἶναι κοινή καί εἰς τά τρία πρόσωπα.  Τό ὅτι, ὁ ἅγιος Στέφανος εἶδε τόν Πατέρα δέν εἶναι ἰδική μας ἐπινόησις ἤ παρανόησις, ἀλλά τό φρόνημα τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι διατρανῶς κηρύττουν, ὅτι  Αὐτός Οὗτος ὁ Θεός Πατήρ ἦταν ἐκεῖνος πού ὁ Χριστός ὡς υἱός ἀνθρώπου ἐστάθη ἐκ δεξιῶν Του. Ποῖος ἄλλωστε ἦταν αὐτός ὁ Θεός πρός τόν ὁποῖον ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐστάθη ἐκ δεξιῶν ἐάν δέν ἦταν ὁ Θεός Πατήρ; Μήπως εἰσάγουν καί τετάρτη θείαν ὑπόστασιν εἰς τάς τρεῖς ἤδη ὑπαρχούσας; Καί πῶς διέκρινε τά δεξιά ἀπό τά ἀριστερά ἐάν δέν ὑπῆρχεν ὁ ἐκεῖ  ἱστάμενος, δηλαδή ὁ Πατήρ; Νομίζομεν, ὅτι κάποιοι μέ τάς παρερμηνείας των ἔχουν ξεπεράσει  τά ὅρια ἀστειότητος!!! Ἐπίσης τό, ὅτι ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος τόν ὁποῖον ἐπικαλεῖται ὁ εἰκονομάχος λέγει, πώς ὁ Στέφανος εἶδε τόν υἱόν τοῦ   ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ, ἀσφαλῶς καί ἔχει δίκαιον, διότι ὁ ἀόρατος καί ἄκτιστος Θεός εἶναι ἀδύνατον νά ἐμφανισθῇ εἰς ἡμᾶς τούς κτιστούς ἀνθρώπους διά τῆς Θείας Αὐτοῦ Οὐσίας, ἀλλά μόνον  διά τῆς Θείας Δόξης Αὐτοῦ, δηλαδή διά τῆς Θείας Ἐνεργείας Του.[28] Ποῦ λοιπόν βλέπει τήν ἀντίθεσιν; Ἀποροῦμεν ὅμως∙ πῶς ὁ ἐν τοσούτῳ ΄΄ἁγιοπνευματικῷ τῷ τρόπῳ΄΄ κάτοχος τῆς Πατερικῆς γνώσεως ἐντόπισε τό κείμενον τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου, ἀλλά τοῦ διέφυγε τῆς προσοχῆς ἕνα ἄλλο, ὅπου σαφῶς ἀναφέρεται εἰς τήν συμβολικήν αὐτήν θέασιν τοῦ Πατρός; «Στέφανος δέ (μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς) μετά Χριστόν ὑπέρ Χριστοῦ πρῶτος μαρτυρήσας, ἀτενίσας εἶδε τούς οὐρανούς ἀνεῳγμένους καί δόξαν ἐν αὐτοῖς Θεοῦ καί τόν Χριστόν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ θεοῦ. Ἔστι τοίνυν αἰσθητικήν δύναμιν μέχρις αὐτῶν φθάνειν τῶν ὑπερουρανίων; Ἀλλά μήν οὗτος κάτωθεν ἐκεῖσε ἀπὸ τῆς γῆς ἑώρα, καί τὸ μεῖζον, ὡς οὐ τὸν Χριστὸν μόνον, ἀλλά τὸν αὐτοῦ Πατέρα. Πῶς γάρ ἂν ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ ἑώρα τὸν Yἱόν, εἰ μή καί αὐτὸν ἐκεῖνον ἔβλεπεν; Ὁρᾷς ὅτι ὁρᾶται ὸ ἀόρατος ὑπὸ τῶν κεκαθαρμένων τήν καρδίαν, ἀλλ’ οὐκ αἰσθητῶς. οὐδέ νοητῶς, οὐδέ ἀφαιρεματικῶς, ἀλλ’ ἀρρήτῳ τινί δυνάμει;». «Πῶς οὖν ἑώρακε...; Ἐγώ σοι παρρησίᾳ ἐρῶ˙  πνευματικῶς»^[29]. Τὸ ὁποῖον εἰς τήν ἁπλῆν μᾶς λέγει: Ὁ Στέφανος ὅπου ἦτο ὁ πρῶτος ὅπου ἐμαρτύρησεν μετά τόν Χριστόν, ἀφοῦ ἐσήκωσε πρὸς τά ἐπάνω τοὺς ὀφθαλμούς του εἶδε τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καί τήν λαμπρότητα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτοῖς καί τόν Χριστὸν νά ἵσταται εἰς τά δεξιά τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δυνατὸν ἡ αἰσθητική δύναμις τῶν ὀφθαλμῶν νά φθάνῃ ἕως τά ἐπουράνια; Οὗτος ὅμως ἔβλεπεν πρὸς τά ἐκεῖ, ὄντως κάτω εἰς τήν γῆν, καί τὸ σπουδαιότερον εἶναι, ὅτι δέν ἔβλεπε μόνον τὸν Χριστόν, ἀλλά καί τόν Πατέρα Του. Πῶς δηλαδῆ θά ἔβλεπεν εἰς τά δεξιά του τόν Υἱόν, ἐάν δέν ἔβλεπεν καί ἐκεῖνον τόν ἴδιον; (Καταφανής ἡ διάστασις τῶν ἑρμηνειῶν μεταξύ τοῦ Ἁγίου καί τοῦ συγγραφέως τοῦ βιβλιαριδίου ὅπου σχολιάζομεν∙ ὁ Ἅγιος μᾶς λέγει, ὅτι ὁ Πατήρ ἐφανερώθη, ὁ δέ ἕτερος τό ἀρνεῖται βασιζόμενος εἰς τήν ἰδικήν του ἑρμηνευτική ἀντίληψιν καί γνώμην, προφανῶς ἔχουσα αὐτήν ὡς πλέον ἀξιόπιστον αὐτῆς τοῦ Ἁγίου!). Βλέπεις, ὅτι βλέπεται ὁ ἀόρατος ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν κεκαθαρμένην τήν καρδίαν, ἀλλ’ ὄχι αἰσθητά, οὔτε νοητά, οὔτε μέ ἀφαιρετικόν τρόπον, ἀλλά μέ μίαν ἀνέκφραστον δύναμιν;...

Πῶς λοιπόν εἶδε ταῦτα...; Ἐγώ θά σοῦ τό εἰπῶ παρρησία˙   Πνευματικῶς.

Διατί ἄραγε ἀπέκρυψε τό σημαντικότατον αὐτό χωρίον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, τό ὁποῖον καί προφανῶς ἐγνώριζεν; Προφανέστατα  διότι δέν τόν συνέφερεν!!! Κατ’ αὐτόν  ὅμως τόν τρόπον δέν μπορεῖ νά γίνῃ σοβαρά συζήτησις καί ἔρευνα, ὅταν κάποιοι μέ δόλον ἀποκρύπτουν ἤ παραποιοῦν τά στοιχεῖα ὅπου καταρρίπτουν τάς θέσεις των∙ πρᾶγμα ὅπου σημαίνει, ὅτι δέν ἐνδιαφέρονται οὐδόλως διά τήν ἀλήθειαν, παρά μόνον προσπαθοῦν νά στήσουν τήν πλάνην τους!

Ἄς ἀφήσωμεν ὅμως καί τόν ἅγιον Ἐπιφάνιον νά μᾶς ἐξηγήσῃ πλέον ἐπισταμένως τόν τρόπον τῆς ὁράσεως τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, ἀλλά καί τῶν λοιπῶν Προφητῶν: «΄΄ὤφθη κύριος τοῖς προφήταις΄΄. καὶ ὤφθη μέντοι ὡς ἠθέλησε, δυνατὸς ὢν ἐν ἅπασι, καὶ οὐκ ἀρνούμεθα ὅτι εἶδον οἱ προφῆται θεόν, οὐ μόνον δὲ οἱ προφῆται, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόστολοι. φησὶ γὰρ ὁ ἅγιος Στέφανος ὁ πρωτομάρτυς «ἰδού, ὁρῶ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον, καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν ἑστῶτα τοῦ θεοῦ καὶ πατρός». ἀλλὰ τῇ ἰδίᾳ δυνάμει θεὸς ὁ πανάγαθος, φιλανθρωπευόμενος τὸ ἴδιον πλάσμα, ἵνα μή τινες τῶν ἀπίστων νομίσωσι τὰ περὶ θεοῦ λεχθέντα εἶναι ἁπλῶς λόγῳ καὶ οὐκ ἀληθείᾳ, καὶ ἕως λόγου ἵστασθαι τὰ κατὰ τὸν θεὸν καὶ μὴ πληροῦσθαι τὸ παρὰ τῷ ἀποστόλῳ εἰρημένον, ὅτι «δεῖ τὸν προσερχόμενον θεῷ πιστεύειν ὅτι ἔστι καὶ τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτὸν μισθαποδότης γίνεται» – ἵνα οὖν παραθαρσύνῃ τὸν ὑπ' αὐτοῦ πεπλασμένον ἄνθρωπον, τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ καὶ ἀξίοις ἑαυτὸν ἀποκαλύπτει θεός, ἵνα ἴδωσι φύσει θεὸν καὶ θεμελιωθῶσι τὴν διάνοιαν καὶ ἐλπίσωσιν ἐν ἀληθείᾳ καὶ κηρύξωσιν αὐτὸν ἀληθῶς καὶ πιστοποιήσωσι τὸν πιστὸν ἄνθρωπον, ὡς ἀμέλει [καὶ] οἱ Ἑλλήνων παῖδες ἔχουσι περὶ θεοῦ ἕως λόγου τε καὶ φαντασίας, ἡμεῖς δὲ ἀληθῶς θεὸν ἐπιστάμεθα, ἀληθῆ καὶ ὄντα ἀληθῶς ἐνυπόστατον βασιλέα, ἀκατάληπτον, ποιητὴν τῶν ὅλων,

Καὶ ὅτι μὲν ὤφθη θεὸς ἀνθρώποις πολλάκις εἴπομεν, καὶ οὐκἀρνούμεθα. ἐὰν γὰρ ἀρνησώμεθα τὰς θείας γραφάς, ἀληθεῖς οὐκ ἐσμέν καὶ εὑρισκόμεθα ἐκπίπτοντες τῆς ἀληθείας· ἢ τὴν παλαιὰν διαθήκην ἐκβάλλοντες οὐκέτι ἐσμὲν τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας. τὸ δὲ εὐαγγέλιον ἔφη «θεὸν οὐδεὶς πώποτε ἑώρακεν, ὁ μονογενὴς θεὸς αὐτὸς ἐξηγήσατο», καὶ πάλιν ἡ αὐτὴ θεία γραφή <φησιν> ὅτι «ὤφθη ὁ θεὸς τῷ Ἀβραὰμ ὄντι ἐν τῇ Μεσοποταμίᾳ», καὶ αὐτὸς ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ ὅτι «οἱ ἄγγελοι τούτων ὁρῶσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανῷ».  ἀλλὰ πάντως ἐρεῖ τις εἰρηκέναι τὴν θείαν γραφήν, τοὺς προφήτας ἑωρακέναι   τὸν θεὸν ἐν τῷ νῷ, ἀπὸ τοῦ ῥητοῦ τοῦ «καὶ οἱ ἄγγελοι τούτων ὁρῶσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανῷ», καὶ πάλιν ἀπὸ τοῦ «μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται». νοήσας δὲ τοῦτο καὶ παραζεύξας κατὰ τὴν αὐτοῦ ἔννοιαν τὰς λέξεις εἴποι <τις> ἂν ὅτι ἐν τῷ νῷ ἕκαστος ὁρᾷ τὸν θεόν, οὐ γὰρ ὀφθαλμοῖς. ἀντιπίπτει δὲ τούτῳ ὁ θεῖος λόγος φάσκων διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου «τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ἀκάθαρτα χείλη ἔχων ἐν λαῷ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντι ἐγὼ κατοικῶ, καὶ τὸν κύριον Σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου»· καὶ οὐκ εἶπε τῷ νῷ, οὐδὲ ἐν τῇ ἐννοίᾳ, ἀλλὰ τοῖς ὀφθαλμοῖς, τὰ ἀληθῆ καὶ στερεὰ τῆς πίστεως βεβαιούμενος. τί οὖν εἴπωμεν, τοῦ εὐαγγελίου λέγοντος θεὸν μὴ ἑωρακέναι τινὰ πώποτε, τῶν δὲ προφητῶν καὶ ἀποστόλων φασκόντων καὶ αὐτοῦ τοῦ κυρίου; ἆρα ἀντίθετον ἐν τῇ θείᾳ γραφῇ πρὸς ἑαυτήν τι; μὴ γένοιτο. ἀλλὰ εἶδον προφῆται καὶ ἀπόστολοι, καὶ ἀληθὲς ὑπάρχει. εἶδον δὲ καθὸ ἠδύναντο αὐτοὶ καὶ καθὸ ἐνεχώρει, καὶ ὤφθη αὐτοῖς ὁ θεὸς ὡς ἠθέλησεν· «πάντα γὰρ αὐτῷ δυνατά». καὶ ὅτι μὲν ἀόρατος ὁ θεὸς καὶ ἀκατάληπτος, τοῦτο δῆλόν ἐστι καὶ ὡμολόγηται. ἀλλὰ πάλιν δυνατός ἐστι ποιεῖν ὃ βούλεται. «οὐ γάρ τις ἀντιτίθησιν αὐτοῦ τῷ βουλήματι». ἀόρατος οὖν ἐστι τὴν φύσιν καὶ ἀκατάληπτος τὴν δόξαν. βουλομένου δὲ τῷ ὑπ' αὐτοῦ γεγονότι ἀνθρώπῳ ὀπτάνεσθαι οὐδὲν ἐναντιοῦται τῷ αὐτοῦ βουλήματι. οὐ γὰρ πάθει συνέχεται τὸ θεῖον, ἵνα ὃ βούλεται μὴ πράττῃ ἢ πράττῃ ὃ μὴ βούλεται· δυνατὸς γάρ ἐστι ποιεῖν ὃ βούλεται. ἀλλὰ πράττει ἅπερ αὐτοῦ πρέπει τῇ θεότητι, μηδενὸς ὅλως τῷ θελήματι αὐτοῦ ἀντιπίπτοντος, ὥστε μὴ δύνασθαι πράττειν ὃ βούλεται πρεπόντως τῇ αὐτοῦ θεότητι. καὶ ἀδύνατόν ἐστιν ἰδεῖν θεὸν μάλιστα ἀνθρωπίνην φύσιν, καὶ οὐκ ἐγχωρεῖ τὸ ὁρατὸν ὁρᾶν τὸ ἀόρατον, ἀλλ'   ὁ ἀόρατος θεὸς ἐν φιλανθρωπίᾳ καὶ δυνάμει ἐνισχύσας τὸ ἀδύνατον κατηξίωσε τῇ ἑαυτοῦ δυνάμει, ὅπως ἴδῃ τὸ ἀόρατον· καὶ ὁ <ἰδὼν> εἶδε τὸ ἀόρατόν τε ἐνδυναμωθεῖσα τοῦ ἀδυνάτως ἔχοντος πρὸς ἐπέκτασιν τοῦ δυνατοῦ. καὶ οὐδὲν διοίσει ἐν τῇ θείᾳ γραφῇ οὔτε ἀντίθετος λέξις πρὸς λέξιν εὑρεθήσεται...». Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιον μέ ἕνα παράδειγμα δεικνύων πώς τά ἐν τῇ Γραφῇ ἀντιφατικά  μόνον κατά τό φαινόμενον εἶναι ἀντίθετα. «Ἔστι δέ, ὡς πολλάκις τὸ ὑπόδειγμα διηγησάμην, τὸ πρᾶγμα καὶ ἄπειρον, οὐ καθὼς ἔσχε τὸ ἄπειρον, ἀλλ' ὡς ἠδύνατο χωρεῖν ἡ φύσις οὕτως ὡς εἴ τις θεάσοιτο δι' ὀπῆς μικροτάτης τὸν οὐρανὸν καὶ εἴποι· ὁρῶ τὸν οὐρανόν, καὶ οὐκ ἂν ψεύσοιτο ὁ τοιοῦτος· ὁρᾷ γὰρ οὐρανὸν τῷ ὄντι· εἴποι δέ τις αὐτῷ συνετῶς ὅτι οὐχ ἑώρακας τὸν οὐρανόν, καὶ οὐκ ἂν ψεύσοιτο ὁ τοιοῦτος. ὁ μὲν γὰρ λέγων ἑωρακέναι οὐ ψεύδεται, καὶ ὁ φήσας πρὸς αὐτὸν μὴ ἑωρακέναι καὶ αὐτὸς ἀληθεύει. οὔτε γὰρ εἶδε τὴν ἐπέκτασιν οὔτε τὸ πλάτος. καὶ ὁ μὲν ἑωρακὼς ἠλήθευσεν, ὁ δὲ ἀντειπὼν μὴ ἑωρακέναι οὐκ ἐψεύσατο, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ἠλήθευσε. πολλάκις γὰρ καὶ ἐπὶ ἀκρωρείᾳ ὄρους ἑστῶτες θεώμεθα καὶ τὴν θάλασσαν, καὶ ἐὰν εἴπωμεν ἑωρακέναι θάλασσαν, οὐκ ἐψευσάμεθα· εἰ δέ τις ἀντείπει λέγων ὅτι οὐχ ἑώρακας, καὶ αὐτὸς οὐ ψεύδεται. ποῦ γὰρ διικνεῖται τὸ πλάτος, ποῦ τὸ μῆκος, ποῦ τὸ βάθος, ποῦ οἱ μυχοὶ τοῦ βυθοῦ καὶ τὰ ἀποτελέσματα, οὐ δύναταί <τις> εἰδέναι ἄνθρωπος ὤν. εἰ τοίνυν τὰ περὶ τῶν κτισμάτων οὕτως ἐν ἡμῖν πληροῦται, πόσῳ γε μᾶλλον ἐν τῇ χάριτι ᾗ ἐχαρίσατο ὁ θεὸς προφήταις καὶ ἀποστόλοις; ἐθεάσαντο οὖν τὸν θεὸν τῷ ὄντι, καὶ οὐκ ἐθεάσαντο, ἀλλ' ἐθεάσαντο ὡς ἠδύνατο ἡ φύσις φέρειν, καὶ αὐτὸ κατὰ χάριν δυνάμεως, ἧς ἐνεδυνάμωσεν ὁ δυνατὸς ἐν ἅπασι...».[30]

Μέ ἁπλᾶ λόγια: Ἐφανερώθη, λέγει ὁ θεῖος Ἐπιφάνιος, ὁ Κύριος εἰς τούς Προφήτας. Ἐφανερώθη μέ τόν τρόπον ὅπου  Αὐτός ἠθέλησε, διότι εἶναι δυνατός, ὥστε νά ἐνεργῇ τά πάντα εἰς ὅλα. Δέν ἀρνούμεθα λέγει, ὅτι οἱ Προφῆτες εἶδον τόν Θεόν, καί ὄχι μόνον οἱ Προφῆτες, ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοι. Διά τοῦτο λέγει καί ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, «ἰδού, ὁρῶ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον, καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν ἑστῶτα τοῦ θεοῦ καὶ πατρός»∙ ὄχι μέ τήν ἰδικήν του δύναμιν, ἀλλά μέ αὐτήν ὅπου ὁ Θεός ἐπέτρεψε ἀπό φιλανθρωπίαν διά τό ἰδικόν του πλάσμα, ὥστε νά μήν νομίσουν κάποιοι ἀπό τούς ἀπίστους, ὅτι ὅσα λέγονται διά τόν Θεόν εἶναι ἁπλῶς λόγια καί ὄχι ἀλήθεια.  Διά νά μήν ἀποθρασυνθῇ λοιπόν ὁ ἀπό τόν Θεόν πεπλασμένος ἄνθρωπος ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτόν Του εἰς τούς ἀξίους, ὥστε νά ἰδοῦν τόν Θεόν κατά τήν Φύσιν Του (sic), καί οὕτω νά θεμελιωθοῦν κατά τήν διάνοιαν καί ἐνισχύσουν καί ἄλλο εἰς τήν πίστιν τόν πιστόν ἄνθρωπον. Ὄχι ὅπως μᾶς κατηγοροῦν οἱ Ἐθνικοί, ὅτι ὅσα λέμε διά τόν Θεόν εἶναι ἰδικές μας φαντασίες, διότι ἐμεῖς γνωρίζομεν πραγματικῶς τόν Θεόν, ὡς ἀληθινόν καί πράγματι ἀληθινόν Βασιλέα, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀκατάληπτος καί ποιητής τῶν ὅλων. Τό ὅτι, λοιπόν ὁ Θεός  ἐφανερώθη εἰς τούς ἀνθρώπους τό εἴπωμεν πολλές φορές καί δέν τό ἀρνούμεθα, διότι ἐάν τό ἀρνηθῶμεν εἶναι ὡσάν νά ἀρνούμεθα τάς Γραφάς, ὁπότε δέν θά εἴμεθα ἀληθεῖς καί θά ἔχουμε ἐκπέσει ἀπό τήν ἀλήθειαν. Ἐάν ἀπορρίψωμεν τήν Παλαιάν Διαθήκην δέν θά ἀνήκωμεν πλέον εἰς τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν. Τό δέ Εὐαγγέλιον λέγει, ὅτι τόν Θεόν δέν εἶδεν κανείς, ἀλλοῦ ὅμως λέγει, ὅτι ὁ Θεός ἐφανερώθη εἰς τόν Ἀβραάμ εἰς τήν Μεσοποταμίαν, καί πάλιν, ὅτι οἱ Ἄγγελοι βλέπουν τό πρόσωπον τοῦ Θεοῦ Πατρός εἰς τόν οὐρανόν.  Ἀλλά θά εἰπῇ κάποιος, ὅτι  μέ τόν νοῦν του τόν βλέπει, συμπεραίνων αὐτό ἀπό τό γραφικόν «καὶ οἱ ἄγγελοι τούτων ὁρῶσι τὸ  πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανῷ», καί πάλιν ἀπό τοῦ «μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν θεὸν ὄψονται». Ἐάν ὅμως εἴπη  κάποιος, ὅτι  ὁ καθένας ὅπου βλέπει τόν Θεόν τόν βλέπει μόνο μέ τούς νοερούς ὀφθαλμούς του, τότε πῶς ὁ Ἡσαΐας λέγει ἀντιλέγων, ὅτι εἶδε τόν Κύριον Σαβαώθ μέ τούς αἰσθητούς ὀφθαλμούς του; Καί δέν εἶπε μέ τόν νοῦν του, οὔτε μέ τήν διάνοιάν του, ἀλλά μέ τά μάτια του ἐβεβαίωσε τά τῆς πίστεως. Καί τί νά εἴπωμεν διά τήν Θείαν Γραφήν ὅπου λέγει, ὅτι τόν Θεόν δέν εἶδεν κανείς ποτέ, τό ὁποῖον εἶπον οἱ Ἀπόστολοι οἱ Προφῆτες ἀκόμη καί Αὐτός ὁ Κύριος; Μήπως ἡ Γραφή εἶναι ἀντίθετος μέ τόν ἑαυτόν της; Μή γένοιτο! Ὅλα αὐτά τά εἶδαν πραγματικῶς οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Προφῆτες. Τά εἶδαν ὅσον μποροῦσαν νά ἰδοῦν καί ὅσον εἶχον τήν δυνατότητα, ἀλλά καί ὅσον ὁ Θεός ἤθελε νά φανερωθῇ∙ διότι εἶναι εἰς Αὐτόν τά πάντα δυνατά. Ὅτι δέ ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καί ἀκατάληπτος αὐτό εἶναι φανερόν καί ἔχει ὁμολογηθεῖ. Ἀπό τήν ἄλλην ὅμως εἶναι δυνατός καί πράττει ὅ,τι θέλει. Εἶναι λοιπόν ἀόρατος κατά τήν Φύσιν καί ἀκατάληπτος κατά τήν Δόξαν. Δέν ἐναντιοῦται λοιπόν εἰς τήν βούλησίν Του ὅταν θέλει νά γίνῃ ὁρατός ἀπό τούς ἀνθρώπους∙ ὁ Θεός εἶναι ἀπαθής, ὥστε αὐτό ὅπου θέλει νά μήν τό πράττῃ καί αὐτό ὅπου δέν θέλει νά πράττῃ. Εἶναι δυνατός λοιπόν ὥστε νά κάνῃ ὅ,τι θέλει, ἀλλά κάνει μόνον αὐτά ὅπου ἁρμόζουν εἰς τήν Θεότητα χωρίς νά ἀντιπίπτει εἰς τό θέλημά Του. Εἶναι ἀδύνατον ἡ ἀνθρωπίνη φύσις νά ἴδῃ τόν Θεόν, καθώς δέν δύναται τό ὁρατόν νά ἴδῃ τό ἀόρατον, ἀλλ’ ὁ ἀόρατος Θεός μέ φιλανθρωπίαν καί δύναμιν ἐνίσχυσε τό ἀδύνατον καί τό ἀξίωσε μέ τήν θεϊκήν Του δύναμιν νά ἴδῃ τό ἀόρατον. Καί εἶδεν ὁ ἀδύνατος ἄνθρωπος μέ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ δυνατοῦ Θεοῦ τό ἀόρατον Αὐτοῦ. Καί οὕτως ἑρμηνεύοντες, τίποτε διαφορετικόν δέν εὑρίσκομεν εἰς τήν Θείαν Γραφήν, οὔτε μίαν λέξιν ἀντίθετον.

Τά δέ ἀντιφατικά μόνον κατά τό φαινόμενον εἶναι ἀντίθετα μεταξύ των!

Ἀναπτύσσων ἐπίσης ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔτι βαθέως τόν τρόπον τῆς ὁράσεως τοῦ Θεοῦ, μᾶς λέγει ταῦτα: «οὕτως οἱ προφῆται ὡς ὄντα ἑώρων τά μήπω γεγονότα˙ οὕτως εἶδε τόν Θεόν ὅστις οὐκ ἀλλοτρίῳ, ἀλλά φυσικῷ συμβόλῳ πνευματικῶς ἑώρακεν αὐτόν˙ οὐ φυσικόν δέ λέγω σύμβολον Θεοῦ - ὅ καί τοῦτ᾿ αὐτό μόνον σύμβολόν ἐστιν - ὅπερ ἄν αἰσθήσει ᾖ αἰσθήσει βλέπηταί τε ἤ ἀκούηται καί δι᾿ ἀέρος ἐνεργῆται˙ ἐπεί, ὅταν ὀφθαλμός ὁρῶν οὐχ ὡς ὀφθαλμός ὁρᾷ, ἀλλ᾿ ὡς τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος διανοιχθείς, οὐκ ἀλλοτρίῳ σύμβόλῳ τόν Θεόν ὁρᾷ, καί τοῦθ᾿ ἡμεῖς αἴσθησιν ὑπέρ αἴσθησίν φαμεν». [31] Μετάφρασις: Οὕτως οἱ Προφῆτες ἔβλεπαν ὡς παρόντα ἐκεῖνα ὅπου δέν εἶχαν γίνει ἀκόμη∙ κατ’ αὐτόν τόν τρόπον  εἶδε τόν Θεόν ὅποιος ἀντίκρυσεν Αὐτόν ὄχι μέ ξένον, ἀλλά μέ φυσικόν Σύμβολον πνευματικῶς∙ μή φυσικόν Σύμβολον τοῦ Θεοῦ - τό ὁποῖον ἄλλωστε εἶναι καί τό μόνον Σύμβολον - λέγω ἐκεῖνο τό ὁποῖον βλέπεται ἤ ἀκούεται μέσῳ τῆς αἰσθήσεως ὡς αἰσθήσεως καί ἐνεργεῖται μέσῳ τοῦ ἀέρα∙ ἐπειδή, ὅταν ὁ ὀφθαλμός βλέποντας δέν βλέπει ὡς ὀφθαλμός, ἀλλά ὡσάν νά ἔχῃ διανοιχθῇ μέ τήν δύναμιν τοῦ Πνεύματος, βλέπει τόν Θεόν ὄχι μέ ξένον Σύμβολον, καί αὐτό ὀνομάζομεν ἐμεῖς αἴσθησιν ἐπάνω ἀπό τήν αἴσθησιν.

Μᾶς λέγει ἐπίσης ὁ νεοεικονομάχος συγγραφεύς, ὅτι  ὁ Πρωτομάρτυς δέν εἶδεν τόν Θεόν, ἀλλά τήν Δόξαν τοῦ Θεοῦ, διαχωρίζων οὕτως τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο! Δηλαδή μᾶς λέγει ὅτι ἄλλο Θεός, ἄλλο δόξα Θεοῦ!!! «Ἄραγε, λέει ὅτι εἶδε “τόν Θεό Πατέρα” ἤ ἔστω ἁπλά “τόν Θεό”; Ὄχι, “εἶδε δόξαν Θεοῦ”». Κατά τούς θεοφόρους ὅμως Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, τό Ὄνομα ΄΄ΘΕΟΣ΄΄ ἁρμόζει ὄχι μόνον εἰς τήν τήν Φύσιν καί τάς ὑποστάσεις Τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀκόμη καί εἰς τήν Θείαν Αὐτοῦ Ἐνέργειαν-Δόξαν! Σημειωτέον, ὅτι  οἱ ὅροι Ἐνέργεια καί Δόξα εἶναι ταυτόσημοι. Οὕτω λοιπόν, ὅποιος ἀξιοῦται νά ἴδῃ τήν Θείαν Δόξαν  (δηλαδή τήν Ἐνέργειαν) τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν πραγματικότητα βλέπει τόν ἴδιον τόν Θεόν∙ ὄχι ὅμως κατά τήν Φύσιν, ἀλλά μόνον καί τήν Θείαν Ἐνέργειαν Αὐτοῦ! «Τοιαύτην οὖν δύναμιν καί ἐνέργειαν ἔχων ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον (μᾶς λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς)  καί ΘΕΟΣ καί Θεοποιός ἐστί τε καί λέγεται».[32] Μετάφρασις: Τοιαύτην λοιπόν δύναμιν καί Ἐνέργειαν ἔχων ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον εἶναι καί λέγεται ΘΕΟΣ καί Θεοποιός. Καί ἀλλοῦ ὁ αὐτός Ἅγιος: «Ἀλλά γάρ καί θεωνυμίας ὁ μέγας (Διονύσιος) ἐνταῦθα καλέσας τά ὀνόματα τούτων τῶν προόδων τόν Θεόν ὑπέδειξεν εἶναι τάς προόδους ταύτας, εἰ καί μή κατ’ οὐσία».[33] Μετάφρασις: Ἀλλά βεβαίως καλέσας ὁ μέγας ἐδῶ καί θεωνυμίας τά ὀνόματα τούτων τῶν προόδων ὑπέδειξεν, ὅτι οἱ πρόοδοι αὗται εἶναι ΘΕΟΣ, ἄν καί ὄχι κατ' οὐσίαν.

  Ὁ διαχωρισμός λοιπόν τῶν δύο αὐτῶν ὁρισμῶν ἀποτελεῖ ἀπό μόνος του αἵρεσιν, ἔχουσα τίς ρίζες της εἰς τήν διδασκαλίαν τοῦ κακοδόξου Βαρλαάμ!

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Εἶναι γεγονός, ὅτι οἱ σύγχρονοι αὐτοί ἀρνητές τῆς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος γνωρίζουν πολύ καλῶς ὅλα ὅσα ὑπέρ τῶν εἰκόνων παραθέσαμε, ὅπως ἀκριβῶς ἐγνώριζαν καί οἱ παλαιοί εἰκονομάχοι, ὅτι ἡ προσκύνησις τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἦταν ἀρχαιοτάτη παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπολύτως σύμφωνος μέ τάς θείας Γραφάς.

   Δέν τούς ἐνδιέφερεν ὅμως∙ ὅπως ἐκεῖνοι,  οὕτω καί αὐτοί θέλουν ἐν παντί τρόπῳ νά πράξουν αὐτό ὅπου θεωροῦν αὐτοί σωστόν! Ἡ Ἀλήθεια, οἱ ἀποδείξεις καί ὅλα τά λοιπά ἐπιχειρήματα τῶν εἰκονοφίλων ὀρθοδόξων δι’ αὐτούς δέν εἶχαν καί δέν ἔχουν οὐδεμίαν σημασίαν. Αὐτήν τήν συμπεριφοράν βλέπομεν καί εἰς τούς σημερινούς πνευματικούς ἐπιγόνους τῶν παλαιῶν εἰκονομάχων, ὅπου τούς χαρακτηρίζει μία ὑπέρμετρος ἀλαζονεία καί μία ἀκατάσχετος φλυαρία, ἐκ τῆς ὁποίας φαντάζονται τούς ἑαυτούς τους, ὡς τούς κατ’  ἐξοχήν δυναμένους εἰς τήν ἑρμηνείαν τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων! Μάλιστα, εἰς τήν προσπάθειάν τους νά ἀποδείξουν τάς ἀναποδείκτους δοξασίας τους, τάς ἐνδύουν μέ «Πατερικόν» περικάλυμμα. Φθάνουν μάλιστα εἰς τόν σημεῖον  νά  παραποιοῦν, ἤ καί νά  ἀπορρίπτουν τελείως καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν Πατέρων τά λεγόμενα! Χρησιμοποιοῦν μίαν ἐπιτηδευμένη ψευδοθεολογική γλῶσσαν, ψιττακίζοντες πλῆθος ἀκατανόητες διά τούς πολλούς κακοδοξίες, τάς ὁποίας ἀναμειγνύουν μέ τινάς  ἀληθείας καί τάς παρουσιάζουν ὡς τό ἀπαύγασμα τῆς Πατερικῆς σκέψεως!

Ὁ λόγος τῆς ἀληθείας ὅμως, συμφώνως μέ τόν ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην,  εἶναι κατά τήν φύση του ἁπλός καί ἀπαρασάλευτος, ἐκ φύσεως δέν ὑπόκειται οὔτε εἰς διαστάσεις γνωμῶν οὔτε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου εἰς ἀλλοιώσεις. Διότι πάντοτε τά ἴδια  φρονεῖ καί κηρύττει, ὄντας ἐλεύθερος ἀπό κάθε ἀθέτησιν καί προσθήκην. Ὁ πλαστός ὅμως λόγος τοῦ ψεύδους, ἐπειδή συμβαίνει νά εἶναι πολύπλοκος καί πολύγνωμος μέ μεταπτώσεις ἀπό τό ἕνα εἰς τό ἄλλο, πότε τό ἕνα διδάσκει καί πότε τό ἄλλο ἐναντιοφρονεῖ καί δέν μένει ἀταλάντευτος εἰς τάς  θέσεις του ποτέ καί πουθενά, καθώς ὑπόκειται εἰς τά μειονεκτήματα τῆς ἀλλοιώσεως καί τῆς μεταβολῆς.[34]

Τά χαρακτηριστικά δυστυχῶς αὐτοῦ τοῦ πλαστοῦ λόγου συναντοῦμε εἰς τούς κήρυκας αὐτῶν τῶν νεοεικονοκλαστικῶν δοξασιῶν, τόν ὁποῖον καί διαδίδουν ἀνενόχλητοι εἰς τό χριστεπώνυμον πλήρωμα∙ ἔχοντες μάλιστα καί τό προσωπεῖον τοῦ διαφωτιστοῦ καί τοῦ φορέα τῆς ἀγνοουμένης ἀληθείας!  

 Αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι διά τούς ὁποίους ὁμιλεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος, οἱ ὁποῖοι  καί διαχρονικῶς ὑποβόσκουν εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Τό κακόν λέγει ὁ Ἅγιος εἶναι, ὅτι  παλαιότερον οἱ αἱρετικοί ἦταν φανεροί, τώρα δέ ἔχει γεμίσει ἡ Ἐκκλησία μέ κρυφούς αἱρετικούς. Πραγματικά οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν μακρυά ἀπό τήν ἀλήθειαν καί εὐχαριστοῦνται εἰς τό νά ἀκοῦν λόγια τερπνά, χωρίς νόημα πού προκαλοῦν ἡδυπάθεια εἰς τήν ψυχήν. Προσφέρεται λόγος κούφιος καί ἀληθοφανής καί ὅλοι τόν ἀκοῦν εὐχάριστα. Διδάσκεται λόγος πού ὁδηγεῖ εἰς τήν μετάνοιαν καί ὅλοι κλείνουν τά αὐτιά τους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν φύγει μακριά ἀπό τήν Ὀρθοδοξίαν καί προτιμοῦν νά κάνουν τό κακόν παρά νά καλλιεργοῦν μέσα τους τήν προαίρεσιν διά τό ἀγαθόν. Αὐτή εἶναι ἡ Ἀποστασία. Ἀπομένει λοιπόν νά ἴδωμεν τόν ἐχθρόν![35]

---

[1] Παροιμ., 6,  2.

[2] Πρακτικά  Οἰκ. Συνόδων, τόμ. 3ος, σελ. 821.

[3] Αὐτόθι, σελ.  863.

[4] Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, Τόμος Καταλλαγῆς, σελ. 174, ἔτος 1682.

[5] Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Περί Εἰκόνων , Α΄, 11.

[6] Αὐτόθι, Β΄, 26.

[7] Αὐτόθι, Γ΄, 25.

[8] Περιοδικόν «Ὀρθ. Παρουσία» Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2002, ἀρ. φύλλου 202.

[9] Αὐτόθι, σ. 10.

[10] Ἐμεῖς ὅσο καί ἄν ἐρευνήσαμε εἰς τόν Εὐσέβιον Παμφίλου, οὐδεμίαν ἀναφοράν περί τῆς εἰκόνος αὐτῆς, διά τήν ὁποίαν κάνει ἀναφοράν ὁ συγγραφεύς, εὑρήκαμε!

[11] Ἱ. Πηδάλιον,  σελ. 318.

[12] Μεγάλου Ἀθανασίου,  Dialogi duo contra Macedonianos, PG 28, page 1297.

[13] Γαλ. Α΄, 15.

[14] Ματθ. ΙΣΤ΄ 17.

[15] Ματθ. ΙΑ΄, 25 

[16] Γέν. ΙΒ΄, 1-4.

[17] Γρηγορίου Παλαμᾶ, ὁμιλ. 11ῇ.

[18] PG 99, 733.

[19] Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας,  Contra Julianum,  1.26.19-30.

[20] PG 155, 53.

[21] Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, PG 90, 360.

[22] Μεγάλου Ἀθανασίου, PG 28, 44.

[23] Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ,  PG 95, 328.

[24] Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, βιβλ. 2, 96C. PL. 16, 1401.

[25] Διδύμου τοῦ Τυφλοῦ, De trinitate (lib. 2.8-27),  Volume 39, page 628.

[26] Τοῦ αὐτοῦ, De trinitate (lib. 2.8-27), Volume 39, page 744.

[27] Ἅπαντα, Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τόμ. Α΄, σελ. 299, ἔκδ. Λειψίας, 1768.

[28] Catenae (Novum Testamentum), Catena in Acta (catena Andreae) (e cod. Oxon. coll. nov. 58) Page 129, 10 «{Ἀμμωνίου.} Θεὸν ἰδεῖν ἀδύνατον· διὸ εἶπε “δόξαν Θεοῦ·” ταυτὴν τὴν δόξαν καλεῖ Θεὸν καταχρηστικῶς· διὸ σημειωτέον, ὅτι οἱ λεγόμενοι ἑωρακέναι Θεὸν, δόξαν ἑώρουν θείαν· ἢ ἐν πυρὶ, ἢ ἐν στύλῳ νεφέλης, ἢ ἐν σαπφειροειδεῖ ὁράματι ἢ ἠλεκτροειδεῖ».

[29] Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 2, 178 καί 2, 180.

[30] Epiphanius Scr. Eccl., Panarion (= Adversus haereses) Volume 3, page 238-240.

[31] ΕΠΕ, Ὑπέρ τῶν Ἱερῶς Ἡσυχαζόντων, 3, 1. τόμ. 2ος, σελ.534.

[32] ΕΠΕ, Πρός Γάβραν,  τόμ. 4ος, σελ. 136.

[33] ΕΠΕ, Περί ἑνώσεως καί διακρίσεως, τόμ. 3ος, σελ. 124.

[34] Λόγοι Ἀντιρρητικοί, β΄ 1,  σελ. 93.

[35] Κατηχήσεις, ΙΕ΄, 9.  «καὶ πρότερον μὲν ἦσαν φανεροὶ οἱ αἱρετικοί͵ νῦν δὲ πεπλήρωται ἡ ἐκκλησία κεκρυμμένων αἱρετικῶν. ἀπέστησαν γὰρ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τῆς ἀληθείας καὶ κνήθονται τὴν ἀκοήν. λόγος πιθανός͵ καὶ πάντες ἀκούουσιν ἡδέως. λόγος ἐπιστροφῆς͵ καὶ πάντες ἀποστρέφονται. ἀπέστησαν οἱ πλεῖστοι τῶν ὀρθῶν λόγων͵ καὶ μᾶλλον τὸ κακὸν αἱροῦνται ἢ τὸ ἀγαθὸν προαιροῦνται. αὕτη τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀποστασία͵ καὶ μέλλει προσδοκᾶσθαι ὁ ἐχθρός».