Τό ἄλλοθι τοῦ Κλινικοῦ Βαπτίσματος.
|
Π |
ολλοί εἶναι στίς ἡμέρες μας αὐτοί, πού διά νά δικαιολογήσουν τήν χρήση τῶν Ἐπιχύσεων κατά τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος, ἐπικαλοῦνται τό Κλινικό λεγόμενο Βάπτισμα. Ὑποστηρίζουν συγκεκριμένα, ὅτι αὐτά τά δύο βαπτίσματα τελοῦνται μέ παρόμοιο τρόπο καί διά τοῦτο τό δι᾿ Ἐπιχύσεως θά πρέπῃ νά γίνεται ἀποδεκτό, παρομοίως μέ τό Κλινικό, πού ἦταν μάλιστα σέ χρήση ἀπό τήν ἀρχαία Ἐκκλησία, λογιζόμενο μάλιστα ὡς ἰσχυρό καί μή ἐπαναλαμβανόμενο. «Ἐπί δέ τῶν οὕτω βαπτιζομένων κλινικῶν οὐδείς ἐπανέλαβε τό ἅγιον βάπτισμα· ἀλλά τό πρῶτον αὐτοῖς ἐλογίζετο, ἐξ ἀνάγκης ὀρθόν»[1].
Τό ἐπιχείρημα ὅμως αὐτό εἶναι ἕωλον καί παντελῶς ἄστοχο. Τά δύο αὐτά Βαπτίσματα δέν ὁμοιάζουν οὔτε ὡς πρός τόν τρόπο, οὔτε ὡς πρός τόν σκοπό πού διενεργοῦνται. Ὑποκρύπτεται δέ δόλος καί σκοπιμότητα πίσω ἀπό τέτοιες διατυπώσεις, ὅπως μέ πονηρία ἐξομοιωθῇ τό Νόμιμο μέ τό παράνομο, τό Ἀληθές μέ τό ψευδές καί τό Οἰκονομητέο μέ τό ἀνοικονόμητο καί ἀπαράδεκτο!
Οἰκονομία λοιπόν γίνεται, σύν ὅλων ὅσων προανεφέραμε, ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀνάγκη. Στήν περίπτωση τοῦ παρατύπου βαπτίσματος δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη, ἀλλά καταφρόνηση, ἀφοῦ ὁ βαπτιζόμενος χαίρει ἄκρας ὑγείας καί δέν κωλύεται νά δεχθῇ τίς ἀπαιτούμενες Καταδύσεις. Ἄρα τό βάπτισμα αὐτό εἶναι καθ' ὅλα παράνομο καί κατά συνέπεια ἀπαράδεκτο καί παντελῶς ἀσύστατο, καί ὡς τοιοῦτο εἶναι καί μή οἰκονομητέο! «Συνεπῶς, μόνον ὅταν συντρέχουν ὅλες οἱ σχετικές προϋποθέσεις τῆς «ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας», τό «βάπτισμα τῶν κλινικῶν» εἶναι δυνατόν νά ἐναρμονισθῇ μέ τήν κανονικήν παράδοσιν καί τάξιν τῆς Ἐκκλησίας»[2].
Τό Κλινικό Βάπτισμα εἶναι Βάπτισμα ἀνάγκης, καί ἐκτελεῖται μόνο σέ περιπτώσεις πού ὁ μέλλων νά βαπτισθῇ σέ Κολυμβήθρα μέ τίς σχετικές Καταδύσεις καί Ἀναδύσεις, ἀδυνατεῖ νά ἐνεργήσῃ τοιαύτη πράξη, λόγῳ βαρειᾶς ἀσθενείας, καθώς εἶναι κλινήρης. Δι᾿ αὐτόν τόν λόγο τό Βάπτισμα τοῦτο ὀνομάζεται καί Κλινικό, κατά τήν μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ. «Πολλοί πάλιν τῶν ἁγίων μαρτύρων μήπω τοῦ βαπτίσματος τυχόντες, ἤδη δέ ἀπαυδήσαντες ἐν τοῖς μαρτυρικοῖς ἀγῶσι καί παντελῶς ἀποκεκμηκότες, διό καί μή δυνάμενοι ἀντισχεῖν πρός τό βαπτισθῆναι διά καταδύσεως, ἐβαπτίσθησαν δι΄ ἐπιχύσεως. Καί κατ᾿ αὐτόν τόν γ΄ αἰῶνα οἱ νοσοῦντες ἐπικινδύνως ἐβαπτίζοντο δι' ἐπιχύσεως ἐπί τῆς κλίνης αὐτῶν, ὅθεν καί κλινικοί ὠνομάζοντο· μαρτυρεῖ δέ περί τούτων ὁ ἱερομάρτυς Κυπριανός (Epist. Libr. VI. Epist. 76. Ad Megnum)»[3].
Τό δι' Ἐπιχύσεως βάπτισμα δέν ἐνέχει οὐδεμία ἀνάγκη καί βία, ἀλλά ἐκτελεῖται λόγῳ τῆς κακόνοιας αὐτῶν πού τό ἐνεργοῦν, ἀλλά ἐπίσης καί αὐτῶν πού τό ἀποδέχονται ὡς πραγματικό, σωστικό ἔχοντα χαρακτῆρα. Δέν ἐνέχει τοῦτο οὐδεμία ἀνάγκη, ἀφοῦ ὁ βαπτιζόμενος, βρέφος ἤ ὁποιασδήποτε ἄλλης ἡλικίας, χαίρει ἄκρας ὑγείας καί τίποτε δέν τόν ἐμποδίζει νά κάνῃ χρήση τῶν τριῶν Καταδύσεων καί Ἀναδύσεων.
Σημειωτέον ὅτι, τό Κλινικό Βάπτισμα δέν τελεῖται κατά τόν ἴδιο τρόπο μέ αὐτό τῶν Ἐπιχύσεων, ἀλλά διά τῶν λεγομένων Περιχύσεων[4].
Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ἡ Βάπτιση διά τῆς Περιχύσεως καί ἄλλο διά τῆς Ἐπιχύσεως, πού ἐφαρμόζουν οἱ νεωτερίζοντες. Στήν περίπτωση τῆς Περιχύσεως ὁ ἀσθενής βρίσκεται ξαπλωμένος ἐπάνω στό κρεββάτι μή δυναμένου νά μετακινηθῇ, ῥιπτομένου ἄνωθεν κατά μῆκος τοῦ σώματός του ἄφθονον ὕδωρ τρεῖς φορές, συνάμα μέ τήν ἐπίκληση τῶν θείων Ὀνομάτων. Σαφεστάτη ἡ περιγραφή τοῦ ἐξ Οἰκονόμων, «(...ὅσοι τῶν ἀρχαίων κατηχουμένων (ἤ καί μήπω μέν τυχόν ἐν τοῖς κατηχουμένοις ἠριθμημένων, ἐπιθυμούντων δέ πάντως τῆς μερίδος τῶν σωζομένων τυχεῖν) ἀνέβαλλον ἑκουσίως τό θεῖον τοῦ βαπτίσματος λουτρόν εἰς μακράν ἡλικίαν, ἤ καί πρός τῷ τέλει τοῦ βίου, κἄπειτα νόσῳ βαρείᾳ περιπεσόντες, ἐβαπτίζοντο κλινήρεις). Κἄν τούτῳ δέ σημειωτέον τά ἑξῆς· α) Ὅτι βαπτίζοντες τούς τοιούτους ἐξ ἀνάγκης κλινοπετεῖς (ὡς μηκέτι δυναμένους ἐγερθῆναι ἀπό κλίνης ὀδύνης αὐτῶν καί συνταφῆναι τῷ Χριστῷ ἐν τῇ τῆς υἱοθεσίας μητρί, τῇ κολυμβήθρα, διά τῆς τριττῆς καταδύσεως), οὔτ΄ ἐρραντίζοντο μόνον (κατά τούς Λατίνους), οὔτε ἐπέχεον τό ἡγιασμένον ὕδωρ κατά τῆς κεφαλῆς αὐτῶν, ἀλλά περιχέον αὐτούς ἀμφιλαφῶς,* καθ΄ ὅλου δηλονότι τοῦ σώματος…). β) Ἡ περίχυσις πάντως ἐγίνετο τριττῶς ἐπιλεγομένων τῶν ὀνομάτων τῆς Παναγίας Τριάδος (ὡς καί ἐν τῇ τριττῇ καταδύσει καί ἀναδύσει· τοῦτον γάρ καί μόνον τόν τύπον τοῦ βαπτίσματος ἀείποτε ἐτήρει ἡ ἐκκλησία)[5]». * Ἀφθόνως.
Τό δέ, διά Ἐπιχύσεων βάπτισμα τελεῖται κατά τρόπο παντελῶς διάφορο. Ἐκεῖ ὁ βαπτιζόμενος βρίσκεται μέσα στήν κολυμβήθρα ἤ ἀκόμη καί σέ ὁποιανδήποτε λεκάνη... μέ ἐλάχιστο ὕδωρ[6], καθιζόμενος ἤ ὄρθιος, καί ὁ ἱερεύς μέ τήν παλάμη του, ἐπιχέει τρεῖς φορές ἐπάνω ἀπό τήν κεφαλή του, ἐκ τοῦ ὕδατος τοῦ ἐντός τῆς κολυμβήθρας εὑρισκομένου, ἐπικαλούμενος τῶν ὀνομάτων τῆς ἁγίας Τριάδος!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τοῦ διά Περιχύσεως Βαπτισμοῦ, εἶναι τοῦ Ναβάτου, στό ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ ἱστορικός Εὐσέβιος. «Ὅς βοηθούμενος ὑπό τῶν ἐπορκιστῶν, νόσῳ περιπεσών χαλεπῇ, καί ἀποθανεῖσθαι ὅσον οὐδέπω νομιζόμενος, ἐν αὐτῇ τῇ κλίνῃ ᾗ ἔκειτο, περιχυθείς ἔλαβεν»[7].
Κάλλιστα θά μποροῦσε νά ἀποφευχθῇ κάθε διένεξη ἐπί τοῦ θέματος, ἐάν ἡ κολυμβήθρα ἦταν μεγαλύτερη καί τό ὕδωρ ἀφθονότερο, σύμφωνα καί μέ τήν προτροπή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὥστε νά εἶναι δυνατή ἡ καταβύθιση τοῦ βαπτιζομένου, «Ἅγιοι ἱερεῖς πρέπει νά κάνετε κολυμβῆθρες μεγάλαις εἰς ταῖς ἐκκλησίαις, ἕως ὅτου νά χώνεται ὅλον τό παιδίον μέσα... Καί νά ἐξετάζετε, ἀδελφοί μου, ὅποια ἐκκλησία δέν ἔχει νά κάνετε καί νά βαφτίζετε χιλιάδες παιδιά διά νά ἔχετε περισσότερον μισθόν εἰς τήν ψυχήν σας» [8].
Διά ἕναν λόγον ὅμως, πού μόνο αὐτοί γνωρίζουν, συνεχίζουν ἀπτόητοι αὐτό τό κακούργημα!
Ἀντιθέτως, τό Βάπτισμα μέ Περίχυση ἐπί τοῦ κλινήρους ἀσθενοῦς εἶναι Βάπτισμα ἀνάγκης, διότι ὁ βαπτιζόμενος πρακτικά ἀδυνατεῑ νά ὑποβληθῇ στίς τρεῖς Καταδύσεις. Ἐάν ἦταν δυνατό νά ἀναλάβῃ τίς δυνάμεις του ἔστω δι᾿ ὀλίγο, ὥστε νά ἐμβῇ στήν κολυμβήθρα, τότε οἱ Καταδύσεις θά ἦταν ἀπαραίτητες, διά νά θεωρηθῇ κανονικό τό Βάπτισμά του.
Ἑπομένως, μπορεῖ νά ἐξαχθῇ τό συμπέρασμα, ὅτι καί οἱ ἀσθενεῖς θά ἦταν σκόπιμο νά καταβυθίζονται στό ὕδωρ, ἐκτός αὐτῶν βεβαίως πού πρακτικά ἀδυνατοῦν πρός τοῦτο. Θά πρέπῃ νά παρατηρήσουμε ὅτι πολλάκις συγχέονται οἱ ὅροι περίχυσις, ἐπίχυσις, ῥάντισμα, στούς ἀναφερόμενους σέ αὐτά συγγραφεῖς, χρησιμοποιοῦντες αὐτούς μέ καταχρηστική ἔννοια.
Ἐξ ὅλων τῶν προαναφερθέντων προκύπτει, ὅτι εἰς μάτην προσπαθοῦν οἱ διαχρονικοί αὐτοί Λατινόφρονες, νά δικαιωθοῦν ἐπικαλούμενοι τό Κλινικό Βάπτισμα, ἐπιχειροῦντες μέ πανοῦργες καί δόλιες σοφιστείες νά τό ἐξομοιώσουν μέ τό κατ' Ἐπίχυση ἀνοσιούργημα! «Καί κατά ταῦτα ἄρα τό βάπτισμα τῶν κλινικῶν (καί τοι ἀδευτέρωτον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ), οὐδόλως ἰσχύει δικαιῶσαι τήν παρά τοῖς Λατίνοις καινοτομηθεῖσαν τοῦ θείου βαπτίσματος μεταβολήν καί μεταποίησιν»[9].
Κατ' αὐτόν τόν τρόπο ξεκάθαρα, οἱ ἀναγνωρίζοντες τό διά τριῶν Ἐπιχύσεων βάπτισμα ὡς ἰσχυρό, στήν οὐσία ἀναγνωρίζουν τό δι᾿ Ἐπιχύσεως ψευδοβάπτισμα τῶν Λατίνων καί ὄχι τό ἡμέτερον Κλινικό, τό ὁποῖον διαφέρει καί ὡς πρός τόν Τύπο καί ὡς πρός τόν λόγο καί αἰτία πού γίνεται. Διότι, τό κατ’ Ἐπίχυση βάπτισμα εἶναι καθαρά ἐπινόηση τῶν Λατίνων, ἤ μᾶλλον τοῦ Διαβόλου[10], καί ὀφείλεται φανερῶς στήν κακόνοια καί τό πάθος τους νά καινοτομοῦν βλασφήμως, ἐπί παντός ἱεροῦ καί ὁσίου τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τήν ἄλλη, τό Κλινικό εἶναι Βάπτισμα ἀνάγκης, ἐφαρμοζόμενο ἀπό τά ἀποστολικά ἀκόμη χρόνια, καί μάλιστα σέ εἰδικές μόνο περιπτώσεις.
Τό Κλινικό Βάπτισμα εἶναι ἀνεγνωρισμένο ὡς ἰσχυρό καί ἔγκυρο καί δέν ἐπαναλαμβάνεται ὅταν τελῆται ἀπό ἱερέα. Παρ᾿ ὅτι βεβαίως τό Κλινικό Βάπτισμα γίνεται κατ᾿ Οἰκονομία δεκτό ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐν τούτοις δέν θεωρεῖται τέλειο, ἀλλά παραμένει ἀτελές[11].
Ὁ δέ βαπτιζόμενος ἐπαφίεται στήν εὐσπλαχνία τοῦ θεοῦ κατά τόν ἅγιο Κυπριανό , «Ὁ δέ Κυπριανός ὁ ἱερομάρτυς ἐν τῇ φερομένῃ πρός Μάγνον ἐπιστολῇ, ὡς ἁπλήν καί ἰδίαν ἑαυτοῦ προβάλλων γνώμην, ἐκλαμβάνει μέν ὡς ἰσχῦον καί σωτήριον τό βάπτισμα τῶν κλινικῶν (ὅσοι φησί, τῷ ὕδατι οὐκ ἀπελούσθησαν (τουτ. ἐβαπτίσθησαν) ἀλλά περιεχύθησαν… ἀνατίθησι δέ τό πᾶν εἰς τήν θείαν εὐσπλαχνίαν»[12].
Συμφώνως μέ τήν τάξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπανάληψη Κλινικοῦ Βαπτίσματος γίνεται μόνον ὅταν τελεσθῇ ἀπό ἀνίερο Μοναχό ἤ Λαϊκό.
Ἄν καί ἡ ἐπικρατοῦσα βεβαίως ἄποψις εἶναι, νά ξαναβαπτίζονται τά ὑπό λαϊκῶν κατ᾿ ἀνάγκη βαπτιζόμενα βρέφη, ἐν τούτοις ἐκφράστηκαν καί ἕτερες γνῶμες, πού ἀναγνωρίζουν αὐτά τά βαπτίσματα, ὅταν τελοῦνται κάτω ἀπό ἐπιπλέον εἰδικές συνθῆκες, πού ὑπερβαίνουν τήν ἁπλή ἀνάγκη. Ἔτσι ὁ Μέγας Φώτιος ἀποτρέπει τό δευτέρωμα τοῦ βαπτίσματος σέ ὅσους βαπτίσθηκαν σέ βαρβαρικές χῶρες, ὑπό ἀνιέρων, πού ὑπῆρχε παντελής ἔλλειψη κληρικῶν[13].
Σαφής περί αὐτοῦ εἶναι ἐπίσης καί ἡ ἐν τῷ Πηδαλίῳ διάκριση τοῦ ψευδοῦς καί τοῦ ἐν ἀνάγκῃ βαπτίσματος: «Εἶναι γνώμη τινῶν, ὅτι τά ὑπό λαϊκῶν ἐν ἀνάγκη βαπτισθέντα νήπια, πρέπει νά μνημονεύωνται μετά τῶν ὀρθοδόξων ἐάν ἀποθάνουν, ὡς ἐν ἐλπίδι ὄντα θείου ἐλέους τυχεῖν. Τά δέ μή ἐν ἀνάγκῃ βαπτισθέντα ὑπό λαϊκοῦ, καί ἀνιέρου ὑποκρινομένου δέ τόν ἱερέα, ταῦτα ἀποθανόντα νά μήν μνημονεύονται, ἀβάπτιστα γάρ εἰσιν»[14]. Βλέπουμε δηλαδή ὅτι ἡ ἀνάγκη εἶναι αὐτή, στήν περίπτωση τοῦ Κλινικοῦ Βαπτίσματος, πού θά καθορίσῃ ἐάν ἡ μία καί ἡ αὐτή πράξη εἶναι ἰσχυρή, ἤ ὄχι.
Ἐπίσης ἕνας ἄλλος λόγος πού καθορίζει τήν ἰσχύ τοῦ Βαπτίσματος, εἶναι καί ὁ σκοπός διά τόν ὁποῖο τελεῖται, διό καί τά «...παιδία τῶν ἀγαρηνῶν ὁποῦ βαπτίζονται εἰς τό ἰδικόν μας βάπτισμα, ὄχι μέ σκοπόν εὐσεβῆ, ἀλλά διά νά μή γίνωνται τά σώματα αὐτῶν νοσώδη, ἤ δυσώδη, ἀπεφασίσθη Συνοδικῶς, ἐπί τοῦ Πατριάρχου κυρίου Λουκᾶ νά βαπτίζωνται δεύτερον, ἀνίσως ἤθελαν ἔλθῃ εἰς τήν ἰδικήν μας πίστιν, ἐπειδή εἰς τό βάπτισμα αὐτῶν δέν ἦτο σύμφωνος ἡ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν γονέων πίστις»[15].
Θά πρέπῃ νά τονίσουμε ὅτι, τό βάπτισμα τῶν Ἀγαρηνῶν παίδων, γινόταν ἀπό Ὀρθοδόξους ἱερεῖς, σύμφωνα πάντα μέ τόν Τύπο τοῦ ἡμετέρου Βαπτίσματος, δηλαδή, μέ τίς τρεῖς Καταδύσεις καί Ἀναδύσεις, ὅπως καί μέ τίς ἐπικλήσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Παρά ταῦτα ὅμως, ἐφ' ὅσον ἔλειπε ὁ σκοπός καί ἡ εὐσέβεια τῶν γονέων, ἐθεωρεῖτο ἄκυρο καί ἐπαναλήψιμο!
Στόν ΙΣΤ' Ὅρο στήν Ὁμολογία τοῦ Δοσιθέου, τοῦτο γίνεται σαφέστατο.«Γίνεται δέ τό βάπτισμα δι' ὕλης μέν ὕδατος καθαροῦ καί οὐδενός ἑτέρου ὑγροῦ. Ἀποτελεῖται δέ διά μόνου τοῦ ἱερέως, καί κατ' ἀνάγκην ἀπροφάσιστον ἔχει γίνεσθαι καί δἰ ἑτέρου ἀνθρώπου, πλήν ὀρθοδόξου καί σκοπόν ἔχοντος τόν ἁρμόδιον τῷ θείῳ βαπτίσματι»[16].
Ὅσοι λοιπόν ἀντιλέγουν σέ ὅλα αὐτά, ἄς μᾶς ὑποδείξουν ποῦ ὑπάρχει ἀνάγκη στό δι' Ἐπιχύσεως βάπτισμα, ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο πού νά δικαιολογῇ τήν Οἰκονομία καί θά ἀποδεχθοῦμε τήν γνώμη τους!
Κάθε σύγκρισις πλέον μεταξύ τους, δηλώνει κάτι παραπάνω ἀπό σύγχυση τοῦ νοῦ, φανερώνει δόλο καί πονηρία[17].
[1] Ἅπαντα Σωζόμενα..., τόμ. Α΄, σελ. 407. Πρβλ. Ῥάλλη-Ποτλῆ, ἑρμ. Βαλσαμῶνος, τόμ, Γ΄, σελ. 215.
[2] Τό κατ᾿ Ἀκρίβειαν βάπτισμα..., σελ. 185.
[3] Ἅπαντα Σωζόμενα, τόμ. Α΄, σελ. 407.
[4] Ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 414.
[5] Ἔνθ. ἀνωτ., σελ. 414.
[6] Τελείως ἀνόητη καί σκοπίμως παραπλανητική εἶναι καί ἡ ἄποψή τινων ἐξ αὐτῶν, πού ἰσχυρίζονται διά τό ἕτερο Βάπτισμα ἀνάγκης, τό λεγόμενο "ἀεροβάπτισμα", ὅτι εἶναι ἐπαναλήψιμο σέ σχέση μέ τό Κλινικό, διότι σέ αὐτό ἔλλιπε παντελῶς ἡ χρήση ὕδατος· ἐνῷ στό δεύτερο ἡ χρήση αὐτοῦ ὑφίσταται, ἔστω καί περιορισμένη, ἐφ' ὅσον τελεῖται μέ Ἐπίχυση· καί δι' αὐτό δέν ἐπαναλαμβάνεται. Ὑποστηρίζουν ἀκόμη, ὅτι καί μία σταγόνα ὕδατος νά χρησιμοποιηθῇ στό βάπτισμα, αὐτό θά εἶναι ἔγκυρο ἀπό κάθε ἄποψη!!! Προφανής λοιπόν, ἡ ὑπονόμευση τῶν Καταδύσεων!
Βεβαίως τό ἐπιχείρημα αὐτό περί σταγόνας τοῦ ὕδατος, δέν εἶναι κάτι τό καινοφανές, ἀλλά πολλάκις χρησιμοποιήθηκε κατά τό παρελθόν ὑπό τῶν ὁμοφρόνων τους Λατίνων, ὡς ἔνσταση ἀπέναντι στούς ἀμφισβητοῦντες τό βάπτισμά τους. Τοῦτο εἶναι δεῖγμα καθαρᾶς σχολαστικῆς σοφιστικῆς, τό ὁποῖο καί ἀπαντήθηκε δεόντος ὑπό τῶν ἡμετέρων ὀρθοδόξων Θεολόγων. Οὕτω δέ, στό σόφισμα ὅτι καί τό «πολλοστημόριον» τοῦ Ἁγ. Ἄρτου «ὅλον ἐστί τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ» καί συνεπῶς «ἡ ῥανίς» τοῦ ἡγιασμένου ὕδατος «ὅλην ἔχει τοῦ βαπτίσματος τήν δύναμιν», ἀπαντᾶ ὁ Νεόφυτος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Ὁ μέν ἡγιασμένος τῆς εὐχαριστίας ἄρτος καί πρό τῆς μεταλήψεως καί ἐν τῇ μεταλήψει καί μετά τήν μετάληψιν, καί ἁπλῶς καί οὐδενός μεταλαμβάνοντος, οὐδέν ἧττόν ἐστι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ· τό δέ τοῦ βαπτίσματος ὕδωρ, οὔτε πρό τῆς καταδύσεως, οὔτε μετά τήν κατάδυσιν, ἀλλ' ἐν αὐτῇ τῇ καταδύσει μόνον, εἴτ' οὖν χρήσει, ἔστι καί λέγεται βάπτισμα, πρό τοῦ δέ καί μεθ' ὅ ὕδωρ βαπτίσματος, οὐ βάπτισμα". Ἄλλως τε εἰς τό βάπτισμα δέν ἔχουμεν "πόσιν", ἀλλά "κατακλυσμόν" (κατά τόν ἅγ. Διονύσιον Ἀρεοπαγίτην: "ὁλικήν κάλυψιν")». Ὅρα, Ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα... σελ. 43.
Ἐπιπρόσθετα, παραθεωροῦν καί τό γεγονός, ὅτι στόν ἀέρα ὑπάρχουν αἰωρούμενα σωματίδια ὕδατος, πρᾶγμα πού διά πολλούς μελετητές, δέν τό διαφοροποιεῖ κατά πολύ ἀπό τά ὑπόλοιπα Βαπτίσματα ἀνάγκης! «Κατά μία ἐκδοχή, θεωρεῖται ὅτι τό ἀεροβάπτισμα ἔχει σχέση μέ τήν προϋπόθεση τῆς ὕλης τοῦ βαπτίσματος, δηλαδή τοῦ ὕδατος, ἐπειδή στόν ἀέρα ὑπάρχουν ὑδρατμοί. Αὐτό δέ ἐνισχύεται καί ἀπό τήν μαρτυρία τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὁ ὁποῖος γράφει: 'Οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, ὅτι οἱ Πατέρες ἡμῶν... ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καί ἐν τῇ θαλάσσῃ». Βλπ. Τό κατ᾿ Ἀκρίβειαν Βάπτισμα, σελ. 190.
[7] ΒΕΠΕΣ, Εὐσεβίου Καισαρίας, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τόμ. 19, σελ. 381.
[8] Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, σελ. 39, Φ. Μιχαλοπούλου, 1940.
[9] Ἅπαντα Σωζόμενα…, τόμ. Α΄, σελ. 417.
[10] Ῥαντισμοῦ Στηλίτευσις, σελ. 15. «...οὐκ ἄλλοθεν δήπου λαμβάνοντες ἔχουσι τήν ἀρχήν, εἰ μή ἐκ τοῦ πατρός αὐτῶν διαβόλου».
[11] Ἅπαντα Σωζόμενα…, σελ. 414. «Τό κατά περίχυσιν βάπτισμα οὐκ ἐδευτεροῦτο μέν κατ᾿ ἐπανάληψιν (εἰ διέφευγε τήν νόσον ὁ κλινικός), ἐνομίζετο δέ ὅμως σφραγίς ἀτελής».
[12] Ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 415.
[13] Μεγάλου Φωτίου, Ἐπιστολές, Ἔκδ. Ἰ. Βαλέττα, 1864, σελ. 572–3.
[14] Πηδάλιον, σελ. 58.
[15] Πηδάλιον, σελ. 58, καί «Κανονικόν», Χριστοφόρου Ἰβηρίτου, σελ. 21.
[16] Δοσιθέου, Ὁμολογία Πίστεως, σελ 39.
[17] Ἐγχειρίδιον περί Βαπτίσματος, σελ. 51. «...Ὅθεν οἱ τοιοῦτοι συνήγοροι καί οἰκονόμοι δῆθεν τοῦ ψευδοβαπτίσματος, οὐ συνηγοροῦσι αὐτοῖς διά φόβον, οὔτε διά ἀγάπην τῆς ἀληθείας, ἀλλά δι' ἄλλην ἀθλιότητα ὁποῦ δέν τήν λέγω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου