Βάπτισμα παράτυπον τελούμενον ὑπό
Ὀρθοδόξου ἱερέως.
|
Ἕ |
να ἐρώτημα πού ἀπασχολεῖ πολλούς πιστούς εἶναι τό ἐξῆς: Τί γίνεται στήν περίπτωση, πού ὄχι ἕνας αἱρετικός, ἀλλά κάποιος ἄλλος, καθ' ὅλα ὀρθόδοξος ἱερέας, τελέσῃ τό Μυστήριο τῆς Βαπτίσεως χωρίς τίς ἀπαιτούμενες τρεῖς Καταδύσεις καί Ἀναδύσεις;
Πιστεύουμε πώς, ὅ,τι ἰσχύει διά τούς κακοδόξους πού καταφρονοῦν τόν διαταχθέντα ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Τύπο τοῦ Βαπτίσματος, τό ἴδιο ἰσχύει καί διά τόν ἱερέα τόν ἐντός Ἐκκλησίας ὑπάρχοντα[1]. Ὅπως διεπιστώσαμε καί ἀνωτέρω, τό ζητούμενο διά νά οἰκονομηθῇ τό παρανόμως τελεσθέν Βάπτισμα, ἦταν πρωτίστως ἡ τήρηση τῶν ἀπαιτούμενων Καταδύσεων καί ἡ ἐπίκληση τῶν ὀνομάτων τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί ὄχι ἡ ἀκριβής πίστη τοῦ ἐκτελοῦντος τό Μυστήριο ἱερέως[2].
Οὕτως ἀποφαίνεται καί ὁ διδάκτωρ θεολογίας Δ. Μαρῖνος, ἐπεξηγῶν τόν ζ' Κανόνα τῆς Β' Οἰκουμενικῆς Συνόδου:
«...Τί ἐξάγουμε ἐκ τοῦ κανόνος τούτου; ὅτι διάκρισις τῶν αἱρετικῶν δέν γίνεται ὡς πρός τό εἶδος καί τήν οὐσίαν τῆς αἱρέσεως, ἀλλ' ὡς πρός τόν τύπον τοῦ βαπτίσματος, καθ' ὅν ἕκαστοι τούτων ἐβαπτίσθησαν. ...Τί ἕπεται ἐκ τούτου Ὅτι ἡ ἐκκλησία οὐδόλως ἀποβλέπουσα εἰς τήν τοιαύτην ἤ τοιαύτην αἵρεσιν ὀφείλει νά ἐξετάζῃ μόνον, ἄν οἱ προσερχόμενοι αἱρετικοί ἐβαπτίσθησαν, ἤ ὄχι, διά τριῶν καταδύσεων. Καί τώρα λοιπόν αὐτό τοῦτο ποιεῖ ἡ ἀνατολική ἐκκλησία πάντας τούς ἐκ τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν προσερχομένους ἀβαπτίστους θεωροῦσα κατά τόν Ζ'. τοῦτον κανόνα τῆς Β'. συνόδου βαπτίζει καί τό βάπτισμα τοῦτο εἶναι πρῶτο βάπτισμα, δέν εἶναι ἀναβαπτισμός» [3].
Ἡ βαρύτητα σαφῶς δίδεται στόν Τύπο, καί βάσει αὐτοῦ τοῦ κριτηρίου ἀπεφάνθησαν καί οἱ Σύνοδοι, περί τῆς δυνατότητας Οἰκονομίας καί ἀποδοχῆς αὐτοῦ. Δέν διαφέρει ἕνα Μυστήριο ὡς πρός τό κύρος αὐτοῦ, ἐάν τοῦτο τελῆται ὑπό αἱρετικοῦ ἤ ὀρθοδόξου, ὅταν αὐτό δέν ἀκολουθῇ τήν ἀνάλογη περί Βαπτίσματος δεοντολογία.
Ὁ κατ' ἐπίνοιαν κίνδυνος ἐκ τῶν τριῶν
Καταδύσεων...
όν κυριώτερο λόγο, πού ἐπικαλοῦνται οἱ νεωτεριστές ἱερεῖς, ὥστε νά δικαιολογήσουν τήν τέλεση τοῦ δι' Ἐπιχύσεως βαπτίσματος, εἶναι πώς μέ αὐτόν τόν τρόπο δέν θέτουν σέ κίνδυνο πνιγμοῦ τό βαπτισθέν βρέφος. Αὐτή εἶναι καί ἡ δικαιολογία πολλῶν ἐπισήμων ἐκκλησιαστικῶν Ἀρχῶν, ὅπου κάτω ἀπό τήν κάλυψή τους, συνεχίζεται νά ἐνεργῆται ἀπροκάλυπτα τό κατά τοῦ ὀρθοδόξου Βαπτίσματος ἀνοσιούργημα. Αὐτή ἡ καινοτόμος καί ἀντορθόδοξη πράξη δυστυχῶς, προβάλλεται ἀκόμη καί ἀπό φημισμένους Καθηγητές τῆς Λειτουργικῆς, ὡς "οἰκονομία" τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ἀσφάλεια τῶν βρεφῶν[4]! Ἰδού τί διδάσκεται στίς Θεολογικές Σχολές· καί τί νά περιμένῃ ἄραγε κανείς ἀπ' αὐτές!!!
Τό ἀστήρικτο λοιπόν φόβητρο περί πνιγμοῦ τῶν βρεφῶν κατά τήν τριττή Κατάδυση, λειτουργεῖ ὡς δικαιολογία, διά τήν μή ὀρθή τέλεση τοῦ Βαπτίσματος. Τίς ἴδιες βεβαίως μέ αὐτούς προφάσεις πρόβαλαν καί οἱ Λατῖνοι, διά νά δικαιολογήσουν τήν εἰσαγωγή τῆς καινοτομίας στό πατροπαράδοτο Βάπτισμα. Τυχαῖο; «Μόλις δέ τόν 14ον αἰῶνα οἱ παπικοί ἀντεισήγαγον τό δι' ἐπιχύσεως ἤ διά ῥαντισμοῦ βάπτισμα τῶν κλινικῶν, τήν τρυφεράν ἡλικίαν τῶν νηπίων, εἰς ἅ ἡ κατάδυσις δύναται νά ἀποβῇ ὀλεθρία, ἐάν εἶνε ἀσθενικά ἤ ὁ ἱερεύς ἄπειρος ἤ γεγηρακώς ἤ τρέμων, τό ἄτοπον ἐν τῇ καταδύσει προσώπων τοῦ ἑτέρου φύλου, καί τάς ἐκ ψύχους ἐν ταῖς βορείαις χώραις δυσχερείας»[5].
Τό δίλλημα βεβαίως διά τό πῶς ἐπιβάλλεται νά βαπτίζονται τά βρέφη εἶναι λελυμένο, καθώς πολλάκις ἐτέθη κατά τό παρελθόν σέ Συνοδική κρίση, ὡς καί ἐπί τοῦ Πατριάρχου Ἀγαθαγγέλου (1829), ὅταν δύο ἱερεῖς στήν ἀλλοδαπή διεφώνησαν ὡς πρός τόν τρόπο βαπτίσεως.
Ὁ πρῶτος ἐξ αὐτῶν ὑποστήριζε ὅτι ὁ ἱερέας ἀφοῦ γεμίσῃ τήν κολυμβήθρα μέ νερό λαμβάνει τό βρέφος καί τό βυθίζει ὁλόκληρο στό ἱερό ὕδωρ, ἐπικαλούμενος σέ ἑκάστη Ἀνάδυση τά Θεία Ὀνόματα.
Ὁ δέ ἕτερος τῶν ἱερέων γέμιζε τήν κολυμβήθρα μέχρι τό τρίτο αὐτῆς, βυθίζοντας τό βρέφος ἕως τήν μέση καί μέ τήν δεξιά παλάμη ἐπιρράντιζε τήν κεφαλή αὐτοῦ τρεῖς φορές, ἐπικαλούμενος καί αὐτός τά Θεία Ὀνόματα σέ κάθε ἐπίκληση.
Ἡ Ἀπόφαση τῆς Συνόδου ἐπ' αὐτῷ, ἀποσπασματικά, εἶναι ἡ ἐξῆς: «Πληρουμένου τοῦ ἱεροῦ λουτῆρος ὕδατος, λαμβάνει ὁ ἱερεύς τό βρέφος ἀνά χείρας, καί ἐπιφωνῶν τό «βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, δεῖνα, εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός», βαπτίζει αὐτό ὁλόκληρον ἐν τῇ ἱερᾷ κολυμβήθρᾳ, ἤτοι καταδύει, ἐμβυθίζει αὐτό εἰς τό ὕδωρ, μέχρις ὑπέρ κεφαλήν μετ' ἐπιδεξίου προσοχῆς, μετά δέ τήν ἀνάδυσιν καί ἐξαγωγήν, ἐκφωνεῖ τό «Ἀμήν»... ...Καί αὕτη ἐστίν ἡ ἐξ ἀρχαίας παραδόσεως, συνῳδά τοῖς ἱεροῖς ἀποστολικοῖς κανόσι καί συνοδικαῖς διατάξεσι τῶν Θεοφόρων Πατέρων τελετή τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος· ἀνάγκη γάρ γίνεσθαι ἐντελεῖς μέχρις ὑπέρ κεφαλήν τάς τρεῖς καταδύσεις τοῦ βαπτιζομένου..., ...Βαπτίζοντες αὐτούς εἶπεν ὁ Κύριος, οὐχί ἐπιρραντίζοντες, ἤ ἐπιχέοντες...». Στήν συνέχεια ἀναφέρει δι' αὐτούς πού δέν Βαπτίζουν μέ τόν καθιερωμένο ἀπό τήν Ἐκκλησία Τύπο· «...τόν γάρ παρά ταῦτα βαπτίσαντα καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι, κατά τόν ΜΘ' κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ρητῶς διαγορεύοντα· «Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος κατά τήν τοῦ Κυρίου διάταξιν μή βαπτίσῃ...», κτλ.. Καί συνεχίζει· «...τό δέ μέχρις τῆς ὀσφύος ἐμβυθίζειν, καί τῇ δεξιᾷ χειρί ἐπιρραντίζειν ἐπί τήν κεφαλήν τοῦ νηπίου τρίς ὕδωρ, πρῶτον ἐπιβοῶν τό «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός», τρίς δεύτερον, καί τρίς τό τρίτον, καί ὅσα ἄλλα παρά τήν κανονικήν ταύτην ἔκθεσιν τῆς τοῦ ἱεροῦ τούτου μυστηρίου τελετῆς εἰς πρᾶξιν τυχόν χωροῦσι σκολιᾶ, καί κακόδοξα, καί οὐδόλως ἐξ ἀρχαίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως βεβαιωμένα, ἀπαράδεκτα διόλου ἐστί τῇ Ἀνατολικῇ ἡμῶν Ἐκκλησία, ὡς ἀντιβαίνοντα τοῖς ἀποστολικοῖς καί συνοδικοῖς κανόσι, καί αὐτῇ τῇ θείᾳ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ ἀπάδοντα, ὡς ἀνωτέρω διείληπται· καί ὁ ἐπιχειρῶν δέ τῇ πράξει τῶν τοιούτων σκολιῶν καί τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπαραδέκτων, καί μή διορθούμενος, ἔνοχός ἐστι τοῖς παρά τῶν ἱερῶν Ἀποστόλων ἐν τῇ παραβάσει τούτων ὡρισμένοις ἐπιτιμίοις, καί ἀποδοκιμαστέος. Ὅθεν εἰς ἔνδειξιν ἀπελύθη καί τό παρόν συνοδικόν γράμμα».
ᾳωκθ' (1829) Κατά μῆνα Σεπτέβριον. Ἐπινεμήσεως Γ'.
† Ἀγαθάγγελος ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κων/λεως Νέας Ῥώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀποφαίνεται.
†Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἀποφαίνεται.
† Ὁ Χαλκηδόνος Ζαχαρίας ἀποφαίνεται.- † ὁ Δέρκων Νικηφόρος ἀποφαίνεται...[6].
Οὕτως ἀποφαινόμενη ἡ Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου, δέν ἀφήνει κανένα περιθώριο ἀλλοιώσεως τοῦ Τύπου τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος, καθορίζουσα ἐπακριβῶς πάντα τά τελούμενα ἐπ' αὐτό. Ὁ παραβάτης πού ἐνεργεῖ ἐν γνώσει, καταφρονῶν ὅλες τίς ἀνωτέρω διαταγές, ἀλλά καί τήν γενικότερη Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὑπόκειται στά ἐπιτίμια τῆς καθαιρέσεως, δηλαδή ἀποβάλλεται ἀπογυμνούμενος τῆς ἱερωσύνης καί λογιζόμενος πλέον ὡς λαϊκός!
Προγενέστερη δέ Σύνοδος, συγκροτηθεῖσα ὑπό τοῦ Ἐθνομάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε' (1807), διέταξε καί αὐτή αὐστηρῶς τήν καταβύθιση τῶν βρεφῶν μέσα στό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας· «...ἐντελλόμεθα τοῖς ἐν Χριστῷ ἀγαπητοῖς ἀδελφοῖς ἀρχιερεῦσιν ἵνα προσέχοντες αὐτοῖς παραγγέλλωσιν ἐντόνως πᾶσι τοῖς ἱερεῦσι τοῖς ἐν ταῖς ἐπαρχίαις, αὐτῶν, ἐπί τῷ ἐκτελεῖν, κατά τήν ἐκκλησιαστικήν διατύπωσιν, ἐν ἱερᾷ κολυμβήθρᾳ χωρούσῃ ὕδωρ ἀρκετόν, ὥστε βαπτίζεσθαι τό βρέφος, καί ἀναγινώσκειν τάς ἱεράς εὐχάς, εἰς τρεῖς ἀναδύσεις καί εἰς τρεῖς καταδύσεις βαπτίζεσθαι τό βαπτιζόμενον...». Καί κατωτέρω, «...προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ἐμπιστευθέντι ὑμῖν ποιμνίῳ, παραγγέλλοντες τοῖς ἱερεῦσι ὑμῶν ἐπιτελεῖν τό ἱερόν μυστήριον τοῦ βαπτίσματος, κατά τήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν καί τήν ἐν συντόμῳ ἐκκλησιαστικήν διερμηνείαν, ἐν εὐρυχώρῳ ἱερᾷ κολυμβήθρᾳ, ὥστε βαπτίζεσθαι τῷ ὕδατι τόν βαπτιζόμενον, καί εἰς τρεῖς ἀναδύσεις καί καταδύσεις...»[7].
Κανείς δέν μπορεῖ νά προβάλλῃ καμμία δικαιολογία ἐπί τοῦ πρακτέου!
Ἀλλοίμονο! Οἱ σημερινοί ἀμέριμνοι... Ἀρχιερεῖς δέν ἐπιβάλλουν ὡς ὤφειλαν, στούς ὑφισταμένους τους, τήν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί Διατάξεων, ἀλλά ἀφήνουν νά διαιωνίζεται τό κακό, πρός ψυχική ζημία πάντα, τοῦ ποιμνίου, ἀλλά... καί τῶν ἰδίων φυσικά! Εἶναι παντελῶς ἄγνωστο, ἄν ἐπί τόσα ἔτη, καθαιρέθηκε ἤ ἐπιτιμήθηκε ἔστω καί ἕνας ἱερέας, ὁ ὁποῖος καταφρόνησε τόν Ὀρθόδοξο Τύπο τοῦ Βαπτίσματος, ἐκτελῶν τίς λατινικές Ἐπιχύσεις!!! Δυστυχῶς, μόνο ἀνούσιες ὑποδείξεις!!!
Καλές εἶναι οἱ συστάσεις διά τήν ὀρθή τέλεση τοῦ βαπτίσματος, ὅπως καλή εἶναι καί πρόληψη μιᾶς ἀσθένειας διά τῶν σωστῶν ἰατρικῶν συμβουλῶν, ἀλλά αὐτό δέν ἀρκεῖ. Ἀπό τήν στιγμή πού θά ἐπέλθη ἡ ἀσθένεια, θά πρέπῃ νά ὑπάρξῃ καί ἡ ἀνάλογη θεραπεία αὐτῆς. Κάθε θεραπεία ὅμως εἶναι ἐπώδυνη καί πιθανόν νά χρειασθῇ βαθειά τομή, διά νά ἀποφύγουμε τό μοιραῖο καί νά ἔχουμε αἴσιο ἀποτέλεσμα. Πρᾶγμα ὅμως πού δέν βλέπουμε στήν προκειμένη περίπτωση!
