Μυστήρια ἀκρίτων αἱρετικῶν
Ἄς ἐξετάσωμεν ὅμως καί τήν στάσιν τῶν Πατέρων καί δή τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, περί μυστηρίων, ὑπό αἱρετικῶν γενομένων, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦσαν κατεγνωσμένην αἵρεσιν, ἐνῷ ἦταν οἱ ἴδιοι ἀκόμη ἄκριτοι.
Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ζοῦσε εἰς μίαν ἐποχήν πού ἡ κατάστασις δέν διέφερε καί πολύ ἀπό τήν δικιά μας, καθώς δέν εἶχε νά ἀντιμετωπίσῃ μόνον τούς εἰκονομάχους αἱρετικούς, ἀλλά καί πάμπολλους ὀρθοδόξους μέ χλιαρόν φρόνημα. Πολλοί ὀρθόδοξοι ἀκόμη καί κληρικοί, δέν εἶχαν ἀντιληφθεῖ τό μέγεθος τοῦ κινδύνου πού ἐπέσυρε ἡ συγκατάβασις καί ἡ ἀσύστολος οἰκονομία μέ τούς αἱρετικούς· συνέτρωγαν, συμπροσευχόταν καί γενικότερα συναναστρεφόταν μαζί τους σάν νά ἐπρόκειτο περί κανονικῶν ὀρθοδόξων! Εἰς αὐτό ἴσως ἔπαιξε ρόλο καί τό πολυχρόνιον τῆς αἱρέσεως, πού ἐκάλμαρε τόν ἀρχικόν ζῆλον τῶν πιστῶν καί ἐπέφερε κάποια ἀποχαύνωσιν εἰς τά ὀρθόδοξα αἰσθητήριά τους. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος μέ πολλήν ἀγάπην καί ὑπομονή νουθετοῦσε δι' ἐπιστολῶν καί προφορικῶς, τούς πιστούς νά ἀπέχουν ἀπό τήν κοινωνίαν τους, τονίζοντας τόν ψυχικόν κίνδυνον πού διέτρεχον ἀπό τήν συναναστροφήν τους. Κυρίως ἐτόνιζεν εἰς τούς πιστούς νά ἀπέχουν ἀπό τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν, παρουσιάζοντας αὐτά, ὄχι σάν ψυχοσωτήρια, ἀλλά ὡς δηλητήρια πού ὁδηγοῦν τόν χριστιανόν εἰς τήν αἰώνιον κόλασιν!
Ἡ κοινωνία πού προσφέρουν οἱ αἱρετικοί ἔλεγε, ''δέν εἶναι κοινός ἄρτος, δηλαδή ψωμί καί νερό'' (ὅπως θά λέγαμε σήμερα), ἀλλά ''φάρμακον'', δηλαδή δηλητήριον, τό ὁποῖον ὅμως δέν βλάπτει τό σῶμα, ἀλλά σκοτίζει καί ἀμαυρώνει τήν ψυχήν''[1]. Τό κακό δηλαδή εἶναι μεγαλύτερον! Εἰς τήν συνέχειαν ἐξηγεῖ τόν λόγον πού παρ' ὅλην τήν ἐξωτερικήν ὁμοιότητα τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν εἰς τάς τελετουργίας, εἰς τά τυπικά καί εἰς τήν ἐξωτερικήν γενικότερα ἐμφάνισιν, τά τῶν αἱρετικῶν εἶναι μάταια καί τό χειρότερον, καταστροφικά διά τόν χριστιανόν. ''Τί καί ἐάν οἱ εὐχές τῆς λειτουργίας εἶναι τῶν ὀρθοδόξων, τί σημασία ἔχει αὐτό, ἐάν γίνεται ἀπό αἱρετικούς; Διατί δέν πιστεύουν ὅπως πίστευε ἐκεῖνος πού τάς συνέταξεν, οὔτε καί πιστεύουν εἰς αὐτά πού σημαίνουν οἱ λέξεις. Διατί ὁλόκληρος ἡ λειτουργία ἐξυμνεῖ τήν πίστιν, ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἀληθινός ἄνθρωπος, ἐνῷ αὐτοί τό ἀρνοῦνται, ἄν καί τό λένε, ἐπειδή φρονοῦν νά μή ζωγραφίζεται αὐτός''[2]. Βλέπουμε ξεκάθαρα ὅτι ὁ Ἅγιος ἐπίστευεν, πώς ἡ αἰτία πού τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν ἦταν ἀνίσχυρα, δέν ἦταν τό ἄν εἶχαν κριθῇ ἤ ὄχι αὐτοί πού τά τελοῦσαν, ἀλλά τό ἄν εἶχαν οἱ τελεσιουργοί τήν ἰδίαν πίστιν μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν! Καί συνεχίζει λέγων: ''Ἔτσι λοιπόν οὔτε ἐδῶ πιστεύει αὐτά πού λέγει, ἔστω καί ἄν ἡ λειτουργία εἶναι ὀρθόδοξος, ἀλλά αὐτός φλυαρεῖ ἀνόητα, ἤ μᾶλλον ἐξυβρίζει παίζοντας τήν λειτουργία, διατί καί οἱ γόητες καί οἱ ἐπαοιδοί χρησιμοποιοῦν θεϊκάς ὠδάς εἰς τάς δαιμονικάς τελετάς τους''[3].
Ἡ ὀρθή πίστις λοιπόν εἶναι τό κύριον αἴτιον τῆς τελειώσεως ἑνός Μυστηρίου καί ὄχι τά ἐξωτερικά σχήματα, ναοί, ἄμφια, τυπικά, κ. ἄ., τά ὁποῖα ἔχουν δευτερεύουσα σημασίαν. Ἀλλά πῶς νά ἔχουν κοινήν μέ τούς Πατέρας καί τήν Ἐκκλησίαν πίστιν εἰς τόν Χριστόν, ἀπό τήν στιγμήν πού ἔχουν ὑπογράψει εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν, ὅτι ἀπό κοινοῦ μέ τούς ὑπολοίπους αἱρετικούς ἀναζητοῦν νά βροῦν τήν Ἀλήθειαν; Δηλαδή τόν Χριστόν! Δέν γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἁπλῶς ἡ Ἀλήθεια, ἀλλά ἡ Αὐτοαλήθεια; Οὐδεμία λοιπόν κοινήν πίστιν ἔχουν μέ τήν Ἐκκλησίαν!!!
Γράφοντας ἐπίσης ὁ Ἅγιος εἰς ἄλλον τινα πνευματικόν του τέκνον ἀναφέρει τά ἐξῆς: ''Ὥστε, ἐάν ἔγινε ἔτσι, νά μή ἀποφεύγωμεν νά κάνουμε λειτουργίες ὑπέρ αὐτοῦ εἰς τόν Θεόν, ἐάν ὅμως δέν ἔγινε τίποτε ἀπό αὐτά, ἀλλά κοινωνοῦσε μέ τήν αἵρεσιν καί δέν πρόλαβε νά κοινωνήσῃ τό σῶμα καί αἷμα τοῦ Κυρίου, ἐπειδή ὁ ἄρτος ἐκεῖνος ἦταν αἱρετικός καί ὄχι σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δέν τολμῶ νά πῶ νά γίνεται Λειτουργία διά αὐτόν (γιατί τά θεία δέν εἶναι παιχνίδια), διά νά μή ἀκούσῃ αὐτός πού ζητᾶ διά τό θέμα αὐτό''[4]. Δυστυχῶς δέν βρίσκεις σήμερα πολλούς νά τολμοῦν νά λένε τά πράγματα ὡς ἔχουν, μή φοβούμενοι νά χαρακτηριστοῦν ὡς φανατικοί. Ἄραγε πῶς θά ἀποκαλοῦσαν οἱ σημερινοί νεοαποτειχισμένοι τόν ἅγιον Θεόδωρον, ἄν ἀπέδιδε εἰς τά μυστήρια τῶν ἀκρίτων οἰκουμενιστῶν αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς, πού εἶχε δώσει κάποτε εἰς τούς συγχρόνους του ἀκρίτους εἰκονομάχους; Σίγουρα θά τόν ὠνόμαζαν ''Παραταξιακό'', ''Γ.ο.χ.ιστή'', ἤ μέ ὁτιδήποτε ἄλλο χαρακτηρίζουν καί συκοφαντοῦν ὅσους σημερινούς γνησίους χριστιανούς, ἔχουν τήν ἱκανότητα νά κατανοοῦν τήν Ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν παρρησίαν νά τήν ἐκφράζουν.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὅμως δέν σταματᾶ ἐδῶ· ἡ πύρινος γλῶσσα του σάν καταπέλτης ρίπτει τάς βολίδας του ἐπάνω εἰς τούς ἐπιπολαίους καί λοιπούς ὑποκριτάς τῆς ἐποχῆς του, πού δέν τούς ἔφθανε ἡ ἰδική τους κακομοιριά, ἤθελαν νά παρασύρουν καί τούς ὑπολοίπους μαζί τους εἰς τήν γέεναν τοῦ πυρός: ''Ἄς μάθουν λοιπόν αὐτοί πού μέ τή βίαν σύρουν εἰς τήν κοινωνίαν ἐκείνους πού δέν θέλουν, ὅτι αὐτό τό κάνουν μέ τρόπον εἰδωλολατρικόν· διατί δέν προσφέρουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού θυσιάστηκε ἑκούσια, ἀλλά ἀντιθέτως, τό σῶμα πού ἔχει ἐμφάνισιν θυσιασμένου εἰς τά εἴδωλα, πού ἀθέλητα θυσιάζεται εἰς τάς ἐναντίον τους φιλικάς εἰς τούς δαίμονας σπονδάς. Καί ὁ λόγος εἶναι ἀληθινός, καί ἡ ἀπόδειξις σαφής, καί κανένας δέν ἀκούει''[5]. Εἶναι περιττόν νά ἀναφέρωμεν τά πάμπολλα παραδείγματα μέσα ἀπό τάς ἐπιστολάς τοῦ Ἁγίου, περί τῆς ποιότητας τῶν μυστηρίων τῶν ἀκρίτων αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του, καθώς τά ὀλίγα ἐνδεικτικά πού παρουσιάσαμε φτάνουν διά νά καταδείξουν τήν σημερινήν πραγματικότητα καί κατάστασιν.
[1] Ἐπιστολή 24η, Ἰγνατίῳ τέκνῳ, σελ. 286. ''Ἡ παρά τῶν αἱρετικῶν κοινωνία οὐ κοινός ἄρτος, ἀλλά φάρμακον, οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλά ψυχήν μελαῖνον καί σκοτίζον...''.
[2] Αὐτόθι. ''Εἰ δέ ὀρθοδόξων αἱ εὐχαί τῆς ἱερουργίας· γίγοιντο, συμβάλλεται; Οὐ γάρ ὡς ὁ ποιήσας αὐτάς φρονοῦσιν. Οὐδέ ὡς αὐταί αἱ φωναί σημαίνουσι, πιστεύουσιν. Ἐπείπερ πᾶσα ἡ μυσταγωγία, Χριστόν ἄνθρωπον ἀληθῶς γεγενῆσθαι δοξάζει· οἱ δέ ἀρνοῦνται, κἄν λέγωσι, διά τό φρονεῖν μή ἐξεικονίζεσθαι αὐτόν''.
[3] Αὐτόθι. ''οὐδέ ἐνταῦθα πιστεύει ὡς λέγει· κἄν ὀρθόδοξος ἡ μυσταγωγία· ἀλλ' εἰκαιολογεῖ ὀ τοιοῦτος· μᾶλλον δέ ἐνυβρίζει παίζων τήν λειτουργίαν· ἐπεί καί γόητες καί ἐπαοιδοί χρῶνται θείαις ὠδαῖς ἐν τοῖς δαινονιώδεσι''.
[4] Ἐπιστολή 197η, Δωροθέῳ τέκνῳ, σελ. 608. ''Ὥστε εἰ οὕτως ἐγένετο, ποιεῖσθαι λειτουργίας ὑπέρ αὐτοῦ πρός Θεόν οὐ παραιτητέον. Εἰ δέ οὐδέν τούτων γέγονεν, ἀλλά κοινωνῶν ἦν τῇ αἱρέσει, καί οὐκ ἔφθασε μετασχεῖν τοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Κυρίου· αἱρετικός γάρ ὁ ἄρτος ἐκεῖνος, καί οὐ σῶμα Χριστοῦ (Οὐ τολμητέον εἰπεῖν σύναξιν περί αὐτοῦ ποιεῖν)· οὐδέ γάρ παίγνια τά θεῖα''.
[5] Ἐπιστολή 136η, Θεοδώρῳ στρατηγῷ, σελ. 482. ''Γνώτωσαν οὖν λοιπόν οἱ βιαστικῶς ἕλκοντες πρός ἑαυτῶν κοινωνίαν τούς μή προαιρουμένους, ὡς ἑλληνοειδῶς τοῦτο πράττουσιν· οὐ σῶμα Χριστοῦ τό ἐθελόθυτον παρέχοντες, ἀλλά τοὐναντίον εἰδωλοθύτου ἔχον ἔμφασιν, κατά τήν ἀκούσιον τοῦ θυομένου ἐν ταῖς κατ' αὐτῶν φιλοδαίμοσι σπονδαῖς''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου