ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΠΕΡΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

Ἀπό: Πιστούς τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

14 Αὐγούστου 2017 (ν. ἡμ.)

Ἀνοικτή Ἐπιστολή

Πρός: Ἁγιορείτας μή μνημονευτάς Πατέρας

Θέμα: Ζητεῖται ἐνυπόγραφος γνωμοδότησις διά τό ἄν ἡ ὑπαγωγή εἰς τόν Ν. 4301/2014 συνᾴδῃ μέ τήν Ὀρθοδοξίαν, καθώς καί ἡ τοποθέτησις ἐπί ἄλλων σοβαρῶν ζητημάτων

Α. Εἰσαγωγή

Ἀγαπητοί καί Σεβαστοί Πατέρες, εὐλογεῖτε. Ὡς γνωστόν, ὁ Ν. 4301/2014 ἔχει προκαλέσει ἐντόνους ἀνησυχίας καί ἀντιδράσεις εἰς μεγάλην μερίδα τοῦ πιστοῦ λαοῦ (ἱερός κλῆρος-μοναχοί-λαϊκοί), ἐπιστημονικῶν ὀργανώσεων, ὅπως εἶναι ἡ Ἑλληνική Ἕνωσις γιά τά Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου (Ε.Ε.Δ.Α.), καί μεμονωμένων ἐπιστημόνων, ὅπως ὁ Αἰδ. π. Νικόλαος Δημαρᾶς καί ὁ Δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ κ. Θεόδωρος Σαρ. Θεοδωρόπουλος, ὁ ὁποῖος, πρίν ἀκόμη ψηφισθῇ ὁ ὡς ἄνω νόμος, εἰς τό Ἐνημερωτικόν του Ὑπόμνημα (20-7-2014) ἔγραψε, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς:  

Ὁ ἄξων περί τόν ὁποῖον στρέφεται τό ἐν λόγῳ νομοσχέδιον εἶναι ἡ καθίδρυσις τῆς δυνατότητος εἰς τόν Καίσαρα, ἤτοι εἰς τόν κρατικόν μηχανισμόν ὑπό τάς διαφόρους ἐκδηλώσεις του ... νά ὑπεισέρχεται καί δή κατά τρόπον βαναύσως ἀπροσχημάτιστον εἰς τήν ἵδρυσιν, εἰς τήν λειτουργίαν καί τήν διάλυσιν τῶν ἐν Ἑλλάδι θρησκευτικῶν κοινοτήτων. Ἤτοι, ἄλλοις λόγοις, εἰς τόν ἔλεγχον καί εἰς τήν χειραγώγησιν τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν ἑλλήνων καί γενικώτερον τῶν ἐν τῇ χώρᾳ μας διαβιούντων προσώπων. Ἡ  πρόθεσις αὐτή τοῦ Καίσαρος εἶναι διάχυτος καί ἔκδηλος ἀπό τῆς πρώτης ἕως τῆς τελευταίας γραμμῆς τοῦ ἐπιμάχου νομοσχεδίου.

Τόν Ἰανουάριον τοῦ 2015 ἡ Ἱ. Σύνοδος Γ.Ο.Χ. ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Καλλίνικον ἐδημοσίευσεν Ἐγκύκλιον (τοῦ λοιποῦ: Ἐγκύκλιος), ὁ κύριος σκοπός τῆς ὁποίας ἦτο νά προβάλῃ τά «καλά» τοῦ νέου νόμου καί νά προτρέψῃ τούς Γ.Ο.Χ. νά ὑπαχθοῦν εἰς αὐτόν ὅσον τό δυνατόν γρηγορώτερον, «προτοῦ ἄλλοι προτρέξουν πρίν ἀπό ἐμᾶς» καί οἰκοιοποιηθοῦν τό ὄνομα «Γ.Ο.Χ.», ὁπότε δέν θά ἐπιτραπῇ ἡ χρησιμοποίησίς του καί ἀπό τήν ἐν λόγῳ Σύνοδον, καθώς καί διά νά γίνῃ ἀτελῶς ἡ μεταβίβασις τῆς περιουσίας τῶν ὑπαρχόντων Σωματείων καί Ἀστικῶν ἑταιρειῶν εἰς τά ὑπό ἵδρυσιν Θρησκευτικά Νομικά Πρόσωπα (Θ.Ν.Π.) (βλ. σελ. 11, 18 καί 20 τῆς Ἐγκυκλίου). Ἡ Ἐγκύκλιος ἀπέτυχεν, ὡστόσον, ν’ ἀπαντήσῃ εἰς κρίσιμα σημεῖα τοῦ νόμου, τά ὁποῖα, ὅπως θά ἐπισημάνωμεν κατωτέρω, εἶναι, κατά τήν γνώμην μας, καταλυτικά τόσον διά τήν ἤδη κεκτημένην ταυτότητα τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅσον καί δι’ αὐτήν ταύτην τήν ἐκκλησιαστικήν παρουσίαν των εἰς πολλάς πόλεις καί χωρία τῆς Ἑλλάδος. Ὡς ἐκ τούτου, μέ τήν παροῦσαν ἐπιστολήν ἐπιδιώκομεν τήν περαιτέρω διερεύνησιν τοῦ θέματος, διό καί ζητοῦμεν εὐσεβάστως τήν γνώμην τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί πρωτίστως τῆς Παραδοσιακῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου.

Β. Τά ἀνυπέρβλητα δογματικά καί διοικητικά προβλήματα πού δημιουργεῖ ὁ Ν. 4301/2014 καί αἱ διά τῆς Ἐγκυκλίου τοποθετήσεις τῆς Ἱ. Συνόδου Γ.Ο.Χ.  Ἑλλάδος

Β.1. Πρωτίστως, ἐγείρεται μέγα δογματικόν ζήτημα, κατά τήν γνώμην ὄχι μόνον τήν ἰδικήν μας, ἀλλά καί ἐπιφανῶν νομικῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν προσώπων, ὅπως εἶναι οἱ Καθηγηταί Θεολογικῶν Σχολῶν π. Γεώργιος Μεταλληνός καί π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ Ἐπ. Καθηγητής Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσαλλονίκης κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος, ὁ πρώην Λέκτωρ τῆς αὐτῆς Σχολῆς καί τοῦ αὐτοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου κ. Κωνσταντῖνος Πολυζωΐδης κ.ἄ. Ὅπως διεπιστώθη ἀπό τήν ἐπίσκεψιν πού ἐπραγματοποίησεν εἷς τῶν ὑπογραφόντων τήν παροῦσαν ἐπιστολήν εἰς τό Ὑπουργεῖον Παιδείας, οἱ Γ.Ο.Χ. ἔχουν καταχωρισθῆ ὡς κοινότης ἑτεροδόξων (!) εἰς τό Γραφεῖον 3032. Διότι, συμφώνως πρός τό Ἄρθρον 16 τοῦ Ν. 4301/2014: 

Οἱ διατάξεις τοῦ παρόντος δέν ἐφαρμόζονται: (α) γιά τούς θρησκευτικούς λειτουργούς καί τήν ὀργάνωση τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, πού ἀνήκουν στήν κανονική δικαιοδοσία καί κλῖμα τῆς κατά τό ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ τῶν λοιπῶν, ἐντός ἤ ἐκτός Ἑλλάδος, ὁμόδοξων Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ, Πατριαρχείων, Μητροπόλεων ἤ Μονῶν, πού εἶναι ἑνωμένες δογματικῶς μέ τή Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τηροῦν, ὅπως καί ἐκείνη, ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνες καί τίς Ἱερές Παραδόσεις, (β) ...

Ἀλλ’ εἰς τήν Ἑλλάδα, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μόνον Αὐτή πού ὄντως τηρεῖ ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας καί τάς Ἱεράς Παραδόσεις, τοὐτέστιν ἡ Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ., ἡ Ὁποία εἶναι δογματικῶς ἡνωμένη μέ τήν καθ’ ὅλου Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί βεβαίως μέ τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὅπως αὐτό ὁρίζεται ἀπό τά ἱδρυτικά του ἔγγραφα καί τάς διακηρύξεις του μέχρι τό ἔτος 1920, πρίν ἀπό τήν ἔκδοσιν τῆς αἱρετικῆς Ἐγκυκλίου, ἀπό τήν ὁποίαν σαφῶς προκύπτει ὅτι ἔπεσεν εἰς τήν φοβεράν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τά πάμπολλα γεγονότα πού ἠκολούθησαν τεκμηριώνουν ἀπολύτως, πέραν πάσης ἀμφιβολίας, τόν ἰσχυρισμόν αὐτόν. Εἶναι δέ ἀρκούντως καταγεγραμμένα καί δημοσιευμένα, ὥστε οὐδείς σοβαρός δικαστής δύναται νά τ’ ἀμφισβητήσῃ.

Συνεπῶς, δέν εἶναι δυνατόν οἱ Γ.Ο.Χ. νά συναινέσουν ὅτι δέν ἀνήκουν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἀποτελοῦν κοινότητα ἑτεροδόξων, καθ’ ἥν στιγμήν μάλιστα τό Κράτος τούς ἀναγνωρίζει ἐπισήμως ὡς Ὀρθοδόξους (βλ., χάριν παραδείγματος, τήν ἀπόφασιν 1444/1991 τοῦ Σ.τ.Ε., ἡ ὁποία ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς «Σταθμός» διά τό νομικόν καθεστώς τῶν Γ.Ο.Χ.). Τό ἐπιχείρημα ὅτι «δέν μᾶς ἐνδιαφέρει τό πῶς μᾶς χαρακτηρίζει ὁ Καῖσαρ» εἶναι ἐσφαλμένον, διότι, πρῶτον, ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά κατηχήσῃ τόν λαόν καί ἄρα δέν δύναται νά ἐμφανίζηται ἐπισήμως ὡς κοινότης ἑτεροδόξων καί, δεύτερον, οἱ Γ.Ο.Χ. ἔχουν κερδίσει πολλάς δίκας μέ τό ἀτράνταχτον ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι, ὅπως π.χ. τήν ὑπόθεσιν τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγ. Νικολάου Σεληνίων Σαλαμῖνος (9-11-1990), τήν ὁποίαν ἐχειρίσθη ὁ ὡς ἄνω διαπρεπής Δικηγόρος κ. Θ. Θεοδωρόπουλος  (βλ. τήν ἀνάρτησιν τοῦ ἱστολογίου «Ἐν Τούτῳ Νίκα», μέ τίτλον «ΔΕΙΝΟΠΑΘΗΜΑΤΑ Γ.Ο.Χ.: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ!», http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/07/blog-post_80.html).

Εἰς τήν ὡραιοτάτην Ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον κ. Καλλίνικον μέ ἡμερομηνίαν 18 Φεβρουαρίου 2015, ἡ ὁποία δυστυχῶς οὐδέποτε ἀπηντήθη (!), ὁ Στρατηγός ΕΛ.ΑΣ. ἐ.ἀ. κ. Δημήτριος Χειλάκης ἀναφέρει ἐπισήμους πράξεις τῆς Πολιτείας καί πλῆθος ἐπισήμων προσώπων τῆς Πολιτείας, ἀκόμη καί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἑορτολογίου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναγνωρίσει τούς Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος ὡς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Χάριν παραδείγματος, ὁ Κανονολόγος Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν – χρηματίσας καί Βασιλικός Ἐπίτροπος εἰς τήν Δ.Ι.Σ τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας -- Δ. Πετρακᾶκος, ἐδήλωσεν τά ἑξῆς:«Οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθόδοξοι Παλαιοημερολογῖται εἶναι τά γνησιώτερα τῆς Ὀρθοδοξίας τέκνα, διότι ἐμμένουσι σταθερῶς καί πιστῶς εἰς τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καί ἀφοῦ ἀναφέρει ὅλας αὐτάς τάς ἐπισήμους ἀναγνωρίσεις, ὁ κ. Χειλάκης καταλήγει ὡς ἑξῆς: «Δέν ἐπιτρέπεται, ὃταν μᾶς ἀναγνωρίζει ἡ Πολιτεία καί αὐτοί ἀκόμη οἱ Ἀρχιερεῖς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μόνοι μας νά ἀρνούμεθα μέ τήν σύστασιν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, ὃτι δέν ἀνήκομεν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί νά ἐπιδιώκωμεν στήν θέσιν τοῦ Χριστοῦ νά βάλλωμεν τόν πολιτικόν νόμον, δηλαδή τόν Καίσαρα. Συνιστᾶ πνευματική αὐτοκτονία."

            Δυστυχῶς, ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου (σελ. 13-14) θεωρεῖ, ἐσφαλμένως κατά τήν γνώμην μας, ὅτι τό Ἄρθρον 16 τοῦ Ν. 4301/2014, τό ὁποῖον παρεθέσαμεν ἀνωτέρω καί τό ὁποῖον ἀντιγράφει τό Ἄρθρον 3 τοῦ Συντάγματος, δέν καλύπτει τούς Γ.Ο.Χ., διότι ἡ φράσις «τηροῦν, ὅπως καί ἐκείνη [σ.σ. ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως], ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς ...» δῆθεν σημαίνει ὅτι διά νά εἶναι κάποιος Ὀρθόδοξος θά πρέπῃ νά ἐφαρμόζῃ τούς Ἱερούς Κανόνας μέ τόν ἴδιον τρόπον πού τούς «ἐφαρμόζει» (διάβαζε ποδοπατεῖ!) τό σημερινόν Φανάριον! Διότι, λέγει, «τό ‘ὅπως’ εἶναι ἐπίρρημα τροπικό»! Οὐδέν ἀναληθέστερον τούτου! Ἡ Ἱστορία ἔχει καταγράψει πολλάς περιπτώσεις αἱρετικῶν πατριαρχῶν, ὥστε οὐδείς συνταγματικός νομοθέτης δύναται νά νομοθετήσῃ ὅτι Ὀρθόδοξοι εἶναι μόνον ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν πατριάρχην, ἀνεξαρτήτως τῶν φρονημάτων του καί τῆς ἐν γένει συμπεριφορᾶς του εἰς θέματα Πίστεως καί Δικαιοσύνης. Τοιοῦτον τι θά ἦτο γελοία ἀντίφασις, καθότι, ἐνῷ θ’ ἀπετέλει κατάργησιν τῶν ἱερῶν γραφῶν καί κανόνων πού ὑποχρεώνουν τόν πιστόν ν’ ἀνθίσταται εἰς τούς αἱρετικούς ἐπισκόπους (μέ τήν διακοπήν τοῦ μνημοσύνου, βλ. 15^ος Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου), ἐν τούτοις λέγει ρητῶς ὅτι αἱ ἱεραί γραφαί καί οἱ ἱεροί Κανόνες πρέπει νά τηροῦνται «ἀπαρασαλεύτως»!!!

            Ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου θεωρεῖ (σελ. 2 καί 5), καί πάλιν ἐσφαλμένως κατά τήν γνώμην μας, ὅτι ἡ Ὁμολογία Πίστεως τήν ὁποίαν ὑπέβαλεν εἰς τό Ὑπουργεῖον Παιδείας διά τήν ἀναγνώρισίν της ὡς Θ.Ν.Π. καλύπτει τούς Γ.Ο.Χ. καί διά τήν ὑπό τῆς κοινωνίας ἀναγνώρισίν των ὡς Ὀρθοδόξων. Ἀλλ’ ἡ Ὁμολογία Πίστεως θά εὑρίσκηται εἰς τά συρτάρια τοῦ Ὑπουργείου, ἐνῷ ἡ κοινωνία δέν θά γνωρίζῃ ὅτι ὑπάρχει καί θά θεωρῇ τούς Γ.Ο.Χ. ἑτεροδόξους καί μάλιστα μέ τήν ὑπογραφήν των!

Β.2. Ὅσον ἀφορᾶ τά διοικητικά προβλήματα πού δημιουργεῖ ὁ νέος νόμος, τό πλέον καταλυτικόν εἶναι ὅτι, συμφώνως πρός τό Ἄρθρον 10, παρ. 1, τό Θ.Ν.Π. διαλύεται ὅταν τά μέλη του μείνουν ὀλιγώτερα τῶν 100. Ἡ ὡς ἄνω Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου ὄχι μόνον ἀποφεύγει ἀκόμη καί ν’ ἀναφέρῃ τό πελώριον ζήτημα πού δημιουργεῖ ὁ αὐθαίρετος αὐτός περιορισμός, ἀλλά καί ἰσχυρίζεται ὅτι τό ἐν λόγῳ ἄρθρον «δέν εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνο ἀπό αὐτό πού ἰσχύει ἤδη γιά τά Σωματεῖα», ὅτι δῆθεν «δὲν εἶναι πιὸ εὐάλωτη ἡ νέα μορφὴ νομικοῦ προσώπου ἀπὸ τὶς ἤδη ὑπάρχουσες» καί ὅτι δῆθεν «οἱ κίνδυνοι γιά τόν θεσμό τῶν Θ.Ν.Π. εἶναι ὑποθετικοί καί στηρίζονται σέ σενάρια συνωμοσίας» (σελ. 5 καί 9 τῆς Ἐγκυκλίου). Πρός ἐπίρρωσιν δέ τοῦ ἰσχυρισμοῦ αὐτοῦ, παραθέτει, μεταξύ ἄλλων, καί τό Ἄρθρον 104 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικος, τό ὁποῖον ὅμως ἔχει ὡς ἐλάχιστον ἀριθμόν μελῶν τό 10 καί ὄχι τό 100! Ἀλλ’ ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ 10 καί τοῦ 100 εἶναι εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν τόση ὅση εἶναι καί ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ ἀδυνάτου καί τοῦ δυνατοῦ ἐνδεχομένου!

Ἐκτός τούτου, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Δικηγόρος κ. Θεοδωρόπουλος εἰς τό προαναφερθέν Ὑπόμνημά του, πῶς θά διαπιστοῦται ὁ ἀριθμός τῶν μελῶν; Θά εὑρίσκεται συνεχῶς εἰς τήν θύραν τοῦ εὐκτηρίου οἴκου ὁ χωροφύλαξ; Θά ὑπάρχουν πληροφοριοδόται; Ἤ μήπως θά ὑποχρεοῦνται τά μέλη εἰς κατά καιρούς δηλώσεις παραμονῆς; Τί θά γίνουν τά ἐναπομείναντα κάτω τῶν 100 μέλη μετά τήν ἀναγκαστικήν διάλυσιν τοῦ Θ.Ν.Π.; Θά στεροῦνται τοῦ Συνταγματικῶς κατωχυρωμένου δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας; Πῶς προσδιωρίσθη ὁ ἀριθμός 100 (καθώς καί ὁ ἀριθμός 300 τοῦ Ἄρθρου 2, περί οὗ ὁ λόγος κατωτέρω); Τί θά γίνεται εἰς περιπτώσεις διασπάσεως τοῦ ἀρχικοῦ Θ.Ν.Π.; Χάριν παραδείγματος, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Ἰωαννίνων ἐκκλησιάζονται περί τούς 25 πιστούς. Λοιπόν, ν’ ἀναμένουν τόν χωροφύλακα;

Ἡ Ἐγκύκλιος ὄχι μόνον δέν ἀναφέρεται κἄν εἰς αὐτά τά προβλήματα, ἀλλά λέγει καί ὅτι «θά πρέπει νά εἴμαστε πολύ εὐτυχεῖς, πού θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτό τό σύστημα διοικήσεως τοῦ Σωματείου, κάνοντας χρήση τοῦ νέου νόμου» (σελ. 4), διότι τά Σωματεῖα «μέ τίς λαϊκές διοικήσεις, πού ἔχουν μεταφέρει ἕνα προτεσταντικό πνεῦμα σέ ἀρκετούς μωροφιλοδόξους λαϊκούς ... Ὁ νέος νόμος ἔχει ἕνα μεγάλο προτέρημα. Ἐπιβάλλει στήν διοίκηση τῶν Θ.Ν.Π. νά ὑπάρχει ὁπωσδήποτε τουλάχιστον ἕνας Κληρικός, δίχως τήν παρουσία τοῦ ὁποίου οἱ ἀποφάσεις τῆς Διοικήσεως δέν εἶναι ἔγκυρες» (ἡ ἔμφασις προσετέθη). Γενικῶς, εἰς τήν Ἐγκύκλιον, ὅσοι ἀντιδροῦν εἰς τόν Ν. 4301 «κοσμοῦνται» μέ παρομοίους χαρακτηρισμούς, ὅπως «δημαγωγοί» (σελ. 15) πού «ὠρύονται» (δηλ. οὐρλιάζουν!, σελ. 14-15), διότι «ἔχουν συνηθίσει τά προτεσταντικά πρότυπα» (σελ. 11), θέλουν «νά ἔχουν λόγο γιά ἐκκλησιαστικά ζητήματα» (!) (σελ. 3), ἔχουν δῆθεν «ἀντικληρικόν μένος» χειρότερον καί ἀπό ἐκεῖνο τῶν Προτεσταντῶν (σελ. 3), «εἶναι ἀκατάλληλοι γιά νά ἀποτελέσουν διοικητικά στελέχη» (σελ. 17) κ.λπ. Γενικῶς, ὑπάρχει διάχυτος ὁ ὑποβιβασμός τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου καί ἡ ἐν λευκῷ ἐμπιστοσύνη καί ἀνάθεσις ὅλων τῶν κρισίμων θεμάτων εἰς τήν Σύνοδον (βλ. σελ. 1, 4, 8, 19). Χάριν παραδείγματος, ἡ Ἐγκύκλιος ὑπενθυμίζει εἰς τόν ἀναγνώστην τό «αὐτοδιαιωνιζόμενον σύστημα» ἐκλογῆς Ἐπισκόπων, ὅπου «οἱ Ἐπίσκοποι ἐν Συνόδῳ ἐκλέγουν οἱ ἴδιοι τούς ἑπομένους Ἐπισκόπους» (σελ. 4), χωρίς ὁμως ν’ ἀναφέρῃ καί διά τούς λαϊκούς ὅτι «πρέπει νά ἐρωτῶνται καί αὐτοί ἄν συναινοῦσιν εἰς τήν ψῆφον, ἤ ὅλοι, ἤ οἱ περισσότεροι» (Συμφωνία εἰς τόν Λ’ Ἀποστολικόν Κανόνα). Ἐξ ὅσων γνωρίζομεν, κατά τήν ἐφαρμογήν τοῦ νέου νόμου εἰς τήν Ἱ.Μ. Θεσσαλονίκης, ὁ ὑποβιβασμός τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου ἀντανακλᾶται εἰς τόν νέον Κανονισμόν τῶν Μητροπολιτικῶν Συμβουλίων, τῶν ὁποίων τά μέλη διορίζονται καί παύονται ὑπό τοῦ Μητροπολίτου!

Β.3. Εἰς τό Ἄρθρον 1, ἡ ἔννοια τῆς «Θρησκευτικῆς Κοινότητος» ὁρίζεται ὡς ἑξῆς:

ἱκανός ἀριθμός φυσικῶν προσώπων μέ συγκεκριμένη θρησκευτική Ὁμολογία γνωστῆς θρησκείας, μόνιμα ἐγκατεστημένων σέ ὡρισμένη γεωγραφική περιοχή, με σκοπό τήν κοινή ἄσκηση τῆς λατρείας της καί τήν τέλεση τῶν καθηκόντων πού ἀπαιτοῦνται ἀπό τήν κοινή Ὁμολογία τῶν μελῶν της.

Εἰς δέ τό Ἄρθρον 2, ὁρίζεται ὅτι διά τήν σύστασιν Θ.Ν.Π. ἀπαιτοῦνται 300 τοὐλάχιστον πρόσωπα,[1] ἐκ τῶν ὁποίων εἷς τοὐλάχιστον εἶναι ὁ θρησκευτικός λειτουργός.  Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Δικηγόρος κ. Θεοδωρόπουλος, ὅμως, δέν ὁρίζεται ὁ ὅρος «γεωγραφική περιοχή»: θά εἶναι ὁ νομός, ἡ πόλις, ἡ συνοικία; Ἡ Ἐγκύκλιος ὀρθῶς μέν ἐπισημαίνει ὅτι «τό ὅριο τῶν 300 πιστῶν καθιστᾶ δύσκολη τήν ἀπόκτηση αὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς νομικῆς μορφῆς ἀπό μικρές Ἐνορίες καί ἰδίως τά Μοναστήρια μας», ἀλλά προσθέτει ὅτι «δέν θά ἦταν δύσκολο νά ἀποκτηθῇ ἀπό τίς Μητροπόλεις μας», πού «ἐκ τῶν πραγμάτων καί κατά τούς Ἱερούς Κανόνες ἔχουν συγκεκριμένα γεωγραφικά ὅρια», καί ὅτι δῆθεν αἱ δυσκολίαι πού δημιουργοῦνται ἀπό τόν νέον νόμον «δέν εἶναι ἀνυπέρβλητες» καί «θά ἀντιμετωπισθοῦν στήν πράξη κατά τήν ἐφαρμογή του», καθότι «ὁ νόμος συνδέει τά Θ.Ν.Π. μέ συγκεκριμένο γεωγραφικό τόπο» (σελ. 9, 11, 12 καί 18 τῆς Ἐγκυκλίου). Ἐφόσον, ὅμως, ὁ ὅρος «γεωγραφική περιοχή» δέν διευκρινίζεται, ἡ αἰσιοδοξία αὐτή εἶναι ἀβάσιμος. Ἀκόμη καί εἰς τήν περίπτωσιν πού ὡς «γεωγραφική περιοχή» θεωρηθεῖ ὁ νομός, εἰς πόσους ἄραγε νομούς τῆς Ἑλλάδος θά δυνηθοῦν οἱ Γ.Ο.Χ. νά συστήσουν Θ.Ν.Π., δεδομένου τοῦ περιορισμοῦ τοῦ κατωτάτου ὁρίου τῶν 300 μελῶν; Ἡ Ἐγκύκλιος λέγει ὅτι «οἱ τοὐλάχιστον τριακόσιοι πιστοί, ποὺ ἐμπιστεύονται τοὺς Ἀρχιερεῖς τους καὶ θέλουν νὰ τοὺς βοηθήσουν στὴν ἵδρυση τῶν νομικῶν προσώπων τῶν Μητροπόλεων, ἦταν πολὺ εὔκολο νὰ βρεθοῦν» (σελ. 19). Ἴσως εἶναι ἔτσι διά τάς μεγαλουπόλεις, Ἀθήνας, Πειραιᾶ καί Θεσσαλονίκην, ἀλλά τοῦτο εἶναι ἀδύνατον διά τήν περιφέρειαν!

Β.4. Ἐπίσης, δεδομένου τοῦ λεγομένου «ἀντιρατσιστικοῦ» καί τῶν ἄλλων ἀντιχριστιανικῶν νόμων πού συνεχῶς ψηφίζονται, καί δεδομένων τῶν ἀντιχριστιανικῶν ἠθῶν καί ἀντεθνικῶν καταστάσεων πού συνεχῶς εἰσάγονται καί καθιεροῦνται, πολλά καί σοβαρότατα προβλήματα ἀναμένεται νά δημιουργήσῃ καί ἡ παρ. (γ) τοῦ Ἄρθρου 10, συμφώνως μέ τήν ὁποίαν τό Θ.Ν.Π. διαλύεται «ἄν ἡ λειτουργία του ἔχει καταστεῖ παράνομη ἤ ἀνήθικη ἤ ἀντίθετη πρός τή δημόσια τάξη». Ἤδη, μέ βάσιν τόν «ἀντιρατσιστικόν» νόμον, ἔχει ὑποβληθῆ μήνυσις ἐναντίον ἑνός Θεολόγου, ἐπειδή αὐτός ἐπεκαλέσθη τό ἱερόν Εὐαγγέλιον διά νά διδάξῃ τήν νεολαίαν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι ἁμάρτημα.

Β.5. Τέλος, ἡ ἀνέγερσις ναῶν τῶν Γ.Ο.Χ. καθίσταται πλέον δύσκολος καί ἐξαρτᾶται ἀπό τάς διαθέσεις τοῦ ἑκάστοτε Ὑπουργοῦ Παιδείας, ἐνῷ μέχρι τοῦδε ἤρκει ἡ ἔγκρισις τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἡ ἄδεια τῆς πολεοδομίας. Ὁ νέος νόμος καθορίζει μίαν δαιδαλώδη, μακροχρόνιον καί πολυέξοδον διαδικασίαν, ὅπως δεικνύει τό σχετικόν ἔγγραφον τοῦ Ὑπ. Παιδείας (ἀρ. πρωτ 128231/Θ1/2-8-2016):

Πρίν τήν ἔκδοση πολεοδομικἤς ἄδειας γιά ἀνέγερση ναοῦ/χώρου λατρείας ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς κοινότητας (πλήν τῶν ὑπαγόμενων στήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς κατ’ ἄρθρον 3 Συντ. ἐν Ἑλλάδι Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) ἀπό τίς πολεοδομικές ἀρχές, ἀπαιτεῖται ἡ σχετική ἄδεια τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων. Ἔχοντας ὑπόψη ὅλα τά ἀνωτέρω, ἡ ἐνδιαφερόμενη θρησκευτική κοινότητα ὀφείλει νά ἀπευθύνεται στήν Ὑπηρεσία μας, ὥστε πρίν τήν ἔκδοση οἰκοδομικῆς ἀδείας ἀπό τήν ἁρμόδια πολεοδομική ἀρχή, νά ἔχει ἐκδοθεῖ ἡ σχετική διοικητική πράξη μας περί ἀδειοδότησης τῆς ἀνέγερσης (καί κατ’ αὐτόν τόν τρόπο νά μήν βρεθεῖ πρό δυσάρεστων ἐκπλήξεων καί ἄσκοπων ἐξόδων, ἰδίως σέ περίπτωση ἀπόρριψης τοῦ αἰτήματος). Διευκρινίζουμε ὅτι ἡ ἄδεια ἀνέγερσης, πού χορηγείται στό στάδιο πρό τῆς κατασκευῆς δέν ἀποτελεῖ σέ καμία περίπτωση ἄδεια ἵδρυσης καί λειτουργίας οὔτε ἐπιτρέπει τή λειτουργία τοῦ χώρου λατρείας ... Ἔτσι, μετά τή χορήγηση τῆς οἰκοδομικῆς ἄδειας καί τήν ἀποπεράτωση τῶν σχετικῶν οἰκοδομικῶν ἐργασιῶν (ὁ ἔλεγχος τῶν ὁποίων οὕτως ἤ ἄλλως ἐμπίπτει στίς ἁρμοδιότητές σας), οἱ ἐνδιαφερόμενοι θά πρέπει νά προσέλθουν ἐκ νέου στήν ὑπηρεσία μας καί νά ὑποβάλουν φάκελο μέ τά ἀπαραίτητα δικαιολογητικά, προκειμένου τότε νά λάβουν τήν ἀναγκαία ἄδεια ἵδρυσης καί λειτουργίας τοῦ ναοῦ (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον).

Ἀλλά τό γεγονός ὅτι εἰς τό σοβαρώτατον θέμα τῆς ἀνεγέρσεως ἱερῶν ναῶν μία ἁπλῆ διαδικασία ἀντικαθίσταται ἀπό μίαν δαιδαλώδη, μακροχρόνιον καί πολυέξοδον τοιαύτην πρέπει τοὐλάχιστον νά προβληματίσῃ τούς πάντας.

Γ. Ἄλλα κρίσιμα θέματα

Γ.1. Ὑπάρχουν, βεβαίως, καί πολλά ἄλλα σοβαρά ζητήματα πού ταλανίζουν τό Ὀρθόδοξον Χριστιανικόν πλήρωμα, ἐπί τῶν ὁποίων δυστυχῶς ἡ Σύνοδος σιωπᾶ, γεγονός πού κατασκανδαλίζει τούς πιστούς, καθότι «ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν». Ὁ λόγος, βεβαίως, διά τήν ὕπουλον καί δολίαν ὑποδούλωσιν τῆς Ἑλλάδος εἰς τούς ἐχθρούς της καί τήν ἐκχώρησιν εἰς αὐτούς τῶν περιουσιακῶν της στοιχείων, καθώς καί διά τούς ἀντιχριστιανικούς νόμους καί ἀποφάσεις τοῦ ἀντιχρίστου «Καίσαρος», ὅπως: (α) ἡ νομιμοποίησις τῆς δολοφονίας τῶν ἐμβρύων· (β) ἡ διδασκαλία εἰς τήν νεολαίαν περί δῆδεν ὑπάρξεως "κοινωνικοῦ φύλου"· (γ) ἡ ἀναγνώρισις τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς δῆθεν φυσιολογικῆς σεξουαλικῆς ἐπιλογῆς· (δ) ὁ «ἀντιρατσιστικός» νόμος, ὁ ὁποῖος ποινικοποιεῖ τό ἱερόν Εὐαγγέλιον· (ε) ἡ ἑτοιμαζομένη «Κάρτα τοῦ Πολίτου» καί τό ἐπερχόμενον σφράγισμα· κ.λπ.

Γ.2.  Εἰς τό πόνημά των μέ τίτλον «Ἡ πρόσφατος πληθωρικὴ ‘Ἀντι-χριστολογία’ καὶ οἱ ἐπικίνδυνες παρενέργειές της: Προτάσεις θεραπείας τῆς ἐσχατολογικῆς χαραγματο-φοβίας καὶ ἀριθμο-φοβίας» (Ὀκτ. 2010), οἱ Ἁγιοκυπριανῖται Πατέρες ἰσχυρίζονται (βλ.Τμῆμα Γ’, σελ. 26 καί 31) ὅτι ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου δέν θά ὑπάρξῃ ἐξωτερικόν χάραγμα εἰς τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἄρα κακῶς διαμαρτυρόμεθα διά τό 666 ἐπί τῶν διαφόρων «καρτῶν» κ.λπ., καθότι τό σφράγισμα θά εἶναι πνευματικόν. Ἐπί λέξει, γράφουν, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς (ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον):

῾Η διαδικασία τῆς ἐπιβολῆς τοῦ «χαράγματος τοῦ θηρίου» «ἐπὶ τῶν μετώπων» καὶ «ἐπὶ τῆς χειρὸς τῆς δεξιᾶς» εἶναι βαθύτατα συμβολικὴ καὶ ὑποδηλώνει τὴν εἰδικὴ πνευματικὴ σχέσι ποὺ ἐγκαινιάζεται μεταξὺ Ἀντι-χρίστου καὶ ἀνθρώπου ἀπὸ τῆς στιγμῆς, κατὰ τὴν ὁποία τὸ «Θηρίον» προσκυνεῖται ὡς θεός ... α. Τὸ ἐσχατολογικὸ «χάραγμα» δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατανοῆται ὡς μία μηχανικὴ διαδικασία ἐπιβολῆς/λήψεως ἑνὸς ἐξωτερικοῦ «σημείου», τὸ ὁποῖο — αὐτομάτως καὶ ἀνεξαρτήτως τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως — μᾶς ἀντιχριστοποιεῖ. β. ᾿Επαναλαμβάνομε μὲ ἔμφασι: τὸ χαράττειν ἢ λαμβάνειν ἢ ἔχειν ὄνομα ἢ ἀριθμὸν ὀνόματος ἢ χάραγμα τοῦ ὀνόματος ἢ χάραγμα τοῦ Θηρίου ὑποδηλώνει μίαν ἐσωτερικὴ διαδικασία καὶ σχέσιν, ἡ ὁποία σημαίνει: ἀνήκειν-κοινωνεῖν-δέχεσθαι-συμμορφοῦσθαι-ἐξομοιοῦσθαι πρὸς τὸν Σατανᾶν. γ. ᾿Αποτελεῖ τέχνασμα τοῦ Διαβόλου πρὸς μετατόπισιν τῆς προσοχῆς μας, καὶ εἶναι ἀβάσιμος κάθε φόβος καὶ ἀγωνία εἴτε γιὰ ἕνα «χάραγμα» μέσῳ τῆς χρήσεως «ταυτοτήτων», «καρτῶν» καὶ ἄλλων τεχνολογικῶν συστημάτων, εἴτε γενικὰ γιὰ ἕνα «χάραγμα» ὡς αἰσθητὸ σημεῖο στὸ ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἡ Σύνοδος σιωπᾶ, ἄρα ἀποδέχεται τήν ὡς ἄνω ἑρμηνείαν τῆς Ἱ. Ἀποκαλύψεως.

Γ.3. Προσφάτως, εἷς τῶν ὑπογραφόντων τήν παροῦσαν ἐπιστολήν ἔχει καταγγείλει ἐγγράφως πρός τήν ὡς ἄνω Σύνοδον ὅτι εἷς τῶν Ἐπισκόπων της ἐκήρυξεν ἀπό ἄμβωνος (ἡ καταγγελία ἀναφέρει τό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου, καθώς καί τόν τόπον καί τόν χρόνον τῶν λεχθέντων ὑπ’ αὐτοῦ) ὅτι «ὀφείλουμε ὑπακοή στούς νόμους τῆς πολιτείας καί τίποτε περισσότερο», ὅπερ ἀντιβαίνει εἰς τό Ἀποστολικόν «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5:29), καθώς καί ὅτι τό ἑτοιμαζόμενον «τσιπάκι στό σῶμά μας» εἶναι ἕν ἀπό τά ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογικῆς προόδου, ὅπως εἶναι καί τά κινητά τηλέφωνα!

Δ. Ἐρωτήματα πρός τούς Ἁγιορείτας Πατέρας

Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἀγαπητοί καί σεβαστοί Πατέρες, Σᾶς παρακαλοῦμεν νά μᾶς ἀπαντήσητε ἐνυπογράφως εἰς τά ἀκόλουθα ἐρωτήματα:

Δ.1. Ποίαν γνώμην ἔχετε γενικῶς διά τήν ἵδρυσιν Θ.Ν.Π.;

Δ.2. Εἶναι δεοντολογικῶς πρέπον καί ὀρθόν ἡ Σύνοδος τῶν Γ.Ο.Χ. ἀφ’ ἑνός νά ὁμολογῇ ὅτι εἶναι ἡ μόνη Ὀρθόδοξος εἰς τήν Ἑλλάδα καί ἀφ’ ἑτέρου νά δέχηται νά καταταγῇ καί ἀναγνωρισθῇ ἐπισήμως ὡς ἑτερόδοξος κοινότης; Δύναται νά ἔχῃ δύο ὁμολογίας, μίαν διά τό Κράτος καί ἑτέραν διά τήν κοινωνίαν; Δέν ἰσχύει ἐν προκειμένῳ τό Εὐαγγελικόν «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματ. 6:24);

Δ.3. Μέ τήν ὡς ἄνω στάσιν της, ἤτοι τήν σιωπηράν ἤ ἀκόμη καί τήν φανεράν (βλ. τήν καταγγελίαν τῆς παραγράφου Γ.3) σύμπλευσίν της μέ τόν ἀντίχριστον Καίσαρα, μήπως ἡ ὡς ἄνω Σύνοδος ἐκπίπτει τῆς Ἀληθινῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί πίπτει εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Σεργιανισμοῦ; Δέν κινδυνεύει ἡ ψυχική Σωτηρία ὅσων ἔχουν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ’ αὐτῆς;

Δ.4. Εἶναι ὀρθή ἡ ὡς ἄνω ἑρμηνεία τῆς Ἱ. Ἀποκαλύψεως ὑπό τῶν Ἁγιοκυπριανιτῶν Πατέρων; Ἄν ὄχι, κινδυνεύει ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ὅσων ἔχουν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τήν Σύνοδον, ἡ ὁποία προφανῶς τήν δέχεται σιωπηρῶς;

Δ.5. Κινδυνεύει ἡ ψυχική Σωτηρία ὅσων ὑπογράψουν νά ὑπαχθοῦν εἰς τά Θ.Ν.Π.; Ἄν ναί, μήπως πρέπει ὅσοι ἔχουν ἤδη ὑπογράψει ν’ ἀποσύρουν τήν ὑπογραφήν των;

Δ.6. Μήπως, διά τούς ἀνωτέρω λόγους, πρέπει οἱ πιστοί ν’ ἀποτειχισθοῦν ἀπό τήν ἐν λόγῳ Σύνοδον, παρά τό γεγονός ὅτι ὁ κατώτερος κλῆρος καί ὁ λαός πού κοινωνεῖ μετ’ αὐτῆς εἶναι ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξοι;

Ὑπογραφαί (κατ’ ἀλφαβητικήν σειράν τοῦ ἐπωνύμου)

Χαράλαμπος Αυγερινός, Ἰδιωτικός Ὑπάλληλος, Μουσικός

Γρηγόριος Ζιῶγος, Ἱερομόναχος

Δημήτριος Λεβέντης, Ἀξιωματικός Πολεμικῆς Ἀεροπορἰας ἐ.ἀ.

Ἀπόστολος Μαγκούτης, Αξιωματικός Πολεμικῆς Ἀεροπορίας ἐ.ἀ.

Χρῆστος Μανώλης, Ἀξιωματικός Πολεμικῆς Ἀεροπορίας ἐ.ἀ.

Θεοχάρης Νάτσης, Ὑποδιευθυντής τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος

Νικόλαος Νατσιός, Ἀστυνομικός 

Ἀθανάσιος Παπαγεωργίου, Δρ. Ἰατρικῆς, Χειροῦργος Ἰατρός

Μαρῖνος Ριτσούδης, Πλοίαρχος Α Τάξεως Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ

Εὐάγγελος Σταφίδας, Στρατιωτικός

Θεοδώρα Φραντζικινάκη: Ἐκπ/κός, Μουσικολόγος (Ε.Κ.Π.Α.-Φιλοσοφική), Μουσικός

Ἀναστάσιος Χαρπαντίδης, Συνταξιοῦχος Ἀστυνομικός

Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀναπληρωτής Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Δημήτριος Χειλάκης, Ὑποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ἐ.ἀ.

Δημήτριος Ψαρρός, Πλοίαρχος Ἐμπορικοῦ Ναυτικοῦ

Μαρία Ψαρροῦ

---

[1] Ἐνήλικες, κατά τόν κ. Θεοδωρόπουλον, ἔχοντες κατά νόμον δικαιοπρακτικήν ἱκανότητα, ἄρα τά ἀνήλικα ἄτομα δέν ὑπολογίζονται.