Οἱ ἰατροί ὅμως τῶν ψυχῶν, διά τούς ὁποίους ὁμιλοῦμε δέν ἀναλαμβάνουν τό ρίσκο, φοβούμενοι προφανῶς παλαιές προκαταλήψεις καί ἀντιλήψεις, ἐπί τῆς προκειμένης "ἀσθενείας" τοῦ ἀτελοῦς βαπτίσματος. Δυστυχῶς τό θηρίο πού ἐξέθρεψαν ἐπί σειρά τόσων ἐτῶν ἤ μᾶλλον αἰώνων, σήμερα ἀπειλεῖ νά τούς φάει!
Οὔτε ὅμως καί τό ποίμνιο εἶναι ἄμοιρο τῶν εὐθυνῶν του[8], καθώς μένει ἀδρανές, ὅταν ἐνώπιόν του διαπράττονται μύριες ὅσες ἀντικανονικές πράξεις, καί δή αὐτή τῆς ἀτελοῦς βαπτίσεως!
Ὤφειλε νά ἀντιδρᾷ μπροστά στούς καταφρονητές ἐκείνους ἱερεῖς, πού ἀσεβοῦν στό εἰσαγωγικό καί πρωταρχικό τοῦτο Μυστήριο, εἰσωθῶντας ἀντορθοδόξους Τύπους βαπτίσματος, καί νά ἀπαιτῇ πάραυτα τήν κατά τόν ὀρθόν Τύπον τέλεση! Τότε μόνον θά ἐκτελοῦσε ἐπάξια τό καθῆκον του ἔχοντας εἰρηνική τήν συνείδησή του, ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί στόν πιθανῶς ἀγνοοῦντα, ἐάν εἶναι βρέφος, βαπτιζόμενο. Εἰδάλλως, ἐάν σιωποῦσε, θά ἄφηνε σέ αὐτόν, διά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του ψυχοβλαβεῖς ἐκκρεμότητες... πού θά τόν ταλάνιζαν ἕως τέλους!
Ἐξ ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται…
|
Ο |
ἱ συνέπειες μιᾶς τόσο μεγάλης παρανομίας ἐπί τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος δέν σταματοῦν μόνο ἐπί τῶν βαπτιζομένων, ἀλλά ἐπεκτείνονται καί στό ὑπόλοιπο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι λοιπόν, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου καί τῆς ἀβαπτισίας πληθυνομένης, ἕνας τεράστιος ἀριθμός πιστῶν παραμένει στήν οὐσία ἀβάπτιστος μέ συνεχῶς αὐξάνουσα τάση. Ἔχει ἤδη παρατηρηθῇ ὅτι μέσα ἀπό τίς τάξεις αὐτῶν, ἀναδεικνύονται κληρικοί ἀνώτεροι καί κατώτεροι, οἱ ὁποῖοι ὅπως εἶναι φυσικό τελοῦν καί μεταδίδουν τά μυστήρια στόν λαό. Δυστυχῶς οὗτοι χωλαίνουν παντοδαπῶς! Εἶναι γνωστό, πώς οἱ κατ' αὐτόν τόν τρόπο βεβαπτισμένοι ἐκωλύοντο τῆς ἱερωσύνης! «Ἡ ἐκκλησία (κατά τόν Κανονολόγον Ἐπίσκ. Νικόδημον Μίλας), ἐμμένουσα πιστῶς τῷ καθιερωμένῳ ἔθει, ὅτι ὑπό ὁμαλάς περιπτώσεις τό βάπτισμα δέον νά τελῆται μόνον διά καταδύσεως, κατέδειξε τοῦτο καί διά τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς παραδοχῆς ἐν τῷ κλήρῳ τοιούτων προσώπων, ἅτινα ἐκτάκτων περιστάσεων ἕνεκα δέν ἦσαν βεβαπτισμένα διά καταδύσεων»[9].
Ἐάν δέ, ἀκόμη καί τό κατ᾿ Οἰκονομία δεκτό Βάπτισμα ἀνάγκης, δηλαδή τό διά Περιχύσεως Κλινικό, κωλύει τῆς ἱερωσύνης τόν κατ' αὐτόν τόν τρόπο βαπτιζόμενο, πόσον μᾶλλον τόν δι᾿ Ἐπιχύσεως, τόν καθιστᾷ ἱκανό νά μετέρχεται τῆς ἱερωσύνης! Εἶναι σέ ὅλους γνωστό, ὅτι ὅπου ὑπάρχει Ἱερωσύνη ὑπάρχει καί Βάπτισμα, καί ὅπου δέν ὑπάρχει βάπτισμα δέν ὑπάρχει οὔτε ἱερωσύνη!
«Εἰ τούς κλινικούς καί τούς περιχυθέντας ἀπό πάσης ἱερατικῆς ἀξίας ἀπεῖρξεν ὁ Κανών, πῶς ἄν τις ἀποδέξαιτο τήν ἱερωσύνην τῶν λατίνων, οἵτινες οὐδέ γοῦν περιεχύθησαν, ἀλλά μόνον ἐρραντίσθησαν; χωρίς δέ τῆς ἱερωσύνης πῶς ἄν βάπτισμα κύριον τελεσθίη;» [10], διερωτᾶται ὁ Κων/νος ἐξ Οἰκονόμων!
Καί συνεχίζει σέ ἄλλο σημεῖο, «Ὅτι μηδέ πρός τό βάπτισμα τῶν ἀρχαίων κλινικῶν ἀντιστοιχεῖ τό νῦν παρά τοῖς Λατίνοις. Οὔτε γάρ τριττήν περίχυσιν ὅλως ποιοῦσι, λεπτήν δέ τινα καί μυδαλέαν κατά κεφαλῆς ἐπίχυσιν (infusionem), καί ῥαντισμόν (adspersionem)· γ) Τό γοῦν τοιοῦτο βάπτισμα πῶς ἄν εἴη δεκτόν καί ἀδευτέρωτον, ἐν ᾧ δίδοται παρ΄ ἱερέων καί αὐτῶν ἐπικεχυμένων καί ἐρραντισμένων (οἷοι πάντες τῶν Λατίνων); κατά δέ τόν ἀρχαῖον τῆς ἐκκλησίας κανόνα μή τοι γε τοιοῦτοι, ἀλλ’ οὐδ΄ αὐτοί οἱ δι΄ ὅλου τοῦ σώματος ἐν νόσῳ περιχυθέντες, κἄπειτ' ἀναρρώσαντες, οὐκ ἦσαν δεκτοί εἰς οὐδένα τοῦ κλήρου βαθμόν» [11].
Παντελῶς ἄστοχη εἶναι βεβαίως καί ἡ ἀντίληψη μερικῶν ὅτι, ἡ χειροτονία ἀναπληρώνει τό Βάπτισμα, καθώς θεωρεῖται ὡς ἀπαράβατος ὅρος διά νά εἰσαχθῇ κάποιος στόν κλῆρο νά ἔχει λάβῃ ἤδη ἔγκυρο Βάπτισμα[12].
Ἐφ᾿ ὅσον λοιπόν τό δι'΄ Ἐπιχύσεως βάπτισμα δέ μπορεῖ μέ καμμία Οἰκονομία νά γίνῃ δεκτό, πῶς ἄραγε κληρικοί πού βαπτίσθηκαν μέ τοιοῦτο βάπτισμα, μποροῦν νά βαπτίζουν βάπτισμα καθ' ὅλα ἰσχυρό καί ἀκέραιο;
Τί κάνουν οἱ ἀνώτερες ἐκκλησιαστικές Ἀρχές, διά νά διορθώσουν αὐτήν τήν ζοφερή καί πολύπλοκη πλέον κατάσταση;
[1] Πάλμερ Οὐίλλιαμ, Διατριβαί περί τῆς Ἀνατολικῆς, ἤτοι Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔκδ. 1852, σελ. 157, «...Ὁ ζ' Κανών τῆς δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου διατάττων ἵνα τά Βαπτίσματα τῶν Εὐνομιανῶν, οἵτινες ἀλλότριοι τῆς Ἐκκλησίας ὄντες καί δοξάζοντες αἱρετικάς δοξασίας περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀπέρριπτον (καί τήν ἐπίκλησιν τῶν τριῶν προσώπων καί) τήν τριττήν Κατάδυσιν , καί ἐβάπτιζον διά μιᾶς Καταδύσεως εἰς τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ, εἰκονίζοντες τήν πρός τήν ὀρθοδοξίαν ἐναντίωσίν των, θεωροῦνται ὡς ἄκυρα καί μηδέν, διέττατε καθ' ὑποδήλωσιν ἵνα καί τά Βαπτίσματα ἐκείνων, οἵτινες ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ὄντες, καί ὀρθῶς περί τῆς Ἁγίας Τριάδος φρονοῦντες, καί ὀρθῶς ἐπικαλούμενοι τά Τρία Πρόσωπα, καί μή ἀπορρίπτοντες τήν τριττήν κατάδυσιν,ἤθελον ποτε Βαπτίσει διά μιᾶς Καταδύσεως οὐχί "εἰς τόν θάνατον τοῦ Χριστοῦ", ἀλλά εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἵνα εἰκονίσωσι τήν ἑνότητα τῆς Θείας Οὐσίας κατά τῶν αἱρετικῶν ἐκείνων τῶν ἐκ τῆς χρήσεως τριῶν Καταδύσεως συμπεραινόντων τρεῖς κεχωρισμένας οὐσίας, θεωρῶνται καί ταῦτα ἐπίσης ὡς ὅλως ἄκυρα καί μηδέν».
[2] Ἐγχειρίδιον περί Βαπτίσματος, σελ. 15. Ἡ Ἐκκλησία ἀποβλέπει εἰς τό, εἰ ὀρθῶς βαπτίζουσιν οἱ αἱρετικοί, καί οὐκ εἰς τάς αἱρέσεις, καί βλασφημίας αὐτῶν.
[3] Ἐπιστολιμαία Διατριβή περί Βαπτίσματος, Ἐν Ἑρμουπόλει, 1869, σελ. 57.
[4] Ἰωάννου Φουντούλη, Τό Ἅγιον Βάπτισμα, Ἀθήνα 1999, σελ. 46. «...Ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ πλήρη τριττή κατάδυση τοῦ βαπτιζομένου στό νερό, πού στά βρέφη δέν εἶναι ἀκίνδυνα δυνατή. Συνήθως καταδύεται τρίς ὅλο τό σῶμα, ἐνῷ κάθε φορά ἐπιχέει ὁ ἱερεύς στό κεφάλι τοῦ βαπτιζομένου νερό ἀπό τήν κολυμβήθρα μέ τό δεξί χέρι, ἐνῷ τό ἀριστερό κρατεῖ ἀσφαλῶς τό νήπιο».
[5] Χρ. Ἀνδρούτσου, Δογματική, σελ. 331.
[6] Ὅρα ὁλόκληρη τήν Ἀπόφαση σέ, "Κανονικαί Διατάξεις", σελ. 180-184.
[7] Ἔνθα ἀνωτ. σελ. 116-118.
[8] Λουκ. 12,47 «...ἐκεῖνος δέ ὁ δοῦλος, ὁ γνοῦς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἑαυτοῦ καί μή ἑτοιμάσας μηδέ ποιήσας πρός τό θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς, ὁ δέ μή γνοῦς, ποιήσας δέ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. Παντί δέ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ' αὐτοῦ...».
[9] Νικοδήμου Μίλας, Τό Ἐκκλησιαστικόν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σελ. 791, ἔκδ. 1906.
[10] Ἅπαντα Σωζόμενα..., σελ. 458.
[11] Ἔνθ. ἀν. σελ. 417.
[12] Π. Τρεμπέλα Δογματική, σελ 302-303.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου